Στο Μόναχο

Για άλλη μια φορά μερικές σκόρπιες φωτογραφίες από την κυριακάτικη βόλτα μου στο Μόναχο. Η αρχή από την Μαρίενπλατς Με το δημαρχείο στα δεξιά (να επαναλάβω πως όταν κάτι έχει καμπαναριό αυτό δεν σημαίνει πως είναι εκκλησία) και τους πύργους της Φράουνεκίρχε, της (καθολικής) μητρόπολης του Μονάχου. Ανάμεσά τους το άγαλμα που δίνει το όνομα στην πλατεία!

Απίστευτο;

Μια απίστευτη για μένα ιστορία μου συνέβη τις προηγούμενες μέρες. Πριν κάνα μήνα, ανακοινώθηκε από το συντονιστικό γραφείο του Μονάχου πως πρέπει να υποβάλουμε μέχρι προχθές τα χαρτιά μας για να πληρωθούμε τα λεφτά που ξοδεύουμε για τη μετακίνησή μας σε σχολεία διαφορετικών πόλεων. Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό αφού όπως είναι γνωστό δουλεύω τρεις μέρες στο Μόναχο και δυο στο Άουγκσμπουργκ. Έτσι, είπα να μαζέψω τα χαρτιά που έπρεπε να υποβάλω για να πάρω τα λεφτά μου. Το πότε θα τα πάρω είναι άλλο θέμα, οι περσινοί, απ' ότι έχω ακούσει, δεν τα έχουν πάρει ακόμα για το αντίστοιχο διάστημα. Πρόπερσι, τότε που μετακινιόμουν Στουτγάρδη - Μάνχαϊμ, κάναμε τα χαρτιά μας συνολικά για όλη τη σχολική χρονιά. Τα έκανα το Σεπτέμβρη του 2010 και με το που μπήκε το 2011 τα πήρα. Από τότε όμως (τέλος του 2010) ζητήθηκε να γίνονται κατά ημερολογιακό έτος. Δηλ. για το 2011 να γίνουν τώρα, ενώ για την υπόλοιπη σχολ. χρονιά θα γίνουν στο τέλος της.

Διαθεσιμότητα Νομισμάτων

Έχω γράψει παλιότερα ότι οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν και τόσο τα μετρητά, συνήθως το χρήμα διακινείται άυλα, ηλεκτρονικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρησιμοποιούνται νομίσματα. Κι αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το γεγονός πως υπάρχει πάντα διαθεσιμότητα νομισμάτων, όλης της γκάμας. Από τα πιο ψιλά μέχρι τα πιο χοντρά. Ας πούμε δεν μου έτυχε ποτέ σε κατάστημα που να πει ο ταμίας ότι δεν έχει να δώσει ρέστα είτε αυτά είναι ένα λεπτό είτε όσα προκύπτουν απ' αυτά που έδωσα εγώ. Ακόμα και η διευκόλυνση μεταξύ ταμείων (χάλασέ μου σε παρακαλώ αυτό) είναι εξαιρετικά σπάνια. Κάθε ταμίας με το που θα κάτσει στο ταμείο έχει αρκετό στοκ.

Εμπειρίες

Σήμερα θα παρουσιάσω ένα μαγαζί από την ιδιαίτερη πατρίδα, το Πλωμάρι. "ΕμBeerίες" λέγεται, κι από το όνομα ακόμα νομίζω, δείχνει πως πρόκειται για κάτι πρωτότυπο και ευρηματικό. Βέβαια, απ' ότι λέει ο θείος Γκούγκλης, δεν είναι μοναδικό (το όνομα), προηγήθηκε ένα αντίστοιχο στο Αιγάλεω, αλλά αυτό λίγο με επηρεάζει εμένα. Το ιδιαίτερο για μένα είναι πως ένα τέτοιο μαγαζί μπορεί να σταθεί στο Πλωμάρι. Που είναι μια επαρχιακή κωμόπολη που στις απογραφές δείχνει γύρω στους 3.000 κατοίκους. Και ναι μεν το καλοκαίρι με τον τουρισμό υπάρχει σημαντική αύξηση, αλλά αυτό είναι προσωρινό και εποχιακό. Ήδη αμέσως μετά το δεκαπενταύγουστο αρχίζουμε και φεύγουμε. Έτσι, δεν περίμενα να βρω εκεί ένα τέτοιο μαγαζί.

Ιατρεία

Έχω αναφέρει παλιότερα ποια είναι η διαδικασία για να επισκεφτεί κάποιος έναν γιατρό. Λίγο γραφειοκρατική στο ξεκίνημά της. Όταν όμως ευοδωθεί η προσπάθεια κι έρθει εκείνη η μέρα και πας στο ιατρείο τα πράγματα εξελίσσονται εξαιρετικά. Για παράδειγμα: Συνήθως ο γιατρός έχει δυο δωμάτια που εξετάζει. Μπαίνει στο ένα, κάνει μια προκαταρκτική εξέταση (βασικά συζήτηση, τι έχεις, πού πονάς, γιατί ήρθες) και αν μεν τελειώσει η διαδικασία, φεύγεις. Αν όμως χρειάζεται παραπέρα διερεύνηση (π.χ. μια μικροβιολογική εξέταση, μια ακτινογραφία, ένας υπέρηχος) βγαίνει ο γιατρός, πάει στο διπλανό δωμάτιο (όπου περιμένει ο επόμενος ασθενής) και αρχίζει να ασχολείται μ' αυτόν. Με τον τρόπο αυτό δεν τελειώνει με τον έναν να πιάσει τον άλλον αλλά εξετάζει δύο παράλληλα.

Πετώντας με τη Χήνα

 Δεν μοιάζει για χήνα; Κι όμως είναι! Κι αν δεν είναι ακριβώς η ίδια, είναι το σήμα της. Κι εξηγούμαι: εκτός απ΄ το γνωστό μας πουλί, τη χήνα που πετάει (και μπορεί στην Ελλάδα να μην την έχουμε συνηθίσει να πετάει αλλά κυρίως ως οικόσιτη, βαριά και δυσκίνητη, στα μέρη όμως που υπάρχουν λίμνες την ξέρουν να πετάει κοπαδιαστά σε σχήμα V) υπάρχει άλλη μία: η Air China μια απ' τις αεροπορικές εταιρίες της Κίνας, η επίσημη, η μεγαλύτερη (και μια απ' τις 10 μεγαλύτερες στον κόσμο) κι αυτή που εκτελεί τις διεθνείς πτήσεις. Κι ενώ βέβαια οι αγγλομαθείς θα σπεύσουν να διορθώσουν πως δεν διαβάζεται Ερ - Χήνα αλλά Ερ- Τσάινα, αλλά τι να κάνουμε που στα Γερμανικά διαβάζεται σαν Χήνα (για να μην πω σαν Κίνα - αυτό το ch στην αρχή έχει έναν ήχο που είναι αρκετά κοντά στο κ, εξάλλου και τα δυο είναι ουρανικά). Κι έτσι, εμένα με βόλευε να κάνω το λογοπαίγνιο και να λέω πως θα ταξιδέψω με τη Χήνα που θα με πάρει στα φτερά της και θα με μεταφέρει στην Αθήνα.

Βασιλόπιτα

Καλή χρονιά και πάλι. Ας ευχηθούμε το 2012 που ξεκίνησε να μας φέρει ό,τι μας πήραν τα προηγούμενα (για αρχή καλά είναι). Πίσω στα καθημερινά μας. Από σήμερα επιστροφή στα σχολεία και στο μπλογκ!
Ίσως μοιάζε ανεπίκαιρο το θέμα που διάλεξα για το ξεκίνημα. Τη βασιλόπιτα όποιος την έφτιαξε την έφτιαξε, όποιος την έφαγε την έφαγε. Τι δουλειά έχει η αναφορά σ' αυτήν τέτοια εποχή; Υπάρχουν δυο λόγοι: ο πρώτος έχει να κάνει με το ότι αυτή η συνταγή όπως δόθηκε ήταν για μεγάλη δόση και προσαρμόστηκε. Μπορεί άνετα να γίνει για να καλύψει τις ανάγκες μιας κοπής πίτας σε παρέα ή σε σύλλογο κλπ. Ο δεύτερος, πως τη δοκίμασα για άλλη μια φορά, διαπίστωσα πως όντως πετυχαίνει, όποιοι δοκίμασαν ζήτησαν τη συνταγή κι έτσι αποφάσισα να την παρουσιάσω εδώ.