Σπίτια Χαμηλοτάβανα

Το εσωτερικό ύψος των (σύγχρονων) σπιτιών είναι απελπιστικά μικρό: μόλις 2,5 μέτρα. Τα παλιότερα σπίτια είχαν λίγο παραπάνω ύψος (δεν συζητάμε για τα παλάτια όπου φυσικά υπήρχε άνεση) αλλά σήμερα η τυποποιημένη κουρτίνα είναι 2,45 και πάει από το ταβάνι μέχρι λίγο πιο πάνω από το πάτωμα! Κι αυτό μάλλον για οικονομία στην ενέργεια (μικρότερος όγκος χρειάζεται λιγότερα για θέρμανση) αλλά και στο συνολικό ύψος της οικοδομής. Επίσης, δεν πρέπει να ψάχνεις για δοκάρια και κολώνες στις οικοδομές. Μιας και η περιοχή δεν ξέρει από σεισμούς τέτοια πράγματα δεν συνηθίζονται και οι πλάκες στέκουν πάνω στους τοίχους! Ένα σινάζι είν’ αρκετό!

Τα Ψάρια

Κι αν το παξιμάδι δεν υπάρχει, γιατί να υπάρξει το ψάρι. Το πρώτο είναι θέμα τεχνικής. Το δεύτερο θέμα απόστασης. Από πού να έρθει το ψάρι στο Μόναχο. Κι αφού δεν το ήξεραν παλιότερα πώς να έχει μπει στη διατροφή τους. Με την ανάπτυξη των μεταφορών έρχονται κάτι ψάρια αλλά, εκτός από κάνα σολομό, δεν λένε. Ανύπαρκτης φρεσκάδας ακόμα και τα ποταμίσια που βρίσκω στον πάγκο του σουπερμάρκετ. Αλλά ούτε από κατεψυγμένα υπάρχει φως. Έχει σαρδέλα κατεψυγμένη(!) και κάτι άλλα που δεν τα ξέρω και δεν έχουν γεύση. Αλλάζω, δοκιμάζω και δεν έχω βρει κάτι να μ’ αρέσει όπως π.χ. μπακαλιάρο. Θα συνεχίσω και πού θα πάει. Μέχρι να φύγω κάτι θα βρεθεί! Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη που είναι πιο κοντά σε θάλασσα. Πάντως εδώ δεν λένε.

Παξιμάδια και Τυρί

Ποιο παξιμάδι. Το είδος είναι άγνωστο εδώ. Υπάρχουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα είδη από ψωμιά ή ψωμάκια, μεγάλα, μεσαία, μικρά κλπ με ηλιόσπορο, με κρεμμύδια, με πατάτα, με σουσάμι, με ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου. Όμως παξιμάδια δεν έχω βρει. Φρυγανιές ναι, κι αυτές στο σουπερμάρκετ που είναι μικρές και γλυκές (προφανώς, έχουν αυξημένη ζάχαρη). Εγώ έχω συνηθίσει να συνοδεύω το τσάι μου με παξιμάδι που το βουτάω και τυρί. Και το παξιμάδι μου λείπει. Όχι ότι το τυρί είναι της προκοπής. Σε μεγάλη «ποικιλία» είναι τα τυριά τύπου ένταμ ή γκούντα. Ημίσκληρα ή μαλακά (μπρι) σε χαμηλή τιμή και γεύση. Αλλά, ευτυχώς, βρήκα στο Άλντι ένα κατσικίσιο που λέει. Υπάρχει και παρμεζάνα, αλλά μπορείς να τη φας σκέτη? Δεν μου ‘ρχεται. Βρίσκω και φέτα «Τυράς» στο Λιντλ κι έτσι λοιπόν, από τυρί τα βολεύω. Από παξιμάδι όμως? Και βέβαια δεν λέει να κάνω εισαγωγή από Ελλάδα (γενικά η ιδέα της εισαγωγής τροφίμων δεν μ’ αρέσει).

Τα Λουκάνικα

Οι φήμες ήθελαν το πιο συνηθισμένο πράγμα για πρόχειρο φαγητό στη Γερμανία να είναι τα λουκάνικα. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι σωστό. Στα διάφορα πανηγυράκια που στήνονται με διάφορες ευκαιρίες (Οκτόμπαφεστ, Χριστούγεννα ή και τοπικά γεγονότα) πάντα θα υπάρχουν καντίνες με λουκάνικα. Και υπάρχει και μεγάλη ποικιλία (λεπτά, χοντρά, κοντά, μακριά, άσπρα, κόκκινα συνδυασμοί αυτών). Αλλά δεν είναι το πρόχειρο φαγητό του δρόμου. Το ρόλο αυτόν τον παίζουν τα κεμπαπτζίδικα. Ελληνικά ή συνήθως τούρκικα, για κατανάλωση στο χέρι ή καθιστά με συνοδεία μιας μπίρας, ξεφυτρώνουν παντού. Και βέβαια το κλασικά φαστ φουντ (Berger King, Mc Donald, Subway οι σημαντικότερες μάρκες).

Νερό

Μετά το ψωμί και τις μπίρες, να πούμε και για το νερό. Παρ’ όλο που στα καταστήματα δεν σερβίρεται νερό με την κανάτα και παρ’ όλο που η τιμή του αν το αγοράσεις στο δρόμο είναι ίδια με τα αναψυκτικά όπως προαναφέρθηκε, νερό καταναλώνεται αρκετό. Και δεν ξέρω πόσο πίνεται από το δημόσιο δίκτυο (βρύση) αλλά στα καταστήματα υπάρχει μεγάλη ποικιλία εμφιαλωμένων νερών. Τα περισσότερα πειραγμένα. Άλλα με αέριο (ανθρακούχο) σε μεγάλη ή μικρή δόση, άλλα με γεύση – χυμό μήλο (κυρίως) ή μέντα ή φράουλα και δεν συμμαζεύεται, αντίστοιχα με αυτά που λανσάρει η «Αύρα» στην Ελλάδα. Και είναι πολλοί με ένα μπουκάλι στο χέρι ή στην τσάντα. Το να βρεις εμφιαλωμένο νερό σκέτο κάποιες φορές καταντάει άθλος. Πρέπει να ψάξεις και να προσέξεις τι θα διαλέξεις. Και η τιμή στα σουπερμάρκετ όχι ότι είναι μικρή. Από 0,50 € το λίτρο έρχεται (και ανεβαίνει ανάλογα το τι επιπλέον έχει) με μικρές εξαιρέσεις που συνήθως γευστικά δεν σε τραβούν.

Οι Μπίρες και οι Μπιραρίες

Γερμανία χωρίς μπίρες είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Και υπάρχουν μάρκες (ετικέτες) ων ουκ εστίν αριθμός. Υπάρχουν ζυθοποιίες κάθε μεγέθους και συνήθως η κάθε πόλη έχει τη δική της (ή μάλλον τις δικές της). Επίσης για όσους έχουν συνηθίσει να κάθονται και να παραγγέλνουν «πιάσε μια πράσινη» θα τους απογοητεύσω.

Το Μπρέτσελ

Το μπρέτσελ (Brezel) είναι το κουλούρι του Βαυαρού αλλά και του Γερμανού πια. Μπορεί να μην βρεις να πουλάνε λουκάνικα στους δρόμους, όπως λέει ένας άλλος μύθος, αλλά μπρέτσελ παντού. Με τιμές από 3 στο Ευρώ μέχρι 1 € το ένα (ή και περισσότερο), πουλιούνται από όλα τα μαγαζιά με (άμεσα) φαγώσιμα. Κυκλοφορούν και σε μεγάλο μέγεθος (κυρίως στις μπιραρίες). Νοστιμότατο.