Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Η Διαδρομή Ελλάδα – Γερμανία (ή Αντίστροφα)

Στο 10 ντεκ βρίσκεται η πισίνα
Για να πάει κάποιος απ’ την Ελλάδα στη Γερμανία (και τούμπαλιν) έχει δυο επιλογές: ή θα πάει με αεροπλάνο ή με αυτοκίνητο (το τρένο που μετέφερε κόσμο και κοσμάκη τη δεκαετία του ‘60 το έχουν τόσο πολύ απαξιώσει στην Ελλάδα που δεν νομίζω να το χρησιμοποιεί πια σήμερα κανένας). Κι αν προτιμήσει το αεροπλάνο τα πράγματα είναι απλά, όπως σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Αν όμως προτιμήσει το αυτοκίνητο τότε έχει πάλι δυο επιλογές. Ή θα πάει συνέχεια οδικά, μέσω Βελιγραδίου, ή θα βάλει στο παιχνίδι και το βαπόρι να του βγάλει κάποια χιλιόμετρα. Παράλληλα, θα είναι συνέχεια μέσα στην  Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που σημαίνει απαλλαγή από διατυπώσεις τελωνείων κλπ. Και μπορεί στο αυτοκίνητό του να μεταφέρει όποια ποσότητα θέλει από είδη που αλλιώς υπόκεινται σε περιορισμούς (οινοπνευματώδη, καπνό κλπ).

Εμείς φεύγουμε απ' την Πάτρα και μπαίνει το καράβι των Μινωικών
Οι διαδρομές και οι δυο έχουν διάφορες παραλλαγές. Σήμερα θα γράψω για τη δεύτερη, με πλοίο στην Ιταλία κι από κει Γερμανία. Έχω κάνει και την άλλη και θα την περιγράψω αργότερα κι αυτή.

Από Ελλάδα υπάρχουν δυο (βασικά) επιλογές για ταξίδι μέσω Ιταλίας και το ποια θ' ακολουθήσει κανένας εξαρτάται από το από ποια περιοχή της Ελλάδας ξεκινάει. Οι της νότιας Ελλάδας ξεκινούν από Πάτρα ενώ οι της βόρειας από Ηγουμενίτσα. Άνευ διαφοράς στην τιμή του εισιτηρίου, κάποιοι απ’ το νότο που φοβούνται το βαπόρι προτιμούν την Ηγουμενίτσα μόνο και μόνο για να μειώσουν τις ώρες μέσα σ’ αυτό. Εγώ, μιας και φεύγω από Αθήνα, έχω χρησιμοποιήσει το λιμάνι της Πάτρας. Να σημειώσω ότι κάποια πλοία περνάνε κι από Κέρκυρα.
Μια (γερμανική) μπιρίτσα να ξαναμπαίνουμε στο πνεύμα
Για Ιταλία υπάρχουν τρεις (άντε να ξεφύγουμε λιγάκι από το δύο) για να μην πω τέσσερις επιλογές. Προς Μπρίντιζι (οι λιγότερες ώρες με το πλοίο, αλλά και τα περισσότερα χιλιόμετρα, λίγα δρομολόγια), Μπάρι (μικρή διαφορά από το προηγούμενο), Ανκόνα και Βενετία. Τα περισσότερα δρομολόγια είναι για Ανκόνα. Εκεί δραστηριοποιούνται καθημερινά τρεις εταιρίες, η ΑΝΕΚ, η Μινόαν και η Σούπερ Φαστ Φέρις. Για τη Βενετία μόνο οι δυο πρώτες κι αυτές εναλλάξ, με τέσσερα δρομολόγια τη βδομάδα η κάθε μία. Πάντως όλες με καινούρια και πολυτελή πλοία. Προσεγμένα, καμιά σχέση μ’ αυτά που ταξιδεύω για Μυτιλήνη.
Ανκόνα
Πλεονέκτημα για την Ανκόνα είναι οι λιγότερες από 24 ώρες ταξίδι αλλά και το σχετικό «ύψος» που βγαίνεις. Μειονέκτημα, ότι βγαίνεις αργά. Αυτή τη φορά ταξιδέψαμε με τα Σούπερ Φαστ. Φύγαμε από Πάτρα στις 14:30 το Σάββατο και βγήκαμε στις 12 (τοπική ώρα) την Κυριακή (προγραμματισμένο 10:30, είχαμε μια ώρα καθυστέρηση, τη μισή στο φόρτωμα στην Ηγουμενίτσα και την υπόλοιπη για να μπούμε στο λιμάνι αφού δεν ήμασταν στην ώρα μας, κάτι που συνταξιδιώτες λέγανε πως είναι συνηθισμένο). Η ΑΝΕΚ φεύγει στις 17:00 και φτάνει στις 12:30 ενώ η Μινόαν φεύγει στις 18:00 και φτάνει 14:30. Αν έχεις να κάνεις αρκετά χιλιόμετρα αργότερα (και για Γερμανία είναι αρκετά, ανάλογα και σε ποια πόλη πας) κάθε ώρα μετράει.
Και ποιος δεν την ξέρει τη γέφυρα στο Ρίο.
Για την επιστροφή οι ώρες είναι 13:30 με άφιξη 11:30, 16:00 με 13:30 και 17:00 με 15:30 αντίστοιχα. Άρα, αν θέλεις να προλάβεις πλοίο πρέπει ή να φύγεις πολύ νωρίς, ή να διανυκτερεύσεις στην Ιταλία.

Για Βενετία τώρα. Το ταξίδι είναι πάνω από 30 ώρες. Τα πλοία φεύγουν από Πάτρα τα μεσάνυχτα και φτάνουν στη Βενετία τη μεθεπόμενη το πρωί γύρω στις 7:30 με 8:00. Πολλές οι ώρες στο πλοίο αλλά πλεονέκτημα η άφιξη νωρίς και τα 200 περίπου χιλιόμετρα λιγότερο. Οι αναχωρήσεις από Βενετία ποικίλουν ανάλογα τη μέρα: στις 13:00 ή 19:00 για την ΑΝΕΚ με άφιξη 21:30 την επομένη ή 06:00 τη μεθεπόμενη και στις 14:00 ή 17:00 για τη Μινόαν με αντίστοιχη άφιξη στις 20:00 την επομένη ή 05:00 τη μεθεπόμενη. Ώρες για όλα τα γούστα. Όσο για τιμές, παίζουν πολύ ανάλογα με το πότε βγάζεις τα εισιτήρια αλλά και το πότε ταξιδεύεις. Τον Αύγουστο είναι σημαντικά ανεβασμένα και τα Σαββατοκύριακα του Αυγούστου ακόμα περισσότερο. Πάντως, το κόστος για ένα αυτοκίνητο είναι χαμηλότερο από 100€ όταν για τη Μυτιλήνη το κατοστάρικο δεν φτάνει...
Ηγουμενίτσα
Και ο δρόμος; Πώς είναι η διαδρομή μέσα απ’ τους ιταλικούς αυτοκινητόδρομους; Καταρχήν να σημειώσω ότι οι ιταλικοί αυτοκινητόδρομοι έχουν διόδια και μάλιστα τσουχτερά. Βέβαια, πήραμε την κάρτα ότι μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και τα πληρώσαμε όλα μαζί βγαίνοντας αλλά ήταν κοντά 35€ (για 550 χλμ περίπου, δηλ. κάτι σαν Αθήνα – Θεσσαλονίκη και λίγο παραπάνω). Η ποιότητά τους όμως είναι ασύγκριτη. Καλύτερη κι απ’ τους γερμανικούς θα έλεγα. Με πυκνή, αλλά όχι κουραστική πληροφόρηση για το τι υπάρχει εκεί γύρω αλλά και τι γίνεται αρκετά μπροστά (μπαίνοντας μας έλεγε π.χ. ότι θέλουμε 128’ για Μπολόνια). Την προηγούμενη φορά που χρησιμοποίησα αυτές τις διαδρομές ήταν άνοιξη (Πάσχα) και η φύση ακόμα μόλις είχε αρχίσει να ξυπνάει. Αυτή τη φορά η ιταλική καμπάνια (= εξοχή) ήταν στο φόρτε της. Και το ότι όταν οδηγούσα δεν προλάβαινα να βλέπω ένα γύρω με στεναχωρούσε (αλλά αποζημιώθηκα όταν αλλάξαμε τιμόνι με τη Μαρία και απόλαυσα τα χωριά του Τιρόλο).

Σχετικά με την κίνηση (ένα συνηθισμένο πρόβλημα και ερώτημα): μιας και ήταν Κυριακή μεσημέρι, δεν ήταν φοβερή. Οι λίγες νταλίκες που βρήκαμε ήταν αυτές που είχαν βγει απ’ το ίδιο βαπόρι με μας. Τα αυτοκίνητα αρκετά μιας και όλοι οι νότιοι γερμανοί επέστρεφαν αφού άνοιγαν τα σχολεία. Κι έτσι στην Ιταλία τη βγάλαμε καλά αφού, εκεί που χρειαζόταν, ο δρόμος είχε και τρεις και τέσσερις λουρίδες και δεν μας ζόρισε. Στην Αυστρία τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν και ήμασταν συνέχεια με όριο τα 100 χλμ. Εκεί όμως που έγιναν πράγματι ζόρικα ήταν στη Γερμανία. Ο πλοηγός (τζι-πι-ες ή ναβιγκατσιόν ή σκέτα νάβι – GPS, Navigation) έδειχνε πως θέλουμε άλλα 53 χλμ. για το σπίτι όταν κολλήσαμε. Και για να ξεκολλήσουμε φάγαμε 20 λεπτά και όλοι να προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν είναι τίποτα. Τι λέτε, βρε παιδιά; Τίποτα; Δηλ. αν το πάθαινα έξω απ’ την Αθήνα τι θα λέγαμε, πάλι τίποτα δεν θα ήταν; Ή το έχουμε συνηθίσει τόσο ότι στη Γερμανία υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα κι έτσι είμαστε ευχαριστημένοι; Και να σκεφθεί κανείς πως κάποιοι στα διπλανά αυτοκίνητα είχαν μακρινότερους προορισμούς (Νυρεμβέργη, Στουτγάρδη κλπ).Τελικά, και με τα διαλείμματα ενδιάμεσα για φαΐ, βενζίνα κλπ φτάσαμε σπίτι μας λίγο μετά τις 9 το βράδυ.

Μιας και είπα για βενζίνα: σκεφτόμουνα αν θα βάλω στην Πάτρα ή στην Ιταλία. Έβαλα στην Πάτρα με 1,43€. Βγαίνοντας στην Ανκόνα είχε 1,32€. Στον αυτοκινητόδρομο της Ιταλίας από 1,35€ μέχρι 1,42€ (και με πληροφόρηση το τι γίνεται από τιμές στα επόμενα 4 – 5 βενζινάδικα!) στην Αυστρία 1,41€ στον αυτοκινητόδρομο αλλά μόνο 1,22€ βγαίνοντας ένα χιλιόμετρο απ’ αυτόν και στη Γερμανία στο 1,42€. Να σημειώσω εδώ πως οι τιμές αφορούν την αμόλυβδη των 95 οκτανίων. Στη Γερμανία, στην ίδια τιμή κυκλοφορεί με 91 οκτάνια. Οι τιμές για την αμόλυβδη των 98 οκτανίων (δεν έχω δει των 100) είναι 5 - 6 λεπτά ψηλότερες (καμία σχέση με τα 15 - 20 της Ελλάδας) ενώ για το ντίζελ βρίσκονται γύρω στο 1,20€.

Για το φωτισμό στους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη μιας και δεν πέρασα νύχτα. Για τη Γερμανία (αλλά και στην Αυστρία το ίδιο είναι) το έχω ξαναπεί. ΔΕΝ φωτίζονται. Οικονομία. Αφού φέγγουν οι προβολείς των αυτοκινήτων, τι τα θέλουμε τα φώτα;

3 σχόλια:

  1. «το τρένο που μετέφερε κόσμο και κοσμάκη τη δεκαετία του ‘60 το έχουν τόσο πολύ απαξιώσει στην Ελλάδα που δεν νομίζω να το χρησιμοποιεί πια σήμερα κανένας»
    Δεν είναι (μόνο) αυτό. Το τρένο είναι ακριβό, συνήθως ακριβότερο από το αεροπλάνο, και με τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας έπαψαν να υπάρχουν κατευθείαν τρένα για τη Γερμανία. Υποθέτω ότι τώρα πια θα υπάρχουν, αλλά τα έχουμε ξεσυνηθίσει.
    Όταν (τέλος Σεπτεμβρίου 1981) πήγα στις Βρυξέλλες για να εγκατασταθώ, πήρα το τρένο, γιατί ΗΘΕΛΑ να κρατήσει πολύ το ταξίδι, να νιώσω ότι όντως μετακομίζω και δεν πάω απλώς για τουρισμό. (Μπορούσα να πάρω και περισσότερα πράματα απ' ό,τι με το αεροπλάνο.) Έφευγε από την Αθήνα Κυριακή βράδυ και έφτανε Τρίτη μεσημέρι στην Κολωνία, όπου θα έπρεπε ν'αλλάξω τρένο για τις δυόμιση τελευταίες ώρες. Είχε όμως καθυστέρηση και έφτασε βράδυ, μετά την αναχώρηση του τελευταίου τρένου για τις Βρυξέλλες!
    Δεν το ξανάκανα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    2. Εγώ όταν ανέβηκα την πρώτη φορά στο Μόναχο πήγα με αυτοκίνητο. Τίγκα γεμάτο!
      Το τρένο είναι το αγαπημένο μου μέσον μετακίνησης. Όμως όχι, δεν υπάρχουν απευθείας τρένα. Πρέπει ν' αλλάξεις στη Θεσσαλονίκη (για μας τους από Αθήνα) κι από κει ξανά Βελιγράδι και μετά Βουδαπέστη (έχουν σταματήσει τώρα λόγω κορονοϊού, αλλά είχε παλιότερα). Αν θέλεις 3 ανταποκρίσεις δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
      Tαξιδεύοντας από Αθήνα (Ελλάδα) προς Μόναχο (Γερμανία)

      Διαγραφή