Στο Λονδίνο ΔΕΝ με κλέψανε. Γιατί το γράφω και το τονίζω; Γιατί απ' την ώρα που πήγα, μέχρι την ώρα που έφυγα, παντού κι απ' όλους άκουγα την ίδια προειδοποίηση: Προσοχή χτις τσάντες γιατί υπάρχουν κλέφτες στο Λονδίνο. Πριν ξεκινήσω ακόμα, στους δυο οδηγούς που είχα και τους διάβασα για να θυμηθώ τι μπορώ να δω και να βγάλω ένα πλάνο του πώς θα κινηθώ. Αρκετά παλιοί (ο ένας μάλιστα πριν το μιλένιουμ κι έτσι δεν είχε στα αξιοθέατα τον τροχό που στήθηκε τότε). Και οι δυο έλεγαν το ίδιο. Προσέχετε όταν κυκλοφορείτε στο δρόμο. Ειδικά τις τσάντες σας, γιατί στο συνωστισμό επωφελούνται οι τσαντάκηδες - και το Λονδίνο έχει πολλούς.
Το ίδιο μου είπαν κι όταν έφτασα στο Λονδίνο. Αλλά και σ' όλα τα μαγαζιά υπήρχε η σχετική ταμπέλα. Ανεξάρτητα αν ήταν στο κέντρο ή λίγο παραέξω, στο τραπέζι, στον τοίχο, στον κατάλογο κάπου θα έβρισκες μια προειδοποίηση. Και δεν απευθύνονταν στους ξένους αλλά στους ντόπιους, μιας και τα καταστήματα αυτά δεν ήταν απ' τα τουριστικά. Και σίγουρα και στην Ελλάδα συμβαίνουν παρόμοια. Αν πας να κάτσεις στο "Θανάση" στο Μοναστηράκι τα γκαρσόνια θα σε προειδοποιήσουν να τοποθετήσεις έτσι την τσάντα σου ώστε να μην κλαις στο τέλος (χώρια που δεν θα έχεις να του πληρώσεις). Αλλά το συγκεκριμένο σημείο είναι εξαιρετικά τουριστικό και πολυσύχναστο. Εντάξει, άμα περνάς την Ευριπίδου είναι επικίνδυνα και δεν είναι τουριστικό μέρος, αλλά, πέρα απ' τα όσα έχω διαβάσει, μια φορά που πέρασα με το αυτοκίνητο αφενός μεν παρά λίγο να μπουν μέσα και να μου πάρουν ό,τι διαθέσιμο και αφετέρου δίπλα μου πήραν το πορτοφόλι μιας γιαγιάς. Έτσι, στην ψύχρα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που δείχνει πόσο η εγκληματικότητα είναι διαδεδομένη και πόσο οι κάτοικοι του Λονδίνου δεν έχουν εμπιστοσύνη στον απέναντί τους είναι το "μπροστά τα λεφτά". Τι πάει να πει αυτό; Έχουμε πάει σε μια παμπ να φάμε. Είμαστε έξι άτομα. Παραγγέλνουμε. Και η γκαρσόνα ζητάει ως εγγύηση μια πιστωτική κάρτα. Ώστε να είναι σίγουρη πως στο τέλος θα πληρώσουμε και δεν θα την κοπανήσουμε. Κι απ' ό,τι είδα αυτή η τακτική γινόταν με όλους τους πελάτες. Και θα το θεωρούσα μεμονωμένο περιστατικό αν δεν μου ξανατύχαινε τις επόμενες μέρες. Παραγγέλνουμε μια πίτσα, να την πάρουμε μαζί μας (έτσι κι αλλιώς σπάνια καθόμαστε για να φάμε, είναι χάσιμο χρόνου!!!) και λέμε να κάτσουμε σ' ένα τραπεζάκι έξω μέχρι να ετοιμαστεί. Επ! λέει ο πιτσαγιόλα. Πληρώστε πριν απομακρυνθείτε! Αυτό δεν έγινε στην πίτσα Χατ (ή Χουτ) ας πούμε. Εκεί κάτσαμε, μας έφεραν το λογαριασμό και πληρώσαμε κανονικά. Αλλά δυο φορές δεν μπορεί να είναι σύμπτωση.
Το περιστατικό μου θύμισε τον παπά στη βάφτιση της ξαδέρφης μου. Η νονά ήταν απ' το χωριό μεν, αλλά είχε μεταναστεύσει στην Αμερική και είχε έρθει για λίγο καιρό. Με το που τελειώνει η βάφτιση, γυρνάει και της λέει "Ίσα μουρή σγάφτιτ'ς. Πού θα λιώμι ύστιρα να σι τσ'νηγώ" (όπερ μεταφράζεται: "Έλα, Κατέβαινε το παραδάκι. Πού θα σε κυνηγάω μετά"! Αλλά θα μου πείτε αυτός τουλάχιστον έκανε τη βάφτιση και μετά ζήταγε το χρήμα. Ενώ, ας πούμε, στη βάφτιση των παιδιών, ο παπάς πρώτα πήρε τις νονές ιδιαιτέρως να στάξουνε "όσα θέλετε, αλλά συνήθως δίνονται από τόσα και πάνω" και μετά προχώρησε στη διαδικασία!
Το Λονδίνο όμως είναι φίσκα στις κάμερες. Για την ασφάλεια των κατοίκων και των επισκεπτών υποτίθεται. Εμφανείς ή όχι τόσο, όπου και να κυκλοφόρησα, παντού συνάντησα κάμερες. Όπως π.χ. αυτήν στη φωτογραφία, μισοκρυμμένη μέσα στο φωτιστικό.
Επίσης μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός αστυνομικών που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Με αλεξίσφαιρα γιλέκα ή σκέτοι τους έβλεπες παντού. Αλλά η εντύπωσή μου είναι πως μάλλον ως ντεκόρ υπήρχαν για να βγαίνουν φωτογραφίες με τους τουρίστες και να δίνουν πληροφορίες. Ίσως έχω ξεσυνηθίσει τόσον καιρό στο Μόναχο που η παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους είναι εξαιρετικά διακριτική.
Εντάξει, η ύπαρξη μπάρας μπροστά στην είσοδο των ανακτόρων του Μπάκινγχαμ, είναι αυτονόητο. Όχι στην κεντρική είσοδο που ανοίγει μόνο για να μπει ή να βγει η φρουρά κατά την αλλαγή και δεν ξέρω αν από κει βγαίνει και το αυτοκίνητο με την Ελισάβετ, αλλά στην πλαϊνή πόρτα, εκεί που μπαίνουν τ' αυτοκίνητα που φέρνουν τις προμήθειες ή που παίρνουν ό,τι χρειάζεται, ο έλεγχος είναι αυστηρότατος. Ο φρουρός με το όπλο έτοιμο δια παν ενδεχόμενο, αφού ελέγξει προσεκτικά ότι το αυτοκίνητο θα πρέπει να μπει, κατεβάζει το εμπόδιο και επιτρέπει την είσοδο.
Επίσης, σε άλλο κυβερνητικό κτίριο που έτυχα, το αυτοκίνητο πέρασε από έλεγχο με καθρέφτη από το κάτω μέρος μήπως τυχόν υπάρχει κολλημένο κάνα εκρηκτικό (φαντάζομαι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου