Κανόνι, Φωλιά Ειρήνης

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ένα τραγούδι του νέου κύματος (1971) με τίτλο "Το Παλιό Κανόνι". Υπάρχει και στο YouTube για όποιον ήθελε να το θυμηθεί ή να το γνωρίσει. Πού το θυμήθηκα? Απλούστατα: Είχα πάει το Πάσχα στο Βερολίνο (εντυπώσεις τις επόμενες μέρες, να καταφέρω να ανεβάσω και τις φωτογραφίες που θέλω). Εκεί υπάρχουν τα δυο τανκς που μπήκαν πρώτα στο Βερολίνο το 1945, στη μάχη που έκρινε την ήττα του Ναζισμού και της Γερμανίας. Στο ένα από τα δυο λοιπόν είδα την παρακάτω σκηνή:

Είναι μετά να μην κάνω συνειρμούς μετά? Κι ας λέει η κόρη μου πως έτσι προδίδω την ηλικία μου. Έτσι είναι: Είμαι γεννημένος το 1959. Έκλεισα τα 50 και πάμε παρακάτω. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε.

Μουσική στο Ραδιόφωνο

Και μετά την εικόνα ο ήχος! Στο ραδιόφωνο, λοιπόν, ακούγεται βασικά αμερικάνικη μουσική. Υπάρχουν, βέβαια, και σταθμοί με αποκλειστικά κλασσική μουσική που εδώ παίζει στην έδρα της. Δίπλα το Ζάλτσμπουργκ (όπως διαβάζεται σωστά, Σάλτσμπουργκ όπως το ξέρουμε) είναι η γενέτειρα του Μότσαρτ, αλλά και γενικότερα η Κεντρική Ευρώπη είναι πατρίδα των περισσότερων από τους συνθέτες κλασσικής μουσικής. Έτσι ακούγεται αρκετά, όχι μόνο από το ραδιόφωνο αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Βέβαια, η τοπική μουσική, εδώ στο Μόναχο, είναι η συνέχεια από την Τυρολέζικη και είναι σ’ αυτό το στυλ. Και αυτή ακούγεται στις παραδοσιακές μπιραρίες. Από πνευστά όργανα, αλλά και βιολιά. Όμως, αυτά, για μένα, είναι φολκλόρ. Κάτι σαν τα δικά μας δημοτικά τραγούδια. Από κει και πέρα κυριαρχούν τα αμερικάνικα ποπ – ροκ και μάλιστα περασμένων δεκαετιών. Υπάρχουν δυο τρεις σταθμοί με αποκλειστικά τέτοια μουσική – κάτι βέβαια που εμάς μας βολεύει ακουστικά αφού είναι γνώριμα ακούσματα.

Παρόμοια είναι και η κατάσταση στις μπιραρίες όπου παίζει ζωντανή μουσική. Μαρς ακούγονται από μπάντες με πνευστά και ένα σύστημα σαν ντραμς και μπορεί και κάνα ακορντεόν. Εδώ, δεν έχει φωνητικά. Και μπορεί να χωθεί και κάνας "Γαλάζιος Δούναβης" (γενικά, το συγκεκριμένο κομμάτι ακούγεται σε πολλές περιπτώσεις, π.χ. από "μουσικούς του δρόμου" = ζητιάνους μετά μουσικής) ή άλλα γνωστά κλασσικά κομμάτια.

Ίσως για το γεγονός να φταίει ότι δεν υπάρχει ικανή τοπική μουσική παραγωγή. Μιας και όπως λέει ο Δημήτρης η γλώσσα δεν προσφέρεται για τραγούδι! Πάντως, βλέπω αφίσες για νέες κυκλοφορίες δίσκων. Και ακούγονται και γερμανικά τραγούδια σε κάποιες περιπτώσεις. Ειδικά τις τελευταίες μέρες ακούω στο τρένο έναν δίσκο (καινούριο πιθανά γιατί τώρα άρχισε να ακούγεται και μπαίνει κάθε μέρα). Το στυλ μου θυμίζει μια παλιά κασέτα των Σίτυ που είχε η Μαρία. Θα ήθελα να τον αγόραζα αλλά δεν ξέρω ποιος είναι και πώς λέγεται. Σκέπτομαι καμιά μέρα να ρωτήσω το συνοδό της αμαξοστοιχίας αν ξέρει.

Οι Μεταγλωττίσεις στην Τηλεόραση

Δεν υπάρχει σειρά ή ταινία στην τηλεόραση που να μην είναι μεταγλωττισμένη στα Γερμανικά. Όλες οι αμερικάνικες σειρές που κυριαρχούν αλλά και λατινοαμερικάνικες κλπ είναι στα Γερμανικά. Και προξενεί παράξενη αίσθηση να ακούς την περίφημη ατάκα του Τζέημς Μποντ «μάι νέιμ ιζ Μποντ. Τζέημς Μποντ.», όπως την έχεις συνηθίσει, να ακούγεται «μάινε νάμε ιστ Μποντ. Τζέημς Μποντ» (Ιπροσθέστε και τη γερμανική προφορά)! Μέσω τέλετεξτ μπορείς να βάλεις και υπότιτλους (στα γερμανικά, εννοείται) σε κάποιες περιπτώσεις. Και, εμένα τουλάχιστον, με βοηθάει αρκετά να καταλάβω τι λένε (όσο προλαβαίνω αν διαβάσω).
 Δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό είναι αυτό. Έχω συνηθίσει που στην Ελλάδα τα πάντα είναι με υπότιτλους (πολλές φορές της κακής ώρας). Και δεν ξέρω τι γίνεται σε Αγγλόφωνες χώρες (εκεί χρειάζεται λιγότερο πρόγραμμα μεταγλώττιση). Γενικά όμως, η μεταγλώττιση φοριέται πολύ. Την έχω συναντήσει στα περισσότερα μέρη που έχω βρεθεί. Αντίθετα, δεν θυμάμαι να έχω δει υπότιτλους. Αλλού, συνήθως, υπάρχουν και κανάλια σε άλλη γλώσσα. Εδώ με το ζόρι θα βρεθούν το CNN, και το BBC. Άντε και το TRT 1 (Turk)!!!

Κηπόσπιτα

Έγραψα κάποια στιγμή: Τι ακριβώς είναι αυτά τα μικρά σπιτάκια των 15 – 20 τετραγωνικών σε οικόπεδα των 50 – 100 – 150 τετραγωνικών, που υπάρχουν στις παρυφές των πόλεων (μεγάλων ή μικρότερων) αλλά και δίπλα στις γραμμές του τρένου? Είναι μια απορία που δεν έχω καταφέρει να λύσω. Είναι μικρά, σαν τις ξύλινες αποθηκούλες που πουλάνε (π.χ. στο Praktiker) για τους κήπους, αλλά έχουν παράθυρα και συνήθως μια σκεπαστή προέκταση (σαν χαγιάτι). Μοιάζουν σαν κατασκηνώσεις (πολλά έχουν και σημαία ή έστω τον ιστό) αλλά σε ορισμένα βλέπω κόσμο και το χειμώνα. Και ο μικρός κήπος τι ρόλο παίζει? Δεν έχω καταλάβει αλλά μου έχει κάνει εντύπωση το πλήθος τους και η επανάληψή τους.

Γκάρμις και Πάλι, Συνέχεια

Κάθε κτίριο που σέβεται τον εαυτό του και την παράδοση έχει τις ζωγραφιές του

Να συνεχίσω σήμερα με εικόνες από το Γκάρμις

Γκάρμις και Πάλι

Είχα υποσχεθεί φωτογραφίες από το Γκάρμις. Ιδού, λοιπόν, μερικές. Και για αρχή, μόλις έχουμε φθάσει και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για Τσούγκσπιτσε με το τοπικό τρενάκι που θα μας πάει μέχρις ένα σημείο για να αλλάξουμε και να πάρουμε τον οδοντωτό.

Στην Κορυφή της Γερμανίας, Συνέχεια

Η κορυφή