Ο Χειμώνας

Το κρύο το χειμώνα δεν αστειεύεται. Δεν είναι το χιόνι πολύ. Ούτε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Όπως έλεγα και πριν έρθω εδώ (αλλά που επαναλαμβάνω και τώρα) έχω κάνει και Διδυμότειχο και έχω περάσει κρύα. Το πρόβλημα εδώ είναι η διάρκεια. Θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν είχαμε κι εκεί (κι αλλού) αλλά ήταν για μια βδομάδα το πολύ 10 μέρες συνεχόμενα. Μετά θα ανέβαινε και βλέπουμε πάλι. Εδώ, έχει περάσει πάνω από δυο μήνες και η θερμοκρασία ανέβηκε πάνω από το μηδέν μόνο 7 – 8 μέρες τα μεσημέρια (τη νύχτα είναι κάτω απ’ το μηδέν σταθερά). Δεν είναι τρομερό το κρύο, συνήθως – 1 με –5, και με μικρές μεταβολές μεταξύ ημέρας και νύχτας αλλά, για μένα που δεν το έχω συνηθίσει, είναι σπαστικό τόσο καιρό. Δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις έξω. Ντύνεσαι καλά και κυκλοφορείς, αλλά για πόσο? Δεν έχει γούστο.

Ο Εκχιονισμός

Καθώς προχωράει ο καιρός ήρθε και ο χειμώνας. Τα πρώτα χιόνια πέσανε στα μέσα Οκτώβρη. Μετά έκανε κάνα δυο φορές ένα γερό κρύο αλλά, γενικά, καλά πήγαμε. Αφού το θερμόμετρο έδειξε και 19 βαθμούς και 20 κάποια στιγμή. Το "πρόβλημα" του χιονιού ξαναεμφανίστηκε τον Δεκέμβρη. Τώρα γιατί πρόβλημα; Όσο να ‘ναι είναι δύσκολο να κυκλοφορείς με τα χιόνια και το κρύο, ειδικά αν δεν είσαι συνηθισμένος. Και εξαρτάται και από το τι δουλειά κάνει ο δήμος που μένεις. Γιατί στο Μόναχο, παρόλο που χιονίζει κάθε λίγο τώρα τελευταία, οι δρόμοι, οι ποδηλατόδρομοι και τα πεζοδρόμια είναι καθαρά. Ακόμα και στα πάρκα μέσα. Αντίθετα, στη Στουτγάρδη που έπεσε λιγότερο χιόνι έμεινε όλο κάτω. Για να τα καταφέρει βέβαια το Μόναχο να μην έχει χιόνι παρά μόνο στο χώμα έχει έναν μηχανισμό που δουλεύει καθημερινά. Και για να μην ενοχλούν δουλεύουν από τις 4 τα χαράματα (ποια χαράματα δηλ. αφού έχει ανατολή στις 8, αλλά τρόπος του λέγειν). Και για να γίνει αυτό δαπανά ένα σεβαστό ποσό αρκετών χιλιάδων ευρώ κα-θη-με-ρι-να! Και επειδή το κόστος είναι σημαντικό, ήθελα να δω τι γίνεται και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας.

Το Μάρκο

Το Ύψος των Ανθρώπων

Έχω την αίσθηση ότι οι Γερμανοί είναι πολύ ψηλοί. Απόδειξη γι’ αυτό, προφανώς, δεν υπάρχει. Μια αίσθηση είναι. Μια παρόμοια αίσθηση είχα και το ’95, όταν βρέθηκα στο Λονδίνο. Με 1,89 ύψος έχω συνηθίσει να βλέπω τους άλλους προς τα κάτω για να δω το πρόσωπό τους. Τώρα όμως, όπως και τότε, όλο και περισσότερους τους βλέπω στο ύψος μου ή περίπου. Ίσως αυτό να είναι δείγμα ότι οι βόρειοι λαοί είναι ψηλότεροι ή ότι η νέα γενιά είναι ψηλότερη. Εδώ βέβαια, υπάρχει πανσπερμία φυλών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις ύψους. Από πολύ κοντούς ασιάτες (γιαπωνέζους, κινέζους κλπ) μέχρι ψηλούς άρειους για τους οποίους το 1,80 – 1,85 είναι συνηθισμένο ύψος (για άνδρες και γυναίκες – χωρίς τακούνι οι τελευταίες). Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να συνδυαστεί με το ότι χαμηλώνουν τα ταβάνια, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση!
Επίσης, όλοι, ψηλοί και κοντοί, περπατάνε πολύ γρήγορα. Ίσως έχουν συνηθίσει λόγω κρύου. Αλλά αν θέλω να πηγαίνω με την ίδια ταχύτητα με τους γύρω μου, πρέπει να θυμάμαι να κουνάω γρήγορα τα πόδια μου (που είναι και αρκετά μακριά).

Σπίτια Χαμηλοτάβανα

Το εσωτερικό ύψος των (σύγχρονων) σπιτιών είναι απελπιστικά μικρό: μόλις 2,5 μέτρα. Τα παλιότερα σπίτια είχαν λίγο παραπάνω ύψος (δεν συζητάμε για τα παλάτια όπου φυσικά υπήρχε άνεση) αλλά σήμερα η τυποποιημένη κουρτίνα είναι 2,45 και πάει από το ταβάνι μέχρι λίγο πιο πάνω από το πάτωμα! Κι αυτό μάλλον για οικονομία στην ενέργεια (μικρότερος όγκος χρειάζεται λιγότερα για θέρμανση) αλλά και στο συνολικό ύψος της οικοδομής. Επίσης, δεν πρέπει να ψάχνεις για δοκάρια και κολώνες στις οικοδομές. Μιας και η περιοχή δεν ξέρει από σεισμούς τέτοια πράγματα δεν συνηθίζονται και οι πλάκες στέκουν πάνω στους τοίχους! Ένα σινάζι είν’ αρκετό!

Τα Ψάρια

Κι αν το παξιμάδι δεν υπάρχει, γιατί να υπάρξει το ψάρι. Το πρώτο είναι θέμα τεχνικής. Το δεύτερο θέμα απόστασης. Από πού να έρθει το ψάρι στο Μόναχο. Κι αφού δεν το ήξεραν παλιότερα πώς να έχει μπει στη διατροφή τους. Με την ανάπτυξη των μεταφορών έρχονται κάτι ψάρια αλλά, εκτός από κάνα σολομό, δεν λένε. Ανύπαρκτης φρεσκάδας ακόμα και τα ποταμίσια που βρίσκω στον πάγκο του σουπερμάρκετ. Αλλά ούτε από κατεψυγμένα υπάρχει φως. Έχει σαρδέλα κατεψυγμένη(!) και κάτι άλλα που δεν τα ξέρω και δεν έχουν γεύση. Αλλάζω, δοκιμάζω και δεν έχω βρει κάτι να μ’ αρέσει όπως π.χ. μπακαλιάρο. Θα συνεχίσω και πού θα πάει. Μέχρι να φύγω κάτι θα βρεθεί! Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη που είναι πιο κοντά σε θάλασσα. Πάντως εδώ δεν λένε.

Παξιμάδια και Τυρί

Ποιο παξιμάδι. Το είδος είναι άγνωστο εδώ. Υπάρχουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα είδη από ψωμιά ή ψωμάκια, μεγάλα, μεσαία, μικρά κλπ με ηλιόσπορο, με κρεμμύδια, με πατάτα, με σουσάμι, με ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου. Όμως παξιμάδια δεν έχω βρει. Φρυγανιές ναι, κι αυτές στο σουπερμάρκετ που είναι μικρές και γλυκές (προφανώς, έχουν αυξημένη ζάχαρη). Εγώ έχω συνηθίσει να συνοδεύω το τσάι μου με παξιμάδι που το βουτάω και τυρί. Και το παξιμάδι μου λείπει. Όχι ότι το τυρί είναι της προκοπής. Σε μεγάλη «ποικιλία» είναι τα τυριά τύπου ένταμ ή γκούντα. Ημίσκληρα ή μαλακά (μπρι) σε χαμηλή τιμή και γεύση. Αλλά, ευτυχώς, βρήκα στο Άλντι ένα κατσικίσιο που λέει. Υπάρχει και παρμεζάνα, αλλά μπορείς να τη φας σκέτη? Δεν μου ‘ρχεται. Βρίσκω και φέτα «Τυράς» στο Λιντλ κι έτσι λοιπόν, από τυρί τα βολεύω. Από παξιμάδι όμως? Και βέβαια δεν λέει να κάνω εισαγωγή από Ελλάδα (γενικά η ιδέα της εισαγωγής τροφίμων δεν μ’ αρέσει).