Στις Άλπεις, Μπάγιεριστσελ

Στα χωριά των Άλπεων που πήγαμε επισκεφθήκαμε πρώτο το Μπάγιεριστσελ (Bayrischzell). Μπορείς να πας εκεί με τα τρένα της ΒΟΒ. Βέβαια υπάρχει και η δυνατότητα να πας με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είναι το φόρτε μου. Αφού έχω τη δυνατότητα να μετακινηθώ με τα μέσα αποτελεσματικά και φθηνά (4 άτομα ήμασταν, 29€ όλη τη μέρα, όπου να πας, εδώ μόνο μέσα στο Μόναχο να κυκλοφορήσουν, το 10ρικο το θέλουν), γιατί να ταλαιπωρούμαι; Μα έχεις "αυτονομία" λένε οι εξ Ελλάδος φίλοι. Και αντιτάσσω πως αυτή την αυτονομία την πληρώνω με το να μην πρέπει να πιω (κι όχι γιατί θα με γράψουνε), με το να έχω την προσοχή μου συνέχεια στο δρόμο, με το να σκέφτομαι πού θα το παρκάρω. Και το συγκεκριμένο τρένο ξεκινάει από το Μόναχο και πάει σε τρεις διαφορετικούς προορισμούς. Αποτελείται από τρία τμήματα που το καθένα πάει και σε άλλο χωριό. Πάνε όλα μαζί μέχρι ένα σημείο και σταδιακά μοιράζονται! Αλλά πλατειάζω, ας μιλήσω για το χωριό.

Το χωριό αυτό, όπως και τα περισσότερα χωριά των Βαυαρικών Άλπεων, είναι με ζωγραφιστά σπίτια. Και αν ακόμα δεν είναι ζωγραφιστά έχουν μια ομοιομορφία. Στη δεύτερη φωτογραφία είναι ένα σούπερμαρκετ. Αν δεν υπήρχαν τα γράμματα με την επωνυμία καθώς και τα καρότσια στο πλάι, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι που να δείχνει πως αυτή η οικοδομή (τουλάχιστον στο ισόγειο) στεγάζει τέτοιο κατάστημα.

Ο καιρός μας είχε βοηθήσει, ο ήλιος ήταν αρκετά ζεστός (γύρω στους 12 - 14 βαθμούς είχε εκείνη τη μέρα) κι ήταν μια εξαιρετική μέρα για εκδρομή που την εκμεταλλευτήκαμε κατάλληλα. Ο ουρανός γαλάζιος, καθαρός με τα χιονισμένα βουνά γύρω, ξάνοιγε το μάτι κι ας είναι ακόμα αρχή της άνοιξης. Και πιστεύω πως η άνοιξη είναι οριστική, τα κρύα και τα χιόνια έχουν τελειώσει. Κι αυτό όχι γιατί έτσι μ' αρέσει (καλή η θεωρία της συκοσοδειάς, αλλά όχι αρκετή) αλλά γιατί και οι προβλέψεις της μετεωρολογικής συμφωνούν. Στο χωριό υπάρχει και το απαραίτητο Μαγιόδεντρο (αν και αυτό της φωτογραφίας δεν ήταν το μοναδικό).

Στο χωριό, δίπλα στην εκκλησία, υπήρχε το νεκροταφείο και μπροστά ένα μνημείο, ηρώο θα το λέγαμε εμείς. Έγραφε τα ονόματα των κατοίκων του χωριού που σκοτώθηκαν στους πολέμους της Γερμανίας. Τόσο στον Α' όσο και στον Β' (παγκόσμιο κι όχι μόνο γερμανικό). Και παρά το ότι τα συγκεκριμένα θύματα είχαν δημιουργήσει (προφανώς) πολλά άλλα θύματα, το χωριό τους τιμάει και οι κάτοικοί του είναι περήφανοι γι' αυτούς. Κι αυτό όχι μόνο από το συγκεκριμένο μνημείο, αλλά και γιατί ήρθε ένας παππούς να μας δείξει πως στο νεκροταφείο αυτό ήταν θαμμένοι αρκετοί στρατιώτες. "Αυτός ήταν στη Λουφτβάφε, αυτός ήταν λοχαγός των Ες Ες" και πάει λέγοντας!

Τα υπόστεγα δίνουν και παίρνουν. Για τα μηχανήματα ή τα αυτοκίνητα οι μεγάλοι, για τα αντίστοιχα παιχνίδια τα μικρά. Και μια κατσίκα που ξεκουραζόταν λίγο παραπέρα, όταν μας πήρε είδηση ήρθε να μας χαιρετήσει!

Εκτός απ' τις ζωγραφιές στους τοίχους (συνήθως με θρησκευτικά θέματα, θυμίζω) μεγάλη πέραση έχουν και τα κέρατα. Σε πολλά σπίτια τα χρησιμοποιούν ως διακοσμητικά. Και μάλιστα όχι μόνο από ένα ζώο. Η χρηστιανικότητα των κατοίκων φαίνεται και απ' το γεγονός πως σε πολλές στέγες υπάρχουν σταυροί.

Ο ήλιος και ο καλός καιρός των ημερών δεν είχαν (και δεν νομίζω να έχουν ακόμα) λιώσει τα χιόνια. Κάποια στιγμή μάλιστα, μιας και ο δρόμος ήταν αδιέξοδο κι μεσολαβούσε ένα χωράφι καλυμμένο με χιόνι μέχρι τον επόμενο δρόμο, είπα να περάσουμε από κει. Έκανα την αρχή, αλλά τα πόδια μου χώνονταν μέσα μέχρι το γόνατο, τα παπούτσια μου γέμισαν χιόνι κι έτσι προτιμήσαμε να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε τον κύκλο!