Έγραφα για την προσβασιμότητα που υλοποιείται στη Γερμανία. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να κυκλοφορούν άνετα τα μωρά στα καροτσάκια αλλά και οι ανάπηροι. Βέβαια είναι και θέμα κουλτούρας. Η κουλτούρα τους εκεί είναι να κυκλοφορούν όλοι. Αυτοί που δεν μπορούν να περπατήσουν δικαιούνται κι αυτοί να κυκλοφορήσουν. Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από αμαξίδιο, αυτό όμως έγινε εν γνώση μου, δεν το θεώρησα κομψό.
Όταν μιλάμε για προσβασιμότητα δεν σημαίνει φτιάχνω μια ράμπα στα κτίρια κι όλα καλά. Όχι πως δεν χρειάζεται και δεν βολεύει κι αυτό. Πρόσφατα μιλούσα με γνωστή μου που είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο και μούλεγε πως παλιότερα δεν μπορούσε να πάει καθόλου κάπου, ενώ τώρα αφού πάει με το αυτοκίνητο μέχρις εκεί κοντά, κάτι γίνεται. Αλλά παρατηρούσα στο Μόναχο πώς προσπαθούν να υπάρχει ευκολία για κίνηση σ’ όλα τα σημεία.
Στη Γερμανία η πληροφόρηση με πινακίδες και φωνή είναι πανταχού παρούσα. Στο S-bahn (ες μπαν είναι το αντίστοιχο του προαστιακού) και στα υπόλοιπα τρένα δεν λέει μόνο ποια είναι η επόμενη στάσεις (ή μάλλον οι επόμενες γιατί δείχνει αρκετές) αλλά κι όταν πλησιάζει δείχνει ποια τοπικά μέσα περνάνε από κει (κι όταν λέμε από κει το εννοούμε, φροντίζουν οι γραμμές των λεωφορείων και τραμ να περνάνε δίπλα απ' τους σταθμούς των τρένων και του μετρό) και σε πόση ώρα (η προβλεπόμενη κι η τυχόν καθυστέρηση από δίπλα)
Συνήθως, όταν μιλάμε για στολισμό έχουμε δυο ειδών: τον δημόσιο (δημοτικό), στους δρόμους δηλαδή και τον ιδιωτικό, στα σπίτια. Στη Γερμανία ούτε το ένα συνηθίζεται ούτε το άλλο. Για παράδειγμα, ο στολισμός στο Μόναχο ήταν αυτός των φωτογραφιών. Σε δυο δρόμους κοντά στην (κεντρική) Μαρίενπλατς είχαν βάλει κάποια αστεράκια και τέτοια στις κολώνες φωτισμού καθώς επίσης κι αυτή την αψίδα. Στους υπόλοιπους δρόμους τίποτα, το χρώμα το δίνουν οι χριστουγεννιάτικες αγορές που είναι σε πολλά σημεία και με φώτα. Βέβαια, μιλάμε για πριν τα Χριστούγεννα. Οι αγορές κλείνουν σε διάφορες ημερομηνίες ανάμεσα παραμονή Χριστουγέννων (στο Μόναχο) και μέχρι την πρωτοχρονιά (ανοίγουν παντού 4 Σαββατοκύριακα πριν τα Χριστούγεννα).
Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία που να φαίνεται πως ο φωτισμός στους δρόμους του Μονάχου (και της Γερμανίας γενικότερα) είναι ελάχιστος, οριακός. Αλλά δεν συνηθίζει κανείς να βγάζει φωτογραφίες όταν δεν έχει φως, εκτός αν το κάνεις επιτούτου. Τελικά δεν βρήκα καμιά κι έτσι παραπάνω υπάρχει μια φωτογραφία που έχει μπόλικο φως. Αλλά αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά, θα δει πως το φως είναι από τα μαγαζιά. Η φωτογραφία είναι από δρόμο δίπλα απ' το δημαρχείο, στο κέντρο του Μονάχου, ένας δρόμος με μπόλικη κίνηση κι έτσι τα μαγαζιά είναι καταστόλιστα και κατάφωτα. Γιατί αν φύγεις λίγο από το κέντρο (όχι πολύ, 100 - 200 μέτρα) τα φώτα των δρόμων ίσα που σου επιτρέπουν να κυκλοφορείς χωρίς να σκοντάφτεις (βέβαια, δεν είναι εύκολο να σκοντάψεις, δεν έχει πεταμένες πλάκες στα πεζοδρόμια ή άλλα περίεργα πράγματα 😀).
Κι ενώ στην Ελλάδα επιβάλλονται τα μηχανάκια για πληρωμή με κάρτα ακόμα και στις λαϊκές, στη Γερμανία επιμένουν στα μετρητά. Όπως στο μαγαζάκι της φωτογραφίας με ασιάτικο φαγητό. Με το που πήγα να παραγγείλω μου έδειξε την πινακίδα που είχε μπροστά απ' το ταμείο (και χώρο παραγγελιών):"nur Bargeld" Μόνο μετρητά. Και δεν είναι το μόνο.
Το Μόναχο για μένα είναι κι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του, το Hauptbahnhof. Ξεκινώντας απ' το γνωστό τραγούδι του Διονυσίου "Στο σταθμό του Μονάχου" (που όσο ήμουν στη Γερμανία το είχα ρινγκτόν στο κινητό μου - και ναι, είναι του Διονυσίου, όχι του Καζαντζίδη όπως πολλές φορές νομίζουμε), αλλά και απ' τις ώρες που πέρασα σ' αυτόν την εποχή εκείνη καθώς έμενα στο Μόναχο αλλά δούλευα στο Μανχάιμ (350χλμ), τη Στουτγάρδη (220χλμ) ή το Άουγκσμπουργκ (60χλμ). Οπότε τώρα που βρέθηκα ξανά στην πόλη, θα πέρναγα οπωσδήποτε κι απ' αυτόν.
