Απεργίες

Απεργίες δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα όπως ίσως νόμιζε κάποιος ή όπως πολλές φορές παρουσιάζεται από τα ελληνικά ΜΜΕ. Άντε, μερικές φορές, να μάθουμε (κατά σειρά) και για Γαλλία, (που είναι συνήθως και επισοδιακές) Αγγλία, Ιταλία. Από κει και πέρα σπάνια να ακουστεί κάτι (με εξαίρεση τις περιπτώσεις που γίνεται μεγάλος χαμός). Η πραγματικότητα όμως είναι πως απεργίες γίνονται και στις "προηγμένες" χώρες όπως η Γερμανία. Ειδικά στα ΜΜΜ, τις συγκοινωνίες δηλαδή. Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι καθημερινό. Ύστερα, δεν ξέρω γιατί αλλά μέχρι τώρα απεργία προκηρύσσει (και κάνει) ένα σωματείο κάθε φορά κι όχι ομοσπονδία, μ' αποτέλεσμα να υπάρχουν και άλλοι που κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά αλλά ανήκουν σε άλλο σωματείο, άρα δεν απεργούν.

Νοσοκομεία

Το νοσοκομείο του Σβάμπινγκ (Κλίνικουμ Σβάμπινγκ - Klinikum Schwabing). Στα δεξιά η απαραίτητη εκκλησία του νοσοκομείου.

Τελικά το ξανασκέφτηκα. Μπορεί η εμπειρία από νοσοκομεία να είναι μικρή, αλλά κάτι υπάρχει. Έτσι λέω να γράψω μερικά και γι' αυτά, επιφυλασσόμενος να επανέλθω αν, ο μη γένοιτο, μάθω περισσότερα και μπορώ να τα περιγράψω! Βέβαια και πάλι ότι γράφω είναι για το Μόναχο, τι γίνεται πιο πέρα δεν έχω ιδέα.

Φαρμακεία

Σειρά σήμερα έχουν τα φαρμακεία για να ολοκληρώσουμε το θέμα της υγείας. Δηλ. για την ακρίβεια, δεν έχω γράψει τίποτα για τα νοσοκομεία, αλλά η επαφή μου μ' αυτά είναι πολύ περιορισμένη και μακάρι να μείνει τόσο. Δεν είναι ανάγκη να τα γνωρίσω απ' την καλή τους!

Φάρμακα

Η συνταγογράφηση είναι ένα θέμα που σχετίζεται με το χθεσινό και είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχειά του. Όταν πας στο γιατρό, τις περισσότερες φορές θα σου γράψει κάποια φάρμακα. Δηλ. στην πραγματικότητα εδώ, ο γιατρός θα δώσει εντολή στη γραμματέα (σπάνια στον, συνήθως είναι γυναίκες σ' αυτές τις θέσεις) να τα γράψει. Και θα ελέγξει και θα υπογράψει τη συνταγή εκ των υστέρων (ή αν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη και εκ των προτέρων). Όπως έγραφα και χτες, ο κάθε ασφαλισμένος έχει την κάρτα του ασφαλιστικού φορέα. Αυτήν και μόνο. Ούτε βιβλιάρια ούτε τίποτα. Και μιας και το μέγεθος είναι τόσο μικρό δεν είναι δύσκολο να την έχει μαζί του οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.

Επίσκεψη σε Γιατρό

Η επίσκεψη σε γιατρό εδώ είναι μεγάλη και δύσκολη υπόθεση. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολη για μένα που τα γερμανικά μου είναι βράσ' τα. Διάβαζα τις προάλλες για τα ραντεβού που χάνονται στην Αθήνα. Τα ίδια και χειρότερα σε καθημερινή βάση γίνονται κι εδώ. Κι εκεί τα ραντεβού χάθηκαν λόγω της απεργίας των γιατρών. Εδώ μπορούν να χαθούν για πιο απλούς λόγους; γιατί π.χ. ο γιατρός αρρώστησε(! κι οι γιατροί άνθρωποι είναι κι αρρωσταίνουν). Αλλ' ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Θερμοκρασίες Έσω και Έξω

Χειμώνας κι οι εξωτερικές θερμοκρασίες χαμηλές. Το πόσο χαμηλές είναι σχετικό, αφού ο φετινός χειμώνας είναι (ή ήταν; τέλειωσε; να ελπίζουμε;) ήπιος. Οι μέρες με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν καμιά 30αριά όλες κι όλες, μου φαίνονται πολύ λίγες σε σχέση με πέρυσι. Αν και αρκετές απ' αυτές η αίσθηση του κρύου ήταν έντονη, κάνα δυο νύχτες έφτασε ή και πέρασε τους -15, καμιά 10αριά στο -9, -10 και τις υπόλοιπες από -6 και πάνω. Αυτές είναι οι πιο χαμηλές θερμοκρασίες, της νύχτας, τη μέρα ανέβαινε μερικούς βαθμούς. Εν τω μεταξύ υπήρχαν ενδιάμεσα σημαντικά διαλείμματα. Μέρες ζεστές για χειμώνα, που η θερμοκρασία έφτανε τους 10 ή τους 15 βαθμούς το μεσημέρι και έπεφτε στους 6 ή τους 8 το βράδυ. Αυτή τη στιγμή, το wetter.com (ένα σάιτ από το οποίο συνήθως παρακολουθώ την πρόγνωση του καιρού) δίνει -3,4 βαθμούς για το Μόναχο και -2,2 για τη Στουτγάρδη.

Γκλαμουριά!

Ανεργία; Μετανάστευση

Αρκετές φορές παίρνω μηνύματα από Έλληνες που ρωτάνε για το αν υπάρχει ανεργία στη Γερμανία και για τις συνθήκες εργασίας εδώ. Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Βλέπετε εγώ είμαι αποσπασμένος από την Ελλάδα εδώ, η Ελλάδα είναι αυτή που με πληρώνει και σε ελληνικό σχολείο δουλεύω, άρα ούτε με τις γερμανικές συνθήκες στην αγορά εργασίας έρχομαι σε επαφή ούτε και ξέρω Γερμανούς με τους οποίους να συζητήσω τέτοια θέματα (στην πραγματικότητα δεν ξέρω κανέναν Γερμανό - άρα δεν μπορώ να συζητήσω ούτε άλλα θέματα, αλλά λέμε τώρα). Το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτά που βλέπω. Και τι είναι αυτά;

Κυκλοφοριακά

Οι πρώτες γραμμές αυτού του σημειώματος γράφτηκαν πριν πολύ καιρό. Η αφορμή δόθηκε όταν το διάστημα των διακοπών των Χριστουγέννων πήγαμε στο χιονοδρομικό. Είχα γράψει τότε ένα σημείωμα και το έκανα, όχι τόσο για να πω πώς ήταν στο Λένγκρις, όσο γιατί μέχρι να γυρίσω είδα κι έπαθα. Κι εξηγούμαι: Είχε γίνει αρκετή συζήτηση εκ των προτέρων με θέμα ποιο μέσο να προτιμήσουμε για να πάμε στο Λένγκρις. Το χιονοδρομικό από το χωριό που βρίσκεται ο σταθμός των τρένων είναι ενάμισι - δυο χιλιόμετρα κι υπάρχει λεωφορείο που ξεκινάει με το που φτάνει το τρένο. Απ' την άλλη η απόσταση από το Μόναχο δεν είναι τρομερή. Γύρω στα 70 χιλιόμετρα και καθώς το τρένο που ξεκινάει από εδώ, στο δρόμο χωρίζεται και ξαναχωρίζεται σε τρεις διαφορετικούς προορισμούς κάνει αρκετή ώρα. Έτσι η ιδέα να πάρουμε το αυτοκίνητο μας φαινόταν καλή.

Ρέγκενσμπουργκ

Στο Ρέγκενσμπουργκ (Regensburg) είχαμε πάει το καλοκαίρι. Το συζητάγαμε αρκετό καιρό με τον Γιάννη και τη Μάγδα να κάνουμε μια βόλτα προς τα εκεί, ο καιρός πέρναγε, και από αναβολή σε αναβολή το πηγαίναμε. Εκείνοι θα έφευγαν από τη Γερμανία κι αυτή η κοινή βόλτα (σε συνδυασμό και με ένα ταξιδάκι στον Δούναβη) είπαμε ότι έπρεπε να γίνει. Το συνδυάσαμε με την παραλαβή των ποδηλάτων τους. Μας τα έφεραν μέχρις εκεί, κάναμε τις τσάρκες μας και στην επιστροφή προς Μόναχο τα πήραμε μαζί μας κι έτσι αποκτήσαμε ποδήλατα. Τη μέρα εκείνη, δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και ξέχασα να πάρω τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Η Μάγδα προσφέρθηκε να μου δώσει τη δική της, έτσι πολλές από τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ με τη δική της μηχανή ενώ κάποιες άλλες τις τράβηξε εκείνη. Έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα τις ανταλλάζαμε, δεν θα ήταν και η πρώτη φορά. Η πρώτη επαφή μας με την πόλη, με το που βγήκαμε από το σταθμό, ήταν μια ολάνθιστη ροτόντα με το σήμα της πόλης.

Βιέννη, 2008

Το δημαρχείο τη νύχτα

Το Πάσχα του 2008 κάναμε μια μεγάλη βόλτα ανά την Ευρώπη. Φθάσαμε με πλοίο στη Βενετία, που ήταν η πρώτη πόλη που είδαμε, επισκεφθήκαμε φίλους που ήδη βρίσκονταν με απόσπαση στη Γερμανία να δούμε πώς περνάνε κι επιστρέψαμε οδικά στην Ελλάδα. Η παρέα ήταν μεγάλη, εκτός από τη γνωστή οικογενειακή τετράδα ήταν μαζί μας και ο γιος κάποιων φίλων στο πήγαινε, ενώ στην επιστροφή ενσωματώθηκε στην ομάδα και η κόρη, σύνολο άτομα 6. Το ταξίδι πήγε πολύ καλά, σταθήκαμε σε αρκετές πόλεις και πήραμε μόλις μια ιδέα απ' την κάθε μια, αφού μέναμε μια μέρα μόνο. Γιατί τα λέω όλ' αυτά; Μέσα στις πόλεις που επισκεφθήκαμε τότε, ήταν και η Βιέννη. Έτσι, στην καινούρια μας επίσκεψη εκεί, αποφύγαμε να περάσουμε από μέρη που είχαμε δει. Όχι γιατί δεν μας άρεσαν αλλά γιατί θέλαμε να δούμε και καινούρια. Κι υπήρχαν πολλά.

Συναυλία στη Βιέννη

Αλλιώς τα θέλω και αλλιώς μου βγαίνουν. Πρώτα έπρεπε να πω για τη Βιέννη, μετά για τις συγκοινωνίες και τέλος για τη συναυλία. Ακόμα για τη Βιέννη δεν έχω μιλήσει, αλλά τα άλλα παρουσιάζονται. Ας είναι.
Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω, πολύ καιρό πριν, αλλά βλέπετε "άλλα μελετάν τα βόδια κι άλλα μελετά ο ζευγάς". Είχα κατά νου το σημερινό θέμα να το γράψω και να το βάλω τις πρώτες μέρες μετά την επιστροφή απ' τη Βιέννη (πριν ανοίξουν τα σχολεία - ή ακόμα κι όταν ήμασταν εκεί), αν ήταν δυνατόν. Πέρασε καιρός από τότε, χρόνος δεν βρέθηκε κι έτσι μπήκε με τη σωστή σειρά του, αλλά την αρχή την άφησα, έτσι, για να φαίνεται πως εξελίσσονται τα πράγματα.

Βιέννη: Καφές, Φαγητό

Κουίζ: Τι είναι αυτό που κρατάει η κυρία; Η απάντηση στο τέλος.

Η Βιέννη περηφανεύεται πως είναι η πατρίδα του σνίτσελ. Χιλιάδες σνίτσελ πουλιούνται καθημερινά στην πόλη (και στην υπόλοιπη Αυστρία, αλλά όχι με τον ίδιο ρυθμό). Έτσι αυτό που φάγαμε αρκετά ήταν σνίτσελ. Η Ειρήνη κατάφερε στις 4 μέρες που μείναμε να φάει 4 φορές σνίτσελ: Μία στο δρόμο στο χέρι σε ψωμάκι (3€), μια σε εστιατόριο σερβιρισμένο κανονικά (8€;) και δυο σε ενδιάμεσο: σε πιάτο με πατάτες τηγανιτές (4 - 5€) αλλά στο χέρι ( ή σε παρακείμενο τραπεζάκι). Εγώ τις δυο τελευταίες μόνο. Την πρώτη μέρα αποφάσισα να φάω μπόσνια (Bosnia - 3€) που είναι λουκάνικο σε ψωμάκι με διάφορα καυτερά.

Βιέννη, η Παραδουνάβια

Η Βιέννη είναι χτισμένη πάνω στο Δούναβη. Τη διασχίζει με τρία διαφορετικά τμήματα, τα εξής τέσσερα. Το κανάλι του Δούναβη είναι αυτό που περνάει από το κέντρο. Ο κύριος ποταμός ευθυγραμμίστηκε απ' την παλιά του ροή κι έτσι το παλιό κομμάτι είναι σχετικά ξεκομμένο κι ο κύριος όγκος των νερών (και η διελεύσεις των πλοίων) είναι στο καινούριο κομμάτι που δημιουργήθηκε. Αυτό το καινούριο κομμάτι είναι χωρισμένο στη μέση από μια νησίδα στην οποία υπάρχει και σταθμός του μετρό. Το ένα κομμάτι ήταν σε πλήρη λειτουργία ενώ το άλλο εν μέρει παγωμένο.

Βιέννη, Ακόμα

Υπάρχουν κάποια πράγματα, κτίρια ή μνημεία ή σημεία που είναι τόσο χαρακτηριστικά μιας πόλης, που όταν τα δεις σε μια φωτογραφία είσαι σίγουρος πως είναι από το συγκεκριμένο μέρος. Ο πύργος του Άιφελ π.χ. ή ο Παρθενώνας δεν δημιουργούν αμφιβολία για το σε ποια πόλη αναφέρονται. Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι κάτι αντίστοιχο για τη Βιέννη. Αν και παρόμοια πολύχρωμα κεραμίδια υπάρχουν και σε ναούς στη Βουδαπέστη και στο Μόναχο, ο συγκεκριμένος ίσως γιατί έχει προβληθεί, ίσως γιατί είναι εύκολο να τα δεις ο συγκεκριμένος έχει γίνει σήμα κατατεθέν. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, δεν είναι μόνο αυτός που αν δει κάποιος θα αναγνωρίσει ότι γίνεται αναφορά στη Βιέννη. Τα έχουν καταφέρει κι υπάρχουν διάφορα μνημεία που σε παραπέμπουν σ' αυτήν. Το δημαρχείο ή το χρυσό άγαλμα του Στράους είναι κάποια απ' αυτά.

Βιέννης Συνέχεια

Η παρουσίαση της Βιέννης προφανώς και δεν μπορεί να ξεμπερδέψει έτσι εύκολα με ένα - δυο σημειώματα. Τα γενικά τα είπαμε, έχουμε και κάτι λίγα ακόμα αλλά αυτά θα μπουν μαζί με φωτογραφίες. Στη φωτογραφία για παράδειγμα είναι το Σένμπρουν (Schönbrunn). Τι είναι αυτό? Ένα παλάτι, τι άλλο. Ένα θερινό παλάτι που έμεναν διάφοροι αυτοκράτορες μεταξύ των οποίων και η διάσημη Σίσσυ, που είχε και γνωριμίες με τον Λουδοβίκο ΙΙ του Μονάχου, αυτόν που έχτιζε παλάτια! Μαρία Θηρεσία και Φραγκίσκος Ιωσήφ δυο άλλα παλιότερα αλλά εξίσου διάσημα ονόματα.

Βιέννη

Ο ναός του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της πόλης αποτελεί σημείο αναφοράς

Η Βιέννη συνοδεύεται συχνά από τον τίτλο αυτοκρατορική. Και τον τίτλο αυτόν τον έχει κερδίσει επάξια αφού στ' αλήθεια είναι τέτοια. Μας γοήτευσε πολύ κι αν είχαμε προγραμματίσει μερικές μέρες ακόμα διαμονή εκεί, ευχαρίστως θα βρίσκαμε τι να δούμε και που να πάμε. Τα επιβλητικά κτίρια σε όλη την παλιά πόλη έδιναν μια τέτοια αίσθηση αρχοντιάς και πλούτου, που υπήρχε αλλά και υπάρχει ακόμα, όχι ξεπεσμένα μεγαλεία. Και το λέω αυτό εγώ, που το κόλλημά μου με το Μόναχο είναι γνωστό!

ΚΤΕΟ

Έγραφα χθες για το δακτύλιο και την κατάταξη των αυτοκινήτων σε κατηγορίες. Ποιος είναι αρμόδιος για να δώσει τέτοιο χαρακτηρισμό και να ελέγξει αν ένα αυτοκίνητο είναι κατάλληλο για κυκλοφορία, αν πληρεί αυτές ή εκείνες τις προδιαγραφές; Ο TÜV. Τι είναι αυτός; ένας οργανισμός αντίστοιχος του ΚΤΕΟ αλλά με πολλές ακόμα αρμοδιότητες. Πέρα από τον έλεγχο επεξεργάζεται τις προδιαγραφές που πρέπει να πληρούν όχι μόνο οι μηχανές και τα υπόλοιπα συστήματα του αυτοκινήτου αλλά και κάθε άλλο αντικείμενο μηχανή ή όχι.

Δακτύλιος

Ο δακτύλιος που περιορίζει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο κέντρο των πόλεων δεν είναι ελληνική εφεύρεση. Δεν υπάρχει μόνο στην Αθήνα (και νομίζω και στο Ηράκλειο;). Υπάρχει και σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Μόνο που ο χαρακτήρας του και ο τρόπος λειτουργίας του είναι διαφορετικοί. Λέγεται περιβαλλοντικός και είναι ακριβώς τέτοιος, άσχετα με το ότι κι αυτός της Αθήνας ως τέτοιος χαρακτηρίζεται (αν και σ' αυτόν ο πραγματικός του ρόλος, όπως δείχνουν και οι όροι που λειτουργεί, είναι για να κυκλοφορούν λιγότερα αυτοκίνητα και να μην υπάρχουν κυκλοφοριακά προβλήματα). Στο Μόναχο άρχισε να εφαρμόζεται από 1ης Οκτώβρη, αλλά τις τελευταίες μέρες άρχισαν δημοσιεύματα στις εφημερίδες που εφιστούν την προσοχή των οδηγών ότι τέλειωσε η περίοδος χάριτος. Η παραβίασή του κοστολογήθηκε στα 40€.

Εκπτώσεις

Τελειώνουν αυτές τις μέρες οι χειμερινές εκπτώσεις (WSV) που ξεκίνησαν στα τέλη του περασμένου μήνα. Αντίστοιχα υπάρχουν και οι θερινές (SSV) που είναι τον Ιούλιο. Υποτίθεται πως είναι για την εκκαθάριση του στοκ της σαιζόν. Δεν είχα καταλάβει αν αυτές είναι θεσμοθετημένες ή εθιμικές. Ψάχνοντας λοιπόν στην Βικιπαίδεια (ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών) βρήκα ότι είναι οργανωμένες βάση νόμου εδώ και πολλά χρόνια. Επαναλαμβάνονται ταχτικά, το πότε ακριβώς θα τις αρχίσει και θα τις τελειώσει το κάθε κατάστημα είναι λίγο πέρα δώθε. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι μεν γίνονται τον Ιανουάριο οι δε τον Ιούλιο. Υποτίθεται δυο βδομάδες αλλά εγώ τις βλέπω πεντέξι.

Όπερα

Την Όπερα την είχα ακουστά. Ότι δηλαδή είναι ένα θέατρο με μουσική και κάποια κομμάτια τραγουδιστικά. Το κτίριο της όπερας κι αυτό ακουστά το είχα. Είτε από ταινίες είτε ως αξιοθέατο, πάντα εντυπωσιακό με κολώνες κι αγάλματα απ' έξω με πολυελαίους κι εντυπωσιακά θεωρεία από μέσα. Κι εδώ, στη Γερμανία, κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει τη δική της όπερα. Έτσι είπαμε με τη Μαρία να πάμε κι εμείς να δούμε τουλάχιστον μια φορά ιδίοις όμασι πώς είναι από μέσα κι αυτή η όπερα. Βέβαια, θα μου πει κάποιος τι δουλειά έχει ένας άσχετος με τέτοιο χώρο. Ε, πώς. Να μην ξέρω;