Διαθεσιμότητα Νομισμάτων

Έχω γράψει παλιότερα ότι οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν και τόσο τα μετρητά, συνήθως το χρήμα διακινείται άυλα, ηλεκτρονικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρησιμοποιούνται νομίσματα. Κι αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το γεγονός πως υπάρχει πάντα διαθεσιμότητα νομισμάτων, όλης της γκάμας. Από τα πιο ψιλά μέχρι τα πιο χοντρά. Ας πούμε δεν μου έτυχε ποτέ σε κατάστημα που να πει ο ταμίας ότι δεν έχει να δώσει ρέστα είτε αυτά είναι ένα λεπτό είτε όσα προκύπτουν απ' αυτά που έδωσα εγώ. Ακόμα και η διευκόλυνση μεταξύ ταμείων (χάλασέ μου σε παρακαλώ αυτό) είναι εξαιρετικά σπάνια. Κάθε ταμίας με το που θα κάτσει στο ταμείο έχει αρκετό στοκ.

Ας ξεκινήσουμε απ' τα κέρματα. Στην Ελλάδα είναι πολύ συνηθισμένο να σου ζητάνε αν έχει ακριβώς τα ψιλά ή έστω αν μπορείς να διευκολύνεις την κατάσταση. Είναι 10,57 δίνει εσύ 20άρικο και σου λέει μήπως έχεις 60 λεπτά ή έστω 50 ή πόσα έχεις να σου δώσω 10ρικο ρέστα. Εδώ αυτό είναι κάτι το αδιανόητο. Δεν θα σε ρωτήσει ποτέ. Αν δώσεις θα σου πει ευχαριστώ. Αν δεν δώσεις θα σου δώσει τα ρέστα (ακριβώς). Αν δώσεις το 20άρικο και ψάχνεις τα ψιλά σου να βρεις να δώσεις, μέχρι να τα βρεις εσύ σου έχει ήδη δώσει τα ρέστα. Δεν σε περιμένει καθόλου κι αν θες να ξεφορτωθείς ψιλά πρέπει πρώτα να δώσεις αυτά κι ύστερα τα χοντρά! Και μπορεί στο παράδειγμα να ανέφερα 20άρικο, αλλά το ίδιο θα γίνει αν δώσεις και 50άρικο ή και μεγαλύτερο νόμισμα. Αν γράφει ότι δεν γίνονται δεκτά νομίσματα μεγαλύτερα από μια αξία, αυτό είναι για λόγους ασφάλειας και μείωσης της ζημιάς σε περίπτωση που βρεθεί κάποιο πλαστό (αν και συνήθως τα χαρτονομίσματα περνάνε από συσκευή ελέγχου γνησιότητας). Αν δεν γράφει, ο υπάλληλος είναι υποχρεωμένος να βρει και να σου δώσει τα ρέστα σου. Ακόμα κι αν του δώσεις 500άρικο για τα 10,57€ του παραδείγματος.

Αλλά εκτός απ' τη διαθεσιμότητα σε ψιλά στα καταστήματα, υπάρχει και διαθεσιμότητα χοντρών στις τράπεζες. Όταν το 2009 φεύγαμε από την Ελλάδα, έπρεπε να πάρουμε και ένα ποσό για να αντιμετωπίσουμε τα πρώτα μας έξοδα εδώ (ας πούμε για το νοίκιασμα του σπιτιού: βάλε νοίκι, βάλε εγγύηση, βάλε μεσιτικά, το ξέραμε πως θα χρειαστούν αρκετά). Πήραμε μαζί μας κάπου τέσσερα χιλιάρικα. Πάω λοιπόν το πρωί στην τράπεζα να σηκώσω απ' το λογαριασμό. Μου δίνει 20άρικα και 50άρικα. Μα λέω, ξέρεις, επειδή θα ταξιδέψω μήπως γίνεται να τα πάρω σε ποιο μεγάλες αξίες; Σε 500άρικα άντε 200άρικα να μην κυκλοφορώ με ένα χοντρό πάκο, δεν γίνεται μου λένε. Τέλος πάντων, με τα πολλά με ρώτησαν πότε φεύγω, εγώ θα έφευγα το μεσημέρι, οπότε μου είπαν να ξαναπεράσω πριν φύγω να δούμε αν έχει βρεθεί κάτι. Πέρασα και κατάφερα να πάρω 5 (αν θυμάμαι καλά) 200άρια μερικά κατοστάρικα ενώ τα υπόλοιπα ήταν σε πενηντάρια.

Έρχομαι εδώ, ανοίγω λογαριασμό και τα καταθέτω γιατί δεν μ' αρέσει καθόλου να κυκλοφορώ με χρήμα (συνήθως δεν έχω ούτε 100€ πάνω μου). Στη βδομάδα πάνω κλείνουμε το σπίτι κι ο μεσίτης μου εξηγεί πως αν θέλω τα κλειδιά άμεσα πρέπει να του δώσω μετρητά. Αν του τα μεταφέρω μέσω τραπέζης κλειδιά θα δω όταν θα δει κι αυτός τα λεφτά στο λογαριασμό του. Εγώ έμενα στο ξενοδοχείο, οπότε προφανώς κι ήθελα άμεσα να μπω στο σπίτι. Έτσι πάω στην τράπεζα που ήταν ακριβώς δίπλα και σηκώνω 3.500€ (τόσο έφτασαν τα αρχικά έξοδα για το σπίτι). Εκεί η κοπέλα που με εξυπηρέτησε με ρώτησε σε τι αξίες τα θέλω. Αν θέλω μεγάλα ή μικρά. Της λέω πως δεν έχω πρόβλημα (αφού η απόσταση ήταν μικρή), αλλά θα προτιμούσα μεγάλα. Τσακ, μου βγάζει και μου δίνει 7 πεντακοσάευρα! Σέκος εγώ που θυμόμουνα τα παρακάλια που είχα κάνει μερικές μέρες πριν.

Και δεν είναι η μόνη περίπτωση, να πεις ήταν τυχαίο. Όσες φορές χρειάστηκα κάποιο μεγάλο ποσό, η αντιμετώπιση ήταν η ίδια. Κάποια στιγμή δεν το συζήταγα με ένα συνάδελφο εδώ και κάναμε την ίδια διαπίστωση: Πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα να πάρεις τις αξίες που θέλεις (δεν έτυχε μόνο σε μένα!) και πόσο αυτονόητο εδώ. Πέρα απ' το γεγονός πως όταν πας να πάρεις τα λεφτά σου στην Ελλάδα θα σε πρήξουνε γιατί τα θέλεις τόσα, να στα δώσω με επιταγή (εδώ επιταγή δεν βγαίνει εύκολα, σημαίνει επιπλέον έξοδα) και άλλα τέτοια τερτίπια.