Διακριτικότητα και Παρέα

Όταν κάποιος απαντά στο τηλέφωνο το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να πει το όνομά του. Κι αυτός που καλεί θα απαντήσει με το δικό του όνομα. Ίσως όμως αυτός που το σηκώνει να πει ένα απλό «Hallo». Οπότε αυτός που καλεί θα δει αν θα πει το όνομά του. Όχι σαν μερικούς που παίρνουν κι αν δεν καταλάβεις ποιος είναι το παίζουν και παρεξηγημένοι.
Απ' την άλλη όταν πας σ’ ένα μαγαζί, πας και κάθεσαι όπου βρεις καρέκλα άδεια – όχι τραπέζι. Η λογική είναι να γεμίσει το μαγαζί. Κάθονται δυο σ’ ένα τραπέζι που είναι για τέσσερις? Πάνε και κάθονται κι άλλοι δύο. Ρωτάνε απλά αν κάθεται άλλος κι αν όχι αράζουν (και δεν θα πει αυτός που κάθεται ναι για να τους αποφύγει). Και έτσι βρίσκονται δυο ή και περισσότεροι διαφορετικοί άνθρωποι σ’ ένα κοινό τραπέζι που όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους. Αν είναι δυο και δυο είναι δυο παρέες που τα λένε χωρίς να μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Δεν υπάρχει η έννοια δηλ. της παρέας. Στην Ελλάδα συνήθως καθόμαστε εδώ για να τα πούμε και ο τρίτος περισσεύει. Εδώ καθόμαστε για να πιούμε καφέ, για να πιούμε μπίρα ή για να φάμε. Όχι για να «βρεθούμε». Η έννοια που έχουμε εμείς όταν λέμε «πάμε για καφέ» και δεν μας ενδιαφέρει αν θα πιούμε καφέ ή κάτι άλλο ή τίποτα αλλά το κάνουμε «για την παρέα» εδώ είναι ανύπαρκτη έως ακατανόητη. Δεν θα πάω για καφέ αν δεν θέλω να πιω καφέ!

Το Δημαρχείο του Έσλινγκεν