Κατηγορίες Αυτοκινήτων

Όταν λέω για κατηγορίες, δεν εννοώ από άποψη κυβισμού ή χρήσης κλπ αλλά περιβαλλοντικές. Στη Γερμανία, λοιπόν, τα αυτοκίνητα χωρίζονται ανάλογα με την επιβάρυνση που προκαλούν στο περιβάλλον σε τρεις κατηγορίες ή μάλλον τέσσερις που η μια είναι τα πολύ παλιά ή αυτά που δεν έχουν ταξινομηθεί. Από κει και πέρα ανάλογα με τις προδιαγραφές που έχει κατασκευαστεί η μηχανή ταξινομείται στην κατηγορία 2 (κόκκινο) ή 3 (κίτρινο) ή 4 πράσινο. Αυτά τα έχω γράψει αναλυτικά πέρυσι. Στην περίπτωση που δεν είναι γνωστές οι προδιαγραφές της μηχανής, μπαίνει ο χρονικός ορίζοντας: πότε υπήρχε η υποχρέωση για συμμόρφωση με τις συγκεκριμένες προδιαγραφές. Κι αυτό γιατί εδώ υπάρχουν πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες και καμιά δεν θέλει να χάσει πελάτες. Άρα, μόλις εφαρμόσει κάποια οδηγία, θέλει να έχει και το αντίστοιχο μπόνους. Έτσι, το αυτοκίνητο που έχω και έχει κυκλοφορήσει πρώτη φορά το 2003 ταξινομήθηκε στην κατηγορία 4, ενώ με την ημερομηνία αν πήγαινε θα έμπαινε στην 3 αφού υποχρεωτικά οι συγκεκριμένες προδιαγραφές έγιναν από το 2005.

Στην Ελλάδα αντίθετα ο διαχωρισμός είναι μόνο με τον χρόνο κυκλοφορίας. Κι έτσι, το ίδιο αυτοκίνητο για τα ελληνικά δεδομένα θεωρείται παμπάλαιο και η αντιμετώπισή του είναι ίδια με αυτοκίνητα 20ετίας χωρίς καταλύτες κλπ πολυτέλειες. Ο στόχος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι για να τραβάει το κράτος όσα περισσότερα μπορεί σπρώχνοντας τους ιδιοκτήτες σε αλλαγή. Γιατί στον δακτύλιο της Αθήνας θα κυκλοφορούσαν από αύριο ελεύθερα (μετατέθηκε τελικά για το Σεπτέμβρη) τα αυτοκίνητα που έβγαλαν άδεια από 1/1/2011! Αν δηλ. ένα αυτοκίνητο κυκλοφόρησε στις 31/12/2010 δεν θα μπορούσε να μπαίνει ελεύθερα στο δακτύλιο. Αν, το ίδιο αυτοκίνητο, έβγαλε άδεια την επόμενη μέρα τότε πληρεί τις ειδικές περιβαλλοντικές προδιαγραφές και μπορεί να κυκλοφορεί!

Το ίδιο ισχύει και για τα τέλη κυκλοφορίας. Αν βγήκε η άδεια στις 31 τότε πληρώνει (όχι μόνο τη μέρα που έγινε η έκδοση αλλά και για όλα του τα χρόνια) ανάλογα με τα κυβικά του. Αν βγήκε την επόμενη τότε τα τέλη υπολογίζονται με έναν αλγόριθμο ανάλογα με το διοξείδιο που εκπέμπει.

Το πράγμα έχει την εξήγησή του. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες κάνουν τα πάντα για να πουλήσουν. Στη Γερμανία που έχει 5 - 6 τέτοιες και οι οποίες έχουν ισχυρό λόγο στις αποφάσεις που παίρνονται και που τις επηρεάζουν δεν μπαίνουν τέτοιοι περιορισμοί. Γιατί; Απλούστατα γιατί οι Γερμανοί δεν αποχωρίζονται εύκολα τα παλιά τους αντικείμενα κι όταν τα αποχωριστούν αυτό γίνεται με μεταπώληση. (Βλέπε παζάρια κάθε είδους). Αν λοιπόν το παλιό αυτοκίνητο απαξιωθεί με τέτοιους τρόπους πώς θα πουληθεί για να αγοραστεί καινούριο; Ενώ αλλιώς ανακυκλώνεται το χρήμα.

Στην Ελλάδα ακολουθούν διαφορετική πολιτική. Τι τους νοιάζουν οι συνήθειες και οι επιθυμίες του κόσμου. Ειδικά τώρα που λόγω «οικονομικής στενότητας» πολλοί ενδιαφέρονται να ξεφορτωθούν τα μεγάλα αυτοκίνητα που αγόρασαν κάποτε, όποιος τα αγοράσει ας προσέχει. Και παρατηρείται το παράδοξο να κυκλοφορεί ακόμα η παλιά βενζίνα με το μόλυβδο για να μπορούν να κυκλοφορούν τα παμπάλαια αυτοκίνητα με τις όποιες συνέπειες έχει η κυκλοφορία τους στο περιβάλλον αλλά συγχρόνως να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι και αυτοκίνητα με τις πιο σύγχρονες προδιαγραφές. Αλλά να ήταν μόνο αυτό θα παρατηρήσει κανείς και θα 'χει απόλυτο δίκιο.