Λα Ντεφάνς

H "λα Ντεφάνς" (La Défense) είναι  μια περιοχή επιχειρήσεων και μοντέρνων κτιρίων του Παρισιού. Εκεί που βρίσκονται ουρανοξύστες (; δεν μου ταιριάζει η λέξη, μάλλον σύγχρονων πύργων θα έλεγα), έδρες πολυεθνικών εταιριών, με μοντέρνα αρχιτεκτονική αλλά και μια ακόμα αψίδα. Πρόσφατη αυτή (του 1989), και τεράστια. Στην πραγματικότητα είναι άλλο ένας πύργος, ένα κτίριο σε στιλ αψίδας. Που βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τις άλλες δύο: την αψίδα Καρουζέλ, μπροστά από το Λούβρο και την Αψίδα του Θριάμβου στο Ετουάλ. Σε κάποια φωτογραφία με την τελευταία, φαίνεται ανάμεσα στην καμάρα η οροφή αυτής εδώ. Βρίσκεται στην συνέχεια της λεωφόρου Ηλυσίων Πεδίων, με άλλο όνομα (όπως Ατίνα) που κάπου ο δρόμος γίνεται υπόγειος και ανοίγεται ένας τεράστιος χώρος ανάμεσα στα μοντέρνα κτίρια με απεριόριστη θέα (κάπου 10 χλμ απ' την πρώτη μέχρι την τρίτη αψίδα).

Τα κτίρια μοιάζουν με αντίστοιχα που υπάρχουν στο ανατολικό Λονδίνο, ή στη Φραγκφούρτη ή στην Ποτσντάμερ Πλατς του Βερολίνου.

Κάθε αρχιτέκτονας έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει. Σχέδια που αλλού δύσκολα θα γίνονταν δεκτά εδώ προβάρονται στην πράξη.

Το μέγεθος της αψίδας ανάλογο με την εποχή και τα κτίρια του περιβάλλοντος. Όγκος μεγάλος αλλά και χώρος μπροστά άπλετος. Μόνο που όλος είναι καλυμμένος με τσιμέντο. Τα λίγα καχεκτικά δεντράκια δεν αλλάζουν ουσιαστικά το τοπίο. Όταν βγάλαμε το εισιτήριο για να κυκλοφορήσουμε στο Παρίσι διαλέξαμε το τουριστικό που είναι για τρεις μέρες και καλύπτει όχι μόνο το κέντρο αλλά και λίγο πιο έξω. Μαζί μας έδωσαν και μια μπροσούρα με τα αξιοθέατα ανάμεσα στα οποία είχαν και την περιοχή αυτή (που ανήκει στα παραέξω. Να αναφέρω εδώ πως μέχρις εδώ έρχεται το μετρό, αλλά από δω ξεκινάνε και κάμποσες γραμμές τραμ προς ακόμα πιο έξω). Δεν είχαμε σκοπό να έρθουμε προς τα δω μιας και οι όγκοι τσιμέντου και γυαλιού δεν μας συγκινούν ιδιαίτερα και μόνο η Γιγάντια Αψίδα δεν έφτανε. Αλλά τις μέρες που ήμασταν στο δρόμο (πριν το Παρίσι; ή ήδη στο Παρίσι;) μου ήρθε ένα μέιλ με κάποιες φωτογραφίες από σύγχρονα έργα τέχνης. Ανάμεσα σ' αυτά και ένα που βρισκόταν σ' αυτή την περιοχή. Έτσι είπαμε να το συνδυάσουμε.

Το έργο ήταν γλυπτό: ένας τεράστιος μπρούτζινος αντίχειρας. Και τον είδαμε από κοντά.

Καθιερωμένες φωτογραφίες, μια σύγκριση αντίχειρων, από ένα χέρι ζωντανό κι αυτός του γλυπτού. Υπάρχει μια διαφορά μεγέθους. Στην άλλη φωτογραφία, ως συνήθως, ζητήσαμε από κάποιον άλλο συντουρίστα να μας βγάλει μια φωτογραφία. Κι ως συνήθως, έβγαλε την πλατεία κι έκοψε το δάχτυλο. Αλλά καθόλου παράξενο, τα δάχτυλα εύκολα κόβονται!

Πίσω όψη όπου φαίνονται οι κύκλοι του αποτυπώματος και μια πλάγια, για ολοκληρωμένη άποψη.

<

Πίσω προς την Αψίδα. Ήλιος και, ως συνήθως, κόσμος λιάζεται και χαζεύει. Υπάρχει και δυνατότητα απόρριψης αυτών που περισσεύουν. Πρωτότυπος ο τρόπος βέβαια. Αντί να είναι κουβάδες ή κουτιά που μαζεύουν τα σκουπίδια, σακούλες. Σκέτες. Το χρώμα διαχωρίζει τι πέφτει μέσα (ανακυκλώσιμα ή όχι). Εύκολα να μαζευτούν και διαφανείς να ξέρεις τι έχουν μέσα.

Ένα εμπορικό κέντρο που είναι εκεί, από τη μέσα μεριά. Όπως και τα περισσότερα εμπορικά που φτιάχνονται σήμερα. Αυτά που στα ελληνικά τα λέμε Μολ! Στην άλλη φωτογραφία η Μεγάλη Αψίδα στο τέλος του δρόμου. Φωτογραφία τραβηγμένη απ' την άλλη Αψίδα. Του Θριάμβου (στην πλατεία Ντε Γκολ).