EΟΠΥΥ και ιατρικά παιχνίδια

Για τον ΕΟΠΥΥ έχω γράψει κι άλλες φορές. Η αρχή έγινε πριν κάνα χρόνο, με το ξεκίνημά του. Και το καλοκαίρι με την αλλαγή του συστήματος κλεισίματος ραντεβού, αλλά και πριν λίγες μόνο μέρες, με τις εμπειρίες μου από τη χρήση του συστήματος με την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Τότε γιατί ξαναγράφω σήμερα; Γιατί χτες διάβασα μια είδηση που δείχνει μερικά ακόμα πράγματα για τον οργανισμό. Η είδηση ήταν για μια ανακοίνωση που έβγαλε ο σύλλογος των γιατρών που έχουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ και λέει πως οι συμβεβλημένοι γιατροί λιγοστεύουν και σε πολλές περιοχές οι σφαλισμένοι έχουν μείνει χωρίς περίθαλψη (με τον ασφαλιστικό τους φορέα, όπως θα έπρεπε, γιατί η δυνατότητα παροχής και λήψης υπηρεσιών επί πληρωμή προφανώς είναι κάτι το διαφορετικό).

Χαρτί Υγείας

Θέμα κι αυτό σήμερα... Αλλά να. Πρόσφατα στο σχολείο μου είχαν κατάληψη οι μαθητές. Πέρα απ' το ότι θα μπορούσα να πω πως πρώτα έγινε η κατάληψη και μετά βρέθηκαν τα αιτήματα, εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ένα απ' τα αιτήματα που βρέθηκαν ήταν «Σαπούνι και χαρτί υγείας στις τουαλέτες»! Εντυπωσιακό μεν το εύρημα, πραγματικό δε το πρόβλημα. Στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται η ύπαρξη χαρτού στις (δημόσιες) τουαλέτες. Στη Γερμανία δεν έτυχε να βρω τουαλέτα χωρίς χαρτί (εντάξει, υπήρχε περίπτωση, αν μόλις είχε τελειώσει). Το ίδιο και στις άλλες χώρες (αν και εκεί μπορώ να μιλήσω περισσότερο γι' αυτές που υπήρχαν στα πάρκινγκ των αυτοκινητόδρομων).

Χιόνια στο Καμπαναριό

Μια βόλτα στον Άγιο Στέφανο έδωσε κάποια όμορφα στιγμιότυπα κι έτσι η ανάρτηση εμπλουτίστηκε με νέες φωτογραφίες.

Εντάξει, τραβηγμένο είναι, στο καμπαναριό δεν φαίνονται και πολύ τα χιόνια, αλλά έλα που έτσι θέλει το τραγουδάκι. Ποιος είμ' εγώ να το αλλάξω. Στη φωτογραφία λοιπόν αυτή προσπαθώ να δικαιολογήσω τον τίτλο, περισσότερο χιόνι στις επόμενες.
Τρίτη σήμερα και 7:08 χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η διευθύντρια της Μαρίας που μας ξυπνάει για να την ειδοποιήσει πως μπορεί να κοιμάται μέχρι ό,τι ώρα θέλει αφού το σχολείο θα είναι κλειστό λόγω χιονιού. Εγώ έτσι κι αλλιώς έχω το ξυπνητήρι μου στις 7:10 οπότε σηκώνομαι και ρίχνω μια ματιά απ' το παράθυρο κι είν' όλα άσπρα. Αλλά μιας και το σχολείο το δικό μου είναι λίγο πιο χαμηλά στο Μενίδι, ετοιμάζομαι και φεύγω.

Σαφείς Απαντήσεις

Πολλές φορές συνηθίζω όταν έχω κάποιο ερώτημα να απευθύνομαι στους αρμόδιους με μέιλ. Είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Οι οποίοι θεωρούν υποχρέωση να απαντήσουν (για το δημόσιο είναι και υποχρέωση από το νόμο, για τον ιδιωτικό τομέα για να φανούν πως δεν σε περιφρονούν). Το θέμα είναι πως κάποιες φορές η απάντηση που παίρνω είναι ουσιαστικά μη απάντηση. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Λεωφορειολουρίδες

Γιορτινές μέρες, περνάω Σάββατο μεσημέρι από το κέντρο της Αθήνας. Μπαίνω στην Ακαδημίας. Για όποιον δεν ξέρει το συγκεκριμένο δρόμο είναι ένας μονόδρομος με τρεις λουρίδες κυκλοφορίας για τα αυτοκίνητα απ' τις οποίες η μία (η δεξιά) έχει χαρακτηριστεί λουρίδα αποκλειστικής χρήσης απ' τα λεωφορεία, λεωφορειολουρίδα δηλαδή. Αλλά βλέπω μπροστά μου ένα λεωφορείο στη μεσαία και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να θέλω να διαμαρτυρηθώ στον οδηγό του λεωφορείου αφού έχει δική του λουρίδα που εγώ δεν μπορώ να μπω γιατί να μπαίνει στις άλλες που είναι για τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.

Κοινωνικά παντοπωλεία

Καλημέρα και καλή χρονιά. Να λοιπόν που τέλειωσε άλλη μια χρονιά κι αρχίζει μια καινούρια. 2013 λοιπόν πια. Εύχομαι σε όλους να το περάσουμε με υγεία πρώτιστα και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας κατόπιν. Αλλά η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Κι αν το ξεχνάμε καμιά φορά, γίνεται κάτι και μας το θυμίζει. Ας εξελιχθεί ομαλά και καλά κι αυτό, να μείνει μόνο η υπενθύμισή του.
2013 και το μπλογκ ακόμα συνεχίζεται. Δεν το περίμενα πως θα τράβαγε τόσο. Εντάξει, τελειώνει σε λίγο αλλά έχουμε ακόμα μέρες. Από το καλοκαίρι και μετά η δημοσίευση κάθε δεύτερη μέρα λειτούργησε πλήρως. Χώρια τα εμβόλιμα. Μπόλικα βγήκανε, ειδικά τον τελευταίο μήνα. Και μιας και το κάθε δεύτερη μέρα μας έφερε να έχουμε δημοσίευση σήμερα, θα μπει και σήμερα. Μόνο που δεν θα είναι γαλλικό το θέμα αλλά κοινωνικό. Μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ένα κοινωνικό παντοπωλείο και σ' αυτό θέλω να αναφερθώ.

Υγειονομική περίθαλψη από κοντά

Όλοι έχουμε συνείδηση της ανυπαρξίας ασφαλιστικής περίθαλψης στην Ελλάδα. Το αστείο είναι πως πρόβλημα έχουν τόσο όσοι είναι ασφαλισμένοι και πληρώνουν εισφορές κάθε μήνα όσο και όσοι είναι ανασφάλιστοι. Και γι' αυτούς τους τελευταίους γίνονται διάφορες κινήσεις για να καλυφθούν οι ανάγκες τους. Είτε με ειδικά ιατρεία, είτε με συγκέντρωση φαρμάκων, είτε με τις «παστίλιες για τον πόνο των άλλων» που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Και δεν υπάρχει αντίρρηση πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα μ' αυτούς τους ανθρώπους που είναι ανασφάλιστοι συνήθως γιατί έχουν μείνει άνεργοι. Κι έτσι, δεν έχουν και λεφτά να καλύψουν τις ανάγκες τους για την υγεία τους. Αλλά οι ασφαλισμένοι; Το πρόβλημα έχει χτυπήσει και τη δική τους πόρτα εδώ κι ένα χρόνο.

Ελληνικά σήριαλ

Είδατε καινούρια ελληνικά σήριαλ στην τηλεόραση φέτος; Εγώ όχι. Καινούριες παραγωγές; Ούτε.  Τι έχει η τηλεόραση τον φετινό χειμώνα; Τούρκικα σήριαλ (όχι πως έχω κάτι ιδιαίτερο μαζί τους, όσο μ' ενθουσίαζαν παλιότερα τα βραζιλιάνικα, ή τα αμερικάνικα ή τα όποια ήταν μόδα την κάθε εποχή), λίγες επαναλήψεις και πολλές εκπομπές «στρογγυλής τραπέζης». Με τον όρο αυτό εννοώ κάποια άτομα που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητάνε. Είτε το θέμα της συζήτησης είναι οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις (με οικοδεσπότη τον Πρετεντέρη, τον Τσίμα κλπ ή οι πρωινές ενημερωτικές) είτε η σάτιρά τους (ράδιο Αρβύλα, Λάκης) είτε κουτσομπολίστικο (Όλα, Μαζί ή τα μεσημεριανά) είτε λόγου και όχι μόνο (στα Άκρα) και τελειωμό δεν έχει. Ένας ή περισσότεροι παρουσιαστές, κάποιοι καλεσμένοι, ίσως και λίγο κοινό (αν και δεν είναι και πολύ ευπρόσδεκτο) και βγήκε η εκπομπή. Καλύφτηκε ο τηλεοπτικός χρόνος. Και στις τρύπες επαναλήψεις, κάποιες για πολλοστή φορά. Πάλι καλά που παίζονται και κάποιες ταινίες πέρα δώθε και αλλάζει λίγο το τοπίο.

Αθήνα 2012

Τι μούρθε να ασχοληθώ με την Αθήνα; Και σε ποιον να την παρουσιάσω αφού την ξέρουμε όλοι. Κι όμως. Αρκετές φορές έχω περπατήσει κι έχω δει κι έχω θαυμάσει αυτό που υπάρχει. Και δεν είναι λίγο παρά τα όσα έχουν καταστραφεί αν και, σε σύγκριση με αυτά των άλλων πόλεων που είδα δεν είναι τόσο θαυμαστά. Δηλαδή τα νεοκλασικά κτίρια που έχουν επιζήσει είναι εντυπωσιακά μεν αλλά δεν έχουν αυτό το βάρος και το μπιχλιμπιδωτό που συνηθίζεται στας Ευρώπας. Χώρια ότι χάνονται και πνίγονται ανάμεσα στους όγκους τσιμέντου που έχουν πέσει δίπλα του. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό κάνοντας βόλτα στο κέντρο το διαπίστωσα αυτό, αλλά κάθε φορά δεν είχα τη μηχανή μαζί μου. Αλλά το προπερασμένο Σάββατο που την είχα, τράβηξα μερικές κι είπα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μικρή διακοπή λοιπόν απ' τη Γαλλία για να δούμε το σπίτι μας. Τώρα θα πει κανείς ποια Γαλλία αφού τελευταία μια μέρα έχει ανάρτηση για Γαλλία και μια για την επικαιρότητα. Σωστό κι αυτό, αλλά οι κύριες αναρτήσεις είναι αυτές από τη Γαλλία και οι άλλες είναι εμβόλιμες. Πάμε λοιπόν στην Αθήνα. Για ξεκίνημα το Δημαρχείο. Το παλιό δηλαδή γιατί τώρα έχει απλωθεί σε πολλά κτίρια.

Πωλείται και το σπίτι μου

Πωλείται όπως είν' επιπλωμένο. Έτσι έλεγε ένα παλιό τραγούδι του Αντύπα. Κι απ' ότι φαίνεται η κυβέρνηση αρχίζει να το φωνάζει παντού. Πουλάει ακίνητα στα οποία στεγάζονται οι υπηρεσίες της. 28 συνολικά, μεταξύ αυτών τα κτίρια του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού! Η συνένωση των υπουργείων αυτών να είναι που προσέδωσε αυτή την κοινή μοίρα; Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε κτίρια. Για το υπουργείο Παιδείας η μετακόμιση είναι πρόσφατη (και μάλιστα οι διοικητικοί υπάλληλοί του πήραν έξτρα μπόνους για τη μετακόμιση αυτή). Χρόνια και ζαμάνια στο νοίκι, σε κτίριο της εκκλησίας, κάποια στιγμή του παραχωρήθηκε ένα απ' τα ακίνητα που φτιάχτηκαν για τους ολυμπιακούς αγώνες. Πάνω λοιπόν που μειώθηκαν τα έξοδά του, θα πουληθεί λέει το ακίνητο και θα νοικιαστεί απ' τον αγοραστή με μακροχρόνιο συμβόλαιο!

Βάρναλης

Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα

τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο:

ζητούσα την αλήθεια σ' ό,τι μάθαινα

και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη

Κ. Βάρναλης

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου «Ο άγνωστος ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΑΙ 19 ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ» του Ηρακλή Κακαβάνη, τη Δευτέρα 17 Δεκέμβρη 2012 και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΕΔΟΕΑΠ (Σισίνη 18 & Ηριδανού, πίσω απ’ το Χίλτον).

Για κάθε ενδιαφερόμενο

ΠΝΠ

Δεν προλαβαίνω τις εξελίξεις. Δεν πρόλαβα να γράψω προχτές και την ίδια μέρα υπογράφτηκε καινούρια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ - και δημοσιεύτηκε στις 5/12). Η οποία τροποποιεί την προηγούμενη που υπογράφτηκε στις 19/11 και τροποποιούσε τον νόμο με τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο ΙΙΙ που ψηφίστηκε άρον άρον στις 7/11. Δηλαδή κάθε 12 μέρες τροποποιούνται οι αποφάσεις. Μα είναι δυνατόν; Πώς το έμαθα; Όχι, δεν παρακολουθώ κάθε μέρα τι νόμος βγαίνει. Άλλη είναι η ιστορία, τελείως άσχετη.

Φορολογικά

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν θέλουν να πάρουν μια απόφαση κοιτάνε τα οικονομικά τους, τόσα έχουμε, τόσα είναι τα έσοδά μας άρα τόσα μπορώ να ξοδέψω. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, με τα τόσα μέτρα και τις τόσες ανατροπές βάζεις και την περίπτωση να πάνε χειρότερα τα πράγματα άρα σφίγγεις παραπάνω τα περιθώρια. Οι χαρτογιακάδες όμως που είναι υπεύθυνοι για την πορεία της οικονομίας αυτό μάλλον δεν το έχουν ακούσει. Γιατί αλλιώς όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα δεν θα γινόντουσαν. Ξεκινάμε από την ψήφιση του μνημονίου ΙΙΙ. Που ξεκίνησε με την προθεσμία. Το Μάρτιο έπρεπε να ψηφιστούν πριν βγει ο Ιούνης, αλλιώς θα η Ελλάδα θα καταστρεφόταν. Έγιναν οι εκλογές, δεν βγήκε καλή η αναλογία, ξανάγιναν οι εκλογές αντί Ιούνη, μεσολαβούσαν και οι καλοκαιρινές διακοπές πήγαμε για Σεπτέμβρη και τελικά ψηφίστηκε άρον άρον στις αρχές Νοέμβρη. Η ψήφιση όμως δεν ήταν αρκετή. Ζητήθηκε να ψηφιστεί και ο προϋπολογισμός. Και ψηφίστηκε κι αυτός.

Ελληνικά πεζοδρόμια

Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Γιατί ελληνικά πεζοδρόμια υπάρχουν όσο κι αν συνηθίζουμε να λέμε πως δεν υπάρχουν. Απλά είναι θέμα το πού υπάρχουν και τι συνθήκες επικρατούν σ' αυτά, αν δηλαδή εξυπηρετούν αυτό που λέει το όνομά τους, αν μπορούν να περπατάνε οι πεζοί σ' αυτά. Κι αυτό είναι το δύσκολο. Δεν υπάρχουν στα χωριά και σε μικρές πόλεις. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά εκεί βασικά δεν χρειάζονται, αφού η κίνηση στο δρόμο είναι περιορισμένη. Στις μεγαλύτερες όμως που υπάρχουν, τα πράγματα είναι αμφίβολα για το πόσο λειτουργούν. Και εξηγούμαι:

Λακκούβες στους δρόμους

Λακκούβες στους δρόμους; Τι είν' αυτό; Υπάρχει τέτοιο πράγμα στους ελληνικούς δρόμους; Γιατί υπάρχει και κάτι άλλο; Ακόμα κι αν κάνεις προσπάθεια να τους αποφύγεις και κινείσαι σαν να παίζεις πάκμαν, πάλι δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρεις. Γιατί οι λακκούβες είναι σε πολλά σημεία αλλά έχουν και την κακιά συνήθεια να μην είναι σε μια γραμμή. Κι αν με κινείσαι με το αυτοκίνητο, ταλαιπωρείς τις αναρτήσεις, νιώθεις και ένα κούνημα, τέλος πάντων η βασική ζημιά είναι οικονομική. Αν όμως κινείσαι με μηχανάκι ή ποδήλατο, η ζημιά μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη.

Στρατιωτικά Δέματα

Ο γιος μου ο Δημήτρης υπηρετεί αυτή την εποχή τη στρατιωτική του θητεία και έχει σταλεί στην ΕΛΔΥΚ, στην Κύπρο. Το να υπηρετήσει εκεί ήταν κατά βάση δική του επιθυμία και επιλογή. Συνήθως, λένε οι φήμες, άμα ζητήσεις να πας στην ΕΛΔΥΚ (και πληρούνται οι προϋποθέσεις που βάζει) πηγαίνεις. Αλλά επειδή κάθε φορά δεν είναι αρκετοί αυτοί που ζητάνε, στέλνονται και άλλοι που δεν το έχουν ζητήσει αλλά τελικά συναινούν. Η συναίνεση χρειάζεται μιας και τοποθετούνται εκτός συνόρων. Τώρα, το πόσο η συναίνεση αυτή είναι γνήσια ή το κάνουν κατ' ανάγκη δεν ξέρω και δεν είναι αυτό το θέμα μου. Η μετακίνηση προς Κύπρο γίνεται αναγκαστικά αεροπορικά, έτσι τα πράγματα που μπορούσε να πάρει μαζί του ήταν περιορισμένα. Μιας και έχει μια φίλη από κει που μένει στην Αθήνα αλλά πάει κι απ' το σπίτι της, της είχε δώσει να του πάει ένα σακ βουαγιάζ όταν θα πήγαινε προς τα κει, αλλά και πάλι με φειδώ.

Ούτε σεντ δεν πλήρωσε η Γερμανία για την Ελλάδα

Αυτό το λέμε συζητώντας μεταξύ μας. Κι αυτό περιλαμβάνεται σε πρόσφατη δήλωση. Κι αυτή τη δήλωση δεν την έκανε κάποιος Έλληνας αρμόδιος ή αναρμόδιος αλλά Γερμανός: ο επικεφαλής των αντιπολιτευόμενων Σοσιαλδημοκρατών (SPD) Πέερ Στάινμπρουκ. Βέβαια, το ότι είναι αντιπολιτευόμενος έχει τη σημασία του. Όπως έχω ξαναγράψει, χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες Χριστιανοδημοκράτες (CDU - CSU) παραμυθιάζανε τους Γερμανούς πως δεν μπορούν να τους δώσουν αυξήσεις κι όχι μόνο αυτό αλλά να τους κόβουν και κοινωνικές παροχές γιατί δίνανε για την αναστήλωση της (πρώην) Ανατολικής Γερμανίας. (Βέβαια, το ίδιο παραμύθι σερβίρανε και οι Σοσιαλδημοκράτες όταν ήταν στα πράγματα, αλλ' αυτό είν' άλλο θέμα). Κάπου άρχισε το παραμύθι να κουράζει. Έτσι, το αλλάξανε: τώρα όλ' αυτά γίνονται γιατί πληρώνουμε την σπάταλη, διεφθαρμένη κλπ Ελλάδα. Κι οι αντιπολιτευόμενοι βγάζουν στη φόρα το παιχνίδι: μέχρι στιγμής δεν έχουν βάλει φράγκο απ' την τσέπη τους οι Γερμανοί. Τα όποια ρίσκα είναι άλλο πράγμα (και γι' αυτό ζορίζει η Μέρκελ,  για να τα μειώσει).

Κατακόρυφη αύξηση κατά 78% της μετανάστευσης Ελλήνων στη Γερμανία

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231222265
Πάντως, μετά τις προχθεσινές δηλώσεις του Γερμανού υφυπουργού επί των ελληνικών υποθέσεων Φούχτελ περί αναποτελεσματικότητας των Ελλήνων (Στην Ελλάδα 3.000 κάνουν τη δουλειά που στη Γερμανία κάνουν 1.000 είχε δηλώσει κι ανάψει φωτιές - περιττό να πω πως η δική μου αντίληψη είναι εντελώς διαφορετική, με τίποτα δεν είναι πιο δουλευταράδες) χτες ο Γερμανός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη φρόντισε να ανασκευάσει: Στην Ελλάδα δεν είναι οι άνθρωποι, αλλά το σύστημα αναποτελεσματικό. Το βλέπουμε, λέει, κι απ' τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία!

Οργάνωση

Πολλές φορές κατηγορούμε το Ελληνικό κράτος για ανοργανωσιά. Πως δεν βρίσκει άκρη με το τι του γίνεται κλπ. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς που είναι πολύ οργανωμένοι. Αυτό πιστεύουν κι οι ίδιοι. Θυμάμαι σε κάποια ξενάγηση σε ένα από τα παλάτια που επισκεφτήκαμε η ξεναγός μας είπε πως τα χαλιά που βλέπαμε είχαν κλαπεί την περίοδο του ναζισμού, αλλά χάρη στην οργάνωσή τους που καταγράφουν τα πάντα, έψαξαν στα κιτάπια τους και βρήκαν πού είχαν πάει και τα έφεραν πίσω στη θέση τους! Πόσο γελιόμαστε όμως.

Μας παίρνουνε τα μέτρα

Μέτρα επί μέτρων κι άλλα μέτρα. Παίρνουνε μέτρα για μας ή μας παίρνουν (αυτοί) τα μέτρα ή μας παίρνουν και μας σηκώνουν τα μέτρα. Όπως και να το ερμηνέψει κάποιος, το ίδιο αρνητικό συμπέρασμα βγαίνει. Κι αν πάρουμε την έννοια με το "αυτοί", τότε ποιοι είναι αυτοί που επιβάλουν τα μέτρα. Γιατί αυτοί που τα παίρνουν είναι οι συγκεκριμένοι που τα ψηφίζουν περήφανα(;) στη Βουλή δηλώνοντας μάλιστα «ναι σε όλα», αν και ο τρόπος που γινόταν η ψηφοφορία την περασμένη Τετάρτη προς Πέμπτη ήταν ρυθμισμένη έτσι που να μην μπορεί κάποιος να πει ναι μόνο σε μερικά ενώ στα άλλα να πει όχι. Όλο το «πακέτο» ήταν σε ένα και μόνο άρθρο. Για να ξεπεραστούν διαφοροποιήσεις αλλά και όσα ορίζονται από τον κανονισμό της Βουλής τα έβαλαν όλα σαν ένα που λέει πως επικυρώνεται το μεσοπρόθεσμο που είναι στο παράρτημα (μόνο κάτι νούμερα έχει εκεί) και ορίζονται τα παρακάτω. Ένα άρθρο που πιάνει καμιά 250αριά σελίδες στο σχέδιο που είδα, ψηφισμένο και δημοσιευμένο σε ΦΕΚ γύρω στις 130 (Ν. 4093/2012, ΦΕΚ 222). Κι αντί για παραγράφους έχει μέρη και θέματα. Είμαι περίεργος όταν θα χρειαστούν παραπομπές σ' αυτόν πώς θα βρίσκουν άκρη. Αλλά προφανώς δεν είν' αυτό το θέμα.