Τα Ταξί

Το Χαμηλό Ανάγλυφο

Η Γερμανία είναι μια επίπεδη χώρα. Εννοώ ότι το ανάγλυφό της είναι γενικά πολύ χαμηλό, έτσι που σε σχέση με τα δικά μας μοιάζει σαν να είναι ένας ατέλειωτος κάμπος. Πιο ίσια κι απ’ τον κάμπο της Θεσσαλίας. Έτσι φτιάχνονται οι αυτοκινητόδρομοι ίσιοι. Όχι όπως στην Ιταλία με γέφυρες και σήραγγες. Κι επειδή όλα είναι κάμπος, η κάθε πόλη έχει τον πύργο της. Μπορεί έναν (για την τηλεόραση – άμα εκπέμπεις από 180 – 200 μέτρα ύψος είσαι μια χαρά) μπορεί παραπάνω αν έχει και υδατόπυργο όπως τα καμποχώρια σε μας.

Κι αν δεν έχεις κλίσεις φτιάχνεις. Ρίχνεις τα μπάζα από το σκάψιμο για το διπλανό Ολυμπιακό Χωριό διαμορφώνεις ανάγλυφο το Ολυμπιακό Πάρκο

Το Μόναχο για παράδειγμα βρίσκεται σε υψόμετρο 520 μέτρα, καμιά 40σταριά πιο ψηλά από τα Γιάννινα και καμιά 200αριά από τον Άγιο Στέφανο. Αλλά είναι οροπέδιο και τέτοιο που όπου και να κοιτάξεις δεν βλέπεις τα βουνά. Βρίσκεται στις Άλπεις, αλλά για να τις δεις από εδώ πρέπει να είναι εξαιρετικά καλός ο καιρός και να βρίσκεσαι σε ψηλό σημείο όπως π.χ. στον Olympiaturm τον πύργο της τηλεόρασης που λέγαμε. Η Στουτγάρδη, που βρίσκεται σε λόφους (των 200 μέτρων), φαντάζει περίεργη αλλά και γραφική!

Το «αστείο» είναι ότι για το τρένο υπάρχουν σήραγγες για να μην χρειάζεται να ακολουθεί το ανάγλυφο που δημιουργείται από αυτά τα υψώματα των 300 μέτρων! Και χρειάζεται, γιατί τα υψώματα αυτά είναι απότομα, το τρένο ακολουθεί τη ρεματιά και οι στροφές προκαλούν καθυστερήσεις. Παράδειγμα: στο τμήμα Στουτγάρδη – Μάνχαϊμ το (γρήγορο) τρένο πιάνει τα 250 χιλιόμετρα και καλύπτει την απόσταση των 107 χλμ. σε 35 λεπτά. Αντίθετα στο Στουτγάρδη – Ουλμ με τα στροφιλίκια δεν τα καταφέρνει και κάνει για τα 92 χλμ. 58 λεπτά (το αντίστοιχο οδικό είναι, ίσως, λίγο καλύτερο αλλά κι εκεί το πράγμα δεν είναι εύκολο). Έτσι τώρα δρομολογείται κι εκεί η ανακατασκευή της γραμμής με διάνοιξη σηράγγων κλπ!

Απαγόρευση Καπνίσματος

Γενικά η απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους είναι διαδεδομένη και τηρείται. Ακόμα και σε μπιραρίες. Και βλέπεις στις πόρτες να στέκεται κόσμος που έχει βγει για κάπνισμα. Στους σταθμούς του τρένου, επίσης, απαγορεύεται το κάπνισμα. Επιτρέπεται μόνο σε ειδικά σηματοδοτημένους χώρους. Αυτοί είναι κάτι τετράγωνα 6 επί 6 στη μέση της αποβάθρας (σε μια αποβάθρα μισού χιλιομέτρου που λέγαμε, μπορεί να υπάρχουν 2 ή 3 τέτοια) ευδιάκριτα με κίτρινη γραμμή και το σήμα ότι επιτρέπεται το κάπνισμα και ένα μεγάλο τασάκι στη μέση και εκεί μέσα πάει να καπνίσει όποιος θέλει. Και συνήθως είναι το προσωπικό της αμαξοστοιχίας. Και είναι αστείο να βλέπεις 5 – 6 ή περισσότερα άτομα να στριμώχνονται σε ένα τέτοιο τετράγωνο και μισό μέτρο πιο πέρα να μην υπάρχει πρόβλημα. Βέβαια, η εικόνα αυτή μου έχει δημιουργήσει μια απορία: τόσες γόπες ανάμεσα στις γραμμές πώς βρίσκονται?

Διακριτικότητα και Παρέα

Όταν κάποιος απαντά στο τηλέφωνο το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να πει το όνομά του. Κι αυτός που καλεί θα απαντήσει με το δικό του όνομα. Ίσως όμως αυτός που το σηκώνει να πει ένα απλό «Hallo». Οπότε αυτός που καλεί θα δει αν θα πει το όνομά του. Όχι σαν μερικούς που παίρνουν κι αν δεν καταλάβεις ποιος είναι το παίζουν και παρεξηγημένοι.
Απ' την άλλη όταν πας σ’ ένα μαγαζί, πας και κάθεσαι όπου βρεις καρέκλα άδεια – όχι τραπέζι. Η λογική είναι να γεμίσει το μαγαζί. Κάθονται δυο σ’ ένα τραπέζι που είναι για τέσσερις? Πάνε και κάθονται κι άλλοι δύο. Ρωτάνε απλά αν κάθεται άλλος κι αν όχι αράζουν (και δεν θα πει αυτός που κάθεται ναι για να τους αποφύγει). Και έτσι βρίσκονται δυο ή και περισσότεροι διαφορετικοί άνθρωποι σ’ ένα κοινό τραπέζι που όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους. Αν είναι δυο και δυο είναι δυο παρέες που τα λένε χωρίς να μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Δεν υπάρχει η έννοια δηλ. της παρέας. Στην Ελλάδα συνήθως καθόμαστε εδώ για να τα πούμε και ο τρίτος περισσεύει. Εδώ καθόμαστε για να πιούμε καφέ, για να πιούμε μπίρα ή για να φάμε. Όχι για να «βρεθούμε». Η έννοια που έχουμε εμείς όταν λέμε «πάμε για καφέ» και δεν μας ενδιαφέρει αν θα πιούμε καφέ ή κάτι άλλο ή τίποτα αλλά το κάνουμε «για την παρέα» εδώ είναι ανύπαρκτη έως ακατανόητη. Δεν θα πάω για καφέ αν δεν θέλω να πιω καφέ!

Το Δημαρχείο του Έσλινγκεν

To Πφαντ

Υπάρχει μεγάλη διάδοση του πφαντ (Pfand = εγγύηση επιστροφής). Όταν αγοράζεις κάτι σε πλαστικό μπουκάλι, συνήθως, έχει Pfand. Μπορεί 0,15 ή 0,25 € αλλά όταν τα μπουκάλια είναι αρκετά (π.χ. τα μπουκάλια του νερού που αγοράζουμε - μιας και στο Μόναχο το νερό είναι πολύ σκληρό με πολλά άλατα) το ποσό μαζεύεται. Αλλά και όταν πάρεις μπίρα από κάπου που δεν κάθεσαι, έχει Pfand για το μπουκάλι όπως έχει Pfand και για το πιάτο με το φαΐ που θα πάρεις στο πόδι (αν δεν είναι χάρτινο). Και διαφημίσεις για ενέχυρα: Geld gegen Pfand. Και είναι σίγουρο ότι ο Γερμανός δεν περιφρονεί ούτε το ένα σεντς. Πόσο μάλλον τα 8, 15 ή 25. 25 σεντς είναι 50 πφένιχ δηλαδή μισό μάρκο! Ε, όχι να περιφρονήσουμε μισό μάρκο.

Έσλινγκεν και πάλι

Η ύπαρξη του πφαντ πάντως, βοηθάει άτομα που έχουν ανάγκη στην επιβίωσή τους. Γι' αυτό και οι σκουπιδοτενεκέδες ελέγχονται τακτικά για ύπαρξη κενών μπουκαλιών. Ελέγχονται αν είναι απ' αυτά που έχουν πφαντ (είπαμε συνήθως, είναι και ελάχιστα άνευ) μπαίνουν στη σακούλα για επιστροφή. Αλλιώς μένουν εκεί που είναι. Παρόμοιο έλεγχο κάνουν και οι καθαριστές των συρμών κλπ. Η χαρά αυτών που μαζεύουν είναι μεγάλη μετά από αγώνες ή μετά από καλοκαιρινό Σάββατο μιας και τα μπουκάλια της μπίρας (που καταναλώνονται άφθονα) έχουν βάρος οπότε δύσκολα τα κουβαλάνε στο σπίτι. Ακόμα μεγαλύτερη η χαρά γιατί υπάρχουν και κιβώτια - που κι αυτά έχουν πφαντ!

Οι Σακούλες στα Σουπερμάρκετ

Οι σακούλες? Ποιες σακούλες? Στα σούπερ μάρκετ μην περιμένεις να σου δώσουν τα πράγματα σε σακούλα. Έχε αν θέλεις από το σπίτι σου ή αγόρασε. Το σύστημα που ξέρουμε από το Lidl στην Ελλάδα εδώ υπάρχει σε όλα τα μαγαζιά. Το πολύ να σου δώσουν αν είναι ένα μικρούλι σακουλάκι για ψιλοπράγματα. Σπάνια κάπου να δίνουν κανονική σακούλα. Κυκλοφορούν όλοι ή με μικρές πάνινες ή με μεγάλες (πολλαπλών χρήσεων – όπως έχουν έρθει και κάτω π.χ. στο Καρφούρ) ή παίρνουν τα πράγματα χύμα στο αυτοκίνητο, έχουν κάτι σαν τα κλειστά καροτσάκια της λαϊκής (αυτά που είναι σαν τσάντες με ρόδες) ή, τέλος, έχουν τσάντες σε στυλ καλάθι σουπερμάρκετ! Είναι καλάθι ντυμένο όμως με ύφασμα και το κυκλοφορούν μαζί τους (οι κυρίες) σαν τσάντα (τώρα, το πόσο γοητευτικό είναι κάτι τέτοιο είναι άλλο θέμα) ενώ το απόγευμα σχολώντας περνάνε από το μαγαζί της γειτονιάς και ρίχνουν τα ψώνια τους μέσα.

Έσλινγκεν. Άλλη μια διατηρημένη μεσαιωνική πόλη, κοντά στη Στουτγάρδη

Τα Πάντα Κατόπιν Οδηγίας

Οι Γερμανοί είναι προγραμματισμένοι. Και δεν εννοώ ότι προγραμματίζουν τις δουλειές τους έγκαιρα κλπ που λέγεται (και το οποίο δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει μιας και παρέες γερμανικές δεν έχω – ακόμα τουλάχιστον). Ούτε ότι ακολουθούν το πρόγραμμά τους. Αλλά ότι είναι σαν τους υπολογιστές: ανάλογα ποιο κουμπάκι θα πατήσεις είναι και η αντίδραση που θα υπάρξει. Ενεργοποιείται αυτόματα το αντίστοιχο πρόγραμμα. Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι στο τρένο (τοπικό ή ιντερσίτι) κάθονται ωραία και άνετα, ακόμα και με τις ώρες. Ξαφνικά, ακούγεται η φωνή του συνοδού που αναγγέλλει την επόμενη στάση. Πετάγονται επάνω, αρχίζουν να ετοιμάζονται και να κατευθύνονται προς την έξοδο. Ανεξάρτητα πόσο μακριά είναι η επόμενη στάση. Γιατί κι ο συνοδός μπορεί να το πει 20 χλμ. πριν (στο ιντερσίτι πράγμα που σημαίνει 10 λεφτά τουλάχιστον) αλλά μπορεί να το πει και μπαίνοντας στο σταθμό. Ή στο μετρό μπορεί η αναγγελία να γίνει με το που ξεκινάει ο συρμός και ενώ επιταχύνει (και εκεί είναι το επικίνδυνο του πράγματος) αλλά μπορεί να το πει και τελευταία στιγμή όταν αρχίζει και φρενάρει. Η αντίδραση πάντα η ίδια.

 

Έσλινγκεν. Άλλη μια διατηρημένη μεσαιωνική πόλη, κοντά στη Στουτγάρδη