Διαμαρτυρία

Μια πρωτότυπη διαμαρτυρία έγινε στην πλατεία Φικτουαλίενμαρκτ στο κέντρο του Μονάχου. Ήταν μια διαμαρτυρία για την κατανάλωση κρέατος απ' ότι κατάλαβα! Δυο κοπέλες ήταν ξαπλωμένες γυμνές και πασαλειμμένες με κόκκινη μπογιά και χαρτί από πάνω που περιέγραφε το "εμπόρευμα". Σκεπασμένες με νάιλον μεμβράνη για να μην κρυώνουν, μέσα σε κάτι σαν κούτα που ήταν το στρώμα τους, μαζεμένες έμοιαζαν με πραγματικό σφαχτό.

Εφημερίδες της Γερμανίας

Από τα παλιά καλά (ή κακά) χρόνια είχα ακούσει κάποια ονόματα γερμανικών εφημερίδων, όπως και κάποιων άλλων χωρών. Πόσες ξένες εφημερίδες ξέρουμε, αλήθεια, στην Ελλάδα; Μια δυο από κάθε χώρα, αν δεν κάνω λάθος. Και, τουλάχιστον για τη Γερμανία, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Γιατί πόσες νομίζετε πως είναι οι εφημερίδες παγγερμανικής κυκλοφορίας; Ελάχιστες. Προσπαθώντας να κάνω μια καταμέτρηση, κάποια στιγμή διαπίστωσα πως αυτές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού! Επίσης, αν το δούμε λίγο καλύτερα, αυτές δεν βγαίνουν σε μια πόλη αλλά η κάθε μια έχει διαφορετική έδρα. Και τα δυο είναι νομίζω συνέπεια από το γεγονός πως στη Γερμανία κυκλοφορούν πολλοί τοπικοί τίτλοι. Και ο Γερμανός προτιμά την εφημερίδα της περιοχής του κι όχι αυτήν που έρχεται από ένα σοφό κέντρο. Σε πλήρη αντίθεση δηλ. με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα όπου υπάρχουν 10 - 15 τίτλοι πανελλαδικής κυκλοφορίας και όλοι είναι με έδρα την Αθήνα (οι τίτλοι της Θεσσαλονίκης έχουν ουσιαστικά εκλείψει, πέρα απ' το γεγονός πως δεν ξέρω να είχαν ποτέ πραγματικά πανελλαδική κυκλοφορία).

Εκλογές στη Βάδη - Βυρτεμβέργη

Η Γερμανία, όπως είναι γνωστό κι έχω παρουσιάσει στα πρώτα σημειώματα, είναι ένα ομόσπονδο κράτος. Αποτελείται δηλ. από επιμέρους κρατίδια που το καθένα έχει τη δική του κυβέρνηση και βουλή κι υπάρχουν αρκετά θέματα που ρυθμίζονται τοπικά, ανεξάρτητα στο ένα κρατίδιο από το διπλανό (ή το μακρινό). Στα πλαίσια αυτά οι τοπικές εκλογές γίνονται σε διαφορετικές ημερομηνίες κι έτσι κάθε λίγο κάποιο από τα 16 αυτά κρατίδια θα έχει εκλογές. Έτσι την Κυριακή ήταν η σειρά της Βάδης - Βυρτεμβέργης. Του δεύτερου σε πλούτο κρατιδίου (μετά τη Βαυαρία) και τρίτου (μετά τη Βαυαρία και τη Κάτω Σαξονία) σε έκταση και πληθυσμό (μετά τη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία και τη Βαυαρία) (πηγή Βικιπαίδεια). Κατανοητή λοιπόν η ιδιαίτερη σημασία των εκλογικών αποτελεσμάτων.

BMW

Μπεεμβέ επί παντός Μονάχου. Φωτογραφία τραβηγμένη από ψηλά, από τον Ολυμπιακό Πύργο η σκιά του οποίου "δείχνει" τον πύργο των κεντρικών γραφείων της εταιρίας και το μουσείο της, που βρίσκονται μπροστά από ένα από τα εργοστάσιά της. Μπροστά δεσπόζει το κτίριο του "κόσμου της Μπεεμβέ" με τις ηλιακές κυψέλες στη στέγη! Πίσω του (δηλ. αριστερά στη φωτογραφία) ο σταθμός Ολύμπια Τσέντρουμ του μετρό. Πιο πίσω άποψη του βορειοανατολικού Μονάχου ενώ στο βάθος διακρίνεται το "Αλιάνζ Αρένα" το στάδιο της Μπάγιερν.

Κλείδωσε την Αγάπη σου!

Πριν αρκετό καιρό, τότε που είχαμε πάει με τη Μαρία στην Κολωνία, είχαμε δει στα πλαϊνά της γέφυρας που πέρναγε εκείνη την ώρα το τρένο μπαίνοντας στο σταθμό, να υπάρχουν πάρα πολλές κλειδαριές κρεμασμένες που - προφανώς - δεν είχαν κάτι να κρατήσουν. Μας έκανε εντύπωση, ήταν βασικά από τη μια πλευρά της γέφυρας, αλλά έχοντας μπει σχεδόν σε κάθε θηλιά του προστατευτικού πλέγματος και μη υπάρχουσας θέσης για άλλες, κάπου είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και από την απέναντι. Το σχολιάζαμε μέσα από το τρένο όταν τις βλέπαμε, αναρωτιόμασταν ποιοι και γιατί τις έβαλαν εκεί. Βγάλαμε και κάτι φωτογραφίες που ήταν χάλια μιας και το τρένο προχωρούσε κι ήταν και μέσα από το τζάμι, αλλά με το που βγήκαμε από το τρένο το είχαμε ξεχάσει. Μας είχε πάρει κι ο ενθουσιασμός που βρεθήκαμε σε καινούριο μέρος, τι να σκεφτόμαστε τώρα. Το βράδυ, επιστρέφουμε κουρασμένοι στο σταθμό, έχουμε κάποια ώρα που μπορούμε να ξοδέψουμε ακόμα, αλλά την περνάμε με καφέ μιας και μας είχε φύγει τελείως από το νου το θέμα με τις κλειδαριές. Φεύγοντας με το τρένο τις ξαναβλέπουμε, αλλά είναι αργά για να πάμε κοντά μπας και λύσουμε την απορία μας: γιατί τόσες κλειδαριές;

Αντιμετώπισή μου από τους Γερμανούς

Είναι κάποια σημειώματα που δεν γράφονται με δική μου πρωτοβουλία αλλά γιατί κάποιος κάπου μου το πρότεινε. Βέβαια, όταν αποφασίζω να γράψω για κάτι, αυτό γίνεται με τη δική μου θεώρηση, που μπορεί να είναι και αντίθετη απ' αυτήν εκείνου που το πρότεινε. Κι αυτό το σημείωμα είναι "κατόπιν παραγγελίας". Πάει κάμποσος καιρός που ένας αναγνώστης, ο Θανάσης, σε σχόλιό του σε μάλλον άσχετο θέμα, με παρακινούσε να γράψω για τη σχέση μου με τους Γερμανούς. Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες. Πέρασε κάμποσος καιρός, το είχα κατά νου να το κάνω αλλά όλο το ανέβαλα. Ε, σήμερα λοιπόν ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτό.

Ταξίδια

Ημέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας σήμερα και αργία. Άρα, σύμφωνα με τις συνήθεις μου, δεν θα έπρεπε να έχει δημοσίευση, αφού ΔΕΝ πάω στη Στουτγάρδη. "Νο τρένο Νο ποστ" είναι ο συνήθης κανόνας (αν και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις όπως π.χ. την εβδομάδα των διακοπών). Το θέμα είναι ότι τώρα βρίσκομαι στο Αμβούργο. Οπότε τρένο μεσολάβησε και μάλιστα για πολύ. Το ζήτημα είναι πώς και γιατί προέκυψε το Αμβούργο. Αυτή την ιστορία θα διηγηθώ, μαζί και με το πώς έγινε κατορθωτό να φτάσω μέχρις εδώ. Για την πόλη αυτή έχω γράψει το καλοκαίρι κυρίως ό,τι είδα απ' το λεωφορείο, όταν την είχα επισκεφτεί στα πλαίσια της βόλτας στη Σκανδιναβία. Κι επειδή μας άρεσε τότε, είχαμε πει πως κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναπάμε.