Απίστευτο;

Μια απίστευτη για μένα ιστορία μου συνέβη τις προηγούμενες μέρες. Πριν κάνα μήνα, ανακοινώθηκε από το συντονιστικό γραφείο του Μονάχου πως πρέπει να υποβάλουμε μέχρι προχθές τα χαρτιά μας για να πληρωθούμε τα λεφτά που ξοδεύουμε για τη μετακίνησή μας σε σχολεία διαφορετικών πόλεων. Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό αφού όπως είναι γνωστό δουλεύω τρεις μέρες στο Μόναχο και δυο στο Άουγκσμπουργκ. Έτσι, είπα να μαζέψω τα χαρτιά που έπρεπε να υποβάλω για να πάρω τα λεφτά μου. Το πότε θα τα πάρω είναι άλλο θέμα, οι περσινοί, απ' ότι έχω ακούσει, δεν τα έχουν πάρει ακόμα για το αντίστοιχο διάστημα. Πρόπερσι, τότε που μετακινιόμουν Στουτγάρδη - Μάνχαϊμ, κάναμε τα χαρτιά μας συνολικά για όλη τη σχολική χρονιά. Τα έκανα το Σεπτέμβρη του 2010 και με το που μπήκε το 2011 τα πήρα. Από τότε όμως (τέλος του 2010) ζητήθηκε να γίνονται κατά ημερολογιακό έτος. Δηλ. για το 2011 να γίνουν τώρα, ενώ για την υπόλοιπη σχολ. χρονιά θα γίνουν στο τέλος της.

Μέσα στα απαιτούμενα δικαιολογητικά ήταν οι πράξεις απόσπασης στο εξωτερικό και τοποθέτησης σε δυο σχολεία. Εγώ είχα τις σχετικές ανακοινώσεις σε πρωτότυπο και για να τις υποβάλω έπρεπε να τις βγάλω φωτοτυπία και να τις θεωρήσω. Ε, είπα να κάνω τις σχετικές διαδικασίες στο σχολείο του Άουγκσμπουργκ. Έτσι, στις 15 του Δεκέμβρη βάζω τα χαρτιά σε μια διαφανή θήκη και τα παίρνω μαζί μου. Για να μην τσαλακωθούνε, μιας και γενικά τα χαρτιά μου τα κρατάω υποδειγματικά, δεν τα έβαλα στην τσάντα μου αλλά τα κράταγα στο χέρι. Εντάξει, το τα κράταγα στο χέρι σχηματικό, τα είχα αφήσει δίπλα στην τσάντα. Βγαίνω από το τρένο, μπαίνω στο τραμ, τα έχω μαζί μου. Βγαίνω από το τραμ, αλλά τα αφήνω εκεί. Δίπλα στην καρέκλα που καθόμουνα!

Με το που πάω στο σχολείο το θυμάμαι. Αμάν! Τι κάνω τώρα; Πας στο γραφείο που φυλάνε ότι βρεθεί στα τραμ. Είναι στην πλατεία, λίγο παρακάτω από το σχολείο. Εντάξει λοιπόν, πάω το μεσημέρι και μου λένε πως πρέπει να περάσω από την επομένη και μετά για να προλάβουν, αν τα βρει κάποιος, να τα πάνε. Αφήνω να περάσουν μερικές μέρες, ξαναπερνάω μετά από μια βδομάδα στις 22 του μήνα, αλλά η απάντηση αρνητική. Απλά οι υπεύθυνοι εκεί με παραπέμπουν στο κέντρο που μαζεύονται όλα όσα βρίσκονται στην πόλη και που λειτουργεί με την ευθύνη του δήμου. Αλλά, δυστυχώς, ούτε κι εκεί υπάρχει κάτι. Αρνητική απάντηση, ευχές για καλά Χριστούγεννα (παραμονές γαρ) και αποχωρώ θεωρώντας πως τα χαρτιά χαθήκανε πια. Έβγαλα αντίγραφα από τα αντίστοιχα που είχαν πάει στο σχολείο και κράτησα και για μένα. Τα πρωτότυπα δεν θα τα είχα, αλλά τι να γίνει.

Την επόμενη μέρα είναι η τελευταία που λειτουργούν τα σχολεία, τελειώνοντας πάω από το γραφείο και τα υποβάλω και το Σάββατο πετάμε για Ελλάδα με τη Χήνα. Καλά περάσαμε τις μέρες εκείνες, διακοπές είχαμε, ωραία ήταν, αλλά όλα τα καλά έχουν ένα τέλος, τέλειωσαν κι οι διακοπές κι επιστρέψαμε στο Μόναχο και στα σχολεία.

Και ω του θαύματος. Την Τρίτη 10 του Γενάρη που πήγα στο Λύκειο του Άουγκσμπουργκ, τα χαρτιά μου ήταν εκεί! Ποιος τα βρήκε; Ποια διαδρομή ακολούθησαν; Πώς με ανακάλυψαν; Άγνωστο. Υποθέτω πως αυτός που τα βρήκε είδε πως είναι έγγραφα που μάλλον κάποιος θα τα ήθελε (με σφραγίδες κλπ), είδε και κάπου σε ένα που έγραφε στα γερμανικά πως είναι από το ελληνικό τμήμα εκπαίδευσης του προξενείου, κάπου θα ήξερε ή έψαξε και βρήκε κάποιον Έλληνα της πόλης ο οποίος τα διάβασε, είδε πως αναφέρονται σε εκπαιδευτικό του εκεί Λυκείου και τα προώθησε προς τα εκεί.

Εγώ να ευχαριστήσω από εδώ όποιον ασχολήθηκε με το θέμα (έστω κι αν δεν θα το διαβάσει και δεν θα το μάθει ποτέ). Για μένα ήταν μια έκπληξη που ξαναβρέθηκαν όλα αυτά στα χέρια μου. Τους ευχαριστώ όλους.