Το Συμβούλιο

Ναι, ναι, ναι! Έγινε επιτέλους χθες η συνεδρίαση. Δυο μήνες και βάλε πήρε. Αλλά δέησε κι έφθασε ο καιρός και έγινε. Καθοριστική σε αρκετό βαθμό για μένα αφού έμελλε να κρίνει αν θα περάσει ένας ακόμα χρόνος στο πηγαινέλα Μόναχο – Στουτγάρδη ή αν θα περιοριστώ στου Μονάχου την περιοχή. Αν θα αρχίζω και θα τελειώνω τις διακοπές μου μαζί με τη Μαρία ή ο καθένας θα ‘χει κάτι διαφορετικό (διαφορετικά κρατίδια γαρ). Καθοριστική και γι’ αυτό τούτο το ιστολόγιο, μιας και κυρίως στο τρένο γράφεται. Και δεν ξέρω γιατί, συνήθως είναι το πρωί, καθώς πηγαίνω που υπάρχει η διάθεση και ο οίστρος γραφής. Το μεσημέρι, δεν είναι τόσο παραγωγικό.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Εγκρίθηκε η μετακίνησή μου για Μόναχο (όπως και του Σταύρου). Από σήμερα δρομολόγια τέλος. Στο Σταθμό του Μονάχου θα βρίσκομαι μόνο για να κάνω καμιά εκδρομή. δυο μέρες τη βδομάδα αλλά για να πάω μόνο μέχρι την Αυγούστα (δεν ξέρετε ποια είν' αυτή; Μα το Άουγκσμπουργκ) Τέλος οι 3 και βάλε ώρες ταξίδι προς και άλλες τόσες από σύνολο κοντά 7. Γιατί δεν είναι μόνο ο καθαρός χρόνος. Είναι και οι αναμονές από μέσον σε μέσον. Ας πούμε σήμερα φύγαμε από το σχολείο 13:29. Φτάσαμε σπίτι μας κοντά 5. Τώρα ούτε μία για να πάω μέχρι το σχολείο (είναι στην άλλη άκρη του Μονάχου). Και μόνο με το μετρό. Άρα τέλος η κάρτα των 3.800€ ετησίως. Μ' αυτό σημαίνει τέλος και το να μπαίνω σ' όποιο τρένο θέλω, αλλά και τι έγινε. Τώρα με 54€ το μήνα μπορώ να πάω μέχρι το σχολείο μου και να γυρίζω ένα πολύ μεγάλο μέρος του Μονάχου.

Το συμβούλιο αυτό (ή μάλλον το αντίστοιχό του, αφού εν τω μεταξύ άλλαξαν κάποια πράγματα και το όνομά του) συνεδρίασα τελευταία φορά τον Ιούλιο του 2010. Τότε, δεν βρέθηκε θέση για μένα στο Μόναχο. Προέκυψε μια στο Σβάινφουρτ (Schweinfurt) το Γουρουνοχώρι, αλλά συμβούλιο δεν υπήρχε πια. Μέχρι το Σεπτέμβρη του 2010 υπήρχαν στη Γερμανία 9 συντονιστικά γραφεία: 4 Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Βερολίνο, Μόναχο, Στουτγάρδη, Ντίσελντορφ), 4 Δευτεροβάθμιας στις ίδιες πόλεις και 1 στη Φραγκφούρτη που προβλεπόταν αφενός να έχει στην ευθύνη του τα σχολεία της Έσης και αφετέρου το Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό σ’ ολόκληρη τη Γερμανία. Προφανώς αυτό είχε γίνει επειδή στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα το αντίστοιχο μάθημα είναι αυξημένης βαρύτητας, όπως έχω ξαναγράψει. Επειδή όμως στο ελληνικό είναι τόσο απαξιωμένο, μέχρι που έχει σχεδόν καταργηθεί σήμερα, δεν θυμάμαι να ορίστηκε ποτέ συντονιστής στο γραφείο αυτό. Κάποιος απ’ τους υπόλοιπος είχε την ευθύνη και για εκεί.

Το 2010 ήταν χρονιά καθοριστική για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό. Τότε ουσιαστικά πάρθηκε η απόφαση πως θα πρέπει να σταματήσει η οικονομική επιβάρυνση της Ελλάδας γι’ αυτήν και θα πρέπει αν θέλει να υπάρχει να στηρίζεται κυρίως σε τοπικούς πόρους. Κάτι που δρομολογείται και νομοθετικά με τον καινούριο νόμο που βρίσκεται σήμερα υπό ψήφιση στη βουλή. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν ενώ έληξε η απόσπαση από πολλούς εκπαιδευτικούς που βρίσκονταν στο εξωτερικό είτε γιατί συμπληρώθηκαν η πενταετία, διάστημα που ήταν το μέγιστο για απόσπαση και άρα δεν μπορούσαν να παραμείνουν παραπάνω, είτε γιατί τέλειωσε η τριετία, το ελάχιστο διάστημα απόσπασης, και δεν ήθελαν να μείνουν άλλο δεν ανανεώθηκε απόσπαση μετά την τριετία (να πάνε στα πέντε) σε πάρα πολλούς (κύρια δάσκαλους) παρόλο που οι ίδιοι ήθελαν. Κι όχι μόνο αυτό αλλά ανακοινώθηκε και πως δεν θα γίνει καμιά καινούρια απόσπαση και η διαδικασία που είχε ξεκινήσει διακόπηκε από πολύ νωρίς, από τον Απρίλη ακόμα. Βέβαια, προέκυψαν κενά, έστω 5 ή 6 συνολικά σ’ όλο τον κόσμο, που καλύφθηκαν με πατέντα (δεν υπήρχε νομικό πλαίσιο) και πολύ αργά.

Αφού οι εκπαιδευτικοί λιγόστεψαν (και προβλεπόταν πως θα λιγόστευαν ακόμα) περιορίστηκε και ο αριθμός των γραφείων. Έμειναν μόνο 4 που κάλυπταν ταυτόχρονα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ το 9ο του ΣΕΠ καταργήθηκε εντελώς. Όσο τα γραφεία ήταν 9 λειτουργούσαν 2 υπηρεσιακά συμβούλια, αυτά που ρυθμίζουν τοποθετήσεις, μετακινήσεις κλπ υπηρεσιακά θέματα. Ένα της πρωτοβάθμιας και ένα της δευτεροβάθμιας στα οποία συμμετείχαν 3 απ’ τους 4 αντίστοιχους συντονιστές και 2 αιρετοί εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών της αντίστοιχης βαθμίδας. Τώρα το συμβούλιο έγινε κοινό, με τους 4 συντονιστές, τους δυο αιρετούς (ανάλογα αν το θέμα αφορά την πρωτοβάθμια ή την δευτεροβάθμια είναι οι εκλεγμένοι απ’ τους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς) και για να είναι μονός ο αριθμός των μελών του συμβουλίου προστέθηκε κι ένας διευθυντής σχολείου!

Έτσι έπρεπε να λειτουργήσει από τον Σεπτέμβρη του 2010 το συμβούλιο αλλά ο καιρός πέρναγε και απόφαση του υπουργείου για τον ορισμό του (χρειάζεται, άσχετα αν ήταν γνωστό το ποια πρόσωπα συμμετέχουν) δεν ερχόταν. Ήρθε τελικά στις αρχές Ιουλίου. Κανονίστηκε λοιπόν να γίνει συνεδρίαση στις 21 Ιουλίου (ενδιάμεσα υπήρχαν κάτι συνεντεύξεις των συντονιστών στην Αθήνα για το αν θα ξαναμπούνε οι ίδιοι ή άλλοι κι έτσι δεν μπορούσε να γίνει νωρίτερα). Ανακοινώνεται πως ξεκινά η διαδικασία, ανακοινώνονται τα κενά, κάνουμε αίτηση εμείς για να μετακινηθούμε (εκτός από μένα την ίδια διαδρομή Μόναχο – Στουτγάρδη και πίσω κάνει άλλος ένας συνάδελφος, ο Σταύρος) περιμένουμε να μάθουμε τι θα γίνει, κενά υπάρχουνε, αλλά…

Αλλά το συμβούλιο αναβάλλεται. Δυο μέρες πριν, στις 18 του μήνα σαν ψίθυρος και στις 19 σαν είδηση μαθεύεται πως και φέτος θα γυρίσουν πολλοί απ’ αυτούς που έληξε η τριετία τους και είχαν κάνει αίτηση το Φλεβάρη να μείνουν. Όμως το ποιοι ακριβώς θα είναι αγνοείται. Έτσι δεν είναι δυνατόν να συνεδριάσει και να κάνει μετακινήσεις το συμβούλιο και αύριο αυτοί που θα μετακινήσει να φύγουνε. Τα ονόματα δημοσιεύονται την επόμενη Τρίτη 26 Ιούλη. Στα περισσότερα κρατίδια τα σχολεία έχουν κλείσει, οι συνάδελφοι έχουν φύγει και κάνουν ωραία και καλά τις διακοπές τους, στα υπόλοιπα κλείνουν τις επόμενες μέρες και τώρα το θυμήθηκαν. Αλλά γι’ αυτά σε επόμενο σημείωμα.

Η αναβολή αυτή ουσιαστικά σήμαινε και την ακύρωση εκείνου του συμβουλίου. Γιατί όπως είπα παραπάνω, οι συντονιστές ήταν υπό προθεσμία. Οι καινούριοι ορίστηκαν στο τέλος Αυγούστου και τους δόθηκε η προθεσμία να παρουσιαστούν και να αναλάβουν το πρώτο 10ήμερο του Σεπτέμβρη. Κάποιος μάλιστα την εξήντλησε την προθεσμία με το παραπάνω: ανέλαβε στις 13 του μήνα. Αφού άλλαξαν τα πρόσωπα (έστω και ένα) έπρεπε να υπογραφή καινούρια απόφαση συγκρότησης, να συνεννοηθούν τηλεφωνικά για την ημερομηνία, να ανακοινωθεί αυτή στο υπουργείο για να εγκριθεί η μετακίνηση αυτών που δεν μένουν στην έδρα του συμβουλίου και να γίνει η συνεδρίαση. Το ότι το κατάφεραν μέσα σε δυο βδομάδες, έχοντα ως δεδομένο το δυσκίνητο του τέρατος της ελληνικής γραφειοκρατίας, ε, αυτό είναι μια χαρά.