Μον Σεν Μισέλ

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ένα μέρος το οποίο ήθελα να επισκεφτώ δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια. Το είχα διαβάσει κάποτε ε' ένα ταξιδιωτικό περιοδικό (Ταξιδεύοντας λεγότανε, βγήκε δυο φορές, μηνιαίο και τις δυο, η μια ήτανε στις αρχές της δεκαετίας του 80 και η άλλη στα τέλη της δεκαετίας του 90 αλλά καμιά φορά δεν κατάφερε να βγάλει πάνω από ένα χρόνο - η αγορά μόνο από μένα δεν ήταν αρκετή!). Είδα τις φωτογραφίες, διάβασα την περιγραφή και μου 'μεινε, πάντα το είχα στο νου μου, να καταφέρω κάποτε να φτάσω εκεί. Ήδη από τον παραπάνω χάρτη φαίνεται η ιδιαίτερη θέση του. Μον Σεν Μισέλ (Mont Saint Michel) λοιπόν, που στα γαλλικά πάει να πει Βουνό του Αγίου Μιχαήλ. Τι βουνό μπορεί να υπάρχει 1 - 1,5 χλμ απ' την ακτή;

Το βουνό είναι σχήμα λόγου. Ένα βράχος είναι στην πραγματικότητα, πάνω στον οποίο υπάρχει το μοναστήρι του Αρχάγγελου Μιχαήλ, με μερικά σπίτια στη βάση του και ο οποίος ενώνεται με τη στεριά μ' έναν δρόμο, αν το επιτρέπει το ύψος της παλίρροιας(!) Αλλά τι βράχος! Εντυπωσιακότατος. Κι από μακριά κι από κοντά. Δεν με απογοήτευσε. Άξιζε η επίσκεψη. Θα μπορούσα να πω πως ήταν ομορφότερο και πιο εντυπωσιακό απ' ό,τι το περίμενα.

Το μέρος είναι οργανωμένο. Τα αυτοκίνητα οδηγούνται σ' ένα πάρκινγκ (πληρωτό βεβαίως) κι από κει οι επισκέπτες περπατάνε αρκετό δρόμο για να φτάσουν μέχρι το λαιμό για το νησάκι. Το πάρκινγκ αλλά και όλα τα σχετικά με τη μεταφορά κλπ τα εκμεταλλεύεται η γνωστή μας Βεόλια. Πρέπει να έχει γίνει πρόσφατα, μιας και τα δεντράκια που υπήρχαν ήταν πολύ μικρά, μου θύμιζαν αυτά που είχαν φυτευτεί για τους ολυμπιακούς στην Αθήνα το 2004. Έτσι, η πεζοπορία απ' το πάρκινγκ μέχρι το λαιμό που λέγαμε (που είναι κάνα χιλιόμετρο) δεν είναι και τόσο ευχάριστη. Αλλά πιστεύω πως σε λίγα χρόνια που θα έχουν μεγαλώσει τα δέντρα η κατάσταση θα έχει βελτιωθεί.

Παλιότερα, απ' ότι φαίνεται κι απ' τις φωτογραφίες του Γκουγκλ (που δεν ανανεώνονται και πολύ ταχτικά) τα αυτοκίνητα πάρκαραν δίπλα στο δρόμο, μέχρι το νησάκι. Αυτό όμως προξενούσε καταστροφή στο περιβάλλον. Τώρα λοιπόν, στην περιοχή αυτή φτιάχτηκαν διάφορα μαγαζιά, εστιατόρια κλπ σε μια κάποια απόσταση, και το πάρκινγκ απομακρύνθηκε. Για να πας μέχρι το νησί, υπάρχουν λεωφορεία που σε μεταφέρουν. Είναι διπλής όψης, δηλαδή δεν στρίβουν, έχουν τιμόνι κι απ΄τις δυο άκρες και πηγαινοέρχονται συνέχεια. Έχει φτιαχτεί με άσφαλτο η λωρίδα, έτσι ώστε να μην πατιέται πέρα δώθε.

Παράλληλα γίνονται έργα για αποκατάσταση της περιοχής. Εκβάθυνση κυρίως, αλλά και παρεμβάσεις τέτοιες που να παγώσει ο χρόνος. Γιατί με την παλίρροια σε συνδυασμό με το διπλανό ποτάμι, σιγά σιγά το νησί παύει να είναι νησί. Ήδη είναι ελάχιστος το μέρος που μπορεί να πάει το νερό (και το οποίο είναι καλυμμένο με αλάτι, κατάλοιπο από την εξάτμιση).

Το ομώνυμο μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ στην κορυφή του βουνού - νησιού. Το καμπαναριό ξεχωρίζει από μακριά αλλά και η είσοδος, όταν θελήσεις να μπεις μέσα, είναι τεράστια! Σε κάνει να αισθάνεσαι μικρός. Δυστυχώς, την ώρα που φτάσαμε ήταν κλειστά πια. Δεν μπορούσαμε να μπούμε.

Στα βάση του βράχου υπάρχει μια καστρούπολη. Με το τείχος της, την ιδιαίτερη είσοδο (που βέβαια ανέβαινε και έκλεινε τη νύχτα) και μέσα τα στενά δρομάκια.

Πάντως, παρόλο που είναι βράχος, έχει αρκετό χώμα ώστε να φυτρώνουν όχι μόνο λουλούδια (που θα πει κανείς πως το φροντίζουν οι κάτοικοι) αλλά και δέντρα!

Για ν' ανέβεις μέχρι το μοναστήρι πρέπει να ανέβεις αρκετά σκαλιά. Είτε από τα στενά κι απότομα, είτε κάνοντας το γύρο, πηγαίνοντας πλάγια και πιο μαλακά.

Τα περισσότερα κτίρια στο βαρώσι (το χωριό στη βάση του μοναστηριού) είναι μαγαζιά είτε με τουριστικά είδη είτε με φαγητό (ή καφέ).

Εντάξει, γραφικά είναι, θυμίζει λίγο Μονεμβασιά, αλλά στο πιο στενό, αλλά από μακρυά είναι ακόμα καλύτερη η θέα.

Στα πλαίσια της διαχείρισης του περιβάλλοντος έχει φτιαχτεί ένα φράγμα για ρύθμιση του τι θα γίνει με τη ροή του νερού. Αν θα χύνεται το ποτάμι στη θάλασσα ή αν θα μπαίνει η θάλασσα προς τα μέσα. Υπάρχουν θύρες που ανοίγουν και κλείνουν ανάλογα την παλίρροια.

Αλλά το φράγμα δεν είναι μόνο για λειτουργικούς λόγους. Το πάνω μέρος του φράγματος είναι φτιαγμένο σαν ανοιχτό θέατρο. Που ακόμα και μόνο να κάθεσαι και να χαζεύεις τη θέα αρκεί. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.