Λονδίνο - Σκουπίδια

Οι Ευρωπαίοι είναι καθαροί άνθρωποι. Οι πόλεις τους είναι πεντακάθαρες κι όχι γεμάτες σκουπίδια όπως οι δικές μας και ειδικά η Αθήνα. Κι αυτό γιατί οι Ευρωπαίοι είναι άνθρωποι με αγωγή και δεν πετάνε τα σκουπίδια τους πέρα δώθε. Προσέχουνε, κλπ κλπ. Μας έχουνε πρήξει μ' αυτό το παραμύθι. Το έχω ξαναπεί πως δεν είναι έτσι. Κι αν βλέπουμε το κέντρο (ή και πιο πέρα) να είναι καθαρά αυτό οφείλεται στο γεγονός πως οι δήμοι φροντίζουν να καθαρίζουν συνέχεια. Στο Λονδίνο έχουν δώσει προτεραιότητα στο να βάζουν κάμερες (για την ασφάλεια των κατοίκων και των παρεπιδημούντων βεβαίως βεβαίως) και έτσι το μάζεμα των σκουπιδιών αναγκαστικά περνάει σε δεύτερη μοίρα.

Κωδωνοκρουσίες

Όταν είμαι στο χωριό μου το καλοκαίρι, κάθε μέρα, πρωί και απόγεμα ακούγονται να χτυπάνε οι καμπάνες. Το καλό είναι πως το χωριό έχει δυο εκκλησίες: μια την κανονική (Αγία Τριάδα) και μια που βρίσκεται δίπλα στο νεκροταφείο, που όμως δεν χρησιμοποιείται για κηδείες (μόνο για Σαββατιανά μνημόσυνα) αλλά σαν η δεύτερη εκκλησία του χωριού. Ειδικά την περίοδο του δεκαπενταύγουστου γίνεται οι πρώτη, αφού όλες οι σχετικές ακολουθίες γίνονται σ' αυτήν κι έτσι την γλιτώνουμε εμείς οι του «κέντρου» και την πληρώνουν οι της «περιφέρειας» (όπως ο Γιάννης που έχει την καμπάνα φάτσα απέναντι από το σπίτι του).

Σωτηρία (της Ελλάδας)

Ναι. Τώρα είναι σίγουρο. Η Ελλάδα θα σωθεί (οικονομικά). Οι ένοχοι για την διόγκωση του χρέους βρέθηκαν και οι εξωφρενικές παροχές που τους είχαν γίνει κόπηκαν. Έτσι μπορούμε επιτέλους να προχωρήσουμε στην ζητούμενη ανάκαμψη. Οι δανειστές μας μπορούν να είναι ήσυχοι πως θα πάρουν τα δανικά αφού μετά τον περιορισμό της σπατάλης θα μας περισσέψουν τα απαραίτητα για να ξεχρεώσουμε. 15 εκατομμύρια υπολογίζεται πως θα εξοικονομηθούν (σε σύνολο 100.000 εκατομμυρίων που πρέπει να περικοπούν). Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης

Καθώς περιπλανιόμουνα στους δρόμους του ίντερνετ, έπεσα πάνω σ' ένα ενδιαφέρον φιλμάκι μισής ώρας που γυρίστηκε πολλά χρόνια πριν (στα 1976) από την Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης. Εκεί θίγονται αρκετά από τα προβλήματα εκείνης της εποχής που πολλά παραμένουν και σήμερα που το μεταναστευτικό ρεύμα προς τη Γερμανία έχει αρχίσει να δυναμώνει και πάλι.

Λονδίνο - Ποδηλατόδρομοι

Ποδηλατόδρομοι. Που λέει ο λόγος. Βασικά δεν υπάρχουν. Αλλά ούτε και υπάρχει κουλτούρα ποδηλατική. Δεν συνηθίζουν δηλαδή οι Λονδρέζοι να κυκλοφορούν με ποδήλατο. Ας πούμε, αυτός της φωτογραφίας είναι ένας απ' τους μετρημένους στα δάχτυλα ποδηλάτες που είδα τις μέρες που βρισκόμουνα εκεί. Πάντως, γίνονται προσπάθειες να προωθηθεί η ιδέα. Στις άκρες αρκετών δρόμων έχει χωριστεί μια λουρίδα που έχει σήμα ένα ποδήλατο.

Παιδιά στα Εστιατόρια

Ένα παράξενο πράγμα για τα ελληνικά δεδομένα που το συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα. Δηλ. η Μαρία το παρατήρησε και το ανέφερε και τότε μόνο το αναλογίστηκα κι εγώ. Στα διάφορα μαγαζιά που πάμε δεν τυχαίνει να συναντήσουμε οικογένειες με παιδιά. Ενώ στη βόλτα βλέπεις γονείς που βγάζουν τα παιδιά τους βόλτα από λίγων ημερών(!) στα καρότσια μέχρι την προεφηβική ηλικία με ποδήλατα (αργότερα μάλλον κυκλοφορούν χωριστά αργότερα) όταν μιλάμε για μπιραρίες, εστιατόρια, καφετέριες κλπ κέντρα παιδιά δεν υπάρχουν.

Στις Άλπεις, Μπάγιεριστσελ

Στα χωριά των Άλπεων που πήγαμε επισκεφθήκαμε πρώτο το Μπάγιεριστσελ (Bayrischzell). Μπορείς να πας εκεί με τα τρένα της ΒΟΒ. Βέβαια υπάρχει και η δυνατότητα να πας με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είναι το φόρτε μου. Αφού έχω τη δυνατότητα να μετακινηθώ με τα μέσα αποτελεσματικά και φθηνά (4 άτομα ήμασταν, 29€ όλη τη μέρα, όπου να πας, εδώ μόνο μέσα στο Μόναχο να κυκλοφορήσουν, το 10ρικο το θέλουν), γιατί να ταλαιπωρούμαι; Μα έχεις "αυτονομία" λένε οι εξ Ελλάδος φίλοι. Και αντιτάσσω πως αυτή την αυτονομία την πληρώνω με το να μην πρέπει να πιω (κι όχι γιατί θα με γράψουνε), με το να έχω την προσοχή μου συνέχεια στο δρόμο, με το να σκέφτομαι πού θα το παρκάρω. Και το συγκεκριμένο τρένο ξεκινάει από το Μόναχο και πάει σε τρεις διαφορετικούς προορισμούς. Αποτελείται από τρία τμήματα που το καθένα πάει και σε άλλο χωριό. Πάνε όλα μαζί μέχρι ένα σημείο και σταδιακά μοιράζονται! Αλλά πλατειάζω, ας μιλήσω για το χωριό.