Παρίσι

Το Παρίσι είναι η πρωτεύουσα της Γαλλίας. Γνωστή πόλη και με μπόλικο τουριστικό ρεύμα. Το επισκέφτηκα τρεις φορές. Την πρώτη ένα απόγεμα όλο κι όλο. Τη δεύτερη φτάσαμε βράδυ Μεγάλη Παρασκευή και φύγαμε Κυριακή του Πάσχα, με το ξύπνημα. Περισσότερο δηλ. απ' τη πρώτη φορά, αλλά πάλι λίγο ήταν. Έτσι το 'χα μαράζι να πάω για κάμποσες μέρες. Είπαμε να πάμε το Πάσχα, ο Δημήτρης δεν συμφωνούσε, πήγαμε Ιταλία που κι αυτό ήταν στο πρόγραμμα και το Παρίσι έμεινε για τις διακοπές του Αγίου Πνεύματος (σε συνδυασμό και με άλλη Γαλλία). Μέρες πολλές, φωτογραφίες πολλές κι έτσι αποφάσισα να μην το παρουσιάσω με τον κλασσικό τρόπο, Παρίσι, συνέχεια Παρισιού κλπ αλλά κατά περιοχές και αξιοθέατα, όπως τα έχω χωρίσει και στο δίσκο μου. Κι είναι κάμποσα. Έτσι εδώ σήμερα θα έχω μερικά γενικά, όχι τις γνωστές και χαρακτηριστικές φωτογραφίες του Παρισιού. Αυτό στα επόμενα. Για όποιον θελήσει να βρει όλα όσα παρισινά θα μαζευτούν μπορεί να το κάνει επιλέγοντας την ετικέτα «Παρίσι» που τα συνδέει (Ήδη έχουν μπει κάποια, π.χ. το πρώτο απ' όλα με τα στραβά που βρήκα!). Η πρώτη φωτογραφία από τη φετεινή είσοδό μας στην πόλη. Περάσαμε απ' τις Βερσαλίες και πάμε για το ξενοδοχείο μας. Ο πύργος του Άιφελ στο βάθος δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το σε ποια πόλη είμαστε!

Εκατό Χιλιάδες

Περάσαμε τις εκατό χιλιάδες καταγραμμένες επισκέψεις. Γιατί ξέρω σίγουρα πως δεν καταγράφονται όλες για διάφορους λόγους, αφού οι καταμετρητές είναι εξωτερικοί σέρβερ. Αλλά βλέπετε ο εσωτερικός μετράει όχι επισκέψεις αλλά προβολές: κάθε φορά που κάνεις κλικ σε μια σελίδα ανεβαίνει ο μετρητής του. Πάντως, ο άλλος μετρητής που δείχνει τις χώρες και που μπήκε αρκετούς μήνες αργότερα (8 και κάτι) έχει καταγράψει κι αυτός πάνω από ογδόντα χιλιάδες. Απ' αυτούς οι εξήντα είναι από την Ελλάδα κι οι υπόλοιποι απ' το εξωτερικό. Αναλογία δηλ. 3 προς ένα!

Σας ευχαριστώ όλους.

Ελληνικά πεζοδρόμια

Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Γιατί ελληνικά πεζοδρόμια υπάρχουν όσο κι αν συνηθίζουμε να λέμε πως δεν υπάρχουν. Απλά είναι θέμα το πού υπάρχουν και τι συνθήκες επικρατούν σ' αυτά, αν δηλαδή εξυπηρετούν αυτό που λέει το όνομά τους, αν μπορούν να περπατάνε οι πεζοί σ' αυτά. Κι αυτό είναι το δύσκολο. Δεν υπάρχουν στα χωριά και σε μικρές πόλεις. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά εκεί βασικά δεν χρειάζονται, αφού η κίνηση στο δρόμο είναι περιορισμένη. Στις μεγαλύτερες όμως που υπάρχουν, τα πράγματα είναι αμφίβολα για το πόσο λειτουργούν. Και εξηγούμαι:

Λακκούβες στους δρόμους

Λακκούβες στους δρόμους; Τι είν' αυτό; Υπάρχει τέτοιο πράγμα στους ελληνικούς δρόμους; Γιατί υπάρχει και κάτι άλλο; Ακόμα κι αν κάνεις προσπάθεια να τους αποφύγεις και κινείσαι σαν να παίζεις πάκμαν, πάλι δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρεις. Γιατί οι λακκούβες είναι σε πολλά σημεία αλλά έχουν και την κακιά συνήθεια να μην είναι σε μια γραμμή. Κι αν με κινείσαι με το αυτοκίνητο, ταλαιπωρείς τις αναρτήσεις, νιώθεις και ένα κούνημα, τέλος πάντων η βασική ζημιά είναι οικονομική. Αν όμως κινείσαι με μηχανάκι ή ποδήλατο, η ζημιά μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη.

Φοροφυγάδες

Πολλή συζήτηση γίνεται για το ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Κι ο μύθος θέλει πως αυτό συμβαίνει μόνο στη χώρα μας. Άλλο ένα θέμα αυτομαστιγώματος. Γιατί προφανώς δεν είναι είμαστε εμείς που ανακαλύψαμε τον τροχό. Η φοροδιαφυγή είναι παμπάλαια υπόθεση, από τότε που επιβλήθηκε ο πρώτος φόρος. Ας μην ξεχνάμε πως κι η σύλληψη του Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή έγινε. Απ' αλλού δεν μπορούσαν να τον πιάσουν! Αλλά και στη Γερμανία (που επίσης οι μύθοι θέλουν τους πολίτες της υπόδειγμα τήρησης υποχρεώσεων) τα ίδια συμβαίνουν: Η διαβόητη λίστα Λαγκάρντ που τόσο συζητήθηκε τελευταία προέκυψε από ένα σι-ντι με ονόματα καταθετών στην Ελβετία που αγόρασε η κυβέρνηση του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας από έναν υπάλληλο ελβετικής τράπεζας. Έγινε μεγάλος ντόρος τότε, να είναι προϊόν υποκλοπής και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί (κάτι μου θυμίζει αυτό), να που δεν μπορούμε να εκθέτουμε κόσμο έτσι κλπ. Πάντως, τώρα συζητιέται η «εθελοντική» συμμετοχή των ελβετικών τραπεζών στην είσπραξη των σχετικών φόρων, μιας και δεν κάνει καλό για το προφίλ τους να έχουν πελάτες φοροφυγάδες.

Στρατιωτικά Δέματα

Ο γιος μου ο Δημήτρης υπηρετεί αυτή την εποχή τη στρατιωτική του θητεία και έχει σταλεί στην ΕΛΔΥΚ, στην Κύπρο. Το να υπηρετήσει εκεί ήταν κατά βάση δική του επιθυμία και επιλογή. Συνήθως, λένε οι φήμες, άμα ζητήσεις να πας στην ΕΛΔΥΚ (και πληρούνται οι προϋποθέσεις που βάζει) πηγαίνεις. Αλλά επειδή κάθε φορά δεν είναι αρκετοί αυτοί που ζητάνε, στέλνονται και άλλοι που δεν το έχουν ζητήσει αλλά τελικά συναινούν. Η συναίνεση χρειάζεται μιας και τοποθετούνται εκτός συνόρων. Τώρα, το πόσο η συναίνεση αυτή είναι γνήσια ή το κάνουν κατ' ανάγκη δεν ξέρω και δεν είναι αυτό το θέμα μου. Η μετακίνηση προς Κύπρο γίνεται αναγκαστικά αεροπορικά, έτσι τα πράγματα που μπορούσε να πάρει μαζί του ήταν περιορισμένα. Μιας και έχει μια φίλη από κει που μένει στην Αθήνα αλλά πάει κι απ' το σπίτι της, της είχε δώσει να του πάει ένα σακ βουαγιάζ όταν θα πήγαινε προς τα κει, αλλά και πάλι με φειδώ.

Ούτε σεντ δεν πλήρωσε η Γερμανία για την Ελλάδα

Αυτό το λέμε συζητώντας μεταξύ μας. Κι αυτό περιλαμβάνεται σε πρόσφατη δήλωση. Κι αυτή τη δήλωση δεν την έκανε κάποιος Έλληνας αρμόδιος ή αναρμόδιος αλλά Γερμανός: ο επικεφαλής των αντιπολιτευόμενων Σοσιαλδημοκρατών (SPD) Πέερ Στάινμπρουκ. Βέβαια, το ότι είναι αντιπολιτευόμενος έχει τη σημασία του. Όπως έχω ξαναγράψει, χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες Χριστιανοδημοκράτες (CDU - CSU) παραμυθιάζανε τους Γερμανούς πως δεν μπορούν να τους δώσουν αυξήσεις κι όχι μόνο αυτό αλλά να τους κόβουν και κοινωνικές παροχές γιατί δίνανε για την αναστήλωση της (πρώην) Ανατολικής Γερμανίας. (Βέβαια, το ίδιο παραμύθι σερβίρανε και οι Σοσιαλδημοκράτες όταν ήταν στα πράγματα, αλλ' αυτό είν' άλλο θέμα). Κάπου άρχισε το παραμύθι να κουράζει. Έτσι, το αλλάξανε: τώρα όλ' αυτά γίνονται γιατί πληρώνουμε την σπάταλη, διεφθαρμένη κλπ Ελλάδα. Κι οι αντιπολιτευόμενοι βγάζουν στη φόρα το παιχνίδι: μέχρι στιγμής δεν έχουν βάλει φράγκο απ' την τσέπη τους οι Γερμανοί. Τα όποια ρίσκα είναι άλλο πράγμα (και γι' αυτό ζορίζει η Μέρκελ,  για να τα μειώσει).