Καμπαναριά Ναών

Οι πύργοι (και καμπαναριό ο ένας) της Φράουεν Κίρχε στο Μόναχο αποτελούν σήμα κατατεθέν της πόλης.

Το καμπαναριό "φοριέται" πολύ. Αποτελεί βασικό συνοδευτικό κάθε ναού (αναμενόμενο - κι υπάρχουν πολλοί αν βάλεις πως κάθε μέρος έχει τουλάχιστον έναν για καθολικούς κι έναν για ευαγγελικούς, αν υπάρχει και ποικιλία σ' αυτούς π.χ. άλλον για Ιωαννίτες ή διάφορης καταγωγής ορθόδοξους και πάει λέγοντας) αλλά και πολλών άλλων κτιρίων π.χ. σίγουρα των δημαρχείων αλλά και των σχολείων ή και σε κτίρια εποχής. Την έχω πατήσει κάποιες φορές νομίζοντας πως το κτίριο είναι εκκλησία και τελικά αποδείχτηκε κάτι άλλο. Κι όταν είπα να βάλω εδώ κάποια, βγήκαν τόσα πολλά που τελικά αποφάσισα να τα χωρίσω σε κατηγορίες. Κι όχι πως θα καταφέρω να βάλω όλα όσα έχω τραβήξει – είναι ένα θέαμα που μ' εντυπωσιάζει κι έτσι δύσκολα να δω καμπαναριό και να μην πάρω μια φωτογραφία – αλλά και πάλι είναι πολλά.

Το Ελληνικό μας Κόμπλεξ

Πολλές φορές, μιλώντας με φίλους από την Ελλάδα, μου λένε πως είμαι τυχερός που βρίσκομαι εδώ μιας και εδώ, στη Γερμανία υπάρχει ένα οργανωμένο κράτος που αποτελείται από ανθρώπους που είναι δουλευταράδες, τακτικοί, οργανωμένοι, ένα κράτος που σέβεται τον άνθρωπο. Σ’ αντίθεση με την Ελλάδα που είμαστε τεμπέληδες, εκ του προχείρου, βρωμιάρηδες, με το ρουσφέτι και τη λαμογιά να μας έχουν γίνει δεύτερη φύση.

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ο «νόμος του Μέρφυ» δεν έχει να κάνει με κάποια νομολογία, με δικαστές ή αστυνόμους κλπ. Είναι κάτι σαν το νόμο του Νεύτωνα ένας κανόνας δηλ. που ισχύει στις καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Με τη διαφορά ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί με μαθηματικές μεθόδους παρά μόνο με προσωπικές στατιστικές. Και η στατιστική δεν είναι απόδειξη αφού με κατάλληλο τρόπο μπορεί να βγάλει τα πιο απίθανα και αντιφατικά συμπεράσματα.

IPTV

Ναιαιαιαιαιαι. Επιτέλους. Μετά από ένα χρόνο που βρίσκομαι εδώ, μπορώ να δω Ελληνική τηλεόραση κανονικά (ή περίπου κανονικά). Ας είναι καλά το ίντερνετ.
Στο σπίτι που μένω δεν μπορώ να βάλω πιάτο για δορυφορική λήψη. Κι αυτό αφενός μεν γιατί ο ιδιοκτήτης φοβάται να κάνω τρύπες στο ντουβάρι, μιας και τα ντουβάρια είναι κοινόκτητα και μην του πουν τίποτα από την εταιρία που έχει την ευθύνη της πολυκατοικίας, αλλά και από την άλλη, μιας και το πιάτο πρέπει να βλέπει κατευθείαν το νοτιά ενώ ο προσανατολισμός του διαμερίσματος είναι προς τη δύση και μάλιστα ελαφρά (μια ιδέα) γυρισμένο προς βορρά, η δορυφορική δεν φαινόταν να μπορεί να στηθεί. Δεν το έψαξα με κανέναν ειδικό αλλά έβλεπα τις δυσκολίες. Στήριξέ το, μου λένε, σε τρίποδο. Και τι γίνεται ρε κύριε άμα πιάσει κάνας αέρας και την πάρει και τη ρίξει σε κάνα κεφάλι; Πέρα από το θέμα του προσανατολισμού.

Πράγα 3

Πράγα, συνέχεια τρίτη

Άποψη της πόλης από το κάστρο Χραντσάνι

Πράγα 2

Συνεχίζουμε με την περίφημη "Γέφυρα του Καρόλου". Κι αυτή περίφημη; Τι να κάνουμε. Η Πράγα έχει πολλά περίφημα. Γιατί είναι περίφημη αυτή; Μα γιατί είναι μια γέφυρα που στήθηκε πριν από 600 περίπου χρόνια να ενώσει τα δυο κομμάτια της πόλης. Ξεκίνησε από τον Κάρολο τον 4ο (της Βοημίας) στα τέλη του 14ου αιώνα και τέλειωσε λίγο αργότερα. Έχει μήκος πάνω από 500 μέτρα (θαύμα για την εποχή) και είναι στολισμένη με γλυπτά αριστερά και δεξιά ενώ στις άκρες της στέκουν οι πύργοι που έλεγχαν ποιος περνάει μιας και τότε έπαιρνε μέρος στην οχύρωση της πόλης.

Πράγα

Ντίνα ήρθε η ώρα και για την Πράγα. Από το Πάσχα που είχα πάει, τώρα βρέθηκε καιρός. Τι να γίνει. Κι υπάρχουν κι άλλες πόλεις στην αράδα... Αλλά την Πράγα την περιμένει η Ντίνα κι έτσι είπα να την βάλω πρώτη (που λέει ο λόγος).
Η Πράγα είναι μυστηριακή. Είναι μια πόλη που γοητεύει τον επισκέπτη. Φτάσαμε σ’ αυτήν απογευματάκι. Παρόλο που ήταν Απρίλης, το κρύο ήταν τσουχτερό. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Η ιδέα ήταν καταπληκτική γιατί είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα εξαιρετικά τουριστικό κομμάτι της πόλης χωρίς να βρούμε τουρίστες! Και νοιώσαμε να μεταφερόμαστε σε μια άλλη, πολύ παλιά, εποχή, στην Πράγα του μεσαίωνα.