Τιμολογιακές Ζώνες Αστικών Συγκοινωνιών

Οι χρωματικές ζώνες του Μονάχου και οι υποδιαιρέσεις σε δακτυλίους

Κάθε πόλη έχει το δικό της τιμολογιακό καθεστώς. Και μέχρις εδώ τίποτα το παράξενο. Το ζήτημα είναι πώς καθορίζονται οι τιμολογιακές ζώνες, το μέχρι πού θα πας με το κάθε εισιτήριο. Δεν υπάρχει ενιαίος κανόνας. Εξαρτάται από την περιοχή που καλύπτει η κάθε εταιρία αστικών συγκοινωνιών. Αν υπάρχει μια κεντρική πόλη (π.χ. Μόναχο) και οι επιβάτες μετακινούνται μέσα σ’ αυτή είτε απ’ αυτήν τότε φτιάχνεται ένα σύστημα με δακτυλίους. Ένα κεντρικό δαχτυλίδι που ισχύει μια τιμή και γύρω απ’ αυτό άλλα που όσο περισσότερους περνάς τόσο ανεβαίνει η τιμή. Στο Μόναχο μάλιστα αυτό είναι διπλό. Ένα χρωματικό (που το λέει ζώνες) και ένα αριθμητικό (που το λέει δακτυλίους).

Στο Βερολίνο το αντίστοιχο σύστημα είναι πολύ πιο απλό: τρεις ζώνες, μια το κέντρο που ορίζετε μέχρι εκεί που κυκλοφορεί ο περιφερειακός προαστιακός, μια γύρω απ' αυτή που καλύπτει τον υπόλοιπο δήμο Βερολίνου και μια τρίτη για όπου αλλού πάνε οι αστικές συγκοινωνίες και το εισιτήριο καλύπτει 2 ή 3 ζώνες (με μικρή διαφορά αν πάρεις και τις 3 - από 2,10 μέχρι 2,80€).
Αλλού όπως στο Μάνχαϊμ που τα κέντρα είναι πολλά και διάφορα, υπάρχει ένα σύστημα με κυψέλες. Ανάλογα πόσες κυψέλες διασχίζεις (με μέγιστο τις 7 – από κει πέρα είναι το ίδιο) καθορίζεται η τιμή.

Το σύστημα κυψελών γύρω από Μάνχαϊμ κλπ

Επιμύθιο: όταν φτάσεις σε μια πόλη, πρέπει να ψάξεις για να βρεις τι σε συμφέρει. Εγώ, με την ετήσια κάρτα των σιδηροδρόμων (Bahncard 100), έχω λύσει το πρόβλημα: σε μια σειρά πόλεις (πάνω από 100) μπορώ να μετακινηθώ χωρίς επιπλέον κόστος. Κι αν βάλεις πως, βασικά, οι μετακινήσεις με τα τρένα (σχεδόν) κάθε είδους είναι καλυμμένη, μπορεί να έδωσα 3.650 € τον Σεπτέμβρη (τώρα έχει πάει στα 3.800 €) αλλά έχω ξενοιάσει από εισιτήρια.