Στην Κορυφή της Γερμανίας

Σας έγραφα ότι είχα πάει πριν κάνα μήνα στις Άλπεις, στο Γκάρμις. Την Πέμπτη, μέρα της «εθνικής παλιγγενεσίας» το ξανάκανα. Αυτή τη φορά όμως έφτασα στο Τσουγκσπίτσε (Zugspitze) την κορυφή της Γερμανίας. Έκανα και βόλτα στο χωριό (φωτογραφίες από εκεί αύριο) αλλά το ιδιαίτερο ήταν ότι φτάσαμε μέχρι τα 2600 και κάτι. Η κορυφή των 2962 (περίπου δηλ. όσο ο Όλυμπος) είναι λέει η ψηλότερη της Γερμανίας. Δεν πήγαμε μέχρις εκεί λίγο από λάθος λίγο γιατί θέλαμε να δούμε και το χωριό. Το βουνό είναι το σύνορο μεταξύ Γερμανίας και Αυστρίας. Αν πας από την άλλη μεριά είσαι στην Αυστρία.

Πάλι με Μπάγιερν – Τίκετ φθάσαμε μέχρι Γκάρμις αλλά από κει έπρεπε να κόψουμε νέο εισιτήριο (32€ έκαστος, με την έκπτωση) άσχετα αν θέλαμε απλά να πάμε μέχρις εκεί ή να κάνουμε και σκι. Αλλά είναι μια εμπειρία καταπληκτική.

Το τοπικό τρενάκι πάει μέχρις ένα σημείο και μετά αλλάζεις με ένα παρόμοιο που όμως μπορεί να ανέβει με δόντια όπως στα Καλάβρυτα, μόνο που εδώ μιλάμε για μεγαλύτερες υψομετρικές διαφορές. Από τα 750 στα 2600! Ένα κομμάτι της διαδρομής σου προσφέρει θέα στον γκρεμό κι ένα άλλο είναι μέσα σε τούνελ. 4,8 χλμ. τούνελ που το τρενάκι ανεβαίνει από τα 1650 στα 2600 μ. σε 25 λεπτά!

Και στο τέλος σταματάει μέσα στη στοά. Τι είπα? Θυμίζει τον οδοντωτό των Καλαβρύτων? Μάλλον το τελεφερίκ του Λυκαβηττού (για όποιον έχει την εμπειρία) θα έλεγα καλύτερα. Ναι. Αυτό είναι σε τούνελ, αυτό έχει μεγάλες κλείσεις, αυτό κινείται τόσο αργά.

Πάντως, εκτός απ’ τη διαδρομή (που δεν ενδείκνυται για κλειστοφοβικούς) όταν φτάνεις, το τοπίο, η αίσθηση, η θέα σε καθηλώνουν (καλά, σε καθηλώνει και η αραιή ατμόσφαιρα στην οποία ανεβαίνεις σε σχετικά σύντομο διάστημα).

Από κει μπορείς να συνεχίσεις με τη «γόνδολα» μέχρι την κορυφή κι αν θέλεις να κατέβεις απ’ την άλλη μεριά (αν λειτουργεί το τελεφερίκ) μέχρι την (παγωμένη αυτή την εποχή) λίμνη Άιμπζέε (Eibsee – μέχρι εκεί μπορείς να πας και με το αυτοκίνητό σου). Αυτό το αφήσαμε για άλλη φορά.

Οι πίστες του σκι λίγες (μόλις 9, 2 μπλε και οι υπόλοιπες κόκκινες) και λίγοι αναβατήρες δουλεύανε (7) αλλά ήταν αρκετοί για να απολαύσουν οι σκιέρ δρόμο. Γιατί η κάθε διαδρομή ήταν χιλιόμετρα ολόκληρα. Και έκανες ένα συνδυασμό μπορούσες να γλιστράς στο χιόνι για μια ώρα χωρίς διακοπή.

Το πάχος του χιονιού στα 2,5 μέτρα λέει, που να ξέρεις πόσο είναι στην πραγματικότητα. Πάντως ήταν παγωμένο και στρωμένο με τα μηχανήματα που συνέχιζαν να επεμβαίνουν όποτε χρειαζόταν. Σε κάποια σημεία φαινόταν βράχος, αλλά από κει και πέρα… Για μια στιγμή βρήκα απάγωτο χιόνι και χώθηκα μέχρι το γόνατο κι έφυγα γρήγορα μπουσουλώντας!