Τα Ψάρια

Κι αν το παξιμάδι δεν υπάρχει, γιατί να υπάρξει το ψάρι. Το πρώτο είναι θέμα τεχνικής. Το δεύτερο θέμα απόστασης. Από πού να έρθει το ψάρι στο Μόναχο. Κι αφού δεν το ήξεραν παλιότερα πώς να έχει μπει στη διατροφή τους. Με την ανάπτυξη των μεταφορών έρχονται κάτι ψάρια αλλά, εκτός από κάνα σολομό, δεν λένε. Ανύπαρκτης φρεσκάδας ακόμα και τα ποταμίσια που βρίσκω στον πάγκο του σουπερμάρκετ. Αλλά ούτε από κατεψυγμένα υπάρχει φως. Έχει σαρδέλα κατεψυγμένη(!) και κάτι άλλα που δεν τα ξέρω και δεν έχουν γεύση. Αλλάζω, δοκιμάζω και δεν έχω βρει κάτι να μ’ αρέσει όπως π.χ. μπακαλιάρο. Θα συνεχίσω και πού θα πάει. Μέχρι να φύγω κάτι θα βρεθεί! Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη που είναι πιο κοντά σε θάλασσα. Πάντως εδώ δεν λένε.

Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έχουν ένα καταπληκτικό τρόπο να τρώνε τα (όποια) ψάρια στα κάρβουνα: τα ανοίγουν στην κοιλιά, τα πατάνε στο αλάτι (για συντήρηση), τα σουβλίζουν και στήνουν τη σούβλα πάνω σε ένα σίδερο πάνω από τα κάρβουνα με τη ράχη προς τα κάτω και γίνονται καταπληκτικά. Άμα λάχει τα τρως και δίπλα σε πάγκους όπου υπάρχει διαθέσιμο λεμόνι και κρεμμύδι (η μπίρα είναι αυτονόητη και πληρώνεται έξτρα).

Συμπλήρωμα 2018

Είπα να το δημοσιεύσω κάπου και πριν το ανεβάσω τούριξα μια ματιά. Διαβάζω την ανάρτηση, διαβάζω και τα σχόλια και βλέπω πως δεν είναι ενημερωμένα. Γιατί στο τέλος του πρώτου χρόνου είχαμε βρει τη λύση: πηγαίναμε στα μαγαζιά των Τούρκων. Είτε σε ένα που ήταν σχετικά κοντά στη γειτονιά αλλά δεν είχε και πολλά πράγματα, είτε σε δυο τρία κάτω απ' τον σταθμό (του τρένου, τι ποιον σταθμό). Είχε κάτι τεράστια σουπερμάρκετ που φέρνανε ό,τι προϊόντα της πατρίδας (τους μεν, αλλά έλα που πολλά είναι κοντινά με τα δικά μας και μακρινά απ' τα των Γερμανών). Κάθε Δευτέρα βράδυ έφερνε ο Παπαζώφ τα ψάρια και τροφοδοτούσε ελληνικά (λίγα) και τούρκικα (πολλά) μαγαζιά. Την ίδια μέρα φέρναν κι οι Τούρκοι. Κι έτσι, όταν πήγαινες την Τρίτη εύρισκες ποικιλία και ποσότητα. Έτσι το λύσαμε το θέμα: κάθε Τρίτη είχε ψάρι!