Υπάρχουν δυο είδη αστυνομικών: αυτοί με τις μπλε στολές κι οι άλλοι με τα χακί. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ομοσπονδιακούς και τοπικούς, πάντως οι δυο συνεργάζονται. Μπορεί να δεις περιπολία από το ένα ή από το άλλο είδος μπορεί να είναι κι ένας κι ένας (ή ομάδα από περισσότερους). Ξεχωρίζουν μόνο από τη στολή. Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα με την Αστυνομία και την Χωροφυλακή που ήταν οι αρμοδιότητες σαφώς καθορισμένες και δεν μπερδευότανε ο ένας στην περιοχή του άλλου. Κι αν κυνηγούσαν κάποιον και κατάφερνε να περάσει στην περιοχή ευθύνης του άλλου, μπορούσε να διαφύγει άνετα. Εδώ δεν έχει τέτοια. Υπάρχουν, βέβαια, και διάφοροι σεκιουριτάδες. Άλλοι των σιδηροδρόμων, άλλοι των αστικών συγκοινωνιών, όλοι με τα κλομπ και τις χειροπέδες στη ζώνη. Σε τράπεζες πάντως, ούτε αστυνομικούς, ούτε σεκιουριτάδες έχω δει.
Πάντως, όπως έχω ξαναγράψει, είναι πανταχού παρόντες και εμφανίζονται σε χρόνο ντε τε (dt). Είμαι σε ένα κατάστημα Müller (καλλυντικά, καθαριστικά και ψιλοπραγματάκια) στο σταθμό. Σε ένα δίαδρομο, για άγνωστο σε μένα λόγο, είναι μια γυναίκα στο πάτωμα με το κεφάλι της γεμάτο αίματα. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά είναι κάτι που εξελίσσεται. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θα σταματήσουν να χαζέψουν σε μια τέτοια περίπτωση. Αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ κι εμφανίζονται 4 – 5 σεκιουριτάδες. Ξοπίσω τους οι αστυνομικοί και μαζί 2 τραυματιοφορείς με τα σύνεργα για πρώτες βοήθειες.
Μιας και ανέφερα τις πρώτες βοήθειες: σε κάθε σχεδόν σταθμό του μετρό υπάρχει κιβώτιο πρώτων βοηθειών στο οποίο, συνήθως, περιλαμβάνεται και απονιδωτής. Είναι εξειδικευμένο μηχάνημα και για να το χρησιμοποιήσει κάποιος πρέπει να ξέρει πώς. Το θέμα είναι πως το μηχάνημα βρίσκεται και σε σταθμούς που δεν υπάρχει κόσμος (προσωπικό). Όμως προφανώς το σκεπτικό είναι πως αν υπάρχει το μηχάνημα μπορεί να βρεθεί και κάποιος που να ξέρει. Αν δεν υπάρχει, και να ξέρει, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα! Και αν χρησιμοποιηθεί όταν χρειάζεται σώζει ζωές.
