Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Η Μαντίλα

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την μαντίλα που φορούν οι μουσουλμάνες. Αν δικαιούνται να φορούν τη μαντίλα στο κεφάλι έχοντας καλυμμένα τα μαλλιά τους ή αν δεν πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο γιατί αυτό είναι δηλωτικό των θρησκευτικών πεποιθήσεών τους. Στη Γερμανία βλέπεις αρκετές με μαντίλα στο κεφάλι, δεν είναι κάτι που κάνει εντύπωση. Απ’ την άλλη, οι Γερμανίδες έχουν υιοθετήσει τη μαντίλα την έχουν τροποποιήσει καταλλήλως και την φορούν συνέχεια. Όοοοοοχι. Δεν σκεπάζουν τα μαλλιά τους. Σκεπάζουν το λαιμό τους. Είτε φουλάρι το πεις, είτε μαντήλι, ή πασμίνα ή κασκόλ ή δεν ξέρω τι, κάτι που περισσότερο έχει να κάνει με το υλικό και τον τρόπο κατασκευής παρά με το είδος, παραλλαγή της μαντίλας είναι. Και το φορούν μπορεί και οι 9 στις 10. Δεν ξέρω τι γίνεται το καλοκαίρι. Τώρα όμως που ο καιρός είναι κρύος οι κάθε είδους λαιμοδέτες δίνουν και παίρνουν. Τόσο που άρχισαν να τους χρησιμοποιούν και οι άντρες. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, συνήθως το μπούστο είναι τελείως ανοιχτό. Είτε ως πουκάμισο που δεν κλείνει μέχρι πάνω είτε ως μπλούζα με ανοιχτό μπούστο η δουλειά είναι ότι ο λαιμός και η πέριξ περιοχή μένει εκτεθειμένη στο κρύο, γιατί τι να σου κάνει ένα σακάκι από πάνω. Μέχρι πού θα κλείσει. Οπότε η μαντίλα στο λαιμό είναι μια καλή λύση!

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Το Κόστος Ένδυσης

Το χειμώνα εδώ κάνει κρύο. Ήμασταν δυο μήνες με θερμοκρασίες γύρω στο μηδέν. Βασικά, κάτω από το μηδέν. Πάνω από το μηδέν, σ’ αυτούς τους δυο μήνες άντε να ‘ταν 10 μέρες, άντε 15. Κι όταν λέμε πάνω από το μηδέν, όχι και πολύ γιατί βλάπτει.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Πώς Λιώνει το Χιόνι?

Ένα περίεργο πράγμα. Ενώ χιονίζει, ενώ οι θερμοκρασίες είναι σταθερά κάτω από το μηδέν το χιόνι λειώνει. Έφτιαξε η Μαρία έναν χιονάνθρωπο στο μπαλκόνι. Χιόνιζε, θερμοκρασίες – 4, – 5 και παρ’ όλ’ αυτά ο χιονάνθρωπος να μικραίνει συνέχεια. Εντάξει, το Μόναχο έχει 520 μέτρα υψόμετρο, η πίεση του αέρα είναι μικρότερη κι έτσι υπάρχουν αλλαγές στο σημείο τήξης και πήξης αλλά τόσο πολύ? Δεν ξέρω πώς πάει η μεταβολή αυτή, πάντως το θέμα είναι ότι ακόμα και με αρνητικές θερμοκρασίες το ύψος του χιονιού μειώνεται. Μια άλλη πιθανή αιτία είναι ότι το κάτω στρώμα του χιονιού λιώνουν από το βάρος των πάνω στρωμάτων. Ίσως αυτοί είναι και οι λόγοι που στα χιονοδρομικά, παρόλο που επικρατούν χαμηλές θερμοκρασίες τα χιόνια δεν κρατάνε.
Από την άλλη, είναι κάτι μέρες με θερμοκρασίες πάνω από το μηδέν. Γιατί τα μαζεμένα στην άκρη και παγωμένα χιόνια δεν λένε να λιώσουνε ενώ από παντού αλλού έλιωσαν? Δεν μιλάω για τα μέρη που μένουν ακόμα στα χωράφια. Μιλάω για το Μόναχο που μόνο τα συσσωρευμένα χιόνια βλέπεις.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ο Πυρετός της Γρίπης

Πολλές φορές με ρωτάνε οι φίλοι τι γίνεται εδώ με την γρίπη των χοίρων (κοινώς τη γουρουνίσια γρίπη!) και πώς την αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί. Δεν ξέρω να τους απαντήσω μιας και τα Γερμανικά μου είναι λίγα για να μπορώ να πω. Όμως επειδή όλο και κάποια εφημερίδα πέφτει στα χέρια μου, αλλά και καμιά είδηση βλέπω, δεν έχω αντιληφθεί το χαμό που γίνεται στην Ελλάδα με το ημερήσιο δελτίο ασθενούντων στην αρχή και θανάτων τώρα πια. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως μένουν αμέτοχοι. Πέρα από τις οδηγίες που έχουν κολληθεί σε τουαλέτες δημόσιες και των σχολείων για το πώς γίνεται σωστά και αποτελεσματικά το πλύσιμο και η απολύμανση των χεριών. Κάποια στιγμή είδα να έχουν βάλει απολυμαντικό (χεριών) στις τουαλέτες των τρένων. Στο πρώτο τρένο, στο δεύτερο, από τότε συνάντισα ένα τρίτο και τέλος. Αυτό νομίζω πως κάτι λέει.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Έργα Όλο το Χρόνο

Έχω συνηθίσει στην Ελλάδα, όταν χειμωνιάζει τα έργα οικοδομικής υφής να σταματούν. Ειδικά όταν χιονίζει. Αλλά και όταν έχει κρύο τα πάντα σταματούν. Εδώ τους βλέπω να δουλεύουν όλο το χειμώνα. Μπουλντόζες παραμερίζουν το χιόνι και συνεχίζουν το στρώσιμο των σιδηροδρομικών γραμμών. Ή τις ελέγχουν συνέχεια για παραμορφώσεις. Στήνουν γεφύρια, για τους δρόμους και τους σιδηροδρόμους. Και, γενικά, το χιόνι δεν τους σταματάει. Βέβαια, υπάρχουν πληροφορίες πως σταματάνε με τη ζέστη. Και ζέστη θεωρούνται θερμοκρασίες πάνω από 28 – 30 βαθμούς. Δεν ξέρω. Όταν και εάν δω τέτοιες θερμοκρασίες, θα ψάξω να δω αν θα υπάρχουν συνεργεία να δουλεύουν.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η Προστασία των Αγαλμάτων!

όπως ήταν στις 17/10
Και να μου το λέγανε δεν θα το πίστευα. Εδώ έχει πολλά αγάλματα, σιντριβάνια κλπ σε πλατείες και πάρκα. Όλα αυτά το χειμώνα σκεπάζονται για προστασία από τις καιρικές συνθήκες!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Άνοιξη

Η άνοιξη πλησιάζει, έρχεται, φθάνει όπου νάναι. Τα σημάδια είνια ξεκάθαρα. Μια βδομάδα τώρα (συνεχόμενα) τη μέρα η θερμοκρασία είναι πάνω από το μηδέν (για τη νύχτα το πράγμα παίζεται). Η μέρα μεγάλωσε. Φεύγοντας το πρωί από το σπίτι, λίγο πριν τις 7, η αυγή είχε αρχίσει να ροδίζει στον ορίζοντα. Η μέρα είχε έρθει. Αλλά και όταν επέστρεψα, γύρω στις 6, ακόμα δεν είχε νυχτώσει. Ακόμα και τώρα η Δύση έχει κάποιες φωτεινές ανταύγειες. Τα χιόνια έχουν αρχίσει να λιώνουνε. Στο Μάνχαϊμ και στη Στουτγάρδη δεν είδα χιόνι. Στην Ουλμ το πρωί χιόνιζε κι έτσι ήταν άσπρα, αλλά στο Μόναχο έχουν αραιώσει πολύ.

Διάβασμα

Οι Γερμανοί διαβάζουν πολύ. Αυτό το διαπιστώνεις αφενός μεν από τα πολλά βιβλιοπωλεία που βρίσκεις στο δρόμο σου αλλά και αν δεις στο μετρό (ακόμα και όρθιοι) ή στα καφέ, ακόμα και στο γυμναστήριο: είναι πολλοί αυτοί που είναι με ένα βιβλίο στο χέρι. Μη με ρωτήσει κανείς τι βιβλίο γιατί προφανώς και δεν ξέρω. Ούτε στα βιβλιοπωλεία ξέρω τι πουλιέται (τα γερμανικά μου δεν με βοηθούν). Αλλά μου έκανε εντύπωση ότι είναι τόσοι πολλοί που κρατάνε βιβλίο! Καινούριο ή παλιό με κιτρινισμένες σελίδες, δεν έχει σημασία. Αλλά και η εφημερίδα καλή είναι. Και αν δεν έχω δικιά μου μπορεί να έχει ρίξει κανείς στα σκουπίδια. Δεν ρίχνω μια ματιά! Και βλέπεις διάφορους που ψάχνουν στα σκουπίδια ακριβώς γι’ αυτό. Για μια εφημερίδα – αλλά να είναι και της αρεσκείας τους! Αν δεν τους κάνει, την ξαναρίχνουν!!!
Οι κυρίες, συνήθως, αν δεν διαβάζουν πλέκουν. Πολλές φορές στην Ελλάδα είχα δει το Lidl να φέρνει υλικά για πλέξιμο και είχα την απορία πώς επέλεγε στο συγκεκριμένο προϊόν που δεν είναι απ’ αυτά που έχουν μεγάλη κατανάλωση (κατά την άποψή μου). Εδώ κατάλαβα το γιατί. Οι γερμανίδες πλέκουνε. Και πολλά μαγαζιά είτε έχουν μόνιμα στην γκάμα τους είδη πλεξίματος είτε (όπως το Lidl που λέγαμε) φέρνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Πλέκουν εσάρπες, πουλόβερ, γάντια. Έτσι κι αλλιώς το κρύο είναι πολύ και διαρκείας, οπότε ό,τι πλέξει κανείς καλό είναι.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Άστεγοι – Ζητιάνοι

Άστεγους δεν έχω συναντήσει. Δεν ξέρω τι γίνεται και αν υπάρχουν αλλά δεν φαίνονται. Όμως στο Παρίσι, ας πούμε, φαίνονταν πως υπήρχαν. Εδώ όχι. Μπορεί να είναι και κρυμμένοι. Δεν ξέρω. Ο άλλος που απλώνει το σλίπινγκ και κοιμάται στη μέση του δρόμου και έχει και το σκύλο του μαζί, δεν μου πολυμοιάζει με άστεγο.
Ζητιάνους πάντως, με διάφορους τρόπους, βρίσκεις αρκετούς. Συνήθως με «προσφορά» μελωδίας. Παίζουν ένα όργανο και έχουν απλωμένο το πιατάκι μπροστά τους. Αλλά και σε εκκλησίες απ’ έξω ή άλλα «κατάλληλα» μέρη. Βέβαια, όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα τα προσχήματα αφήνονται κατά μέρος. Και εμφανίζονται π.χ. στο μετρό άνθρωποι που ζητούν την ελεημοσύνη μας. Αλλά και τις άλλες εποχές δεν λείπουν. Παντού θα βρεθεί ένα απλωμένο χέρι (μπορεί και καμουφλαρισμένο).

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Ωράριο Καταστημάτων

Οι ώρες που μπορούν να είναι ανοιχτά τα καταστήματα διαφέρουν από κρατίδιο σε κρατίδιο. Σε άλλα είναι όλο το εικοσιτετράωρο ενώ σε άλλα (όπως π.χ. στη Βαυαρία) απ’ τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ. Στο Μάνχαϊμ μέχρι τις 10 το βράδυ (ειδικά τα Σάββατα).
Επίσης διαφέρει και το πόσες και ποιες Κυριακές μπορούν να είναι ανοιχτά. Αλλού προβλέπονται 2 – 3 Κυριακές το χρόνο αλλού 10 και περισσότερες. Και μιας και η περίοδος πριν τα Χριστούγεννα είναι ιδιαίτερη με τις Χριστουγεννιάτικες αγορές που στήνονται σε κάθε πλατεία (που λέει ο λόγος) υπάρχει ειδική πρόβλεψη και συνήθως οι Κυριακές που θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά δεν είναι οι Κυριακές του Advent. Και ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυρίας που το Βερολίνο με πρόσφατη απόφασή του επέτρεψε να χρησιμοποιηθούν και αυτές οι Κυριακές.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Τιμή Βενζίνης

Στα πλαίσια της συζήτησης για το κόστος ζωής εδώ και με την ευκαιρία της αύξησης της τιμής της βενζίνης στην Ελλάδα να αναφέρω εδώ πως η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης 90 ή 95 (που την λένε σούπερ και έχει ίδια τιμή με την απλή των 90) οκτανίων στη Στουτγάρδη και στο Μάνχαϊμ, όπως την είδα χθες (18/02/2010) ήταν από 1,28 μέχρι 1,38 €. Κάπου τόσο (2 - 3 σεντσ παραπάνω μικρή διαφορά) μου τη δείχνει το ψαχτήρι (δίνεις είδος καυσίμου και ταχυδρομικό κώδικα: είναι 5ψήφιος αριθμός. Δοκιμάστε στην τύχη) και στο Μόναχο. Να αναφέρω επίσης εδώ ότι, η σούπερ πλους (98 οκτάνια - όχι 100 δεν έχω δει) έχει - μόνο - 5 με 6 σεντς παραπάνω (έναντι 15 - 25 στην Ελλάδα).
Ξέρω, επίσης, ότι χαμηλότερη τιμή βενζίνας έχει στην Αυστρία και στο Λουξεμβούργο. Εκεί υπάρχει σημαντική διαφορά, οπότε από τις κοντινές πόλεις της Γερμανίας περνάνε τα "σύνορα" μόνο για ένα φουλάρισμα. Ειδικά τα φορτηγά. Ακριβώς μπαίνοντας (ή βγαίνοντας, όπως το δεις) στο Λουξεμβούργο υπάρχει ένα πρατήριο με καμιά 25αριά αντλίες, τουλάχιστον, που δουλεύουν όλες και δουλεύουν μ' αυτόν τον τρόπο (οι πινακίδες τους είναι αψευδείς μάρτυρες!).

Αμόκ σε Σχολείο

Χθες έγραφα για το Λούντβιγκσχάφεν με την ευκαιρία των κεντρικών σταθμών. Σήμερα, το Λούντβιγκσχάφεν ήρθε στην επικαιρότητα για ένα διαφορετικό λόγο. Ένας νεαρός μπήκε σε ένα σχολείο και σκότωσε έναν καθηγητή. Την είδηση μετέδωσαν και τα ελληνικά μέσα και μπορείτε να δείτε πώς παρουσιάζεται από τους ιντερνετικούς τόπους δυο Γερμανικών εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίες την Südeutschezeitung και την Die Welt. Στην τελευταία έχει αναφορά και σε παλιότερα παρόμοια περιστατικά, κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε στη σχολή του ΟΑΕΔ στην Αθήνα.
Το σχολείο είναι ένα μεγάλο συγκρότημα 3000 μαθητών, επαγγελματική σχολή για την ακρίβεια. Ο 23χρονος νεαρός μπήκε με όπλο θέλοντας, λέει, να εκδικηθεί τον καθηγητή για τους μικρούς βαθμούς που του είχε βάλει. Έτσι η αστυνομία προσπαθεί να διαφοροποιήσει το θέμα από παρόμοια επεισόδια του παρελθόντος. Γιατί τότε, λέει, είχαν καταληφθεί από αμόκ ενώ τώρα πρόκειται για μια "απλή" υπόθεση δολοφονίας.
Εδώ το σχολείο είναι ένας χώρος που αφήνονται τα παιδιά και υποτίθεται ότι κάνει όλη τη δουλειά και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί ο γονιός ξανά. Το σχολείο, προσπαθεί να ετοιμάσει τους μαθητές τους για να παίξουν το ρόλο τους στη Γερμανική κοινωνία: να δουλεύουν και να μην αντιδρούν στα όσα συμβαίνουν αφού για όλα φροντίζει το κράτος και ο εκπρόσωπός του η αστυνομία. Την αστυνομία την έχουν σε πρώτη ζήτηση. Ό,τι και να γίνει θα είναι αυτή που θα λύσει το πρόβλημα. Ακόμα και για το σημερινό, οι φωτογραφίες στις εφημερίδες δείχνουν την εκ των υστέρων κινητοποίηση της αστυνομίας. Πώς τρέξανε. Το θέμα, όμως, δεν είναι να τρέξει κάποιος μετά. Είναι πώς δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς, δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με ή από την αστυνομία. Υπάρχουν και πράγματα που πρέπει να λυθούν με άλλο τρόπο. Αλλά, αυτό, το όλο σύστημα προσπαθεί να το περιορίσει. Όταν όμως ένα πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζεις και περιμένεις να αντιμετωπιστεί από κάποιον εξωτερικό παράγοντα αυτό μεγαλώνει. Και η καταπίεση που αισθάνεσαι αυξάνει. Και αυξάνει μέχρι που κάποια στιγμή θα κάνει μπαμ και θα εκραγεί. Ο τρόπος που θα εκδηλωθεί η έκρηξη, δεν είναι προδιαγεγραμμένος σε κανενός είδους έκρηξη. Μια μορφή είναι τα περιστατικά αυτά τα οποία αυξάνονται και απλώνονται.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Τα Πλούτη τους = Η Φτώχεια μας

Ένα ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε σήμερα στην εκπαιδευτική πύλη "Αλφαβήτα" από το συνάδελφο Γιάννη Κυριακάκη. Μιλάει για το φλέγον θέμα της εποχής μας. Λιτότητα λόγω υπερχρέωσης. Αλλά όχι για όλους. Πού πήγαν τα λεφτά?
Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με τη Γερμανία. Σωστά. Αλλά, στη Γερμανία βρίσκομαι προσωρινά. Και τα μέτρα τσούζουν.

Συρμοί Άλλων Χωρών

Στους σταθμούς του τρένου σπάνια εμφανίζονται συρμοί από άλλες χώρες. Αυτοί που είναι από Γαλλία (όπως το παραπάνω) ξεχωρίζουν, συνήθως, λόγω διαφορετικών χρωμάτων και κοψιάς. Έχω δει και συρμούς από Ιταλία, Ουγγαρία ενώ όσοι είναι από Ελβετία (όπως ο παρακάτω) ή Αυστρία δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα και είναι συνήθως πολύ ίδιοι με τους ντόπιους, αφού είναι η Deutsche Bahn που τους έχει. Και συνήθως συρμοί εμφανίζονται σε πόλεις που είναι γειτονικές με τις χώρες αυτές μια και από κει ξεκινούν και εκεί καταλήγουν οι επαφές. Π.χ. το Μόναχο έχει αυτούς που έχει γιατί είναι στα σύνορα με την Αυστρία. Από την Πράγα φθάνουν μέχρι Νυρεμβέργη. Από Βρυξέλες μέχρι Κολωνία και πάει λέγοντας.

Κεντρικοί Σιδηροδρομικοί Σταθμοί.

Σε κάθε πόλη υπάρχουν ένας ή περισσότεροι σταθμοί. Άλλοι είναι σταθμοί τραμ (όχι απλές στάσεις) άλλοι του τρένου. Όμως, σε κάθε μεγάλη πόλη υπάρχει ένας που είναι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός (Hauptbahnhof). Το κτίριό του είναι μεγάλο και επιβλητικό αλλά σε άλλες είναι κουτιά (όπως του Μονάχου) ενώ σε άλλες έχουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Σκέφτηκα λοιπόν να μαζέψω φωτογραφίες από τους κεντρικούς σταθμούς διαφόρων πόλεων. Από του Μονάχου έχω ήδη βάλει φωτογραφία στο σχετικό αφιέρωμα. Αφιέρωμα έχει γίνει και για το σταθμό της Στουτγάρδης. Αλλά για λόγους συγκέντρωσης θα βάλω κι εδώ. Και θα προσθέτω και στο μέλλον αυτούς που θα επισκέπτομαι.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ο Σταθμός της Στουτγάρδης

Ο σταθμός της Στουτγάρδης δεν είναι ούτε τόσο μεγάλος όσο του Μονάχου ούτε τραγουδισμένος. Είναι όμως ένα επιβλητικό κτίριο κάποιων χρόνων. Το σήμα της Mercedes στην κορυφή είναι για να μην ξεχνιόμαστε πως εδώ είναι η έδρα της (γι' αυτό και παντού υπάρχει κάτι από Mercedes. εδώ είναι η έδρα και της Porsche αλλά αυτή δεν έχει βάλει τόσο κραυγαλέα το σήμα της). Είναι κι αυτός Kopfbahnhof δηλ. μοιάζει με μια τσατσάρα που το τρένο χώνεται ανάμεσα στα δόντια της.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Fasching, το Καρναβάλι των Γερμανών

Το καρναβάλι είναι ένα έθιμο που γιορτάζεται παντού. Στη Γερμανία δεν θα γιορτάζεται; Ήδη την περασμένη βδομάδα είχα δει ανακοίνωση στο Μόναχο ότι τα μέσα μεταφοράς θα λειτουργούσαν και κατά τη διάρκεια της νύχτας (και ποιες ώρες) από την Πέμπτη μέχρι σήμερα. Έμαθα πως θα είχε και παρελάσεις, χορούς κλπ στο κέντρο, αλλά δεν πέτυχα να βρεθώ σε κάτι τέτοιο. Εν τω μεταξύ, αυτή τη βδομάδα στη Βαυαρία έχουν διακοπές. Επειδή εμείς στη Βάδη δεν έχουμε (είναι δεύτερη χρονιά, που με απόφαση του ΥΠΕΠΘ, τα ελληνικά λύκεια στη Βάδη - Βυρτεμβέργη δεν έχουν αυτές τις διακοπές και οι μαθητές αντιδρούν με καταλήψεις των σχολείων, κάθε χρόνο) είπαμε με τη Μαρία να μείνουμε στο Μάνχαϊμ αυτές τις μέρες. Από χθες λοιπόν είμαστε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο σχολείο του Μάνχαϊμ.
Μου είχαν πει οι μαθητές, να μην έχω εμπιστοσύνη στις ώρες δρομολογίων των τραμ αυτές τις μέρες λόγω του καρναβαλιού, του φάσινγκ (fasching) όπως λέγεται στα Γερμανικά. (Για γενικότερα θέματα της συγκοινωνίας εδώ καθώς και για το πώς είδα το Μάνχαϊμ θα τα πω σε επόμενα ποστ - να βρω καιρό πρώτα, τώρα τα ζω και δεν προλαβαίνω και να τα γράφω!!!).
Σήμερα, λοιπόν, κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη. Περάσαμε και απ΄' το γειτονικό Λούντβιγκσχάφεν που ήταν όλα τα μαγαζιά κλειστά! Μάλλον λόγο του φάσινγκ στο Μάνχαϊμ κι έτσι είπαμε να περάσουμε κι από κει που γινόταν το πανηγύρι, γιατί θα ήταν κρίμα να έχει αναστατωθεί η καθημερινή ζωή της πόλης κι εμείς που βρισκόμαστε εδώ να μην δούμε το τι και το γιατί. Ας, πούμε, από το μεσημέρι και μετά, είχαν αλλάξει τα δρομολόγια του τραμ και σε χρόνο και κάποια και στη διαδρομή που ακολουθούσαν αφού όλα γίνονταν σ' ένα πεζόδρομο απ΄' όπου περνάνε αρκετές γραμμές. Το καρναβάλι δεν είχε παρέλαση ή αυτή είχε ήδη τελειώσει (θα ρωτήσω και θα το βάλω σε σχόλιο). Πάντως ο δρόμος είχε "στρωθεί" με μαγαζάκια διάφορα που πουλούσαν ποτά, φαγητό, ποτά, γλυκά και ποτά. (η επανάλειψη των ποτών είναι γιατί αυτά ήταν κυρίαρχα). Το κάθε μαγαζάκι ή κάθε δεύτερο είχε τη μουσική που προτιμούσε (μάλλον δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο είδος που να ακούγεται αυτές τις μέρες) και ο κόσμος ψώνιζε και στεκόταν ν' ακούσει ή να χορέψει μπροστά, στο δρόμο. Προφανώς σ' αυτό συμμετείχαν και τα υπάρχοντα μαγαζιά. Είχε στηθεί κι ένα λούνα παρκ. Οι περισσότεροι ήταν μασκαρεμένοι, άλλος περισσότερο, με στολή, κι άλλος λιγότερο, με ένα καπέλο ή μια περούκα μόνο. Υπήρχαν μασκαράδες κάθε ηλικίας (όχι, δεν είχε παιδάκια την ώρα που πέρασα εγώ - λίγο μετά τις 7).

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Κατανόηση Πολιτισμών

Τις ώρες που είμαι στο τρένο, αν δεν ασχολούμαι με τον υπολογιστή, διαβάζω. Έγραφα στο προηγούμενο ποστ για κάποια από τα βιβλία που διάβασα τελευταία. Εδώ θα μου επιτρέψετε να βάλω ένα απόσπασμα από ένα από αυτά. Αυτό με τη Γροιλανδή που έλεγα. Είναι το "Η δεσποινίς Σμίλλα διαβάζει το χιόνι" του Δανού Πέτερ Χόε. Γράφει λοιπόν στη σελίδα 208:
"Κάθε λαός που αφήνει να τον μετρήσουν με κλίμακα επινοημένη από την ευρωπαϊκή επιστήμη θα φαίνεται σαν αγέλη ανθρωποειδών πιθήκων.
Η διαβάθμιση δεν έχει νόημα, Κάθε προσπάθεια σύγκρισης των πολιτισμών με σκοπό να προσδιοριστεί ποιος είναι ο πιο εξελιγμένος δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια σκατένια προβολή του μίσους του δυτικού πολιτισμού για τις ίδιες τις σκιές του.
Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να καταλάβεις μια άλλη κουλτούρα. Να τη ζήσεις. Να εγκατασταθείς στον χώρο της, να ζητήσεις να σε ανεχτούν ως επισκέπτη, να μάθεις τη γλώσσα. Ίσως τότε να έρθει κάποια στιγμή η κατανόηση.
...
Το να εξηγείς ένα φαινόμενο σημαίνει ν' απομακρύνεσαι από αυτό."

Ηλιοθεραπεία (στη Γερμανία)

Πάντως τον ήλιο τον εκτιμούν ιδιαίτερα. Μόλις βγει ο ήλιος βλέπεις τον κόσμο στους δρόμους να περπατά ή να κάθεται έξω στα καφέ ατενίζοντάς τον, ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία. Είχα μάλιστα διαβάσει σε έναν οδηγό ότι στο Μόναχο (δεν ξέρω τι γίνεται στην υπόλοιπη Γερμανία – ο οδηγός ήταν για το Μόναχο) όταν βγάλει ήλιο δεν είναι παράξενο να δεις στο πάρκο ανθρώπους που σχολώντας από το γραφείο, γδύνονται, διπλώνουν επιμελώς το κουστουμάκι ή το ταγιεράκι τους, και κάνουν ηλιοθεραπεία γυμνοί. Μου φάνηκε υπερβολή αλλά να που το είδα κι αυτό. Και η φωτογραφία για του λόγου το αληθές: Νοέμβρης μήνας, γύρω στους 12 – 15 βαθμούς η θερμοκρασία, οριακός ο ήλιος και στους Εγγλέζικους κήπους κι ο κύριος καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε!

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Μπαλκόνια

Είναι τόση η, αγάπη να το πω, μανία να το πω, δεν ξέρω, για τον ήλιο που η νέα μόδα είναι τα σπίτια να έχουν μπαλκόνι. Και αν μεν είναι νέα κατασκευή στα σχέδια προβλέπεται ένα μπαλκόνι (έστω και μικρό) και είναι εντάξει. Τι γίνεται όμως αν έχω ένα σπίτι κάποιων ετών και τότε που χτίστηκε δεν πρόβλεψαν να ρίξουν ένα μπαλκονάκι? Απλούστατον! Βάζω δυο κοιλοδοκούς και στηρίζω το μπαλκόνι πάνω τους! Είτε τους ανεβάζω από το έδαφος και στηρίζονται περισσότερα από ένα μπαλκόνια είτε τους μπήγω στον τοίχο για το δικό μου το αποτέλεσμα είναι ότι η οικοδομή αποκτά μπαλκόνι. Έτσι γίνεται σχεδόν σε κάθε οικοδομή που ανακαινίζεται αλλά και ανεξάρτητα. Και πολλές φορές μετά το μπαλκόνι κλείνεται και με τζάμι για να χρησιμοποιείται και τις κρύες μέρες του χειμώνα!

Τα Εμποροραφεία

Δεν περίμενα ποτέ να δω τόσα εμποροραφεία (Schneiderei) σήμερα στη Γερμανία. Έχω συναντήσει στο Μόναχο αρκετά κλασσικά ραφτάδικα που πουλούν και τα απαιτούμενα υφάσματα. Δεν ξέρω πόσο δουλεύουν αλλά με καταπλήσσει το ότι υπάρχουν ακόμα. Έχω δει στη Τουρκία πρόσφατα, αλλά στην Ελλάδα είναι κάτι το ξεχασμένο. Κάποτε οι μοδίστρες κι οι ραφτάδες έκαναν χρυσές δουλειές ράβοντας ρούχα για κάθε κοινωνική τάξη. Σήμερα στην Ελλάδα, πάλι χρυσές δουλειές κάνουν αλλά με πιο απλό τρόπο. Τα όποια καταστήματα στυλ «χρυσό ψαλίδι» υπάρχουν, είναι για να διορθώσουν κάτι. Στη Γερμανία φαίνεται ότι ακόμα κρατάει το παλιό πρότυπο.
Σίγουρα στα ραφεία θα κάνουν και μερεμέτια. Αφού υπάρχουν και τσαγκαράδικα. Στην Ελλάδα είχα δει τη μόδα σε στοές Carrefour. Ε, και εδώ σε συγκροτήματα καταστημάτων υπάρχει το αντίστοιχο μαγαζί που επιδιορθώνει παπούτσια, τσάντες κλπ σε συνδυασμό με κατασκευή κλειδιών. Και έχει κίνηση.

Υδρορροές

ΟΛΑ τα κτίρια έχουν υδρορροές που μαζεύουν το νερό από τα κεραμίδια. Και ενώ συμβαίνει να έχουμε υδρορροές και στην Ελλάδα, αλλά αυτό συμβαίνει όπου και όταν τύχει. Στον Άγιο Στέφανο ας πούμε, το σπίτ δεν είχε υδρορροή μ' αποτέλεσμα όταν έβρεχε και πήγαινες να μπεις ή να βγεις έπρεπε να περάσεις από μια κουρτίνα νερών. 10 μέτρα και πάνω είναι το μήκος της στέγης και μονόριχτη. Αποφασίσαμε και βάλαμε ένα σύστημα εκ των υστέρων. μόνο που δεν ήταν εύκολο να βρούμε πώς θα φύγουν τα νερά. Τα ρίξαμε με πατέντα εκεί που ήταν για τα νερά του μπαλκονιού, αλλά όταν η βροχή είναι πολλή φρακάρουν μ' αποτέλεσμα να πλημμυρίζει. Και το νερό από κει τρέχει στο πεζοδρόμιο ή έστω το δρόμο όπως συνήθως. Εδώ δεν βλέπεις πού πηγαίνει. Στο δίκτυο αποχέτευσης? Στο δίκτυο ομβρίων που το χρησιμοποιούν κάπου? Αγνοώ. Το σίγουρο είναι ότι τα κεραμίδια δεν τρέχουν στο δρόμο. Και πολλές φορές οι υδρορροές αυτές παίζουν και ένα διακοσμητικό ρόλο.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Το Μυρμήγκι

Μια ωραία (αν και παλιά) ιστοριούλα με διδακτικό επιμύθιο, που μου τη θύμισαν σήμερα:
Ήταν μία φορά κι έναν καιρό ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι που ξεκινούσε κάθε μέρα, πρωί-πρωί, για τη δουλειά του. Περνούσε όλη μέρα δουλεύοντας και τραγουδώντας, μέσα στην καλή χαρά! Του άρεσε πάρα πολύ να εργάζεται και, φυσικά, η απόδοση του ήταν εξαιρετική! Μόνο που, δυστυχώς στην επιχείρηση δεν υπήρχε κανείς manager να το κατευθύνει!
Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας, αποφάσισε πως αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί κι έτσι δημιούργησε μία θέση manager, για την οποία προσέλαβε μία ιδιαίτερα έμπειρη Πασχαλίτσα.
Πρώτο μέλημα της Πασχαλίτσας ήταν να εποπτεύσει το ωράριο του Μυρμηγκιού και γι' αυτό προχώρησε αμέσως στην οργάνωση ενός συστήματος ελέγχου, με κάρτες. Βέβαια, σύντομα, χρειάστηκε να προσλάβει μία γραμματέα, που ανέλαβε να ετοιμάζει τους φακέλους αναφοράς, με τη βοήθεια μίας νέο-προσληφθείσας Αράχνης.
Η Αράχνη επιφορτίστηκε με το σύστημα αρχειοθέτησης, καθώς και με το τηλεφωνικό κέντρο. Στο μεταξύ, το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι συνέχιζε να δουλεύει, να δουλεύει, να δουλεύει...
Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, ήταν τόσο ευχαριστημένος με τις καθημερινές αναφορές που λάμβανε από την Πασχαλίτσα, ώστε της ζήτησε να του ετοιμάσει μία συγκριτική μελέτη, με γραφήματα και ανάλυση τάσεων. Έτσι, απευθύνθηκαν σε μία Κατσαρίδα, στην οποία αγόρασαν μάλιστα ένα νέο σετ υπολογιστή-εκτυπωτή, για να βοηθήσει στην εκπόνηση της μελέτης.
Το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι άρχισε δειλά-δειλά να διαμαρτύρεται για όλη αυτή τη γραφειοκρατία και το χαρτοβασίλειο. Μοιραία, οι ρυθμοί της δουλειάς του άρχισαν να μειώνονται.
Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της επιχείρησης, αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει αμέσως μέτρα γι' αυτή την απαράδεκτη κατάσταση και έφερε επειγόντως έναν ειδικό διευθυντή, αρμόδιο να επιβλέπει το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι.
Τη θέση, λοιπόν, ήρθε να καλύψει ένας τζίτζικας που άλλαξε αμέσως τη φθαρμένη επίπλωση του γραφείου του και ζήτησε μία ειδική, εργονομική πολυθρόνα κι έναν υπολογιστή με επίπεδη οθόνη. Βέβαια, με τόσους υπολογιστές πια, η εταιρεία προχώρησε, αναγκαστικά, στην αγορά ενός σέρβερ.
Ο νέος διευθυντής ένιωσε σύντομα την ανάγκη να φέρει έναν υπο-διευθυντή (που ήταν, παλιά, βοηθός του) ώστε, με τη βοήθεια του, να καταστρωθεί ένα στρατηγικό πλάνο, καθώς και ο προϋπολογισμός του νέου αυτού τμήματος.
Όσο γίνονταν όλα αυτά, το Μυρμήγκι ένιωθε όλο και λιγότερο ευτυχισμένο, όλο και λιγότερο παραγωγικό...
Ο τζίτζικας δεν έχασε χρόνο: «Πρέπει να παραγγείλουμε μία έρευνα σχετικά με τα προβλήματα του επαγγελματικού περιβάλλοντος και τις αντιδράσεις των εργαζομένων», είπε. Μόνο που, μία μέρα, μελετώντας τις αναφορές και τα στοιχεία, ο Κηφήνας, Πρόεδρος, και Διευθύνων Σύμβουλος, συνειδητοποίησε ότι ο τομέας στον οποίο προσέφερε τις υπηρεσίες του το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι, δεν ήταν πλέον τόσο κερδοφόρος.
Αμέσως ζήτησε από μία περιζήτητη σύμβουλο, την Κουκουβάγια, να γνωμοδοτήσει πάνω στο θέμα και να εισηγηθεί κάποιες λύσεις. Τρεις μήνες αργότερα η Κουκουβάγια έφερε την έκθεσή της, που κατέληγε ως εξής:
«Στην επιχείρηση υπάρχει, σαφώς, πλεόνασμα προσωπικού». Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, ακολούθησε τη συμβουλή της και... απέλυσε το Μυρμήγκι!!!
Συμπεράσματα:
Από το να είσαι ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι, καλύτερα να είσαι ένα ανίκανο τίποτα, άχρηστο για οτιδήποτε. Άλλωστε, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι ανίκανοι δεν έχουν καμία ανάγκη εποπτείας. Τι να την κάνουν;
Αν, παρόλα αυτά, επιμένεις να είσαι παραγωγικό Μυρμήγκι, τουλάχιστον, μη δείχνεις ότι είσαι, ταυτόχρονα, κι ευτυχισμένο... Δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ!
Αν πάλι, επιμένεις ξεροκέφαλα να είσαι ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι, φρόντισε να δημιουργήσεις δική σου επιχείρηση, ώστε, τουλάχιστον, να μην πρέπει να συντηρείς Κηφήνες, Πασχαλίτσες, Αράχνες, Τζιτζίκια, Κουκουβάγιες και Κατσαρίδες.
Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω βασίζονται σε έγκυρες πανεπιστημιακές έρευνες που δείχνουν ότι η πλειονότητα των ανθρώπων έχουν την τάση να γίνουν παράσιτα...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Τα Δώρα των Παιδιών

Τα δώρα στη Γερμανία τα έφερνε (και συνεχίζει ακόμα) ο άγιος – Νικόλας, στις 6 του Δεκέμβρη. Τη μέρα αυτή δε γεμίζουν και τα μαγαζιά από Νικολάους που μοιράζουν δωράκια. Απ’ την άλλη, η επαφή με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο που φέρνει τα δώρα ο άγιος των Χριστουγέννων (ο αντίστοιχος του Αϊ – Βασίλη) από την Λαπωνία με το έλκηθρο κλπ δημιούργησε νέες καταναλωτικές ανάγκες. Έτσι τα παιδιά είναι τυχερά μιας και παίρνουν διπλά δώρα. Μια στις 6 και μια στις 25 του Δεκέμβρη! Κάτι τέτοιο δεν πάει να γίνει και σε μας? Οι μόνες που στεναχωριούνται πρέπει να είναι οι εταιρίες παιχνιδιών, πώς θα προλάβουν οι καημένες τέτοια ζήτηση!
Το κανονικό ντύσιμο του αγίου των δώρων, έτσι όπως είναι σε κλασικές εικονογραφήσεις, είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία (που θυμίζει καθολικό επίσκοπο). Αλλά ήταν ο μόνος που συνάντησα. Όλοι οι άλλοι ήταν ντυμένοι στο γνωστό στυλ του άγιου της Κόκα-Κόλα.
Και με την ευκαιρία, διοργανώνονται γιορτούλες για τα παιδιά, ε, κάτι απολαμβάνουν και οι μεγάλοι. Με το κρύο που έχει να μην πιουν ένα Glühwein δηλαδή?

Advent Kalender

Υπάρχει συνήθεια οι τέσσερις τελευταίες βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα να ξεχωρίζουν. Το διάστημα αυτό λέγεται Advent. Γίνονται ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα και κάθε Κυριακή έχει ιδιαίτερη σημασία και μετριέται σαν η πρώτη του Advent η δεύτερη κλπ. τις μέρες αυτές υπάρχει παράδοση κάθε μέρα να κρύβει και ένα μικροδωράκι για τα παιδιά. Έχουν ένα ημερολόγιο που η κάθε μέρα του είναι ένα κουτάκι και έχει μέσα κάτι. Το παιδί ανοίγει κάθε μέρα το αντίστοιχο πορτάκι και παίρνει το περιεχόμενο του (και βέβαια, δεν κάνει ζαβολιές). Το σύστημα αυτό λοιπόν παίζει και σε μεγαλύτερα παιδιά (με έκπληξη άκουσα μαθητές του Λυκείου να συζητούν γι’ αυτό) αλλά και γενικότερα.
Και βέβαια, μια τέτοια συνήθεια δεν θα άφηνε αδιάφορες τις εταιρίες. Την χρησιμοποιούν αυτή την εποχή στις διαφημίσεις τους. Μια βόλτα στο ίντερνετ σε γερμανικούς δικτυακούς τόπους εκείνη την εποχή παρουσιάζει ποικιλία από τέτοια Advent Kalender. Με την προσφορά της ημέρας π.χ. ή με τη συμβουλή της ημέρας (προσφορά είναι κι αυτή)! Ακόμα και ένα «μπαράκι» με 28 διαφορετικές μινιατούρες ποτών είδα!

Χριστουγεννιάτικος Στολισμός

τα έχω αρκετό καιρό έτοιμα και λέω να τα ανεβάσω έστω και τώρα. Είναι δυο τρία Χριστουγεννιάτικα θέματα που, βέβαια, πάντα έχουν το ενδιαφέρον τους, αλλά ε, όσο απομακρυνόμαστε από τα Χριστούγεννα...

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Πού Μαθαίνουν Σκι οι Γερμανοί

Μα πού αλλού? Στο πεζοδρόμιο τους σπιτιού τους. Κι αν δυσκολεύονται εκεί μιας και ο δήμος καθαρίζει, τότε στο παρκάκι της γειτονιάς τους. Καλά, δεν συζητάμε για τα μικρά παιδιά. Αυτά παίρνουν τα ελκυθράκια τους ή αν τους πέφτουν ακριβά τα ειδικά πλαστικά «φτυαράκια» και τσουλάνε όπου υπάρχει κλίση. Κάνουν και εκδρομή με το σχολείο τους γι’ αυτό το λόγο. Είδα, όμως, και μεγάλους ανθρώπους να κάνουν σκι στο δρόμο. Και κουφάθηκα.

Ο Χειμώνας

Το κρύο το χειμώνα δεν αστειεύεται. Δεν είναι το χιόνι πολύ. Ούτε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Όπως έλεγα και πριν έρθω εδώ (αλλά που επαναλαμβάνω και τώρα) έχω κάνει και Διδυμότειχο και έχω περάσει κρύα. Το πρόβλημα εδώ είναι η διάρκεια. Θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν είχαμε κι εκεί (κι αλλού) αλλά ήταν για μια βδομάδα το πολύ 10 μέρες συνεχόμενα. Μετά θα ανέβαινε και βλέπουμε πάλι. Εδώ, έχει περάσει πάνω από δυο μήνες και η θερμοκρασία ανέβηκε πάνω από το μηδέν μόνο 7 – 8 μέρες τα μεσημέρια (τη νύχτα είναι κάτω απ’ το μηδέν σταθερά). Δεν είναι τρομερό το κρύο, συνήθως – 1 με –5, και με μικρές μεταβολές μεταξύ ημέρας και νύχτας αλλά, για μένα που δεν το έχω συνηθίσει, είναι σπαστικό τόσο καιρό. Δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις έξω. Ντύνεσαι καλά και κυκλοφορείς, αλλά για πόσο? Δεν έχει γούστο.

Ο Εκχιονισμός


Καθώς προχωράει ο καιρός ήρθε και ο χειμώνας. Τα πρώτα χιόνια πέσανε στα μέσα Οκτώβρη. Μετά έκανε κάνα δυο φορές ένα γερό κρύο αλλά, γενικά, καλά πήγαμε. Αφού το θερμόμετρο έδειξε και 19 βαθμούς και 20 κάποια στιγμή. Το "πρόβλημα" του χιονιού ξαναεμφανίστηκε τον Δεκέμβρη. Τώρα γιατί πρόβλημα; Όσο να ‘ναι είναι δύσκολο να κυκλοφορείς με τα χιόνια και το κρύο, ειδικά αν δεν είσαι συνηθισμένος. Και εξαρτάται και από το τι δουλειά κάνει ο δήμος που μένεις. Γιατί στο Μόναχο, παρόλο που χιονίζει κάθε λίγο τώρα τελευταία, οι δρόμοι, οι ποδηλατόδρομοι και τα πεζοδρόμια είναι καθαρά. Ακόμα και στα πάρκα μέσα. Αντίθετα, στη Στουτγάρδη που έπεσε λιγότερο χιόνι έμεινε όλο κάτω. Για να τα καταφέρει βέβαια το Μόναχο να μην έχει χιόνι παρά μόνο στο χώμα έχει έναν μηχανισμό που δουλεύει καθημερινά. Και για να μην ενοχλούν δουλεύουν από τις 4 τα χαράματα (ποια χαράματα δηλ. αφού έχει ανατολή στις 8, αλλά τρόπος του λέγειν). Και για να γίνει αυτό δαπανά ένα σεβαστό ποσό αρκετών χιλιάδων ευρώ κα-θη-με-ρι-να! Και επειδή το κόστος είναι σημαντικό, ήθελα να δω τι γίνεται και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας.

Το Μάρκο


Το Ύψος των Ανθρώπων

Έχω την αίσθηση ότι οι Γερμανοί είναι πολύ ψηλοί. Απόδειξη γι’ αυτό, προφανώς, δεν υπάρχει. Μια αίσθηση είναι. Μια παρόμοια αίσθηση είχα και το ’95, όταν βρέθηκα στο Λονδίνο. Με 1,89 ύψος έχω συνηθίσει να βλέπω τους άλλους προς τα κάτω για να δω το πρόσωπό τους. Τώρα όμως, όπως και τότε, όλο και περισσότερους τους βλέπω στο ύψος μου ή περίπου. Ίσως αυτό να είναι δείγμα ότι οι βόρειοι λαοί είναι ψηλότεροι ή ότι η νέα γενιά είναι ψηλότερη. Εδώ βέβαια, υπάρχει πανσπερμία φυλών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις ύψους. Από πολύ κοντούς ασιάτες (γιαπωνέζους, κινέζους κλπ) μέχρι ψηλούς άρειους για τους οποίους το 1,80 – 1,85 είναι συνηθισμένο ύψος (για άνδρες και γυναίκες – χωρίς τακούνι οι τελευταίες). Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να συνδυαστεί με το ότι χαμηλώνουν τα ταβάνια, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση!
Επίσης, όλοι, ψηλοί και κοντοί, περπατάνε πολύ γρήγορα. Ίσως έχουν συνηθίσει λόγω κρύου. Αλλά αν θέλω να πηγαίνω με την ίδια ταχύτητα με τους γύρω μου, πρέπει να θυμάμαι να κουνάω γρήγορα τα πόδια μου (που είναι και αρκετά μακριά).

Σπίτια Χαμηλοτάβανα

Το εσωτερικό ύψος των (σύγχρονων) σπιτιών είναι απελπιστικά μικρό: μόλις 2,5 μέτρα. Τα παλιότερα σπίτια είχαν λίγο παραπάνω ύψος (δεν συζητάμε για τα παλάτια όπου φυσικά υπήρχε άνεση) αλλά σήμερα η τυποποιημένη κουρτίνα είναι 2,45 και πάει από το ταβάνι μέχρι λίγο πιο πάνω από το πάτωμα! Κι αυτό μάλλον για οικονομία στην ενέργεια (μικρότερος όγκος χρειάζεται λιγότερα για θέρμανση) αλλά και στο συνολικό ύψος της οικοδομής. Επίσης, δεν πρέπει να ψάχνεις για δοκάρια και κολώνες στις οικοδομές. Μιας και η περιοχή δεν ξέρει από σεισμούς τέτοια πράγματα δεν συνηθίζονται και οι πλάκες στέκουν πάνω στους τοίχους! Ένα σινάζι είν’ αρκετό!

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Τα Ψάρια

Κι αν το παξιμάδι δεν υπάρχει, γιατί να υπάρξει το ψάρι. Το πρώτο είναι θέμα τεχνικής. Το δεύτερο θέμα απόστασης. Από πού να έρθει το ψάρι στο Μόναχο. Κι αφού δεν το ήξεραν παλιότερα πώς να έχει μπει στη διατροφή τους. Με την ανάπτυξη των μεταφορών έρχονται κάτι ψάρια αλλά, εκτός από κάνα σολομό, δεν λένε. Ανύπαρκτης φρεσκάδας ακόμα και τα ποταμίσια που βρίσκω στον πάγκο του σουπερμάρκετ. Αλλά ούτε από κατεψυγμένα υπάρχει φως. Έχει σαρδέλα κατεψυγμένη(!) και κάτι άλλα που δεν τα ξέρω και δεν έχουν γεύση. Αλλάζω, δοκιμάζω και δεν έχω βρει κάτι να μ’ αρέσει όπως π.χ. μπακαλιάρο. Θα συνεχίσω και πού θα πάει. Μέχρι να φύγω κάτι θα βρεθεί! Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη που είναι πιο κοντά σε θάλασσα. Πάντως εδώ δεν λένε.

Παξιμάδια και Τυρί

Ποιο παξιμάδι. Το είδος είναι άγνωστο εδώ. Υπάρχουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα είδη από ψωμιά ή ψωμάκια, μεγάλα, μεσαία, μικρά κλπ με ηλιόσπορο, με κρεμμύδια, με πατάτα, με σουσάμι, με ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου. Όμως παξιμάδια δεν έχω βρει. Φρυγανιές ναι, κι αυτές στο σουπερμάρκετ που είναι μικρές και γλυκές (προφανώς, έχουν αυξημένη ζάχαρη). Εγώ έχω συνηθίσει να συνοδεύω το τσάι μου με παξιμάδι που το βουτάω και τυρί. Και το παξιμάδι μου λείπει. Όχι ότι το τυρί είναι της προκοπής. Σε μεγάλη «ποικιλία» είναι τα τυριά τύπου ένταμ ή γκούντα. Ημίσκληρα ή μαλακά (μπρι) σε χαμηλή τιμή και γεύση. Αλλά, ευτυχώς, βρήκα στο Άλντι ένα κατσικίσιο που λέει. Υπάρχει και παρμεζάνα, αλλά μπορείς να τη φας σκέτη? Δεν μου ‘ρχεται. Βρίσκω και φέτα «Τυράς» στο Λιντλ κι έτσι λοιπόν, από τυρί τα βολεύω. Από παξιμάδι όμως? Και βέβαια δεν λέει να κάνω εισαγωγή από Ελλάδα (γενικά η ιδέα της εισαγωγής τροφίμων δεν μ’ αρέσει).

Τα Λουκάνικα

Οι φήμες ήθελαν το πιο συνηθισμένο πράγμα για πρόχειρο φαγητό στη Γερμανία να είναι τα λουκάνικα. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι σωστό. Στα διάφορα πανηγυράκια που στήνονται με διάφορες ευκαιρίες (Οκτόμπαφεστ, Χριστούγεννα ή και τοπικά γεγονότα) πάντα θα υπάρχουν καντίνες με λουκάνικα. Και υπάρχει και μεγάλη ποικιλία (λεπτά, χοντρά, κοντά, μακριά, άσπρα, κόκκινα συνδυασμοί αυτών). Αλλά δεν είναι το πρόχειρο φαγητό του δρόμου. Το ρόλο αυτόν τον παίζουν τα κεμπαπτζίδικα. Ελληνικά ή συνήθως τούρκικα, για κατανάλωση στο χέρι ή καθιστά με συνοδεία μιας μπίρας, ξεφυτρώνουν παντού. Και βέβαια το κλασικά φαστ φουντ (Berger King, Mc Donald, Subway οι σημαντικότερες μάρκες).

Νερό

Μετά το ψωμί και τις μπίρες, να πούμε και για το νερό. Παρ’ όλο που στα καταστήματα δεν σερβίρεται νερό με την κανάτα και παρ’ όλο που η τιμή του αν το αγοράσεις στο δρόμο είναι ίδια με τα αναψυκτικά όπως προαναφέρθηκε, νερό καταναλώνεται αρκετό. Και δεν ξέρω πόσο πίνεται από το δημόσιο δίκτυο (βρύση) αλλά στα καταστήματα υπάρχει μεγάλη ποικιλία εμφιαλωμένων νερών. Τα περισσότερα πειραγμένα. Άλλα με αέριο (ανθρακούχο) σε μεγάλη ή μικρή δόση, άλλα με γεύση – χυμό μήλο (κυρίως) ή μέντα ή φράουλα και δεν συμμαζεύεται, αντίστοιχα με αυτά που λανσάρει η «Αύρα» στην Ελλάδα. Και είναι πολλοί με ένα μπουκάλι στο χέρι ή στην τσάντα. Το να βρεις εμφιαλωμένο νερό σκέτο κάποιες φορές καταντάει άθλος. Πρέπει να ψάξεις και να προσέξεις τι θα διαλέξεις. Και η τιμή στα σουπερμάρκετ όχι ότι είναι μικρή. Από 0,50 € το λίτρο έρχεται (και ανεβαίνει ανάλογα το τι επιπλέον έχει) με μικρές εξαιρέσεις που συνήθως γευστικά δεν σε τραβούν.

Οι Μπίρες και οι Μπιραρίες

Γερμανία χωρίς μπίρες είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Και υπάρχουν μάρκες (ετικέτες) ων ουκ εστίν αριθμός. Υπάρχουν ζυθοποιίες κάθε μεγέθους και συνήθως η κάθε πόλη έχει τη δική της (ή μάλλον τις δικές της). Επίσης για όσους έχουν συνηθίσει να κάθονται και να παραγγέλνουν «πιάσε μια πράσινη» θα τους απογοητεύσω.

Το Μπρέτσελ


Το μπρέτσελ (Brezel) είναι το κουλούρι του Βαυαρού αλλά και του Γερμανού πια. Μπορεί να μην βρεις να πουλάνε λουκάνικα στους δρόμους, όπως λέει ένας άλλος μύθος, αλλά μπρέτσελ παντού. Με τιμές από 3 στο Ευρώ μέχρι 1 € το ένα (ή και περισσότερο), πουλιούνται από όλα τα μαγαζιά με (άμεσα) φαγώσιμα. Κυκλοφορούν και σε μεγάλο μέγεθος (κυρίως στις μπιραρίες). Νοστιμότατο.

Το Πρόχειρο Φαγητό

Το πρόχειρο φαγητό, στο χέρι, θα το βρεις μόνο σε ορισμένα μέρη. Κοντά π.χ. σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Αλλά, συνήθως, όχι όταν κάνεις βόλτα σε πεζόδρομους. Μ’ αποτέλεσμα να νομίζεις ότι δεν τρώνε οι Γερμανοί. Και για τον καφέ τους συνήθως κάθονται (με τις ώρες άμα λάχει, παρά τα αντίθετα λεγόμενα) σε καφέ – πρατήρια αρτοποιίας. Παίρνεις ένα γλυκάκι, πίνεις και το καφεδάκι. Κάθε «φούρνος» που σέβεται τον εαυτό του έχει και μερικά τραπεζάκια. Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Υπάρχουν και τα όρθια τραπέζια που είναι απλά για να ακουμπάς τον καφέ σου, αλλά σε συγκεκριμένα μέρη που ο κόσμος είναι περαστικός. Γενικά κάθονται. Και κάθονται πολύ έξω. Αν δεν βρέχει είναι έξω ακόμα κι αν υπάρχουν σόμπες ή αν είναι τυλιγμένοι σε κουβερτούλα. Κάθε μαγαζί για καφέ (ή μπίρα ανάλογα τις προτιμήσεις) έχει τραπεζάκια έξω, έχει και μερικές κουβέρτες φλις (συνήθως) που παίρνεις και τυλίγεσαι.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

IKEA Υπεράσπιση

Τις τελευταίες μέρες πήρα δυο μαίηλ, από δυο διαφορετικούς φίλους, στα οποία ήταν με διαφορετικό τρόπο παρουσιασμένο το ίδιο θέμα: Οι τιμές του ΙΚΕΑ στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και η Γερμανία. Το μοτίβο το ίδιο, Δείτε πόσο δίνει το ίδιο προϊόν εδώ κι εκεί, η κακή πολυεθνική και πόσο εκμεταλλεύεται τους Έλληνες. Με φωτογραφίες, κωδικούς κλπ. Το ένα μάλιστα φτιαγμένο με PowerPoint. Και επιμύθιο: σαμποτάζ στη συγκεκριμένη φίρμα.
Δεν ξέρω αν υπήρχαν και αντίθετα παραδείγματα. Κι ούτε είναι εκεί το ζήτημα. Εγώ απάντησα και στους δυο πανομοιότυπα: "Σε ελεύθερη αγορά δεν είμαστε? Καπιταλισμός δεν υπάρχει? Άρα? Γιατί μια εταιρία να έχει τις ίδιες τιμές σ’ όλη την Ευρώπη? Χώρια ότι μπορούν κάλλιστα να το δικαιολογήσουν με τη διαφορά της απόστασης και των μεταφορικών. Εδώ, πριν χρόνια, στην ίδια φίρμα είχε άλλη τιμή στο Μαρούσι κι άλλη στη Ν. Ιωνία. Τώρα το πήρατε χαμπάρι πως πουλάνε όσο θέλουνε?".
Εκείνο που δεν έγραψα είναι το εξής: Στο Μόναχο υπάρχουν δυο υποκαταστήματα του ΙΚΕΑ. Εγώ ψωνίζω από το βόρειο που είναι πιο κοντά μου (25 χλμ.). Στην περιοχή γύρω από το ΙΚΕΑ υπάρχουν όμως άλλες τρεις φίρμες με παρόμοια προϊόντα: Roller, Möbil XXL, Poco Domäne. Μπορείς να επισκεφτείς τα υπόλοιπα με τα πόδια έχοντας παρκάρει στο ένα απ' αυτά. Και έχω ψωνίσει από όλα. Και το τελευταίο έχει και υποκαταστήματα και πολύ πιο κοντά, μέσα στο Μόναχο. Εκτός απ' αυτές τις φίρμες, παρόμοιας φιλοσοφίας και στυλ έπιλπα πουλάνε ακόμα τα Segmüller, και XXXLuntz. Και ίσως και άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Σαφώς λοιπόν ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος, άρα για αν φωνάξει και να κρατήσει πελάτες η κάθε μια φίρμα χρειάζεται άλλον τρόπο (π.χ. φθηνότερες τιμές).
Μποϋκοτάζ λοιπόν το ΙΚΕΑ της Ελλάδας. Όσοι χρειάζεστε τέτοιου είδους έπιπλα, πηγαίντε από τα άλλα μαγαζιά!

Γράμματα Πολλά - Λιθουανία

Τα μεγάλα(?!) πνεύματα συναντώνται. Μόλις σήμερα έμαθα ότι εκτός από τη Γερμανία, γράμματα στέλνονται και από τη Λιθουανία (Lietuva). Και μάλιστα χρόνια τώρα. Από το Ιούλιο του 2008! Πρόκειται για το ιστολόγιο του συνάδελφου Δημήτρη Μαρκάκη που ξεκίνησε με την απόσπασή του στο Βίλνιους και συνεχίζεται.
Όσοι πιστοί σπεύσατε!!!
Νεώτερο: Ο Δημήτρης μετακόμισε κι αυτός στο Blogspot!
 
Εγώ να σας φιλοδωρήσω με μια φωτογραφία από το κάστρο Τρακάι της Λιθουανίας, όχι κλεμμένη από το μπλογκ του Δημήτρη αλλά από επί τόπου επίσκεψη της κόρης μου Ειρήνης το 2006, σε ανταλλαγή του Γυμνασίου Αγίου Στεφάνου με το Saulε Private Secondary School του Βίλνιους.

Συντομογραφίες για Ενοικίαση Σπιτιού

Από το συνάδελφο Ανδρέα Αθανασόπουλο πήρα ένα "γράμμα" με οδηγίες για εκπαιδευτικούς που αποσπώνται στο Μόναχο, γραμμένο το 1999. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Π.χ. από το Μάρκο περάσαμε στο Ευρώ ή δεν χρειάζεται άδεια πια παραμονής. Το κείμενο αυτό, αναθεωρημένο το μακρινό 2010, μπορείτε να το διαβάσετε και πιστεύω ότι είναι χρήσιμο για όλη τη Γερμανία.Ιδιαίτερα σημαντικός ο πίνακας συντμήσεων μικρών αγγελιών για σπίτια που περιέχει στο τέλος και τον οποίο παραθέτω εδώ.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Οι Πύλες (Tore) του Μονάχου

Η Αθήνα έχει κρατήσει από τα παλιά μια πύλη: την πύλη του Αδριανού. Η Θεσσαλονίκη την πύλη - αψίδα του Γαλέριου. Το Μόναχο έχει κρατήσει τρεις από την παλιά του οχύρωση, όταν η πόλη ήταν περιτειχισμένη:
Isar Tor,
Stachus Tor,
Sendlinger Tor
Α!, όχι. Δεν έχει ξεμείνει τέταρτη πύλη. Απλά είναι η τελευταία (Sendlinger Tor) το φθινόπωρο, από την άλλη μεριά.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Ολυμπιακό Πάρκο (Olympiapark)

Φωτογραφίες από το Ολυμπιακό πάρκο. Το πάρκο που φτιάχτηκε γύρω από τις εγκαταστάσεις που έγιναν για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972. Το πάρκο λειτουργεί ως χώρος αναψυχής και συντηρείται με τη βοήθεια των χορηγών εταιριών.

Οικονομία στο Φωτισμό

Είναι απίθανη η «οικονομία» που κάνουν οι Γερμανοί στο (δημόσιο) ηλεκτρικό φωτισμό. Οι δρόμοι είναι φωτισμένοι με το μόλις απαραίτητο φως για να μην σκοντάφτεις και πέφτεις. Κι αν έχει καμιά βιτρίνα αναμμένα τα φώτα κάτι γίνεται. Αν όχι (πράγμα σύνηθες) το πράγμα δυσκολεύει. Πάντως, δεν είναι όπως είχα συναντήσει στη Βουλγαρία με φωτοκύτταρο ν' ανάβουν μόνο όταν πλησιάζει κάποιος :)

Οι αυτοκινητόδρομοι δεν είναι καθόλου φωτισμένοι. Ούτε και στους κόμβους. Μ’ αποτέλεσμα να χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν θέλεις να βγεις σε κάποια έξοδο (ειδικά αν είναι δυο τρεις μαζί) γιατί πολύ εύκολα μπορείς να ξαναβρεθείς στον αυτοκινητόδρομο με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι πολλά επί πλέον χιλιόμετρα για να επιστρέψεις στο σημείο που ήθελες.

Για να γίνει πιο κατανοητό το πώς ξοδεύουν ρεύμα μόνο για ό,τι κρίνουν απαραίτητο, στους σταθμούς των ΜΜΜ έχει ηλεκτρική/ ηλεκτρονική πινακίδα με το ποιο μέσο θα φύγει σε πόση ώρα αλλά δεν συνηθίζεται να υπάρχει φωτισμένη πινακίδα με το όνομα του σταθμού (εκτός ίσως από μία σε κεντρικούς σταθμούς). Και εννοείται πως τα φανάρια στου δρόμους δουλεύουν μόνο τις ώρες που υπάρχει κίνηση (ενώ κάποια έχουν αντικατασταθεί από ζωγραφισμένη πινακίδα!). Όχι όπως στην περιοχή που μένω στην Ελλάδα που κάποια φανάρια που δεν χρειάζονται ποτέ (όποτε είναι χαλασμένα είναι η χαρά όλων μας) δουλεύουν σε 24ωρη βάση.

Οικολογική Παραγωγή Ενέργειας


Το κατά κεφαλή ηλεκτρικό που καταναλώνεται εδώ πρέπει να είναι εξαιρετικά ψηλό. Όλα είναι ηλεκτροκίνητα. Μόνο τα μέσα μαζικής μεταφοράς το ρεύμα που καταναλώνουν φθάνει. Όμως οι στατιστικές λένε ότι μειώνεται το οικολογικό αποτύπωμα της Γερμανίας. Πώς το καταφέρνουν αυτό? Μα με τι άλλο από εναλλακτικές πηγές παραγωγής ενέργειας. Ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά είναι σε ημερήσια διάταξη. Σε πολλά μέρη, στα σπίτια αντί για κεραμίδια έχει φωτοβολταϊκά. Ακόμα και σε στάβλους. Αλλά και χωράφια αρκετών στρεμμάτων είναι καλυμμένα από φωτοβολταϊκά. Και να σκεφτεί κανείς ότι η ηλιοφάνεια δεν είναι και πρώτη. Όμως η Γερμανία έχει καταφέρει να είναι από τις πρώτες (αν όχι Η πρώτη) χώρες στον κόσμο στην παραγωγή ενέργειας από τον ήλιο σύμφωνα με το National Geographic (09/09). Προφανώς και έχει επενδύσει αρκετά στο θέμα αυτό. Όχι ότι δεν έχει και εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού από πυρηνική ενέργεια. Αλλά ο ζήλος της Γερμανίας στα ηλιακά συστήματα είναι θαυμαστός.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Η Τυπικότητα

Η ευγένεια (έστω και τυπική) στις δοσοληψίες. Ας πούμε πάω στο σταθμό και θέλω ένα καφέ. «Ein Café» λέω. Δηλ. «Έναν καφέ» χρησιμοποιώντας τη γαλλική έκφραση που όμως χρησιμοποιείται και στη Γερμανία. Με κοιτάζει η πωλήτρια, σκέφτεται λίγο, μονολογεί «a, Kaffee» (τονίζοντας την πρώτη συλλαβή) και μου δίνει τον καφέ. Έχω κάνει δυο λάθη. Το πρώτο που χρησιμοποίησα την γαλλική μορφή είναι συγχωρητέο αφού, όπως είπα, είναι τύπος που χρησιμοποιείται γενικά. Το δεύτερο όμως ασυγχώρητο. Δεν είπα παρακαλώ (bitte). Απαράδεκτο. Άλλη φορά που έκανα το ίδιο λάθος, η σερβιτόρα με κοίταξε με τέτοιο τρόπο, μόνο που δεν με σκότωσε με τη ματιά της.
Υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο που σατιρίζει αυτή τη συνήθεια: Πάει ένας τουρίστας σε ένα ξενοδοχείο στη Γερμανία βράδυ και ζητάει ένα δωμάτιο. Το πρωί τον ρωτάνε πώς κοιμήθηκε. «Όλα καλά τους λέει αλλά αυτό το τρένο το πρωί ήταν ενοχλητικό». «Το τρένο? Ποιο τρένο? Από εδώ κοντά δεν περνάει τρένο». «Μα αφού άκουγα τσαφ τσουφ συνέχεια». «Ορίστε» λέει ο ξενοδόχος, «ας βγούμε να δούμε αν υπάρχει πουθενά τρένο». Πράγματι, βγαίνουν έξω και «να, αυτός ο θόρυβος τι είναι?» ρωτάει. «Α! αυτό? Δεν είναι τρένο. Απλά, δίπλα χτίζεται μια οικοδομή. Και οι εργάτες είναι πολύ ευγενικοί. Καθώς δίνουν τα τούβλα λέει αυτός που τα παίρνει Dankessen και απαντάει ο άλλο Bittessen. Οπότε, αυτό ακούς συνέχεια: Dankessen – Bittessen, Dankessen – Bittessen»

Μια Γερμανική Συνταγή: «Πρωινό» Αγροτικό (Bauernfrühstück)

Επειδή αφενός πάντα μ’ αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα και αφετέρου εκτός από τα πνευματικά θέματα μ’ αρέσουν και τα υλικά (αλλιώς πώς θα έφτιαχνα έτσι στρογγυλή την κοιλίτσα μου) να και μια γερμανική συνταγή με υλικά που μπορούν να βρεθούν παντού. Λέγεται πρωινό αλλά εγώ το έχω φτιάξει συνήθως ως βραδινό (και για αρκετά άτομα βέβαια).

Εμπειρία Καθαρισμού

Τετάρτη πρωί. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι για το σχολείο. Έξω έχει αρχίσει να ξημερώνει. Σήμερα πάω Στουτγάρδη. Βγαίνω. Βρέχει. Το χιόνι λιώνει. Φυσάει. Και η θερμοκρασία έχει ανέβει πάνω από το μηδέν, πρώτη μέρα μετά από καμιά 15αριά μέρες που ήταν στα μείον. Έτσι το χιόνι λιώνει γρηγορότερα. Αν και, στις άκρες που έχει σπρωχτεί από τα εκχιονιστικά θα αργήσει να φύγει. Και μάλλον εκεί θα το βρει το επόμενο. Που δεν θα αργήσει να έρθει. Το Σαββατοκύριακο προβλέπεται. Αν και με θερμοκρασίες πάνω από το 0 δεν θα κρατήσει, μάλλον, ιδιαίτερα.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Μύθος και πραγματικότητα: Ο Ήλιος

Μύθος: Στη Γερμανία που θα πας θα ξεχάσεις πώς είναι ο ήλιος και ο ουρανός. Συνέχεια ένας γκρίζος συννεφιασμένος ουρανός και το χειμώνα ο ήλιος ανύπαρκτος.
Πραγματικότητα: Τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα θα δούμε τον ήλιο να λάμπει για τα καλά. Στην Ελλάδα, όταν ήμουνα στο Διδυμότειχο πράγματι είχα ξεχάσει πώς είναι ο ήλιος. Κι όταν έφυγα και τον είδα ένα πρωί στη Ζίχνη μου φάνηκε κάτι το πρωτόγνωρο. Εδώ βγαίνει έτσι που δεν μας αφήνει να τον ξεχάσουμε. Μπορεί σήμερα να είναι μόνο για δυο ώρες μόνο και αύριο να μη βγει, θα βγει όμως μεθαύριο πάλι να δώσει το παρόν.
Κάποτε, δεν θυμάμαι σε ποιο μάθημα γλώσσας, στα Ιταλικά νομίζω (ναι, έκανα κι απ’ αυτά) ή μήπως στα Γερμανικά, σε ένα μάθημα έλεγε ότι οι Γερμανοί της νότιας Γερμανίας ήταν περήφανοι ότι το μέρος τους είναι ηλιόλουστο και γι’ αυτό έχουν και καλά κρασιά. Και τότε είχα γελάσει. Τελικά δεν είναι αστείο. Όντως έχουν αρκετό ήλιο. Για τα κρασιά δεν ξέρω (εμένα δεν με ενθουσιάζουνε αλλά μπορεί να είναι τα καλύτερα της Γερμανίας), πάντως στο Έσλινγκεν έξω από τη Στουτγάρδη οι πλαγιές είναι γεμάτες αμπέλια. Και στο σουπερμάρκετ υπάρχουν ράφια για τα κρασιά της Βάδης.
Για το χρώμα του ουρανού δεν έχω να πω τίποτα. Δείτε και βγάλτε συμπέρασμα (Είναι συννεφιασμένος λίγο αλλά δεν ήθελα να είναι εξιδανικευμένος - βλέπε άλλες φωτογραφίες και στο "Απόψεις του Μονάχου").
Οι αμπελώνες στο Έσλιγκεν

Μύθος και πραγματικότητα: Η Ετοιμότητα για το Χιόνι

Μύθος: Οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι με τον μηχανισμό τους να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της χιονόπτωσης.
Πραγματικότητα (και όχι μόνο για τη Γερμανία): Υπάρχει μηχανισμός για τον καθαρισμό από το χιόνι μιας και το χιόνι είναι τακτικότατος επισκέπτης. Όμως, πολύ συχνά άκουγα για το χάος που επικράτησε ως συνέπεια μιας χιονόπτωσης. Περίμενα πως ο μηχανισμός θα λειτουργούσε πάντα. Και όπως γράφω αλλού, ο εκχιονισμός των δρόμων από τους δήμους γίνεται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Παρ’ όλ’ αυτά όμως το χιόνι όταν πέφτει αποσυντονίζει πολλά κι ειδικά τις μεταφορές. Έχω την εντύπωση ότι βασικός αίτιος είναι οι εταιρίες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος που δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Δεν υπάρχει επαρκής ένταση ρεύματος να κινήσει τα τρένα, τα μετρό κλπ μ’ αποτέλεσμα αλυσιδωτές καθυστερήσεις και ένα φαινόμενο μπάχαλου. Και δεν φταίνε γενικά οι χαμηλές θερμοκρασίες αλλά μάλλον η απότομη πτώση ή η μεγάλη ποσότητα χιονιού. Όταν είναι λίγο το βολεύουνε. Όταν είναι πολύ δεν τα καταφέρνουνε. Και αντίστοιχα προβλήματα δημιουργούνται και στα αεροδρόμια που κλείνουνε οι διάδρομοι, ματαιώνονται πτήσεις κλπ

Μέσα Σταθερής Τροχιάς σε Άλλες Πόλεις

Η κάθε πόλη έχει το δικό της τρόπο για την οργάνωση της αστικής της συγκοινωνίας. Ο προαστιακός σιδηρόδρομος (S-Bahn) ενώνει σχεδόν κάθε πόλη με τα περίχωρα και είναι κάτι που υπάρχει παντού. Και στο Άουγκσμπουργκ για παράδειγμα και στη Στουτγάρδη και στο Ντίσελντορφ και στο Βερολίνο κλπ. Όμως το μετρό δεν είναι αυτονόητο. Πολλές φορές ο προαστιακός είναι το μόνο μέσο σταθερής τροχιάς. Αλλού συνδυάζεται και με τραμ.

Η Εξέλιξη των Μέσων Σταθερής Τροχιάς

Κάποτε τα μέσα σταθερής τροχιάς (τρένα, μετρό, τραμ) ήταν ένας συνδυασμός από βαγόνια που το καθένα ήταν ξεχωριστό από το άλλο. Αργότερα τα βαγόνια απόκτησαν μια ενδιάμεση πόρτα απ’ την οποία μπορούσες να περάσεις στο επόμενο πατώντας σε μια πλατφόρμα που έπαιζε το ρόλο γέφυρας όμως στην πραγματικότητα ήσουν στον αέρα. Την πόρτα αυτή τη χρησιμοποιούσε βασικά ο ελεγκτής. Αργότερα το άνοιγμα σκεπάστηκε και έγινε πέρασμα. Πρώτα στα τρένα μεγάλων αποστάσεων για να μπορείς να πηγαίνεις εύκολα στο εστιατόριο. Στα τοπικά όμως έμειναν τα ξεχωριστά βαγόνια. Σήμερα άλλαξαν κι αυτά. Οι συρμοί είναι μονοκόμματοι εσωτερικά με φυσούνα εκεί που υπάρχει η άρθρωση, ο διαχωρισμός των βαγονιών. Και είναι παράξενη η αίσθηση να είσαι στη μια άκρη και να βλέπεις την άλλη. Σαν να είσαι σε μια τεράστια κάμπια.

Τρένα: Οι Αχθοφόροι

Θυμάμαι παλιά, όταν έριχνε σκάλα το βαπόρι, οι πρώτοι που ανέβαιναν ήταν οι τοπικοί αχθοφόροι: οι χαμάληδες. Πρόθυμοι, έναντι αμοιβής βεβαίως, να σου κατεβάσουν τα πράγματα. Αργότερα, παρόλο που πλήθυναν τα βαπόρια, οι χαμάληδες λιγόστεψαν. Βασική αιτία το ότι οι βαλίτσες απέκτησαν ροδάκια κι έτσι ήταν εύκολη η μεταφορά τους. Σπάνια έβλεπα χαμάληδες αλλά τους θυμόμουνα κάθε φορά που έβγαζα εισιτήριο για το βαπόρι από τη Μυτιλήνη: είχαν καταφέρει και με κάθε εισιτήριο που κοβότανε ο πράκτορας έκοβε και ένα κουπόνι για το σωματείο τους. Κάποτε σταμάτησε κι αυτό. Έτσι ήταν μεγάλη η έκπληξή μου όταν φτάνοντας το απόγευμα στο σταθμό του Μονάχου είδα ένα χαμάλη να περιμένει να μεταφέρει αποσκευές. Και υπάρχει κάποιος κάθε φορά που φάνω. Με το όρθιο καρότσι στο χέρι στο οποίο έχει κολλημένο τον τιμοκατάλογο: 2,5 € μέχρι δυο κομμάτια, 1,5 € για κάθε επιπλέον για να τα πάνε μέχρι το μετρό ή τον προαστιακό!

1ος Μήνας

Έκλεισε ο πρώτος μήνας του μπλογκ (όχι ζωής, ο ημερολογιακός). Οι μέχρι τώρα δημοσιεύσεις ομαδοποιήθηκαν. Πριν απ' αυτό έκανα ένα "ρετούς". Τα ξανακοίταξα και έβαλα αρκετές φωτογραφίες που ήθελα, κυρίως σε στυλ τεκμηρίωσης. Κάποιες άλλες πάλι μπήκαν σε θέματα που δεν είχαν λόγο για να έχουν κάποια φωτογραφία, αλλά απλά μ' άρεσαν και είπα να τις μοιραστώ.
Έκανα λοιπόν μια ανακαίνιση, κρατώντας την τρέχουσα βιτρίνα. Προβληματίστηκα για το αν είναι σκόπιμο να κάνω κάτι τέτοιο και κατέληξα πως ναι, αφού το μπλογκ αυτό φιλοδοξεί να μην είναι εφήμερο αλλά αυτά που γράφω να ενδιαφέρουν να διαβαστούν και στο μέλλον από άλλους. Έτσι, αν θέλετε, μπορείτε να ρίξετε πάλι μια ματιά. Κάτι καινούριο θα βρεθεί.
Ευχαριστώ σε όσους μου είπαν καλά λόγια μέχρι τώρα. Και περιμένω σχόλια και απόψεις.