
Σαράντα χρόνια πέρασαν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, αυτούς που σημαδεύτηκαν από το αίμα Παλαιστινίων και Ισραηλινών (με τις ευλογίες της γερμανικής αστυνομίας). Για τις ανάγκες στέγασης των αθλητών, όπως ξέρουμε κι απ' τους αγώνες που διοργάνωσε κι η χώρα μας, χρειάζεται να στηθεί ένα ολόκληρο χωριό. Τι χωριό δηλαδή τεράστιο είναι, αλλά έτσι έμεινε να λέγεται. Κι εγώ μένω τώρα στο Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου. Σε μια πολυκατοικία με 350 περίπου διαμερίσματα του ενός ή των δύο δωματίων (υπάρχουν και ελάχιστα μεγαλύτερα) και η οποία είναι μια απ' τις πολλές. Ένα κομμάτι του χωριού είναι σήμερα φοιτητούπολη, υπάρχουν δυο εκκλησίες, δυο τράπεζες πεντέξι φούρνοι, δυο σουπερμάρκετ κλπ καταστήματα. Μιας και κλείνουν τα σαραντάχρονα λοιπόν, να μια καλή ευκαιρία να (το) γιορτάσουμε (εδώ έγινε γιορτή για τα 852 χρόνια του Μονάχου, τα 40 που είναι και στρογγυλός αριθμός θ' αφήναμε;) με διάφορα πανηγύρια. Στήθηκαν δυο τέντες για τις ορχήστρες (για περίπτωση βροχής), πάγκοι κλπ και είμαστε έτοιμοι.