Μουσείο Αστικών Συγκοινωνιών

Χειμωνιάζει και είπαμε ν’ αρχίσουμε τις επισκέψεις στα μουσεία. Πρώτη στάση το μουσείο των αστικών συγκοινωνιών του Μονάχου. Η συγκεκριμένη επιλογή έγινε μιας και το μουσείο αυτό ανοίγει μόνο 2 Κυριακές κάθε μήνα. Και πρέπει να πέσεις πάνω τους. Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία με τραμ απ’ την πρώτη εποχή (ιππήλατα) μέχρι τη σημερινή, με λεωφορεία και κομμάτι από συρμό του μετρό με προσομοίωση οδήγησης με στολές εποχής και περιγραφή από σχετικές δουλειές που σήμερα δεν υπάρχουνε.

Τρένα: Το Ρυθμικό Τσούκου – Τσούκου

Το τρένο μου άρεσε πάντοτε ως μέσο μεταφοράς. Και το είχα συνδέσει με το θόρυβο που κάνει πάνω στις γραμμές, το γνωστό τσούκου – τσούκου. Εδώ αυτός ο θόρυβος δεν υπάρχει. Και μου έκανε εντύπωση. Κι έψαχνα να καταλάβω το γιατί. Έβαλα τη λογική και προσπάθησα να βρω τι είναι αυτό που δίνει αυτόν τον ρυθμικό ήχο. Κατέληξα πως αυτό γίνεται όταν ένας τροχός του τρένου περνάει από μια ράγα σε επόμενη στα διαστήματα που, όπως μαθαίναμε από το σχολείο, υπήρχε κενό για τις διαστολές. Κοιτάζοντας, λοιπόν, προσεκτικά τις γραμμές εδώ διαπίστωσα ότι κενά δεν υπάρχουν. Όπου τελειώνει ένα κομμάτι μπαίνει το επόμενο και το κενό καλύπτεται με κόλληση. Δεν ξέρω αν είναι ειδική κόλληση που απορροφά τυχόν διαστολή ή αν οι ράγες φτιάχνονται από τέτοιο κράμα που ουσιαστικά να έχει μηδενικό συντελεστή διαστολής. Πάντως κενά δεν υπάρχουν και στο τρένο δεν ακούγεται ο ρυθμός που σε κοιμίζει! Το ότι ο θόρυβος προέρχεται από τα κενά το επιβεβαίωσα πρόσφατα στην Αθήνα βλέποντας ένα τρένο να περνάει και να «σκοντάφτει» όχι μόνο από το κενό αλλά και από το γεγονός ότι το ένα κομμάτι «καθόταν» από το βάρος και υπήρχε και διαφορά ύψους! Και επίσης στον ηλεκτρικό σε όποια σημεία έχουν αλλαχτεί οι γραμμές ακολουθούνται οι νέες νόρμες οπότε εκεί τσούκου – τσούκου δεν έχει. Μόνο σε κάνα παλιό τμήμα – και βέβαια στις αλλαγές γραμμής, στα ψαλίδια, οπότε με την ταχύτητα που έχει φαίνεται πως πάει σαν παλιόβαρκα. Κι όταν είναι κοντά σε σταθμό και είσαι όρθιος γιατί ετοιμάζεσαι να κατέβεις πρέπει να κρατιέσαι πολύ καλά!

 

Και κάτι από Στουτγάρδη

Τρένα: Ισόπεδες Διαβάσεις

Νόμιζα πως οι ισόπεδες διαβάσεις είναι κατάλοιπο της Ελλάδας και άλλων μη αναπτυγμένων χωρών. Ιδιαίτερα που στα καθ’ ημάς γίνεται πολύ συζήτηση για την ανάγκη να καταργηθούν. Τρόμαξα, λοιπόν, συνειδητοποιώντας το πόσες υπάρχουν και εδώ. Με μπάρες αυτόματες βέβαια, αλλά δεν παύουν να είναι ένα πρόβλημα. Να περνάει το Ιντερσίτυ με 100 ή 200 και βάλε χιλιόμετρα και να διασταυρώνεται ισόπεδα έστω και με τριτεύοντα δρόμο? Καλά, το να βγαίνει το μετρό και να διασταυρώνεται με αυτοκίνητα ή να περνάει το τραμ σε αποκλειστική γραμμή και με αρκετή ταχύτητα και να κατεβαίνουν μπάρες και να περιμένουν τα αυτοκίνητα (και για λόγους ασφαλείας και για αρκετή ώρα) είναι τα-κτι-κό-τα-το. Και όταν κατεβαίνουν οι μπάρες, κατεβαίνουν αρκετή ώρα πριν περάσει ο συρμός, οπότε κάθεσαι και περιμένεις με τις ώρες.

Τρένα: Τα Εισιτήρια

Έχουμε συνηθίσει ότι τα εισιτήρια στα τρένα τα προαγοράζεις. Το ίδιο και για τα άλλα μέσα μεταφοράς. Και για μεν τα πρώτα από τον αρμόδιο υπάλληλο ενώ τα άλλα από περίπτερα ή αυτόματους πωλητές. Εδώ λοιπόν το πράγμα ψιλοδιαφέρει. Σίγουρα υπάρχουν οι αυτόματοι πωλητές, και είναι και πάρα πολλοί σε κάθε σταθμό. Κάποιοι δέχονται κάρτα (EC ή για το τρένο και πιστωτική) άλλοι όχι. Απ’ την άλλη δεν δέχονται «μεγάλα» χαρτονομίσματα. Κάποια ούτε 50άρικο, κάποια άλλα μέχρις εκεί. Παραπάνω, πήγαινε να χαλάσεις και ξαναέλα. Δεύτερον δεν υπάρχει στάση που να μην έχει αυτόματο μηχάνημα πώλησης. Και τρίτον (στο Μόναχο) υπάρχουν αυτόματοι πωλητές και μέσα στα λεωφορεία και στα τραμ, που δίνουν και ρέστα (στο Μάνχαϊμ αντίθετα υπάρχει προειδοποίηση στην πόρτα μπαίνοντας ότι πρέπει να έχεις αγοράσει το εισιτήριο από πριν)!

Τρένα: Οι Σταθμοί. Ο Σταθμός του Μονάχου

Όταν μιλάμε για σταθμούς τρένου μιλάμε για τεράστια συγκροτήματα με πολλές αποβάθρες. Στους «μικρούς» σταθμούς θα έχει 6 – 7 ενώ στους κεντρικούς 10, 20 ή 30+ (στο Μόναχο που είναι από τους μεγαλύτερους της Γερμανίας αν όχι ο μεγαλύτερος καταλήγουν 36 γραμμές! ) και στις οποίες φορτώνουν – ξεφορτώνουν ταυτόχρονα αρκετά τρένα. Ο σταθμός του Μονάχου είναι Kopfbahnhof δηλ. οι γραμμές καταλήγουν σ' αυτόν και δεν περνάνε από δίπλα του. Είναι δηλ. ο σταθμός σαν μια τσατσάρα που οι γραμμές είναι τα δόντια της. Το ίδιο είναι και της Στουτγάρδης (απ' όσους ξέρω εδώ - στην Ελλάδα έτσι είναι της Θεσσαλονίκης και ο νέος της Αλεξανδρούπολης).
Για να πας απ’ τη μια πλατφόρμα στην άλλη (και με δεδομένο το μεγάλο μήκος των συρμών) θέλει αρκετή ώρα. Και πάντα πρέπει να συμβουλεύεσαι τον πίνακα ανακοινώσεων για να επιβεβαιώνεις από ποια γραμμή φεύγει το τρένο σου. Βγαίνοντας από το σταθμό υπάρχει ένα δάσος από γραμμές (μια για κάθε αποβάθρα συν κάποιες βοηθητικές). Και είναι εξαιρετικό το να βλέπεις να μπαίνουν στο σταθμό 3 - 4 τρένα ταυτόχρονα ενώ κάποια άλλα φεύγουν. Πάντως οι αρμόδιοι τα καταφέρνουν και βρίσκουν άκρη!

Τρένα: Πληρότητα

Και μια και μιλάμε για τρένα. Έλεγα παραπάνω για πληρότητα 50 ή 60%. Αυτό έχει να κάνει με το τμήμα της διαδρομής, την ώρα και το είδος του τρένου. Γιατί το είδα κι αυτό. Το τρένο να είναι γεμάτο και οι επιβάτες όρθιοι κι αυτό όχι για καμιά μικρή διαδρομή αλλά 2 περίπου ωρών. Ήταν Κυριακή βράδυ και μου θύμισε που γύριζα από Χαλκίδα προς Αθήνα μια Κυριακή και γινόταν ένας χαμός. Αν μου λέγανε τότε ότι το ίδιο θα το ξαναζούσα στη Γερμανία, πριν το δω δεν θα το πίστευα με τίποτα.

Τρένα: Οι Πόρτες

Και μια ιδιομορφία των τρένων. Για να ανοίξει η πόρτα τους (και σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς μετρό, τραμ κλπ) πρέπει να πατήσεις το κατάλληλο κουμπί. Φθάνει ας πούμε το όχημα σε μια στάση, σταματάει ακούς τον ήχο που έχεις συνηθίσει αλλά πόρτα δεν ανοίγει αν δεν βάλεις το χέρι σου. Και μπορεί αυτό να σημαίνει οικονομία (προφανώς) και λιγότερες φθορές αλλά και λιγότερες θερμικές απώλειες αφού η πόρτα δεν ανοίγει αν δεν είναι απαραίτητο (δεν υπάρχει κάποιος σ’ αυτήν ν’ ανέβει ή να κατέβει) αλλά για σένα είναι δύσκολο αν κουβαλάς πράγματα. Και καλά, κάποια σύγχρονα οχήματα έχουν μπουτόν αφής. Αλλά με κάποια παλιότερα που χρειάζεται να κουνήσεις ένα μοχλό, εκεί να δεις ομορφιές!