Ελληνικά πεζοδρόμια

Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Γιατί ελληνικά πεζοδρόμια υπάρχουν όσο κι αν συνηθίζουμε να λέμε πως δεν υπάρχουν. Απλά είναι θέμα το πού υπάρχουν και τι συνθήκες επικρατούν σ' αυτά, αν δηλαδή εξυπηρετούν αυτό που λέει το όνομά τους, αν μπορούν να περπατάνε οι πεζοί σ' αυτά. Κι αυτό είναι το δύσκολο. Δεν υπάρχουν στα χωριά και σε μικρές πόλεις. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά εκεί βασικά δεν χρειάζονται, αφού η κίνηση στο δρόμο είναι περιορισμένη. Στις μεγαλύτερες όμως που υπάρχουν, τα πράγματα είναι αμφίβολα για το πόσο λειτουργούν. Και εξηγούμαι:

Περίπτωση πρώτη. Το πεζοδρόμιο είναι δείγμα. Μια πλάκα πλάτος. Με το ζόρι μπορεί να σταθεί ένας πεζός με κανονικό περπάτημα. Αν έχει πρόβλημα αδυνατεί. Κι όχι να έχει πρόβλημα και να είναι σε καρότσι. Αυτός είναι σε χειρότερη μοίρα και δύσκολα να βρει κάπου που να μπορεί να κυκλοφορήσει. Επίσης δεν μπορεί να περπατήσει μαμά μα παιδί (πάλι δεν μιλάμε για καρότσι, αν και, αυτού το είδος τα καρότσια είναι σε καλύτερη μοίρα από τα καρότσια των αναπήρων). Το πρόβλημα μ' αυτού του είδους τα δήθεν πεζοδρόμια (και όχι μόνο) είναι η ύπαρξη δέντρων, στύλων κλπ εμποδίων. Αν τυχών δεν είναι πλάτους μιας πλάκας αλλά δύο τότε υπάρχουν τα κολονάκια για να δυσκολεύουν την κίνηση και να μειώνουν το πλάτος. Γιατί αν δεν υπάρχουν κολονάκια θα υπάρχουν αυτοκίνητα παρκαρισμένα μισά πάνω μισά κάτω και το πρόβλημα του μειωμένου πλάτους θα είναι εντονότερο.

Περίπτωση δεύτερη. Υπάρχει πεζοδρόμιο κανονικού πλάτους, αλλά οι πλάκες είναι ανύπαρκτες ή σπασμένες. Εκεί που πας σκοντάφτεις και παραπατάς. Ή πέφτεις στις λάσπες (αν βρέχει). Βέβαια η ύπαρξη δέντρων είναι ένα εμπόδιο, δεν λείπουν από πουθενά. Όπως επίσης και οι στύλοι. Στύλοι κάθε είδους σου κόβουν το δρόμο. Στύλοι του ηλεκτρικού. Του τηλεφώνου. Της στάσης του λεωφορείου. Στύλοι για πληροφοριακές πινακίδες για το πού πας αν στρίψεις. Στύλοι για διαφημιστικές πινακίδες. Κι αν δεν υπάρχει κάτι απ' αυτά, ρουστίκ στύλοι με φαναράκια για φωτισμό. Όλοι οι στύλοι χωράνε. Οι πεζοί; Ε, μην τα θέλουνε όλα δικά τους.

Περίπτωση τρίτη. Το πεζοδρόμιο είναι καινούριο, φτιαγμένο, έχει και πλάκες - οδηγούς για τυφλούς. Πέρα απ' το αστείο που είδα να κάνει παράκαμψη η λουρίδα - οδηγός για να αποφύγει ο τυφλός ένα καπάκι ρολογιού π.χ. (!!!) το θέμα είναι το μέχρι πού. Γιατί εκεί που πας ωραία και καλά, τσακ, κόβεται το φτιαγμένο πεζοδρόμιο. Και ή δεν υπάρχει καθόλου, ή αυτό που υπάρχει στη συνέχεια είναι οι γνωστές καταστάσεις με τις σπασμένες πλάκες κλπ. Γιατί υπάρχει ένα τέλειο κομμάτι κι ένα τελείως άκυρο; Απλούστατα. Τέλειωσε το κονδύλι!

Περιπτώσεις άλλες. Πεζοδρόμιο που είναι καταλημμένο απ' τα αυτοκίνητα των περιοίκων. Ή τα μηχανάκια. Και είμαι πολύ σίγουρος γι' αυτό, αφού για χρόνια κι εγώ άφηνα το μηχανάκι μου στο πεζοδρόμιο (δεν υπήρχε κι άλλο μέρος). Για αποφυγή της κατάληψης μπαίνουν διάφορα εμπόδια: Κολονάκια, ζαρντινιέρες ή ακόμα μεγαλύτερα παρτέρια αν προγραμματίζεται και αποφυγή παρκαρίσματος στο δρόμο. Κι είν' αστείο να είναι κομμένος ο δρόμος αριστερά και δεξιά με παρτέρια ώστε να μην μπορεί να παρκάρει κανένας αλλά χωρίς να υπάρχει και ουσιαστικό πεζοδρόμιο. Κι όσο υπάρχει να είναι γεμάτο από τα τραπεζοκαθίσματα του διπλανού καφενείου - ταβέρνας κλπ. Απλωμένα έτσι που να μην μπορεί να περάσει κανένας.

Τελικά το να βρεις πεζοδρόμιο για αν περπατήσεις είναι δύσκολη υπόθεση.