Ταξίδια

Ημέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας σήμερα και αργία. Άρα, σύμφωνα με τις συνήθεις μου, δεν θα έπρεπε να έχει δημοσίευση, αφού ΔΕΝ πάω στη Στουτγάρδη. "Νο τρένο Νο ποστ" είναι ο συνήθης κανόνας (αν και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις όπως π.χ. την εβδομάδα των διακοπών). Το θέμα είναι ότι τώρα βρίσκομαι στο Αμβούργο. Οπότε τρένο μεσολάβησε και μάλιστα για πολύ. Το ζήτημα είναι πώς και γιατί προέκυψε το Αμβούργο. Αυτή την ιστορία θα διηγηθώ, μαζί και με το πώς έγινε κατορθωτό να φτάσω μέχρις εδώ. Για την πόλη αυτή έχω γράψει το καλοκαίρι κυρίως ό,τι είδα απ' το λεωφορείο, όταν την είχα επισκεφτεί στα πλαίσια της βόλτας στη Σκανδιναβία. Κι επειδή μας άρεσε τότε, είχαμε πει πως κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναπάμε.

Γενικά, έχουμε επισκεφτεί πολλές πόλεις σε επισκέψεις μιας μέρας. Για διάφορους λόγους δεν μας βγαίνει για παραπάνω. Ίσως κάποιος πει πως δεν αξίζει τον κόπο για τόσο λίγο. Εγώ απ' την άλλη έχω την άποψη πως πας κάπου, παίρνεις μια ιδέα πώς είναι κι αν σ' αρέσει ξαναπάς. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι προορισμοί που δεν είναι εύκολο να τους επισκέπτεσαι τακτικά μιας και η απόσταση είναι μεγάλη κι άρα τα έξοδα πολλά κλπ. Απ' την άλλη, ακόμα κι αν δεν σου δοθεί η ευκαιρία για μια ολοκληρωμένη επίσκεψη, τουλάχιστον έχεις φτάσει μέχρις εκεί, έχεις δει μερικά πράγματα, έχεις πάρει μια ιδέα. Ενώ αν δεν έχεις πάει καθόλου δεν έχεις άποψη. Εξάλλου, δεν συνηθίζω να επισκέπτομαι ένα μέρος για να ξεκουραστώ. Πάω για να το γνωρίσω. Για ξεκούρασμα πάω στη Μυτιλήνη (και με πλακώνει η μάνα μου στις δουλειές που έχει μαζέψει έναν χρόνο και μαύρη ξεκούραση κάνω, αλλά τέλος πάντων) αν και, κι εκεί κάνουμε κάποιες εκδρομές. Το να πάω κάπου και να μείνω όλες τις μέρες στον ίδιο τόπο μια φορά μου έτυχε μόνο στη Ζάκυνθο, την εποχή που δούλευα σε δυόμισι δουλειές και δεν είχα κουράγιο να κουνηθώ καθόλου. Κι έτσι έφτασα στο νησί αλλά δεν είδε τίποτα απ' αυτό αν και έμεινα 3 - 4 μέρες. Ενώ στη Σύρο μπορεί να πήγα μια μέρα αλλά είδα και τη Γαλισά και το Φοίνικα και τα υπόλοιπα που τραγουδάει ο Βαμβακάρης!

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο Αμβούργο. Το γεγονός ότι σήμερα είναι μέρα αργίας και για τα Ελληνικά σχολεία στη Γερμανία και μάλιστα ότι αυτή η αργία είναι Παρασκευή μας έδωσε την ευκαιρία για ένα ωραίο τριήμερο το οποίο αποφασίσαμε να το περάσουμε σ' αυτή την πόλη του Βορρά, 780 χιλιόμετρα μακριά απ' το Μόναχο. Η ιδέα να επισκεφτούμε και πάλι την πόλη όπως προανέφερα υπήρχε. Και ψάχναμε ευκαιρία για να φτάσουμε μέχρις εδώ. Το θέμα είναι πως δεν θέλαμε να μετακινηθούμε με αυτοκίνητο, είναι πάρα πολλά τα χιλιόμετρα κι όπως οι "άνετοι" αυτοκινητόδρομοι της Γερμανίας είναι τακτικότατα πηγμένοι στην κίνηση, η ιδέα να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο δεν μας ενθουσίαζε. Για αεροπλάνο δεν μας ερχόταν κι έμενε το τρένο. Το ταξίδι είναι περίπου 6 ώρες και το κανονικό εισιτήριο στα 129€ (κι άλλα τόσα η επιστροφή)! Έστω κι αν εγώ έχω την κάρτα και δεν πληρώνω, έστω κι αν η Μαρία έχει κάρτα για έκπτωση 25% έστω κι αν βρίσκαμε τις καλύτερες δυνατές τιμές για Αμβούργο (κλείνοντας τα εισιτήρια πολύ νωρίς) η τιμή δεν θα ήταν χαμηλότερη από 120€ πήγαιν' έλα. Αρκετά για ένα τριήμερο, αφού σ' αυτά πρέπει να προστεθούν ξενοδοχεία κλπ. Όχι δηλ πως δεν είναι εφικτό, αλλά το θέμα δεν είναι να πετυχαίνει κανείς το εφικτό αλλά το βέλτιστο.

Πάμε λίγο σε μια άλλη ιστορία για να επιστρέψουμε στο χθεσινό ταξίδι. Όπως ανέφερα παραπάνω έχω μια κάρτα για να ταξιδεύω δωρεάν σε όλα τα τρένα της Γερμανίας (βασικά σ' αυτά των γερμανικών σιδηροδρόμων, αλλά και αρκετές άλλες εταιρίες την δέχονται). Η κάρτα αυτή δεν κοστίζει και λίγα. Πληρώνω 3.800€ το χρόνο. Ναι σωστά διαβάσατε. 3.800. Ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο. Βέβαια, με τα λεφτά αυτά μπορώ να μπω όποια ώρα θέλω (αυτό είναι ανεκτίμητο) σε όποιο τρένο αποφασίσω: τοπικό, μεγάλων αποστάσεων, γρήγορο, αργό, μεσαίο, του προαστιακού, σε όλα και να ταξιδέψω μέσα στη Γερμανία. Αν πω να βγω έξω πληρώνω από τα σύνορα και μετά (και με έκπτωση). Συγχρόνως μπορώ να χρησιμοποιήσω τον πυρήνα των αστικών συγκοινωνιών σε 120 πόλεις (δηλ. να πάρω τον προαστιακό μέχρι ένα σημείο κι από κει τα γύρω αστικά). Αν έδινα 19€ σε κάθε ταξίδι προς και από Στουτγάρδη (=38 τη μέρα) για 5 μέρες θα ήθελα 190€ μόνο για μια βδομάδα. Και συγχρόνως τα εισιτήρια στο Μόναχο, ας πούμε 50€ το μήνα. Τώρα, με 320€ το μήνα περίπου, μπορώ να κυκλοφορήσω στο Μόναχο, να κυκλοφορήσω στη Στουτγάρδη, να κάνω τα ταξίδια μου όλες τις μέρες (όσες και να είναι αυτές) χωρίς όχι μόνο να μπαίνω στη διαδικασία να κλείσω εισιτήριο αλλά (κι αυτό είναι το σπουδαιότερο που μου το έλεγε ο Σωτήρης και δεν το καταλάβαινα) να μπω στο πρώτο τρένο που θα βρω μπροστά μου. Γιατί με τα 19€ (που είναι τιμή προσφοράς και δεν την βρίσκεις πάντα, όταν τελειώσουν των 19 πάμε στα 29, στα 39, στα 49 και σταματάμε στα 53 για τα σούπερ ντούπερ τρένα ή στα 47 για τα πιο δευτεροκλασάτα, όλες οι αναφορές για εισιτήριο Β' θέσης) πρέπει να χρησιμοποιήσεις το συγκεκριμένο τρένο για το οποίο έχεις εισιτήριο. Κι αν το χάσεις, χάνεται το εισιτήριο ή πρέπει να πληρώσει διαφορά 15€ τουλάχιστον για αλλαγή. Κι αν έχει καθυστέρηση πρέπει να περιμένεις πότε θα έρθει και δεν μπορείς να φύγεις με ένα άλλο που θα περάσει νωρίτερα.

Ωραία και καλά όλ' αυτά αλλά τι σχέση έχουν με την επιλογή του τόπου και του χρόνου του συγκεκριμένου ταξιδιού; Έχουν γιατί για τα λεφτά που ξοδεύω για να αγοράσω την κάρτα οι Γερμανικοί σιδηρόδρομοι μου δίνουν πόντους τους οποίους μπορώ να εξαργυρώσω με αρκετούς και διάφορους τρόπους. Απ' όλους αυτούς εγώ διάλεξα να τους εξαργυρώσω σε ταξίδι. Μέχρι κάποια στιγμή δεν τους είχα δώσει και τόση σημασία, μέχρι που άρχισα να το σκέφτομαι όταν μου έστειλαν ένα ενημερωτικό για το πόσους πόντους είχα μαζέψει. Τα λογάριασα και είδα πως έφταναν για τρεις μέρες στο Αμβούργο. Έτσι τόσο η χθεσινή μεταφορά όσο και τα ξενοδοχεία για τρεις νύχτες είναι εξασφαλισμένα από τους πόντους αυτούς, τους οποίους όμως θα πρέπει να τους εξαργυρώσω όσο έχω στην κατοχή μου την κάρτα. Η κάρτα αυτή είναι ετήσια και την πρώτη την πήρα το Σεπτέμβρη του 2009 όταν ήρθα απ' την Ελλάδα. Το Σεπτέμβρη του 2010 την ανανέωσα και πήρα πόντους και για την ανανέωση. Ελπίζω τον φετινό Σεπτέμβρη να έχω αλλάξει σχολείο και να μην χρειαστεί να την ανανεώσω πάλι, άρα πρέπει τους πόντους να τους εξαργυρώσω μέχρι τότε. Δηλ. μέχρι τέλος Ιούλη που κλείνουν τα σχολεία γιατί μετά δεν θα είμαι στη Γερμανία. Αλλά ψάχνοντας για ημερομηνία (ένα απλό Σαββατοκύριακο μου φαινόταν λίγο) δεν έβρισκα χρόνο μια και το Πάσχα θα πάμε Ελλάδα ενώ στις διακοπές του Ιουνίου (που είναι δυο βδομάδες) έχουμε κλείσει για Πολωνία.

Έτσι αποφασίστηκε αυτό το ταξίδι. Το εισιτήριο της Μαρίας όμως είναι εξαρτημένο από τη δική μου κάρτα που σημαίνει πως μπορεί να ταξιδεύει μαζί μου αλλά όχι μόνη της. Έτσι χθες το πρωί σηκώθηκα στις 5:20. Πήρα το μετρό και πήγα στο σταθμό με τις βαλίτσες που τις άφησα σε ένα ντουλαπάκι εκεί. Πήρα το συνηθισμένο μου τρένο και πήγα στη Στουτγάρδη όπου έκανα το μάθημά μου και έφυγα. Πάω στο σταθμό να πάρω το τρένο για Μόναχο αλλά εκεί μαθαίνω πως το συγκεκριμένο τρένο των 11:12 έχει ματαιωθεί και ένα που μπήκε για αντικατάσταση έρχεται με 2 ώρες καθυστέρηση ενώ το επόμενο των 11:58 έχει 30 λεπτά. Και παρ' όλο που ο υπάλληλος μου λέει ότι το μεθεπόμενο (στις 12:12) θα είναι στην ώρα του αλλά ψάχνοντας στο ίντερνετ βλέπω πως αυτό έχει 40' καθυστέρηση. Οι τελευταίες αυτές καθυστερήσεις οφείλονται στο ότι κάποιος έπεσε στις γραμμές που λέγαμε. Πάνω στην αίθουσα αναμονής και περιμένω. Γύρω στις 12 και κάτι (κι αφού ελέγχω συνέχεια, μέσω ίντερνετ, το τι λέει το πρόγραμμα των τρένων μου) αποφασίζω να βγω και να περιμένω απ' έξω. Και βλέπω το τρένο των 11:58 να είναι στην αποβάθρα. Τα 30' τα έκανε 15'! Αν εμπιστευόμουνα το ίντερνετ θα το έχανα (όπως την πάτησε ο Σταύρος κι απ' αυτουνού το πάθημα αποφάσισα να βγω νωρίτερα.) Τα 15' γίνανε 10' αλλά δεν ήταν αρκετά για να προλάβω το τρένο των 14:20 για Αμβούργο κι έτσι πήρα των 15:11.

Το νέο πρόγραμμα έλεγε άφιξη στις 20:54 (έτσι κι αλλιώς εκ των προτέρων προετοιμασμένος για 12 ώρες και βάλε μέσα στα τρένα. Άρα μπόλικος χρόνος για να ετοιμαστεί κι αυτό το δημοσίευμα, σήμερα μόνο μερικές πινελιές μπήκανε) αντί στις 19:53. Το θέμα είναι πως όταν κάτι ξεκινάει στραβά, όλα στραβά θα πάνε. Φεύγοντας απ' το Μόναχο στην πρίζα δίπλα στην οποία κάθισα είχε ρεύμα κανονικά. Με το που ξεκινάμε κόβεται. Τέλος πάντων, έχει μπαταρία ο υπολογιστής για κάποιες ώρες, μικρό το κακό. Ο επόμενος σταθμός προβλεπόταν να είναι η Νυρεμβέργη αλλά σταματήσαμε στο Ίνγκλολσταντ γιατί κάποιος επιβάτης αρρώστησε. Ο οδηγός το πάτησε και φτάσαμε στη Νυρεμβέργη στην ώρα μας, αλλά φεύγοντας βρήκαμε κάτι έργα και είχαμε μικροκαθυστερήσεις. Κι ενώ ουσιαστικά μπαίναμε στο σταθμό του Βύρτσμπουργκ σταματάμε και περιμένουμε με τις ώρες γιατί κάτι έργα - λέει - γίνονταν μπροστά κι ήταν κομμένος ο δρόμος μας. Κι εδώ δεν βρέθηκε άλλο μονοπάτι! Σε 3 λεπτά θα έπρεπε να έχουμε φτάσει και κάναμε 45'. Εν τω μεταξύ πέρασε από δίπλα μας ένα τοπικό τρένο, αλλά δεν ξέρω αν σταμάτησε κι αυτό λίγο πιο μπροστά. Συνολικά μαζέψαμε πάνω από μισάωρο καθυστέρηση που ήταν αδύνατον να βγει αφού τα κομμάτια που έμεναν ήταν προγραμματισμένα να περαστούνε με ταχύτητες πάνω από 200 χλμ. Πόσο παραπάνω να πάει.

Και σιγά που θα ήταν αρκετά όλ' αυτά. Στο Ανόβερο το τρένο χωριζόταν στα δυο. Το πρώτο κομμάτι θα συνέχιζε μέχρι Αμβούργο και Λύμπεκ ενώ το δεύτερο θα έμενε εκεί. Σε ποιο ήμασταν εμείς; Προφανώς στο δεύτερο και έπρεπε να μετακινηθούμε. Όχι πως ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα αυτό, αλλά λέμε τώρα. Και δεν φτάνει αυτό, κάνει και μια επιπλέον στάση ενδιάμεσα στο Λύνεμπουργκ γιατί είχε, λέει, πολλούς επιβάτες για εκεί και να τους εξυπηρετήσει (προφανώς έχασαν τις ανταποκρίσεις τους λόγω της καθυστέρησης). Φτάσαμε, με 35' καθυστέρηση τελικά, πήραμε τη γραμμή 3 του τοπικού μετρό και βουρ για το ξενοδοχείο όπου φτάσαμε στις 22:10 με μόνη σκέψη να ρίξουμε έναν ύπνο ώστε σήμερα να μπορούμε να περπατήσουμε το Αμβούργο που όπως λέει ο οδηγός μόνο αν το περπατήσεις το γνωρίζεις!