Κλείδωσε την Αγάπη σου!

Πριν αρκετό καιρό, τότε που είχαμε πάει με τη Μαρία στην Κολωνία, είχαμε δει στα πλαϊνά της γέφυρας που πέρναγε εκείνη την ώρα το τρένο μπαίνοντας στο σταθμό, να υπάρχουν πάρα πολλές κλειδαριές κρεμασμένες που - προφανώς - δεν είχαν κάτι να κρατήσουν. Μας έκανε εντύπωση, ήταν βασικά από τη μια πλευρά της γέφυρας, αλλά έχοντας μπει σχεδόν σε κάθε θηλιά του προστατευτικού πλέγματος και μη υπάρχουσας θέσης για άλλες, κάπου είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και από την απέναντι. Το σχολιάζαμε μέσα από το τρένο όταν τις βλέπαμε, αναρωτιόμασταν ποιοι και γιατί τις έβαλαν εκεί. Βγάλαμε και κάτι φωτογραφίες που ήταν χάλια μιας και το τρένο προχωρούσε κι ήταν και μέσα από το τζάμι, αλλά με το που βγήκαμε από το τρένο το είχαμε ξεχάσει. Μας είχε πάρει κι ο ενθουσιασμός που βρεθήκαμε σε καινούριο μέρος, τι να σκεφτόμαστε τώρα. Το βράδυ, επιστρέφουμε κουρασμένοι στο σταθμό, έχουμε κάποια ώρα που μπορούμε να ξοδέψουμε ακόμα, αλλά την περνάμε με καφέ μιας και μας είχε φύγει τελείως από το νου το θέμα με τις κλειδαριές. Φεύγοντας με το τρένο τις ξαναβλέπουμε, αλλά είναι αργά για να πάμε κοντά μπας και λύσουμε την απορία μας: γιατί τόσες κλειδαριές;

Ώσπου πριν λίγες μέρες, σε μια βόλτα μας στο Μόναχο, ξαναείδαμε κλειδαριές. Περνώντας μια γέφυρα στον Ίζαρ που είχαμε ξαναπεράσει αλλά ή δεν δώσαμε σημασία την προηγούμενη φορά ή  επειδή ήταν λίγες και δεν μας χτύπησαν στο μάτι ή επειδή τότε δεν υπήρχαν, δεν πήραμε χαμπαράκι πως υπάρχουν κρεμασμένες κλειδαριές και στην περιοχή μας. Τώρα τις είδαμε και τις καλοείδαμε και τις εξετάσαμε και φωτογραφίσαμε μερικές. Όχι πως αυτές οι φωτογραφίες είναι πρώτες, αλλά δίνουν μια ιδέα για το περί τίνος πρόκειται. Πρέπει να κάνεις μακροφωτογράφιση για να φανεί σωστά αλλά αυτή χρειάζεται καλό φωτισμό και σταθερό χέρι (δηλ. κανονικά θέλει τρίποδα, αλλά αν έχεις χέρι σαν του Δημήτρη μπορείς να κάνεις αρκετά πράγματα και έτσι). Αν ο φωτισμός δεν είναι καλός (όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση που ήταν απογευματάκι, την ώρα που ο ήλιος αν υπήρχε θα έφευγε), το πράγμα δυσκολεύει κατά πολύ. Κι ευτυχώς που με τις ψηφιακές φωτογραφίες τώρα, τραβάς δέκα απ' το ίδιο θέμα και δεν στεναχωριέσαι (ή δεν θά 'πρεπε) αν πετάξεις τις εννιά (το δύσκολο είναι αν πρέπει να πετάξεις και τις 10)!

Η διαπίστωσή μας λοιπόν ήταν πως οι κλειδαριές αυτές ήταν κρεμασμένες από ζευγαράκια. Γιατί πάνω τους ήταν γραμμένα (με μαρκαδόρο στην απλή περίπτωση) ή χαραγμένα (σε πιο μόνιμη) ονόματα και ημερομηνίες. Κάποιες μ' ένα λουλουδάκι, άλλες με μια καρδούλα, έδειχναν αφιερώματα ερώτων. Σε μια περίπτωση μάλιστα απ' τη κλειδαριά κρεμόντουσαν άλλες δυο μικρότερες με ένα όνομα και μια ημερομηνία η κάθε μια, που μάλλον ήταν για τα παιδιά του ζεύγους!

Μ' άρεσε η ιδέα. Ενδιαφέρουσα την βρίσκω, δεν ξέρω αν στην Ελλάδα ή έστω σε κάποια περιοχή της γίνεται κάτι τέτοιο. Πάντως, θα μ' άρεσε να είχα κι εγώ ένα τέτοιου είδους αναμνηστικό που να το βλέπω μετά από χρόνια. Πού ξέρει κανείς. Μπορεί και να τ' αποφασίσω! Το ερώτημα, σ' αυτή την περίπτωση είναι αν θα ξαναβρεθώ εδώ μετά από χρόνια, αλλά αυτό θα μείνει, προς το παρόν, αναπάντητο.

 Άντε και μερικές που να είναι μέρα και να βγούνε καθαρές.

Και κάποιοι συμπατριώτες πέρασαν από δω!