Ο Νόμος του Μέρφυ

Ο «νόμος του Μέρφυ» δεν έχει να κάνει με κάποια νομολογία, με δικαστές ή αστυνόμους κλπ. Είναι κάτι σαν το νόμο του Νεύτωνα ένας κανόνας δηλ. που ισχύει στις καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Με τη διαφορά ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί με μαθηματικές μεθόδους παρά μόνο με προσωπικές στατιστικές. Και η στατιστική δεν είναι απόδειξη αφού με κατάλληλο τρόπο μπορεί να βγάλει τα πιο απίθανα και αντιφατικά συμπεράσματα.
Κάπου διάβασα πως "η βασική δε διαφορά μεταξύ των Νόμων της Φύσης και του Νόμου του Μέρφυ έγκειται στο ότι με τους Νόμους της Φύσης μπορείς να είσαι σίγουρος ότι τα πράγματα κάθε φορά θα πηγαίνουν στραβά με τον ίδιο τρόπο" και συμφωνώ απόλυτα.

Ο νόμος του Μέρφυ θα μπορούσε να ειπωθεί και ως νόμος της γκαντεμιάς. Λέει π.χ. ότι: περιμένεις σε μια ουρά (σουπερμάρκετ ή διόδια ή όπου αλλού) κι είσαι κολλημένος. Βλέπεις ότι η διπλανή της κινείται πιο γρήγορα. Αποφασίζεις να μετακινηθείς και να πας στην άλλη. Τότε η ουρά που πήγες θα κολλήσει ενώ αυτή που ήσουνα θα προχωρήσει γρήγορα. Πώς γίνεται αυτό;

Σε μένα ο νόμος αυτός εφαρμόζεται τακτικότατα: συνήθως, φεύγοντας από το σχολείο δεν έχω πολύ χρόνο μέχρι να πάρω το τρένο. Αν, λοιπόν, χάσω τον προαστιακό από το σχολείο, το τρένο θα φύγει στην ώρα του από το σταθμό. Αν το προλάβω με την ψυχή στο στόμα, φτάνοντας στο κεντρικό σταθμό θα διαπιστώσω ότι το τρένο για Μόναχο έχει καθυστέρηση και θα το προλάβαινα ακόμα κι αν έπαιρνα το επόμενο. Μου έχει συμβεί τόσες πολλές φορές που έχω πια σταματήσει να τρέχω για να προλάβω κάποιο συγκεκριμένο τοπικό (προαστιακό, μετρό κλπ). «Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθεί» που λέει κι η παροιμία.

Πάντως, την περασμένη βδομάδα έκανα δυο φορές ρεκόρ ταχύτητας επιστροφής και μάλιστα σε διαδοχικές μέρες: από την ώρα που χτύπησε το κουδούνι στο σχολείο βρέθηκα στο σπίτι σε 3 ώρες και 15 λεπτά την πρώτη μέρα και σε 3 και 10 την επόμενη. Δεν ξέρω αν θα ξαναδώ τέτοιο χρόνο ή αν υπάρχει περιθώριο και για κάνα 5λεπτο νωρίτερα!!!!

Χθες οι συγκυρίες ανέτρεψαν επανειλημμένα τα δεδομένα και το ρεκόρ επαναλήφθηκε: το κουδούνι του σχολείου χτυπάει στις 13:55. Μέχρι να κατέβω, να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω, ειδικά αν κάποιος μαθητής έχει να ρωτήσει κάτι την τελευταία στιγμή, η ώρα περνάει από 14:00. Έτσι δεν είναι σίγουρο αν θα προλάβω τον προαστιακό των 14:04. Αυτό γίνεται συνήθως μία στις τρεις φορές. Έτσι και χθες, έφθασα στη σκάλα την ώρα που έφευγε ο συρμός. Περιμένοντας τον επόμενο βλέπω το τρένω που θα έφευγε στις 14:12 να περνάει από μπροστά μου που σημαίνει πως χθες είχε αυτά τα 3 - 5 λεπτά καθυστέρηση που όμως ΑΝ είχα φύγει θα μου έδιναν τη δυνατότητα να το προλάβω. Μιας όμως κι κάτι τέτοιο δεν έγινε (είμαι σίγουρος πως, σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ, αν έτρεχα το τρένο δεν θα είχε καθόλου καθυστέρηση) παίρνω το επόμενο και πάω στο σταθμό. Κι εκεί ανακαλύπτω πως το τρένο των 13:58 έχει καθυστέρηση 35' κάτι που σημαίνει πως έμπαινε στο σταθμό την ώρα που έφθανα εγώ στην αποβάθρα. Μαζί και με κατάλληλες ανταποκρίσεις στο Μόναχο (το μετρό το πρόλαβα στο τσακ και στην ανταπόκριση που παίρνω στη Σάιντπλατς το απέναντι μας περίμενε) έφθασα πάλι στο σπίτι στις 17:07. Χρόνος 3 ώρες και 10 λεπτά (περίπου) απ' το χτύπημα του κουδουνιού!