Στρατιωτικά Δέματα

Ο γιος μου ο Δημήτρης υπηρετεί αυτή την εποχή τη στρατιωτική του θητεία και έχει σταλεί στην ΕΛΔΥΚ, στην Κύπρο. Το να υπηρετήσει εκεί ήταν κατά βάση δική του επιθυμία και επιλογή. Συνήθως, λένε οι φήμες, άμα ζητήσεις να πας στην ΕΛΔΥΚ (και πληρούνται οι προϋποθέσεις που βάζει) πηγαίνεις. Αλλά επειδή κάθε φορά δεν είναι αρκετοί αυτοί που ζητάνε, στέλνονται και άλλοι που δεν το έχουν ζητήσει αλλά τελικά συναινούν. Η συναίνεση χρειάζεται μιας και τοποθετούνται εκτός συνόρων. Τώρα, το πόσο η συναίνεση αυτή είναι γνήσια ή το κάνουν κατ' ανάγκη δεν ξέρω και δεν είναι αυτό το θέμα μου. Η μετακίνηση προς Κύπρο γίνεται αναγκαστικά αεροπορικά, έτσι τα πράγματα που μπορούσε να πάρει μαζί του ήταν περιορισμένα. Μιας και έχει μια φίλη από κει που μένει στην Αθήνα αλλά πάει κι απ' το σπίτι της, της είχε δώσει να του πάει ένα σακ βουαγιάζ όταν θα πήγαινε προς τα κει, αλλά και πάλι με φειδώ.

Πήγε στην Κύπρο, εντάχθηκε στη μονάδα του, πήρε και το συμπλήρωμα τα πράγματα και βλέπει πως τα πολιτικά παπούτσια που έχει δε τον φτάνουν. Και μας λέει να του στείλουμε δυο ζευγάρια που άφησε εδώ. Να τα φτιάξουμε ένα δεματάκι μέχρι δυο κιλά, κι αν δεν γίνεται ένα να είναι σε δύο μιας και, ως στρατιώτης, μπορεί να παίρνει και να στέλνει ατελώς δέματα μέχρις αυτό το βάρος. Τα βρίσκουμε, τα φτιάχνουμε σε δυο δέματα, ένα το κάθε ζευγάρι και πάω στο ταχυδρομείο της περιοχής μου. Επάνω στο κάθε δέμα γράφω πως είναι για τον τάδε στρατιώτη που υπηρετεί στην Λευκωσία και πως αυτά θα παραδοθούν μέσω του δείνα στρατιωτικού ταχυδρομικού γραφείου. Μια διαδικασία που μου θύμισε τα παλιά, μιας και στην εποχή που ήμουνα εγώ φαντάρος τα ίδια ισχύανε. Απλά γράμματα, δέματα μέχρι κάποιο βάρος και επιταγές μέχρι κάποιο ποσόν είχαν ατέλεια. Το ίδιο κι όταν ο στρατιώτης στέλνει (ή έστελνε) προς τους δικούς του (ή τους ξένους) κάτι. Κι αυτό γιατί το μεγαλύτερο μέρος της διακίνησης γίνεται μέσα απ' το δίκτυο του στρατού που έχει την δική του ταχυδρομική υπηρεσία.

Δυστυχώς στο ταχυδρομείο τα πράγματα δεν ήταν απλά. Βλέπουν το Λευκωσία και λένε πως δεν ενδιαφέρει αν είναι στρατιωτικό το δέμα, είναι δέμα εξωτερικού και κατά συνέπεια πρέπει να πληρωθούν ταχυδρομικά τέλη. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τίποτα. Η υπάλληλος, που φαινόταν πως ήτανε καινούρια ρωτάει μια παλιότερη από δίπλα που μιας και δεν είναι πολύ σίγουρη προτείνει να πάρουν κάποια άλλη στο τηλέφωνο που κι αυτή νομίζει πως πρέπει να πληρώσω αλλά προτείνει τηλεφώνημα σε διπλανό ταχυδρομικό γραφείο. Το να πάρουν κάποιον αρμόδιο δεν τους πέρασε απ' το μυαλό αν και, πρέπει κάποιος στα τηλεφωνήματα που έγιναν να τους είπε να πάρουν στο κέντρο πληροφοριών των ΕΛΤΑ απ' ότι συμπέρανα αργότερα. Σκέφτηκα να επικοινωνήσω με τα ΕΛΤΑ μέσω αλληλογραφίας και να επανέλθω και αποχώρησα.

Στο δρόμο, σκέφτομαι πως μέχρι να γίνουν όλ' αυτά θα περάσουν αρκετές μέρες κι έτσι κάνω στροφή επιτόπου και επιστρέφω με σκοπό να στείλω τα δέματα και να ζητήσω να μου επιστραφούν τα τέλη ως αχρεωστήτως καταβληθέντα αν και είχα στο νου μου πως κάτι τέτοιο θα πέρναγε κάμποσο καιρό μέχρι να ολοκληρωθεί. Στήνομαι ξανά στην ουρά, ευτυχώς δυο - τρία άτομα κάθε φορά φτάνω ξανά στην ίδια υπάλληλο και ετοιμάζομαι για την αποστολή. Αλλά ρωτάω αν τα δυο δέματα γίνονταν ένα μήπως τυχόν και κόστιζαν λιγότερο. Έτσι κι αλλιώς το βάρος μαζί έβγαινε τελικά κάτω από δυο κιλά. Ψάχνει η κοπέλα και λέει πως αν μείνουν ως έχουν χρειάζονται 41€ και κάτι ενώ αν γίνουν ένα το κόστος έπεφτε στο μισό, γύρω στα 21€. Φεύγω λοιπόν πάλι (μιας και δεν ήμουνα σίγουρος αν θα κατάφερνα να πάρω τα τέλη πίσω) και μου δίνουν να συμπληρώσω μαι φόρμα αποστολής.

Η ώρα έχει περάσει και δεν είναι δυνατόν να προλάβω να το στείλω την ίδια μέρα. Γίνεται η ενοποίηση των δεμάτων και παράλληλα ψάχνω στο σάιτ των ΕΛΤΑ για να βρω στοιχεία επικοινωνίας, να στείλω ένα μέιλ για να ζητήσω διευκρινήσεις. Αλλά βλέπω φάτσα κάρτα ένα τηλέφωνο εξυπηρέτησης για να πάρω να ρωτήσω: 800 11 82 000. Επιτόπου τηλεφώνημα, η κοπέλα μου απαντάει πως φυσικά και είναι δωρεάν η αποστολή προς στρατιώτες δεμάτων μέχρι 2 κιλά. Η επισήμανση για την διαφορά πως ο στρατιώτης υπηρετεί στην Κύπρο δεν άλλαξε κάτι αλλά είπε επειδή ίσως ο στρατός ήθελε κάτι επιπλέον μου δίνει το τηλέφωνο του συνεργαζόμενου στρατιωτικού ταχυδρομικού γραφείου για τυχόν επιπλέον οδηγίες. Τηλεφώνημα και με το που σηκώνει το τηλέφωνο ακούω πως συμπτωματικά ήταν αυτό που χειρίζεται έτσι κι αλλιώς τις αποστολές προς ΕΛΔΥΚ (τα στρατιωτικά ταχυδρομικά γραφεία έχουν νούμερα και με το που σήκωσε το τηλέφωνο έδωσε τη θέση του με το νούμερο του γραφείου). Ακόμα καλύτερα λοιπόν, ρωτάω αν η αποστολή δεμάτων προς στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ γίνεται ατελώς και αν χρειάζεται κάτι επιπλέον, η απάντηση είναι ίδια. Αλλά επειδή ο στρατιώτης που ήταν στην τηλεφωνική γραμμή μου είπε πως είναι καινούριος και σκέφτηκε πως μπορεί να μην είναι ενημερωμένος σε κάτι πιο ειδικό με προέτρεψε να ξανατηλεφωνήσω εργάσιμες ώρες (8 - 2) για να είναι κάποιο στέλεχος της υπηρεσίας εκεί. Μόνο που την επομένη ήταν γιορτή και δεν θα βρισκόταν κανένας.

Δεν είχα καταλάβει τι γιορτή ήταν, ήξερα πως την Τετάρτη ήταν τα Εισόδια της Θεοτόκου αλλά δεν είχα μάθει πως αυτή ήταν ορισμένη ως μέρα των ενόπλων δυνάμεων. Τέλος πάντων, μια μέρα ακόμα, Πέμπτη μεσημέρι παίρνω τηλέφωνο η απάντηση εξακολουθεί να παραμένει η ίδια: τα στρατιωτικά δέματα μέχρι δυο κιλά (μέχρι τρία μου είπαν απ' το στρατιωτικό γραφείο, αλλά αυτό είναι υποτίθεται για πράγματα που είναι μονοκόμματα και δεν μπορούν να χωριστούν) στέλνονται ατελώς. Ρωτάω αν θα πρέπει να συμπληρωθεί κάποιο χαρτί, η απάντηση ναι, αυτό των δεμάτων. Και συζητώντας καταλήγουμε πως αν έχουν τόσο πρόβλημα να βλέπουν το "Λευκωσία" γραμμένο, να το μουτζουρώσω, έτσι κι αλλιώς το στρατιωτικό ταχυδρομείο ξέρει πού βρίσκεται η κάθε μονάδα.

Ξανά στο γραφείο των ΕΛΤΑ. Πάλι στην ουρά που αυτή τη φορά είχε κάμποσο μέγεθος. Πάλι δυο γκισέ δουλεύανε, η κοπέλα που είχα πάει την προηγούμενη φορά δεν ήταν, στη θέση της υπήρχε κάποια άλλη. Όταν φτάνει η σειρά μου πέφτω στη κυρία που είχαμε συζητήσει και πριν δυο μέρες και με το που λέω πως θέλω να το στείλω ατελώς η απάντησή της «Εσείς δεν ήσασταν που ήρθατε προχθές και σας είπαμε πως δεν γίνεται;». Εξηγήσεις κλπ, άκρη δεν θα βρισκότανε αν δεν επενέβαινε η διευθύντρια (η οποία γενικώς εξυπηρετούσε την όποια ειδική περίπτωση παρουσιαζόταν όση ώρα περίμενα στην ουρά). Αμοιβαίες εξηγήσεις μεν, το ίδιο τροπάριο δε.
- Πού πάει το δέμα;
- Σε στρατιώτη.
- Ναι, αλλά πού υπηρετεί;
- Στην Κύπρο
- Άρα πληρώνεται αφού είναι δέμα εξωτερικού. Αυτό εξάλλου δείχνει και το συνοδευτικό δελτίο που συμπλήρωσες (που βέβαια οι ίδιοι μου το είχαν δώσει και δεν το είχα εγώ στο σπίτι μου).
- Μα είναι στρατιωτικό.
Τέλος πάντων, την έπεισα να το πάρουμε απ’ την αρχή. Αφού είναι στρατιωτικό δέμα εντός προδιαγραφών, πώς θα πρέπει να σταλεί για να είναι ατελώς; Γιατί απ' το δρόμο το δικό της που προσπαθούσε να με πείσει, άκρη δεν έβγαινε. Το σκέφτηκε κάπως, την έπεισα πως το στρατιωτικό ταχυδρομικό γραφείο που θα χειριστεί το δέμα είναι στην Αθήνα (που και να μην ήταν δεν θα υπήρχε πρόβλημα αφού έτσι κι αλλιώς θα το παραλάμβανε ο στρατός κι από κει θα το προωθούσε όπου έπρεπε, αν θα το πάρει π.χ. το 100 κατευθείαν είναι το θέμα ή αν θα το πάρει το 150 και θα το στείλει στο 100;) και στάλθηκε ατελώς. Αλλάξαμε το δελτίο να είναι δέμα εσωτερικού, δεν ανάφερα στο δελτίο τη Λευκωσία (αν και στο δέμα απάνω έμεινε γραμμένο, έτσι για να κάνω κι εγώ το δικό μου) κι όλα καλά.

Η κυρία με την οποία είχα ήδη διαφωνία την προηγούμενη φορά επενέβη δυο φορές για να πει πως δεν πρέπει να σταλεί ατελώς την πρώτη και για να πει πως ήδη μου είχε υποδείξει να σβήσω την όποια ένδειξη Κύπρου από το δέμα για να πάει ατελώς. Στην πραγματικότητα, όταν εγώ είχα ρωτήσει πως αν τα σβήσω απ' το δέμα αν θα το δεχτούνε η απάντησή της ήταν πως θα το δεχτούνε αλλά δεν ξέρει πού θα πάει και πού θα παραδοθεί. Αν άκουγε κάποιος κάτι τέτοιο τι θα καταλάβαινε; Η εξήγησή της μετά ήταν πως μα άμα το παραδώσει στο στρατό προφανώς δεν ξέρει τι θα το κάνουν. Μα για το κάθε δέμα ισχύει αυτό: απ' τη στιγμή που θα φύγει απ' τα χέρια της, δεν ξέρει τι ακριβώς θα γίνει, πού θα πάει και ποιο δρομολόγιο. Το ζητούμενο είναι να φτάσει στον παραλήπτη. Α! θυμήθηκε πως είχαμε κι άλλη φορά τσακωθεί. Μόνο που μάλλον δεν ήθελε να θυμηθεί πως και την άλλη φορά εγώ δικαιώθηκα (αλλιώς γιατί να τσακωθώ;)

Συμπέρασμα. Πέρα από την ικανοποίηση για τη δεύτερη «νίκη» απέναντι στην κυρία, το θέμα είναι πως, δυστυχώς, πρέπει να επιμένουμε και να το ψάχνουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Δεν είναι αυτονόητα πράγματα που θα έπρεπε.