Στην Κορυφή της Γερμανίας

Σας έγραφα ότι είχα πάει πριν κάνα μήνα στις Άλπεις, στο Γκάρμις. Την Πέμπτη, μέρα της «εθνικής παλιγγενεσίας» το ξανάκανα. Αυτή τη φορά όμως έφτασα στο Τσουγκσπίτσε (Zugspitze) την κορυφή της Γερμανίας. Έκανα και βόλτα στο χωριό (φωτογραφίες από εκεί αύριο) αλλά το ιδιαίτερο ήταν ότι φτάσαμε μέχρι τα 2600 και κάτι. Η κορυφή των 2962 (περίπου δηλ. όσο ο Όλυμπος) είναι λέει η ψηλότερη της Γερμανίας. Δεν πήγαμε μέχρις εκεί λίγο από λάθος λίγο γιατί θέλαμε να δούμε και το χωριό. Το βουνό είναι το σύνορο μεταξύ Γερμανίας και Αυστρίας. Αν πας από την άλλη μεριά είσαι στην Αυστρία.

Έργα, Οργασμός έργων

Έχω ξαναγράψει ότι τα (δημόσια) έργα συνεχίζονται όλο το χρόνο και δεν σταματάνε το χειμώνα, παρ’ όλα τα χιόνια, την κακοκαιρία και τις χαμηλές θερμοκρασίες. Τώρα όμως που μπήκε η άνοιξη έχουν αρχίσει έργα συντήρησης παντού, όπου κινούμαι. Εκτός από τις καινούριες που στρώνονται εξ αρχής οι γραμμές σε μετρό, σε προαστιακό κλπ συντηρούνται. Και με το που κλείνουν τα σχολεία οι ανακοινώσεις εντατικοποίησης των εργασιών πληθαίνουν. Θέλουν να εκμεταλλευτούν τις μέρες αυτές που οι μετακινήσεις θα είναι λιγότερες, προφανώς για να μην δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα. Για τον ίδιο λόγο και αρκετά έργα γίνονται τη νύχτα από τις 10 και μετά. Καλά, το τι γίνεται για το 4ήμερο του Πάσχα (2 – 6 Απρίλη) δεν περιγράφεται. Παντού είναι προγραμματισμένα έργα και αλλαγές στα δρομολόγια.
Η γραμμή μεταξύ Ουλμ Άουγκσμπουργκ ξηλώνεται και ξαναφτιάχνεται. Τη στιγμή που τα τρένα κυκλοφορούν. Για να μην δημιουργείται μεγάλο μπλέξιμο έχουν κάνει μια κάποια αραίωση. Τα τρένα από Βερολίνο για Μόναχο μέσω Φραγκφούρτης δεν περνάνε από Ουλμ αλλά κάνουν μια παράκαμψη κάτι που σημαίνει μια καθυστέρηση κάπου ένα μισάωρο. Χθες όμως, το τρένο ήταν ήδη καθυστερημένο. Τόσο που σε λίγο η γραμμή θα άνοιγε για τα επόμενα. Και σκεφτόμουνα πως αν καθυστερούσε λίγο ακόμα θα περνάγαμε κανονικά και θα γλύτωνε τα παραπάνω χιλιόμετρα. Και με το που προχωράμε λίγο βλέπω να ακολουθάμε την κλασσική διαδρομή, οπότε φτάσαμε στην ώρα μας στο Μόναχο.

Οι «Φυλές» των Αστυνομικών

Υπάρχουν δυο είδη αστυνομικών: αυτοί με τις μπλε στολές κι οι άλλοι με τα χακί. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ομοσπονδιακούς και τοπικούς, πάντως οι δυο συνεργάζονται. Μπορεί να δεις περιπολία από το ένα ή από το άλλο είδος μπορεί να είναι κι ένας κι ένας (ή ομάδα από περισσότερους). Ξεχωρίζουν μόνο από τη στολή. Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα με την Αστυνομία και την Χωροφυλακή που ήταν οι αρμοδιότητες σαφώς καθορισμένες και δεν μπερδευότανε ο ένας στην περιοχή του άλλου. Κι αν κυνηγούσαν κάποιον και κατάφερνε να περάσει στην περιοχή ευθύνης του άλλου, μπορούσε να διαφύγει άνετα. Εδώ δεν έχει τέτοια. Υπάρχουν, βέβαια, και διάφοροι σεκιουριτάδες. Άλλοι των σιδηροδρόμων, άλλοι των αστικών συγκοινωνιών, όλοι με τα κλομπ και τις χειροπέδες στη ζώνη. Σε τράπεζες πάντως, ούτε αστυνομικούς, ούτε σεκιουριτάδες έχω δει.

Πάντως, όπως έχω ξαναγράψει, είναι πανταχού παρόντες και εμφανίζονται σε χρόνο ντε τε (dt). Είμαι σε ένα κατάστημα Müller (καλλυντικά, καθαριστικά και ψιλοπραγματάκια) στο σταθμό. Σε ένα δίαδρομο, για άγνωστο σε μένα λόγο, είναι μια γυναίκα στο πάτωμα με το κεφάλι της γεμάτο αίματα. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά είναι κάτι που εξελίσσεται. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θα σταματήσουν να χαζέψουν σε μια τέτοια περίπτωση. Αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ κι εμφανίζονται 4 – 5 σεκιουριτάδες. Ξοπίσω τους οι αστυνομικοί και μαζί 2 τραυματιοφορείς με τα σύνεργα για πρώτες βοήθειες.
Μιας και ανέφερα τις πρώτες βοήθειες: σε κάθε σχεδόν σταθμό του μετρό υπάρχει κιβώτιο πρώτων βοηθειών στο οποίο, συνήθως, περιλαμβάνεται και απονιδωτής. Είναι εξειδικευμένο μηχάνημα και για να το χρησιμοποιήσει κάποιος πρέπει να ξέρει πώς. Το θέμα είναι πως το μηχάνημα βρίσκεται και σε σταθμούς που δεν υπάρχει κόσμος (προσωπικό). Όμως προφανώς το σκεπτικό είναι πως αν υπάρχει το μηχάνημα μπορεί να βρεθεί και κάποιος που να ξέρει. Αν δεν υπάρχει, και να ξέρει, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα! Και αν χρησιμοποιηθεί όταν χρειάζεται σώζει ζωές.

Η Αστυνομία

Η φωτογραφία από την είσοδο της καγκελαρίας (πρωθυπουργίας) της Βαυαρίας. Βλέπετε πόσοι αστυνομικοί φρουροί υπάρχουν; Εγώ δεν είδα κανέναν!

Η Αστυνομία στη Γερμανία είναι κάτι σαν τον Θεό: αόρατη, παντοδύναμη και πανταχού παρούσα. Σπάνια τη βλέπεις, αλλά, μόλις συμβεί κάτι, εμφανίζεται σε χρόνο μηδέν σαν από το πουθενά. Στους αυτοκινητόδρομους μόνο μια φορά είδα περιπολικό να κάνει περιπολία (κι έχω κάνει καμιά 10αριά χιλιάδες χιλιόμετρα). Μόλις όμως έγινε ατύχημα αυτοί βρέθηκαν εκεί. Από πού ήρθαν? Δεν ξέρω. Αλλά και στην πόλη μέσα. Στήθηκε ο καυγάς, νάτοι κι εμφανίστηκαν.
Τώρα, γιατί είναι παντοδύναμοι: μα από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν οι παριστάμενοι. Ο λόγος τους νόμος. Βέβαια, γενικά οι Γερμανοί είναι πειθαρχημένοι και η όποια εντολή που θα δοθεί θα εκτελεστεί χωρίς σκέψη και αντιρρήσεις. Ίσως να φταίει αυτό που αμέσως συμμορφώνονται και στις εντολές της αστυνομίας, κάθε είδους. Από την τυπική αστυνομία μέχρι τους διάφορους σεκιουρητάδες.
Και κάτι σε στυλ ανέκδοτο αν και είναι γεγονός και σοβαρό. Πριν πολλά χρόνια, είχαμε πάει οικογενειακώς εκδρομή στην Τουρκία από το Διδυμότειχο με λεωφορείο. Εκεί λοιπόν, μας είχαν σταματήσει κάνα δυο φορές στο δρόμο οι αστυνομικοί για έλεγχο χαρτιών. Μερικούς μήνες μετά, είμαστε με το αυτοκίνητο, πάμε προς Αλεξανδρούπολη και στη Μάνδρα, μας σταματάνε οι Έλληνες συνοριοφρουροί κάνοντας έλεγχο αν είμαστε Έλληνες ή μεταφέρουμε τίποτα άλλο κόσμο(!). Η κόρη μου, 7 χρονών τότε, που κοιμόταν στη διαδρομή και ξύπνησε, με το που απομακρυνόμαστε λέει το αμίμητο «Μπαμπά γιατί μπήκαμε στην Τουρκία?». Πώς μου ήρθε αυτό: ταξιδεύω με το τρένο προς Μόναχο όπως συνήθως. Έχω καθίσει σε ένα κουπέ με άλλα δυο άτομα. Δυο αστυνομικοί μπαίνουν και μας ζητούν τα χαρτιά μας: ταυτότητες, διαβατήρια ό,τι έχουμε. Τα δίνουμε, βγαίνουν στο διάδρομο και τα ελέγχουν και βλέπω που τα δικά μου στοιχεία και ενός άλλου, που φαινόταν για μη Γερμανός και δεν ξέρω τι χαρτιά τους έδωσε, τα δίνουν μέσω κινητού. Δεν ξέρω σε ποιον, δεν ξέρω γιατί αλλά το γεγονός μου θύμισε τα παλιά!

Ως πού Φτάνεις με Ένα Εισιτήριο

Εξαρτάται από την πόλη που μένεις. Στο Μόναχο τα πράγματα είναι εξ αρχής καθορισμένα. Και δεν έχεις κάποιο ιδιαίτερο πλεονέκτημα. Άντε αν έχει κάρτα που είναι από τις 9 το πρωί και μετά, σου επιτρέπει το Σαββατοκύριακο να κυκλοφορείς όλη τη μέρα. Σε άλλες πόλεις όμως μπορεί να έχεις δικαίωμα να κυκλοφορείς μετά από κάποια ώρα (π.χ. μετά τις 8) με ένα δεύτερο ενήλικα. Να πάρεις τον άνθρωπό σου για να βγείτε βρε αδερφέ. Ή να έχεις έκπτωση στο εισιτήριο των τρένων. Έχω μιλήσει π.χ. για το Μπάγιερν Τίκετ (Bayern Ticket). Παρόμοια υπάρχουν σε κάθε κρατίδιο. Ε, μπορείς μ’ αυτό να τη βγάλεις πιο φθηνά αν έχεις μηνιαία κάρτα – μπορεί μόνο Σ/Κ ή γενικότερα. Γενικός κανόνας δεν υπάρχει και πρέπει σε κάθε περιοχή να μαθαίνεις τι ισχύει ώστε να παίρνεις ό,τι δικαιούσαι.

Τιμολογιακές Ζώνες Αστικών Συγκοινωνιών

Οι χρωματικές ζώνες του Μονάχου και οι υποδιαιρέσεις σε δακτυλίους

Κάθε πόλη έχει το δικό της τιμολογιακό καθεστώς. Και μέχρις εδώ τίποτα το παράξενο. Το ζήτημα είναι πώς καθορίζονται οι τιμολογιακές ζώνες, το μέχρι πού θα πας με το κάθε εισιτήριο. Δεν υπάρχει ενιαίος κανόνας. Εξαρτάται από την περιοχή που καλύπτει η κάθε εταιρία αστικών συγκοινωνιών. Αν υπάρχει μια κεντρική πόλη (π.χ. Μόναχο) και οι επιβάτες μετακινούνται μέσα σ’ αυτή είτε απ’ αυτήν τότε φτιάχνεται ένα σύστημα με δακτυλίους. Ένα κεντρικό δαχτυλίδι που ισχύει μια τιμή και γύρω απ’ αυτό άλλα που όσο περισσότερους περνάς τόσο ανεβαίνει η τιμή. Στο Μόναχο μάλιστα αυτό είναι διπλό. Ένα χρωματικό (που το λέει ζώνες) και ένα αριθμητικό (που το λέει δακτυλίους).

Άνοιξη, Οριστικά

Η Άνοιξη μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ.