Ελληνολατινικά

Πάει αρκετός καιρός που σκέφτομαι να γράψω για το θέμα αυτό. Έχω βάλει τον τίτλο, αλλά λείπει το κείμενο που δεν έχει να κάνει με τη Γερμανία, αλλά με τον τρόπο που γράφονται τα κείμενα που αναφέρουν κάτι από το εξωτερικό, όνομα τόπου, όνομα προσώπου κλπ. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο πια και όσο πάει η μόδα εξαπλώνεται όλο και πιο πολύ το να γράφονται όλα αυτά τα ονόματα με λατινικά στοιχεία. Κι ενώ διαβάζεις ένα κείμενο στα Ελληνικά, ξαφνικά πετάγονται κάποια "άλλα" στοιχεία. Είναι ενοχλητικό για μένα, και ακόμα πιο ενοχλητικό είναι όταν αυτά δεν είναι στο αλφάβητο προέλευσης (δηλ. Αγγλικά ή Γαλλικά ή Γερμανικά κλπ) αλλά μεταγραμμένα στα Αγγλικά. Και μου δημιουργείται η απορία: αφού δεν πρόκειται για το πρωτότυπο και ήδη έχει γίνει μεταγραφή γιατί να γίνεται στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά; Που ακόμα και στο πρωτότυπο να χρησιμοποιούταν το λατινικό αλφάβητο γιατί να μην εμφανιστεί η λέξη με μεταγραφή στα Ελληνικά;

Φικτουάλιενμαρκτ

Η Φικτουάλιενμαρκτ (Viktualienmarkt) είναι για το Μόναχο κάτι αντίστοιχο σαν να λέμε με τη Βαρβάκειο της Αθήνας ή τη Μοδιάνο της Θεσσαλονίκης. Είναι μια αγορά στο κέντρο της πόλης (παραδίπλα απ' την Μαρίενπλατς, βρίσκεται στη θέση αυτή περίπου διακόσια χρόνια τώρα) με διάφορα είδη, κυρίως τρόφιμα,  που προσφέρονται από μόνιμους πάγκους που έχουν γίνει κάτι σαν μαγαζάκια και με δυνατότητα για επιτόπου κατανάλωση φαγητού ή μπίρας! Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία το να βρεθείς εκεί, κι είναι απ' τα μέρη που όταν τα γνωρίσεις θέλεις να ξαναπάς. Κάποιοι έχουν το στέκι τους εκεί. Βέβαια, χρειάζεται να βοηθάει κι ο καιρός μιας και είναι τελείως ανοιχτή από πάνω.

Δώρα στους Μισθούς

Πολλές φορές ακούγεται ότι τα δώρα στους μισθούς στην Ελλάδα είναι ελληνική εφεύρεση και πως σε άλλες χώρες δεν δίνονται δώρα. Γι' αυτό και γίνονται οι πιέσεις για περικοπή τους: αφού δεν δίνουν σε άλλα μέρη, να μοιάσουμε κι εμείς. Άλλος ένα μύθος. Αφορμή πήρα από μια είδηση που διάβασα τις προηγούμενες μέρες στην πύλη "ιν": στην Πορτογαλία, λέει, θα κληθούν οι εργαζόμενοι (όλοι, όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι) να πληρώσουν έκτακτη εισφορά μισό δώρο Χριστουγέννων (έκτακτη εισφορά, τονίζεται, σημαίνει πως θα γίνει μόνο φέτος, και δεν περικόπτεται μόνιμα από δω και στο μέλλον - αν θα γίνει έτσι ή όχι δεν ξέρω, θα δείξει το μέλλον).

Τραπεζιτικά

Κι άλλες φορές έχω ασχοληθεί με το να παρουσιάσω ενδιαφέροντα (κατά τη γνώμη μου) μπλογκ. Τελευταία λοιπόν, άρχισα να παρακολουθώ τις εξομολογήσεις ενός τραπεζίτη. Ένα στέλεχος από την Ιρλανδία ενός μεγάλου τραπεζικού οργανισμού, βλέποντας τα παιχνίδια του συστήματος σε βάρος της χώρας του αρχικά αλλά και των υπολοίπων χωρών αργότερα (το ότι ο κλήρος έπεσε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει πως δεν δοκιμάστηκαν οι αντοχές διαφόρων χωρών - μικρών αλλά και μεγάλων) τα παρατάει από τη θέση που είναι και όχι μόνο αυτό, αλλά αποφασίζει να πει και όσα ξέρει. Κι αν το να τα παρατήσει κάποιος δεν είναι τόσο απίθανο, το να ανοίξει το στόμα του, είναι δύσκολο αφού συνήθως υπάρχουν ρήτρες που λειτουργούν αποτρεπτικά.

Πινακίδες Αυτοκινήτων

Στο παραπάνω αυτοκίνητο το ενδιαφέρον δεν μου το κίνησε η πινακίδα του, αλλά τα χριστιανικά του σύμβολα: το ψάρι δεξιά (και στην Ελλάδα κυκλοφορεί αλλά γράφει μέσα ΙΧΘΥΣ), το D της Γερμανίας  αριστερά είναι τροποποιημένο να παραπέμπει στα θεία, στο πίσω τζάμι γραμμένο ένα σχετικό σλόγκαν και κάτω απ' την πινακίδα κάτι σαν σάιτ (ουδεμία σχέση).

Τις πρώτες γερμανικές πινακίδες που είδα στη ζωή μου ήταν σε αυτοκίνητο που είχε έρθει στο χωριό στις αρχές της 10ετίας του 70. Το είχε φέρει κάποιος που είχε πάρε - δώσε με το Κογκό και έφερε αυτοκίνητο απ' έξω. Οι πινακίδες αυτές που ήταν οβάλ σχήματος, σήμερα δεν χρησιμοποιούνται πια (αν και νομίζω πως ήταν ειδικά για αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στο εξωτερικό!), όπως δεν χρησιμοποιούνται και αυτές που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα κι ήταν με σκέτους αριθμούς. Οι σημερινές πινακίδες είναι προσαρμοσμένες στα ευρωπαϊκά δεδομένα, υπάρχουν και κάποιες πιο παλιές που κυκλοφορούν ακόμα και δεν έχουν τη γαλάζια λωρίδα στην άκρη, αλλά είναι ελάχιστες (σ' αντίθεση με την Ελλάδα που είναι πάμπολλες).

Απογραφή αλά Ελληνικά

Με αφορμή ένα σχόλιο στο προηγούμενο θέμα που έγραψα για την εμπειρία της απογραφής στη Γερμανία (που μόνο απογραφή δεν είναι αφού απευθύνεται σε δείγμα του πληθυσμού αλλά που έτσι κι αλλιώς συμπληρωματικά στοιχεία ζητούνται, μιας και για τα άλλα είναι ενημερωμένα τα ηλεκτρονικά αρχεία που αντικατέστησαν τους παλιούς καλούς φακέλους) λέω να περιγράψω εδώ την εμπειρία μου από μια παλιότερη απογραφή στην Ελλάδα, απογραφή στην οποία πήρα μέρος ως απογραφέας. Ήταν το 1991.

Μούρναου

Το Μούρναου (Murnau am Staffelsee) είναι ένα χωριό 12 χιλιάδων κατοίκων στις Βαυαρικές Άλπεις. Πολύ κοντά στο Όμπεραμαργάου αλλά από τη μεριά του βουνού. Έχει δίπλα του μια λίμνη, την Στάφελζεε (αυτό περιγράφει το -πλήρες- γερμανικό του όνομα). Για να πω την αλήθεια, δεν θα προγραμματίζαμε εκδρομή σ' αυτό, μιας και δεν είχαμε ακούσει κάτι. Αλλά μιας και βρισκόμασταν εδώ δίπλα στο Όμπεραμεργκάου και μιας και είχαμε χρόνο στη διάθεσή μας και μιας και κάθε φορά που πηγαίναμε στο Γκάρμις περνάγαμε με το τρένο από 'δω και τ' όνομά του μας ήταν οικείο, ε, είπαμε να κάνουμε μια επίσκεψη - στάση και σ' αυτό.