Πανηγύρι στο Χωριό

Σαράντα χρόνια πέρασαν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, αυτούς που σημαδεύτηκαν από το αίμα Παλαιστινίων και Ισραηλινών (με τις ευλογίες της γερμανικής αστυνομίας). Για τις ανάγκες στέγασης των αθλητών, όπως ξέρουμε κι απ' τους αγώνες που διοργάνωσε κι η χώρα μας, χρειάζεται να στηθεί ένα ολόκληρο χωριό. Τι χωριό δηλαδή τεράστιο είναι, αλλά έτσι έμεινε να λέγεται. Κι εγώ μένω τώρα στο Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου. Σε μια πολυκατοικία με 350 περίπου διαμερίσματα του ενός ή των δύο δωματίων (υπάρχουν και ελάχιστα μεγαλύτερα) και η οποία είναι μια απ' τις πολλές. Ένα κομμάτι του χωριού είναι σήμερα φοιτητούπολη, υπάρχουν δυο εκκλησίες, δυο τράπεζες πεντέξι φούρνοι, δυο σουπερμάρκετ κλπ καταστήματα. Μιας και κλείνουν τα σαραντάχρονα λοιπόν, να μια καλή ευκαιρία να (το) γιορτάσουμε (εδώ έγινε γιορτή για τα 852 χρόνια του Μονάχου, τα 40 που είναι και στρογγυλός αριθμός θ' αφήναμε;) με διάφορα πανηγύρια. Στήθηκαν δυο τέντες για τις ορχήστρες (για περίπτωση βροχής), πάγκοι κλπ και είμαστε έτοιμοι.

Όχι πως δεν έγινε και πέρυσι αντίστοιχη γιορτή κι ας ήταν μόνο 39 χρόνια τότε. Αλλά τότε ήταν μόνο ένα απλό Ζόμερφεστ, μια καλοκαιρινή γιορτή δηλαδή, ενώ φέτος οι εορτασμοί έχουν διάρκεια. Ξεκίνησαν απ' το χειμώνα και θα δούμε πότε θα τελειώσουν (ή μάλλον δεν θα δούμε γιατί θα έχουμε φύγει). Χθες υπήρχε και παζάρι. Δεν ήταν προγραμματισμένο από παλιότερα, ξαφνικά είδα την ταμπέλα κρεμασμένη (εκτός κι αν ήταν στη μεγάλη αφίσα με το πρόγραμμα της χθεσινής μέρας, που βαρέθηκα να τη διαβάσω ολόκληρη). Παράλληλα υπήρχαν στημένοι και πάγκοι. Τόσο από τα μαγαζιά του χωριού όσο και αυτόνομοι, όπως οι κρέπες της φωτογραφίας που γνώρισαν μεγάλες πιένες.

Τα μπαρ του χωριού είχαν βγάλει απ' έξω τις κάνουλές τους. Γραφική η παρουσία της Αγκουστίνα (κάθε μαγαζί κι άλλη μάρκα μπίρας) με τα ξύλινα βαρελάκια της (ίσως είναι απ' τις λίγες μάρκες που επιμένει να μετακινείται σε ξύλινα βαρέλια, τα έχω δει εδώ, τα έχω δει στο Χίρσγκάρτεν ή στην μεγάλη μπιραρία της στο κέντρο). Που επειδή ήταν και δίπλα στη σκηνή είχα πολύ κόσμο συνέχεια σε αντίθεση με την Παουλάνα που έβγαλε το διπλανό ξενοδοχείο - μπίαργκάρτεν που δεν ξέρω αν έβγαλε τα λεφτά για τον υπάλληλο που είχε!

Λίγο παρακάτω άλλο μπαρ, με Χόφμπροϊ αυτό ενώ το σουπερμάρκετ είχε βγάλει ταμιακή και πούλαγε αναψυκτικά. Οι τράπεζες δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο ούτε τα φαρμακεία(!) αλλά ένας απ' τους φούρνους έβγαλε τραπέζι (και μηχανή) και πούλαγε ψωμί με σαλάμι και τυρί στο φούρνο ή μεγάλα μπρέτσελ. Αλλά ο μεσίτης απ' τον οποίο νοίκιασα το σπίτι (και ο οποίος το ξανανοίκιασε τώρα που φεύγουμε - Ούγγρος κατά το ήμισυ που συνέχεια λέει εμείς οι Ούγγροι, εσείς οι Έλληνες!) έφτιαξε ένα παιχνίδι για να συμμετάσχει στον εορτασμό. Καταρχάς έφτιαξε κάποια διαφημιστικά: στιλούς, αναπτήρες, ανοιχτήρια κλπ) καθώς και μερικά μπαλόνια. Έβαλε έξω απ' το μαγαζί του δυο πάγκους που τους σκέπασε με καλύμματα και πάνω τους δυο μεγάλα ποτήρια μπίρας (Maßkrug), τα γέμισε με νερό και καλούσε όποιον ήθελε να δοκιμάσει την αντοχή του στο πόση ώρα μπορούσε να κρατήσει το ποτήρι σηκωμένο σαν για να πεις στην υγειά μας αλλά με το βαυαρέζικο στιλ: το μπράτσο τεντωμένο και το ποτήρι κρατημένο με τη χούφτα. Το δικό μου ρεκόρ ήταν 2:50 λεπτά, του συναγωνιστή μου (γιατί ο αγώνας πήγαινε κατά ζεύγη) 3:40. Στο τοίχο γραμμένα τα αποτελέσματα ανδρών και γυναικών. Μέχρι την ώρα που πέρασα εγώ, το ρεκόρ ανδρών ήταν στα 5:30 ενώ των γυναικών (και γενικό) στα 5:50!

Φαγητό πάντα χρειάζεται. Εδώ τη μπίρα μπορεί να τη συνηθίζουν ξεροσφύρι (δίψασες; πιες μια μπίρα) αλλά παράλληλα όλο και κάτι χρειάζεται. Έτσι λοιπόν και το ασιάτικο το μαγαζί έβγαλε τις φωτιές του έξω και πούλαγε φαγητό. Από δίπλα η οργανωτική επιτροπή έπαιζε ένα παιχνίδι μνήμης (δεν ξέρω αν είχε και λαχνούς). Και για όποιον ήθελε κάτι διαφορετικό από μουσική υπήρχε και δεύτερη σκηνή. Ο καιρός τίποτα το ιδιαίτερο, κάποια στιγμή μας έριξε και μια μπόρα, αλλά σε γενικές γραμμές και παρά τις αντίξοες προβλέψεις, καλά βγήκε. Όχι τίποτ' άλλο δηλαδή, αλλά ήταν εξ αναβολής. Για τέτοια υπαίθρια γεγονότα συνήθως ορίζονται δυο ημερομηνίες. Μια η κανονική και μια εφεδρική. Φοβήθηκαν απ' την πρόγνωση και ακύρωσαν την κανονική (που αν γινόταν τότε δεν θα υπήρχε τελικά πρόβλημα). Οπότε χτες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε!