Μετρό Παρισιού

Για το μετρό του Παρισιού λέω να γράψω σήμερα, αλλά η αρχική φωτογραφία είναι απ' το Μόναχο, απ' την κεντρική του πλατεία, τη Μαρίενπλατς. Γιατί γίνεται αυτό; γιατί και σήμερα θα γκρινιάξω με το Παρίσι. Το θέμα είναι το σήμα. Αυτά που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία είναι τα ίδια όχι μόνο σε όλο το Μόναχο, αλλά και σε όλη τη Γερμανία. Το πάνω S σε πράσινο φόντο δείχνει πως εκεί είναι σταθμός προαστιακού σιδηροδρόμου (S-bahn) ενώ το κάτω, U σε μπλε φόντο σταθμός του μετρό (U-bahn). Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάχνει κάποιος και να μην τα δει (όχι υποχρεωτικά και τα δυο μαζί βέβαια). Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Λονδίνο που το σήμα του μετρό εκεί, οι Λονδρέζοι το έχουν κάνει σουβενίρ και το πουλάνε. Τι γίνεται λοιπόν στο Παρίσι; Ποιο είναι αντίστοιχο σήμα;

Δυστυχώς απάντηση δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί δεν είναι μονοσήμαντη. Η λέξη μετρό έτσι κι αλλιώς είναι γαλλική και είναι η σύντμηση της λέξης Metropolitain δηλαδή μητροπολιτικός σιδηρόδρομος. Αυτό πρέπει να ήταν και το σχετικό σήμα στην αρχή. Και μάλλον της πρώτης φωτογραφίας στην πιο αρχή, τότε που δεν υπήρχε και πολύ ηλεκτρικό(!) ενώ αργότερα άλλαξε στην επόμενη με εσωτερικό φωτισμό. Δεν το ξέρω, δεν το βρήκα κάπου, απλά συμπεράσματα δικά μου είναι αυτά, βλέποντας την πολυσημία που υπάρχει και προσπαθώντας να τα βάλω σε μια σειρά.

Κι η λογική σειρά λέει πως απ' τ δεύτερο σήμα προήλθε το τρίτο, δηλαδή μια παρόμοια πινακίδα αλλά μόνο με το πρώτο τμήμα της λέξης, σκέτο Μετρό πια, αφού έτσι λεγόταν γενικά το μέσο. Κι η αφαιρετικότητα συνεχίστηκε φέρνοντας το επόμενο σήμα, ένα σκέτο Μ. Βέβαια, παράλληλα με την αφαίρεση άλλαζε και ο χρωματισμός. Για να μην ψάχνει κάποιος κάτι σταθερό, να υπάρχει μια δόση σασπένς και να ακονίζεται το μάτι του μάλλον.

Το επόμενο βήμα στην αφαίρεση ποιο θα ήταν αφού έμεινε μόνο ένα Μ; Να φύγει κι αυτό. Και πράγματι υπάρχουν σταθμοί που πρέπει να τους ανακαλύψεις με τη λογική και μόνο. Εδώ πρέπει να υπάρχει μια είσοδος. Πού φαίνεται να υπάρχουν σκάλες, ναι. Το βρήκα. Να υπάρχει η χαρά της ανακάλυψης, ρε παιδί. Ο συγκεκριμένος που φαίνεται στη (βραδινή) φωτογραφία δεν είναι σε καμιά γειτονιά χαμένος, αλλά σ' ένα εξαιρετικά κεντρικό αξιοθέατο, στην αψίδα του θριάμβου. Αλλά αυτό, πιστεύω, γίνεται σκόπιμα, ώστε να μην πάνε οι τουρίστες από κει. Ήδη μέσα από το σταθμό τα σήματα σε κατευθύνουν σε συγκεκριμένο μέρος, όπου γίνεται το αδιαχώρητο στο συγκεκριμένο πεζοδρόμιο ενώ τα υπόλοιπα μένουν άνετα και άδεια. Πάντως, παρά τα όσα λέγονται για τους Γάλλους και την προσήλωσή τους στη γαλλική γλώσσα, ήδη στα μέσα συγκοινωνίας και τα αξιοθέατα υπάρχουν πινακίδες σε δυο - τρεις γλώσσες. Εκτός απ' τα γαλλικά σίγουρα στα αγγλικά και ή στα γερμανικά, ή στα ιταλικά ή στα ισπανικά και πάει λέγοντας.

Οι συρμοί στο εσωτερικό τους είναι σχετικά άνετοι. Το σχετικά γιατί είναι σίγουρα πιο άνετοι απ' του Λονδίνου, αλλά όχι απ' του Μονάχου ή της Αθήνας. Αλλά το είδος των συρμών είναι αυτό που διαφέρει περισσότερο από πόλη σε πόλη. Πάντως εδώ υπάρχουν διάφορες κατηγορίες, ανάλογα τη γραμμή, αλλού πιο παλιοί αλλού πιο καινούριοι, με όσο πιο νέοι να είναι τόσο πιο άνετοι. Λιγότερες θέσεις για καθήμενους, να έχουμε θέσεις για όρθιους είναι η βασική φιλοσοφία. Από καθαριότητα, μάλλον σχετικά τα πράγματα.

  

Στους παλιούς συρμούς η πόρτες ανοίγουν με χερούλι ενώ στους πιο καινούριους με μπουτόν

ενώ στη γραμμή νούμερο 1 τελείως αυτόματα. Οι αποβάθρες χωρίζονται από τις γραμμές με τζάμι, ο συρμός σταματάει έτσι που οι πόρτες του να είναι ακριβώς δίπλα στις πόρτες που ανοίγουν αυτόματα.

Πόρτες υπάρχουν και στην έξοδο. Παλιότερα ήθελε να δείξεις το εισιτήριό σου για να ανοίξουν (όπως στο Λονδίνο) αλλά τώρα το έχουν σταματήσει. Απλά η ροή είναι ελεγχόμενη αφού περνάει ένας ένας.

Σε πάρα πολλά μέρη υπενθυμίσεις να προσέχεις τους πορτοφολάδες. Είτε στο μετρό είναι είτε στο Λούβρο! Κι οι ηλεκτρικές σκάλες (που υπάρχουν ευτυχώς σε κάμποσους σταθμούς, αν και όχι πάντα) είναι αρκετά στενές, δεν προσφέρονται να στέκεται ένας στην άκρη και ν' ανεβαίνει ο άλλος.

Ο κάθε συρμός είναι σε μια και μόνη γραμμή κι έτσι μέσα μπορείς να δεις το χάρτης της γραμμής αυτής, να υπολογίσεις τις στάσεις κλπ αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη. (Το ίδιο ισχύει και για τα τραμ αλλά και για τον προαστιακό, άρα για τα λεωφορεία δεν το συζητάμε). Η συχνότητα ικανοποιητική, συνήθως 3 - 5 λεπτά.

Οι σταθμοί (με τους απαραίτητους ζητιάνους που έγραφα και παλιότερα) είναι σε περίεργη κατάσταση. Υπάρχουν κάποιοι που είναι εξαιρετικοί (ειδικά οι εξωτερικοί - αλλά όχι μόνο) και κάποιοι άλλοι που έχουν το μαύρο τους το χάλι, σαν να έχουν να καθαριστούν οι τοίχοι τους χρόνια.

Κι ένα ακόμα αξιοσημείωτο: Πέτυχα σε ένα σταθμό που το ασανσέρ (άλλη γαλλική λέξη) δεν είχε κουμπιά γιατί απλούστατα ανεβοκατέβαινε κάθε κάποια συγκεκριμένη ώρα! Και προφανώς αυτό το έκανε είχε δεν είχε επιβάτη. Οικονομία, γιοκ.