Συνέπεια στους χρόνους ολοκλήρωσης

Έχω ξαναγράψει για το θέμα του μύθου που θέλει τους άλλους λαούς και ειδικά τους Ευρωπαίους και ακόμα ειδικότερα τους Γερμανούς (που μας ενδιαφέρει περισσότερο μιας και τα γράμματα αυτά ήταν από τη Γερμανία, έστω κι αν τώρα τελευταία και για λίγο καιρό ακόμα γράφονται στην Ελλάδα) να είναι προγραμματισμένοι, οργανωμένοι και να τελειώνουν τα δημόσια έργα τους στην ημερομηνία που αναφέρεται στις πινακίδες που συνήθως συνοδεύουν τα έργα αυτά και λένε ποιος το φτιάχνει, ποιος το πληρώνει κλπ σε αντίθεση με τους απρογραμμάτιστους Έλληνες (άντε και μερικούς άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής). Για άλλη μια φορά αυτό αποδεικνύεται πως είναι μόνο μύθος. Το επεισόδιο που έγινε αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι η νέα αναβολή λειτουργίας του νέου αεροδρομίου του Βερολίνου.

Βερολίνο 2011 Συνέχεια

Λίγα μας λέει η Ελληνική Βικιπαίδεια για τις φιλύρες. Βασικά μιλάει για τη νύμφη Φιλύρα και η μόνη σύνδεση με το δέντρο είναι πως κάποια στιγμή αυτή μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο δέντρο. Δηλαδή τίποτα. Αντίθετα στο Φιρίκι βρήκα μερικά ενδιαφέροντα τόσο για το δέντρο όσο και για τα παράγωγά του! Γιατί χρόνια είχα την απορία τι δέντρο είναι αυτό. Πέρυσι που είχα πάει, ήταν ακόμα αρχές Απρίλη κι έτσι δεν είχαν φυλλώσει. Φέτος ο δρόμος ήταν καταπράσινος. Αλλά τα δέντρα αυτά τα είδα και στο Μόναχο. Κι αν δεν ερχόταν ο Σταμάτης να μου ανοίξει τα μάτια, πάντα θα είχα την απορία τι είδους μουριές είναι αυτές (τέτοιες μου φανήκανε). Ώσπου έρχεται λοιπόν ο Σταμ και μας λέει: "Για δες ρε πόσο φλαμούρι πάει χαμένο". Κι εκεί πήρα πρέφα πως δεν είναι κανένα εξωτικό δέντρο αλλά το έχουμε και στην Ελλάδα (αν και, μάλλον όχι στο χωριό μου). Και μάλιστα υπάρχει και σχετικό τραγούδι (σε μουσική του Γερμανού Σούμπερτ μεν, και με ελληνικό στίχο δε "Στη βρύση τη βουνίσια, σιμά είν' η φλαμουριά" - στο σύνδεσμο στο 4:20). Κι έψαξα κι έμαθα.

Βερολίνο 2011

΄

Η άμαξα με τα τέσσερα άλογα και τη Νίκη που υπάρχει στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, σήμα της πόλης από πολλών ετών.

Στο Βερολίνο είχα βρεθεί πριν ένα χρόνο περίπου, το Πάσχα του 2010. Ξαναβρέθηκα και τον Ιούνιο στο ξεκίνημα της εκδρομής στην Πολωνία. Η διαδρομή Μόναχο - Βαρσοβία είναι γύρω στα 1100 χλμ, περνάει δε πολύ κοντά απ' το Βερολίνο, όπως είχα δει στους ιντερνετικούς χάρτες του γκουγκλ αλλά και της Μισελέν. Ο πλοηγός μου έδινε μια άλλη διαδρομή, με καμιά 50αριά χιλιόμετρα λιγότερα, αλλά επειδή είχε λιγότερους αυτοκινητόδρομους κι επειδή ο χρόνος που προέβλεπε έβγαινε μεγαλύτερος προτιμήσαμε να πάμε από Βερολίνο, να μείνουμε μια βραδιά εκεί, να συνεχίσουμε την άλλη μέρα για Βαρσοβία, από κει για Κρακοβία και να επιστρέψουμε μέσω Δρέσδης (που τελικά το κάναμε μέσω Σαξονικής Ελβετίας όπως έγραφα τις προηγούμενες μέρες).

Βερολίνο - Αξιοθέατα

Για τα ερείπια στα οποία είχαν μεταβληθεί το Βερολίνο αλλά και οι περισσότερες πόλεις της Γερμανίας από τους βομβαρδισμούς του Β' παγκοσμίου πολέμου, μετά το τέλος υπήρχαν δυο λύσεις: ή να αναστηλωθούν (και τα κατάφεραν πολύ καλά, τόσο που δεν ξεχωρίζεις αν το πρόκειται για αυθεντικό κτίσμα ή αναστηλωμένο) ή να κατεδαφιστούν. Όμως, να που στους δύο και τρίτος χωρεί, και, σε κάποιες περιπτώσεις, εφαρμόστηκε αυτή η τρίτη: Να μείνουν κάποια όπως ήταν, κατεστραμμένα, για να θυμίζουν στους επόμενους τα δεινά που προκαλεί ο πόλεμος. Στα πλαίσια αυτά μια εκκλησία σε κάθε(?) πόλη έχει μείνει "όπως ήταν". Βέβαια, για να μείνει ένα κατεστραμμένο από βομβαρδισμό κτίσμα "όπως ήταν" χρειάζεται συντήρηση συνέχεια! Έχω δει ένα τέτοιο στη Νυρεμβέργη, κι εδώ, στο Βερολίνο το δεύτερο.

Βερολίνο - το Τουριστικό

Το κόκκινο δημαρχείο της πόλης, που εκτός από τα τούβλα είναι κόκκινο και από τη διακυβέρνησή του από συμμαχία των κομμάτων σοσιαλιστικού (SPD) και αριστερού (Die Linke).

Μετά από όλα όσα του έσυρα, να δείξω και το τουριστικό πρόσωπο του Βερολίνου. Προφανώς, δεν θα αναφερθώ στον τουρισμό του τείχους. Γι' αυτό τα είπα προχθές. Όμως, το Βερολίνο, εκτός από το τείχος το οποίο σκοπίμως υπερπροβάλει, έχει κι άλλα τουριστικά ενδιαφέροντα.

Βερολίνο - το Πολυπολιτισμικό

Την πολυπολιτισμικότητα του Βερολίνου δεν μπορείς να τη δεις σε φωτογραφίες. Την νιώθεις και τη καταλαβαίνεις όταν περπατάς στο δρόμο. Όχι, παρόλο που λένε ότι το Βερολίνο είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Τουρκίας αφού ένας στους οκτώ κατοίκους του είναι τουρκικής καταγωγής, δεν την καταλαβαίνεις την πολυπολιτισμικότητα από τις μαντίλες στο δρόμο. Αν ήμουνα στο Μάνχαϊμ θα έβλεπα 10πλάσιες τουλάχιστον. Ακόμα και στο Μόναχο θα έβρισκα περισσότερες. Στο Βερολίνο είδα μερικές στη γειτονιά που ήταν το ξενοδοχείο (που ήταν σε περιοχή με σαφώς κυρίαρχο το τουρκικής καταγωγής στοιχείο) και τέλος. Στο Μάνχαϊμ τόσες τις βλέπω μέχρι να μπω στο τραμ (και καθημερινά)! Ούτε από το γεγονός ότι ένας στους τρεις - τέσσερις κατοίκους του δεν είναι γερμανικής καταγωγής (και στο Μόναχο το ποσοστό είναι ίδιο αν όχι και μεγαλύτερο)

Βερολίνο (με Κακία)

Πολλές φορές μου έχουν πει ότι αυτά που γράφω, να μην τα γενικεύω, γιατί οι εμπειρίες μου είναι περιορισμένες στο Μόναχο και το Μόναχο είναι περιοχή της Βαυαρίας κι όχι της Γερμανίας, θέλοντας να δείξουν ότι η Γερμανία είναι κάτι γενικότερο και πιο σύνθετο. Γι' αυτό κι εγώ πολλές φορές υπενθυμίζω ότι αυτά που γράφω ισχύουν για το Μόναχο. Η επιβεβαίωση όλων αυτών μου ήρθε κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Βερολίνο. Σχεδόν πλήρης ανατροπή.