Λονδίνο - Ασφάλεια

Στο Λονδίνο ΔΕΝ με κλέψανε. Γιατί το γράφω και το τονίζω; Γιατί απ' την ώρα που πήγα, μέχρι την ώρα που έφυγα, παντού κι απ' όλους άκουγα την ίδια προειδοποίηση: Προσοχή χτις τσάντες γιατί υπάρχουν κλέφτες στο Λονδίνο. Πριν ξεκινήσω ακόμα, στους δυο οδηγούς που είχα και τους διάβασα για να θυμηθώ τι μπορώ να δω και να βγάλω ένα πλάνο του πώς θα κινηθώ. Αρκετά παλιοί (ο ένας μάλιστα πριν το μιλένιουμ κι έτσι δεν είχε στα αξιοθέατα τον τροχό που στήθηκε τότε). Και οι δυο έλεγαν το ίδιο. Προσέχετε όταν κυκλοφορείτε στο δρόμο. Ειδικά τις τσάντες σας, γιατί στο συνωστισμό επωφελούνται οι τσαντάκηδες - και το Λονδίνο έχει πολλούς.

Λονδίνο - Ωράριο Καταστημάτων

Τι ώρα μπορεί κανείς να ψωνίσει στο Λονδίνο; Σχεδόν όποια το θυμηθεί. Εντάξει, τα εμπορικά κρατάνε ακόμα κάποιο ωράριο. Αλλά τα σουπερμάρκετ είναι ανοιχτά όλη μέρα κάθε μέρα. Πριν από καμιά 20αριά χρόνια που είχα ξαναπάει, ανοιχτά αργά το βράδυ (ή και όλο το 24ωρο) ήταν μόνο κάποια μαγαζιά Αράβων στο κέντρο. Αυτή τη φορά όμως η κατάσταση έχει αλλάξει κατά πολύ. Πέρα απ' το ότι υπάρχουν πολλά μαγαζιά που είναι ανοικτά όλο το 24ωρο (από 6 το πρωί της Δευτέρας μέχρι 11 το βράδυ του Σαββάτου έλεγε κάποιο) είναι πολλά και αυτά που είναι ανοιχτά τις Κυριακές για τουλάχιστον 5 - 6 ώρες. Τα υπόλοιπα είναι ανοικτά απ' τις 6 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ. Πού τα μεγαλεία του Μονάχου που 8 η ώρα είναι όλα κλειστά (άντε και της Βαυαρίας - σε άλλα κρατίδια πάνε μέχρι τις 10 - 12).

Συγκοινωνιακές Ιστορίες

Αυτό το κείμενο γράφεται και πάλι μέσα στο τρένο. Έτσι, να θυμηθώ τα παλιά. Βέβαια, τώρα υπολογιστή δεν έχω κι έτσι τη δουλειά την κάνει το τηλέφωνο. Ξέρετε, απˊ αυτά τα καινούρια που μόνο καφέ δεν ψήνουν. Τη Δευτέρα το μεσημέρι καθυστέρησα να φύγω από το σχολείο. Κάποιες δουλειές με κράτησαν εκεί. Πριν να ξεκινήσω με παίρνει τηλέφωνο η Μαρία και με ειδοποιεί πως το μετρό προς το σπίτι έχει καθυστέρηση, άγνωστο πόση. Τι να κάνω, φτιάχνω στο μυαλό μου διάφορα εναλλακτικά σενάρια.

Στο Μόναχο

Για άλλη μια φορά μερικές σκόρπιες φωτογραφίες από την κυριακάτικη βόλτα μου στο Μόναχο. Η αρχή από την Μαρίενπλατς Με το δημαρχείο στα δεξιά (να επαναλάβω πως όταν κάτι έχει καμπαναριό αυτό δεν σημαίνει πως είναι εκκλησία) και τους πύργους της Φράουνεκίρχε, της (καθολικής) μητρόπολης του Μονάχου. Ανάμεσά τους το άγαλμα που δίνει το όνομα στην πλατεία!

Απίστευτο;

Μια απίστευτη για μένα ιστορία μου συνέβη τις προηγούμενες μέρες. Πριν κάνα μήνα, ανακοινώθηκε από το συντονιστικό γραφείο του Μονάχου πως πρέπει να υποβάλουμε μέχρι προχθές τα χαρτιά μας για να πληρωθούμε τα λεφτά που ξοδεύουμε για τη μετακίνησή μας σε σχολεία διαφορετικών πόλεων. Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό αφού όπως είναι γνωστό δουλεύω τρεις μέρες στο Μόναχο και δυο στο Άουγκσμπουργκ. Έτσι, είπα να μαζέψω τα χαρτιά που έπρεπε να υποβάλω για να πάρω τα λεφτά μου. Το πότε θα τα πάρω είναι άλλο θέμα, οι περσινοί, απ' ότι έχω ακούσει, δεν τα έχουν πάρει ακόμα για το αντίστοιχο διάστημα. Πρόπερσι, τότε που μετακινιόμουν Στουτγάρδη - Μάνχαϊμ, κάναμε τα χαρτιά μας συνολικά για όλη τη σχολική χρονιά. Τα έκανα το Σεπτέμβρη του 2010 και με το που μπήκε το 2011 τα πήρα. Από τότε όμως (τέλος του 2010) ζητήθηκε να γίνονται κατά ημερολογιακό έτος. Δηλ. για το 2011 να γίνουν τώρα, ενώ για την υπόλοιπη σχολ. χρονιά θα γίνουν στο τέλος της.

Διαθεσιμότητα Νομισμάτων

Έχω γράψει παλιότερα ότι οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν και τόσο τα μετρητά, συνήθως το χρήμα διακινείται άυλα, ηλεκτρονικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρησιμοποιούνται νομίσματα. Κι αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το γεγονός πως υπάρχει πάντα διαθεσιμότητα νομισμάτων, όλης της γκάμας. Από τα πιο ψιλά μέχρι τα πιο χοντρά. Ας πούμε δεν μου έτυχε ποτέ σε κατάστημα που να πει ο ταμίας ότι δεν έχει να δώσει ρέστα είτε αυτά είναι ένα λεπτό είτε όσα προκύπτουν απ' αυτά που έδωσα εγώ. Ακόμα και η διευκόλυνση μεταξύ ταμείων (χάλασέ μου σε παρακαλώ αυτό) είναι εξαιρετικά σπάνια. Κάθε ταμίας με το που θα κάτσει στο ταμείο έχει αρκετό στοκ.

Εμπειρίες

Σήμερα θα παρουσιάσω ένα μαγαζί από την ιδιαίτερη πατρίδα, το Πλωμάρι. "ΕμBeerίες" λέγεται, κι από το όνομα ακόμα νομίζω, δείχνει πως πρόκειται για κάτι πρωτότυπο και ευρηματικό. Βέβαια, απ' ότι λέει ο θείος Γκούγκλης, δεν είναι μοναδικό (το όνομα), προηγήθηκε ένα αντίστοιχο στο Αιγάλεω, αλλά αυτό λίγο με επηρεάζει εμένα. Το ιδιαίτερο για μένα είναι πως ένα τέτοιο μαγαζί μπορεί να σταθεί στο Πλωμάρι. Που είναι μια επαρχιακή κωμόπολη που στις απογραφές δείχνει γύρω στους 3.000 κατοίκους. Και ναι μεν το καλοκαίρι με τον τουρισμό υπάρχει σημαντική αύξηση, αλλά αυτό είναι προσωρινό και εποχιακό. Ήδη αμέσως μετά το δεκαπενταύγουστο αρχίζουμε και φεύγουμε. Έτσι, δεν περίμενα να βρω εκεί ένα τέτοιο μαγαζί.