Πες μου πού πας να σε πάω!

Ο σημερινός τίτλος είναι κλεμμένος από μια παλιά διαφήμιση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας σε μια προσπάθεια που έκαναν τότε για αναδιάρθρωση των συγκοινωνιών. Η αναδιάρθρωση έγινε (και ξανάγινε) κατά πόσο τα αποτελέσματα ήταν αυτά που είχαν στο νου τους αυτοί που την έκαναν κι ακόμα περισσότερο κατά πόσο εξυπηρέτησαν το επιβατικό κοινό είναι άλλο θέμα (κι αν είχε γίνει το τελευταίο, δεν θα είχαν θέσει οι γκρίνιες σ' αυτό το μπλογκ, και δεν θα είχα να γράφω). Το ζήτημα όμως είναι πως δεν υπάρχει κανείς σήμερα να του πεις πού πας για να σε πάει, ή για την ακρίβεια για να σου πει τι μέσον θα πάρεις για να πας στον προορισμό σου.

Η δική μου Γερμανία

Η γνωστή Ντόιτσε Βέλε (Deutsche Welle), κάνει αυτή την εποχή αφιέρωμα με τον παραπάνω τίτλο όπου μετανάστες από διάφορες χώρες (ξένοι!) περιγράφουν την εμπειρία τους από τη χώρα. Ή όπως λέει και στη σελίδα:
«Γκασταρμπάιτερ, πολιτικός εξόριστος, πρόσφυγας πολέμου, εποχικός εργαζόμενος ή φοιτητής: οι λόγοι για τους οποίους έρχονται στη Γερμανία άνθρωποι από την κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Κάντε κλικ σε κάθε χώρα για να μάθετε περισσότερα για την ιστορία της μετανάστευσης. Γνωρίστε ανθρώπους που βρήκαν στη Γερμανία τη νέα τους πατρίδα.»

Αστικές Συγκοινωνίες Αθήνας

Έχω ξαναγκρινιάξει για τον τρόπο που (δεν) είναι οργανωμένες οι αστικές συγκοινωνίες στο λεκανοπέδιο Αττικής που με μια λέξη το αποκαλούμε συχνά «Αθήνα». Κι αυτό με τις αναμνήσεις μόνο. Τώρα που γύρισα και χρειάζεται να μετακινούμε για το σχολείο και καθημερινά υποχρεώνομαι να πάρω το αυτοκίνητο γιατί δεν μπορώ να βρω τρόπο να μετακινούμε πώς να μην το ξανακάνω. Και μάλιστα με συγκρίσεις με εκεί που ήμουνα, όπου οι συγκοινωνίες ήταν οργανωμένες εξαιρετικά. Γιατί οι συγκοινωνίες της Αθήνας, μόνο οργανωμένες δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι. Πριν πολλά χρόνια, όταν είχα πρωτοέρθει (έστω και για λίγο) στην Αθήνα υπήρχαν πεντέξι συγκοινωνιακοί φορείς: από ένας για τρόλεϊ και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και κάμποσα ΚΤΕΛ για τα λεωφορεία. Κι όπου δεν συνέφερε τους ιδιώτες των ΚΤΕΛ, υπήρχε μια δημόσια εταιρία που κάλυπτε τα κενά. Έτσι περίπου είναι η κατάσταση και σήμερα.

Συγκοινωνίες Ρώμης

Επιτέλους τέλος με τη Ρώμη και την Ιταλία. Να βάλουμε σφήνα και μερικές παρατηρήσεις από τα εν Ελλάδι, να παίρνει σειρά και η Γαλλία, να κλείνουμε σιγά - σιγά. Η Ρώμη λοιπόν συγκοινωνιακά μοιάζει αρκετά με την Αθήνα. Οι συγκοινωνίες γίνονται με ολίγον μετρό (το άσπρο Μ σε κόκκινο φόντο δείχνει πού είναι η είσοδος για τους σταθμούς), κάποια τραμ που δεν ξέρω γιατί αλλά μάλλον λιγοστεύουν κι αυτά και κατά κύριο λόγο με λεωφορεία. Όμως, έχω την αίσθηση πως η μετακίνηση γίνεται πιο εύκολα. Μπορεί η Μαρία που ήταν μαθημένη από το Μόναχο να γκρίνιαζε, αλλά εμείς δεν δυσκολευτήκαμε. Α! αρκετό βάρος σηκώνουν λέει και τα τρένα, αλλά εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε απ' αυτά.

Αστυνόμευση στην Ιταλία

Στην Ιταλία η αστυνόμευση ήταν συνεχής. Βέβαια δεν έφτανε τα χάλια της Γαλλίας (γιατί χάλι ήτανε αυτό) αλλά η παρουσία της αστυνομίας ήταν διαρκής. Σχεδόν σε κάθε μέρος με συγκεντρωμένο πλήθος (και πού δεν είχε δηλαδή, αλλά τέλος πάντων) θα έβλεπες αστυνομικούς. Αλλά τι είδους αστυνομικούς;

Ρώμη Θρησκευτική

Η Ρώμη, είναι η έδρα της καθολικής εκκλησίας της οποίας ο αρχηγός (ο πάπας δηλαδή) βρίσκεται σ' αυτήν αιώνες τώρα (με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα που μετακόμισε στην Αβινιόν). Μπορεί σήμερα να λέμε πως έδρα είναι το Βατικανό, αλλά κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι της Ρώμης. Έτσι, η πόλη έχει πολλές πολλές εκκλησίες. Ήδη στα προηγούμενα είδαμε μερικές από σπόντα (ας πούμε τις δυο στην πιάτσα ντελ Πόπολο, αλλά και κάνα δυο ακόμα που εμφανίστηκαν στις φωτογραφίες της πόλης κι ας μην σχολιάστηκαν). Κι ο ναός του Αγίου Πέτρου (του Βατικανού) έχει μπει κι αυτός στα προηγούμενα, αλλά λόγω της σπουδαιότητάς του ξαναμπαίνει. Αλλά σε νυχτερινή βερσιόν! Πάντως σήμερα θα δούμε δυο ακόμα, από έξω κι από μέσα. Κι όχι οποιεσδήποτε. Εκκλησίες με ιστορία.

Αξιολόγηση Εκπαιδευτικών

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ανάγκη αξιολόγησης ημών των εκπαιδευτικών. Είναι κάτι που ακούγεται χρόνια τώρα. Μπορεί και πάνω από δεκαπέντε! Θυμάμαι κάτι νομοσχέδια τον καιρό που ο Γιωργάκης ήταν υπουργός παιδείας. Ή μήπως ήταν από παλιότερα; Μπορεί. Και σε όλες τις περιπτώσεις εμείς οι εκπαιδευτικοί λέγαμε όχι. Τώρα όμως, λέει, το πράγμα είναι σίγουρο. Θα προχωρήσει, γιατί εκτός των άλλων είναι και προτροπή (απαίτηση) της τρόικας. Εξάλλου όλοι(;!!!) αξιολογούνται εκτός απ' τους εκπαιδευτικούς που από τότε που το μόλις ανεβασμένο στην εξουσία (και άρα μη έχοντας μάθει ακόμα καλά το πολιτικό παιχνίδι) ΠΑΣΟΚ κατάργησε τον αλήστου μνήμης ελεγκτή επιθεωρητή. Που όσο υπήρχε με το άγρυπνο μάτι του δεν άφηνε κανέναν να παρεκτραπεί.