Ώρες Σιέστας

Άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται: Οι Γερμανοί έχουν τη συνήθεια της σιέστας, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα. Το μεσημέρι έχουν ώρες ανάπαυσης (ή όπως αλλιώς λέγονται) που συνήθως συνδυάζονται με φαγητό. Για παράδειγμα οι τράπεζες μπορεί να μην έχουν κοινό ωράριο (ανοίγουν συνήθως στις 9 αλλά κλείνουν κάθε υποκατάστημα τη δική του ώρα, μπορεί στις 3 μπορεί στις 4 μπορεί στις 5:30) αλλά το μεσημέρι συνήθως 1 – 2 είναι κλειστά. Το ίδιο γίνεται και σε υπηρεσίες ή εταιρίες. Αν τους πάρεις τηλέφωνα εκείνη την ώρα, απλά θα ατυχήσεις. Το ίδιο και οι γιατροί. Αυτοί είναι συνήθως ανοιχτά το πρωί 9 – 12 ή με 1 και από κει και μετά ένα διάλειμμα λίγων (ή πολλών) ωρών. Ανοίγουν ξανά 3 – 6 ή δεν ανοίγουν καθόλου. Όλες οι (δημόσιες) υπηρεσίες είναι συνήθως ανοιχτές ένα, τουλάχιστον, απόγευμα (μέχρι τις 5 – 6 η ώρα) αντισταθμίζοντας τον επιπλέον χρόνο με κλείσιμο νωρίτερα κάποια άλλη μέρα.

Ελληνική Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού

Μου το στείλανε πριν λίγο. Ο Σταμάτης που λέγαμε. Ήταν σε παρουσίαση με προσπάθεια εικονογράφησης. Παλιό μεν, πάντα επίκαιρο και πάντα μας πληγώνει δε. Γι' αυτό κι είπα να το βάλω κι εδώ. Οι λέξεις λένε όλη την ιστορία. Οι εικόνες δεν χρειάζονται. Για να μου θυμίζει και τα όσα γίνονται στο χώρο της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό αυτή την εποχή. Είναι αντίστοιχα με αυτά που περιγράφει η ιστορία. Θα έχουμε άριστη  και περισσότερη εκπαίδευση και δεν θα υπάρχει ελληνόπουλο όπου γης που θα θέλει να μάθει ελληνικά και δεν θα μπορεί. Αλλά χωρίς εκπαιδευτικούς!

Μουντιάλ

Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα με το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, το και μουντιάλ επονομαζόμενο. Ο Δημήτρης μου είπε ότι τα πράγματα δεν δείχνουν κάτι το ιδιαίτερο.

Μανία για Ασφάλειες

"Το παιδί μας δεν έχει ακόμα όνομα. Αλλά ένα συμβόλαιο ασφάλειας ζωής.

Είχα ακούσει ότι η ασφάλεια του αυτοκινήτου εδώ ήταν πιο ακριβή απ’ ότι στην Ελλάδα και ότι γι’ αυτό δεν ευθυνόταν το ότι εδώ οι ασφαλιστικές ήθελαν πιο πολλά λεφτά αλλά ότι ασφάλιζαν περισσότερους κινδύνους. Και βασικά, ενώ στην Ελλάδα για να κάνεις μικτή ασφάλεια, αυτή που σε πληρώνει φταις δεν φταις (για την ακρίβεια το επιπλέον είναι ότι αν φταις πληρώνει τον άλλον αλλά και εσένα) θέλεις να παρακαλάς την ασφαλιστική σου και δεν είναι σίγουρο αν θα στην κάνει (έχει διάφορες προϋποθέσεις), ήξερα ότι εδώ αυτό είναι κανόνας.

Το Ταμπλό του Σταμάτη

Καλά εσύ, Σταμάτη, έζησες σε λάθος χώρα. Δηλ. ενώ ήρθες στη σωστή, δεν έμεινες σ’ αυτήν. Ποιος είναι ο Σταμάτης που αναφέρω και πού κολλάει? Απλούστατον: φίλος μου που όταν σπούδαζε, για να προσπορίζεται τα προς το ζην, έφτιαχνε χειροποίητα κοσμήματα – καλλιτεχνήματα. Έπαιρνε, λοιπόν, ένα ταμπλό και στηνόταν πότε σε δρόμους, πότε σε παραλίες, πότε σε πανηγύρια και πουλούσε τις κατασκευές του. Κι όταν πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο, αντί να ψάξει για δουλειά σχετική μ’ αυτό όπως ήταν το σύνηθες, είπε να συνεχίσει να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Αλλά το ελληνικό κράτος δεν τον έβλεπε με καλό μάτι (για να πούμε και την αλήθεια, δεν είχε και ταμειακή μηχανή) και τον κυνηγούσε όσο μπορούσε.

Για τα Πανηγύρια

Το ‘χω ξαναγράψει: οι κάτοικοι εδώ είναι για τα πανηγύρια. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: είναι φίλοι των πανηγυριών και δεν χάνουν ευκαιρία να στήσουν ένα όποτε μπορούν. Κάθε μήνα, όλο και κάτι θα γίνει, όλο και θα βρεθεί μια αφορμή για ένα σαββατοκύριακο (τουλάχιστον) πανηγυριού.

Πατάτες

Από παλιά, πριν έρθω εδώ, είχα την εντύπωση ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι της πατάτας. Κάτι που δεν διαψεύστηκε. Κι άλλοι λαοί έχουν παρόμοια φήμη (Άγγλοι - Γάλλοι πατατάδες λέγαμε κάποτε), πάντως εδώ σίγουρα η πατάτα είναι βασιλιάς. Και μιλάμε για νόστιμοι πατάτα. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά όποιος φίλος έχει έρθει κι έχει φάει πατάτες εδώ πάντα κάνει τι διαπίστωση ότι είναι πατάτες με ουσία. Κι όχι πως ψάχνω και πολύ τι είδος θα πάρω.