Με το ποδήλατο το πρόβλημα είναι διπλό. Αφενός μεν αν πας να κάνεις ελιγμό αποφυγής κινδυνεύεις να βρεθείς στο διπλανό αυτοκίνητο αφετέρου αν πεις ας πέσω μέσα κινδυνεύεις να βρεθείς ξάπλα και να περάσει το πίσω αυτοκίνητο από πάνω σου! Κι αν παλιότερα το να συζητάμε για το τι πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα ποδήλατα ήταν δευτερεύον αφού ελάχιστα ποδήλατα κυκλοφορούσαν (ειδικά στις μεγάλες πόλεις - εξαιρούνται αυτές του κάμπου της Λάρισας) σήμερα είναι έντονο αφού τα ποδήλατα στους δρόμους έχουν πληθύνει. Δεν ξέρω τι λένε οι στατιστικές, αλλά αυτή την εντύπωση έχω απ' τους δρόμους της Αθήνας. Είτε λόγω οικονομίας αφού το ποδήλατο είναι ένα μέσον με το οποίο δεν κοστίζει η μεταφορά και η συντήρησή του είναι αρκετά χαμηλού κόστους (πολλά πράγματα μπορείς να τα κάνεις μόνος σου) είτε λόγω μια μόδας μιας και προβάλλεται ως οικολογικό μέσον.
Και μιας και αναφέρθηκα στα ποδήλατα, ναι και μια είδηση των τελευταίων ημερών: Κλήση 80 ευρώ σε 10χρονο στη Μυτιλήνη γιατί το ποδήλατό του δεν είχε ...κουδούνι!!! Πέρα από το αστείο του πράγματος (όχι που επιβλήθηκε πρόστιμο σε ποδηλάτη, δεν είναι αυτοί υπεράνω του νόμου, αλλά που αυτό έγινε σε 10χρονο), η αλήθεια είναι πως παρόμοιο περιστατικό (με πρόστιμο σε πιτσιρικά) είχε γίνει ξανά στη Μυτιλήνη πριν μερικά χρόνια. Δεν ξέρω αν οι εκεί αστυνομικοί έχουν κάποιες ειδικές οδηγίες.
Αλλά γιατί υπάρχουν τόσες λακκούβες στους ελληνικούς δρόμους; Υπάρχουν αντίστοιχες σε άλλες χώρες; Αν ναι, είναι νομοτέλεια. Αν όχι όμως, πώς τα καταφέρνουν οι άλλοι; Η απάντησή μου είναι όχι. Λακκούβες δεν έχω συναντήσει, ειδικά σε κεντρικούς δρόμους. Σε δρόμους περιοχών αμιγούς κατοικίας μπορεί να υπάρχουνε αλλά δεν δημιουργούν ιδιαίτερο πρόβλημα αφού εκεί η κίνηση γίνεται με χαμηλές ταχύτητες (υπάρχει όριο 30 χλμ/ώρα). Πού λοιπόν οφείλεται η ύπαρξή τους στην Ελλάδα; Δυο είναι οι μορφές που εμφανίζονται: αφενός μεν τα καπάκια των υπονόμων κι αφετέρου υποχώρηση του δρόμου ή έργα για σύνδεση με ύδρευση, αποχέτευση κλπ.
Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη, πώς τα καταφέρνουν και δεν έχουν προβλήματα, στο Μόναχο πάντως η βασική λύση ήταν να περνάνε όλ' αυτά από τα πεζοδρόμια. Έτσι και η καταπόνηση του αποκαταστημένου τμήματος ήταν μικρότερη (άλλο να περνάνε από πάνω φορτηγά και αυτοκίνητα κι άλλο πεζοί άντε και κάνα μηχάνημα του δήμου σε έκτακτες καταστάσεις - καθαρισμός από φύλλα, χιόνια κλπ) και είναι πιο εύκολο να φέρεις στα ίσα τους τις πλάκες του πεζοδρομίου απ' ότι την άσφαλτο.
Αλλά και τα καπάκια που τυχόν βρίσκονται σε δρόμο (π.χ. για την αποχέτευση ομβρίων, αυτά δεν μπορείς να τα αποφύγεις) τα καταφέρνουν να είναι στο ίδιο ύψος με την άσφαλτο. Είναι επίπονο, αλλά γίνεται. Είμαι σίγουρος. Γιατί όταν σκάφτηκε ο δρόμος προς το Πλωμάρι για να περάσει το κεντρικό σύστημα της αποχέτευσης και κατά συνέπεια μπήκαν και καπάκια στα φρεάτια που φτιαχτήκανε, μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κανένα καπάκι δεν προεξείχε ούτε ήταν παρακάτω. Μα κανένα; πώς έγινε; Και μου είπε φίλος που ήταν γνωστός με τον εργολάβο πως επειδή κι ο ίδιος ήταν καμένος είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να μην ξεφύγει κανένα. Και τα κατάφερε. Σίγουρα, θέλει παραπάνω προσοχή αλλά γίνεται.
Από κει και πέρα, είναι το θέμα με την αποκατάσταση. Για κάποιο λόγο ο δρόμος πέφτει. Πώς φτιάχνεται μια λακκούβα; Η συνήθης πρακτική είναι να περάσει ένα φορτηγό του δήμου που να ρίξει λίγη άσφαλτο. Οι εργάτες που συνοδεύουν να τη στρώσουν με τα φτυάρια τους, άντε να τη χτυπήσουν και λίγο να κάτσει και φύγαμε για την επόμενη. Αποτέλεσμα ή θα είναι πιο ψηλά και η λακκούβα θα γίνει σαμαράκι (άρα το πρόβλημα αλλάζει μορφή αλλά παραμένει πρόβλημα) ή θα είναι στα ίσα αλλά θα ξεφτίσουν οι άκρες και θα ξηλωθεί το μπάλωμα ή θα πέσει πάλι πιο χαμηλά οπότε θα χρειαστεί καινούριο μπάλωμα. Ποια είναι η σωστή διαδικασία; Το συνεργείο ανοίγει την άσφαλτο ένα γύρω, διευρύνει τη λακκούβα μέχρι να βρει γερό. Τη γεμίζει, την πατάει με το ειδικό μηχάνημα (δονητή) φροντίζοντας να είναι στο ίδιο ύψος με τα γύρο. Κι όταν θα δοθεί σε χρήση, η μόνη ένδειξη πως εκεί έγινε επέμβαση να είναι μόνο από τη διαφορά στο χρώμα. Το είδα να γίνεται και να έχει αποτέλεσμα. Βέβαια, αυτό παίρνει χρόνο. Κι αν πρόκειται για γερμανικό φτιάξιμο, τότε θέλει μέρες. Γιατί άλλο συνεργείο θα σκάψει κι άλλη μέρα θα ρθει αυτό που θα γεμίσει. Κι άλλη μέρα να μαζέψουν τα μπάζα και τη σήμανση "μην περνάτε". Χρόνο έχουμ(ν)ε...
Και δυο περιπτώσεις που δεν τις ανέφερα παραπάνω γιατί μου τις έδειξε η χθεσινή βροχή:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Κακές κατασκευές του δρόμου τέτοιες που αφήνουν κοίλωμα στην άκρη. Αυτό σε συνδυασμό με την ελλειπή (για να μην πω ανύπαρκτη και θεωρηθώ υπερβολικός) αποχέτευση ομβρίων δημιουργεί μικρές (ή και μεγάλες) λίμνες στις άκρες του δρόμου που όταν περνάνε τα αυτοκίνητα, ακόμα κι αν προσπαθούν να προσέξουν, εκτοξεύουν νερά μ' αποτέλεσμα να γίνεται μούσκεμα ο όποιος πεζός ή ποδηλάτης ή μαχανάκιας υπάρχει εκεί κοντά.
β) Υπάρχει μια λακκούβα από σπάσιμο στην άσφαλτο. Επειδή συνήθως είναι μικρή σε εμβαδόν δεν διορθώνεται με καινούρια άσφαλτο. Είτε από τον δήμο είτε από κάποιο γείτονα πέφτει λίγο χώμα η λίγο αμμοχάλικο. Πέφτει όμως μια βροχή και το ξεπλένει. Και φτου κι απ' την αρχή. Ε, μετά από κάποιους μήνες κι αφού το αρχικό ξήλωμα μεγαλώσει κατάλληλα, θα γίνει και η κανονική αποκατάσταση!
Κι ένα σχετικό άσχετο: Πώς επισημαίνονται λακκούβες της τελευταίας κατηγορίας; Με ένα κλαδί ή ένα βαρέλι ή ό,τι βρουν οι περίοικοι!