Το Ταμπλό του Σταμάτη

Καλά εσύ, Σταμάτη, έζησες σε λάθος χώρα. Δηλ. ενώ ήρθες στη σωστή, δεν έμεινες σ’ αυτήν. Ποιος είναι ο Σταμάτης που αναφέρω και πού κολλάει? Απλούστατον: φίλος μου που όταν σπούδαζε, για να προσπορίζεται τα προς το ζην, έφτιαχνε χειροποίητα κοσμήματα – καλλιτεχνήματα. Έπαιρνε, λοιπόν, ένα ταμπλό και στηνόταν πότε σε δρόμους, πότε σε παραλίες, πότε σε πανηγύρια και πουλούσε τις κατασκευές του. Κι όταν πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο, αντί να ψάξει για δουλειά σχετική μ’ αυτό όπως ήταν το σύνηθες, είπε να συνεχίσει να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Αλλά το ελληνικό κράτος δεν τον έβλεπε με καλό μάτι (για να πούμε και την αλήθεια, δεν είχε και ταμειακή μηχανή) και τον κυνηγούσε όσο μπορούσε.

Καλά, εδώ μιλάμε για επίσημα πράγματα.

Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με τη Γερμανία. Έχουν και μάλιστα διπλή. Αφενός μεν, ο Σταμάτης είχε περάσει ένα φεγγάρι από δω αλλά δεν κόλλησε κι αφετέρου, στο πανηγύρι των γενεθλίων του Μονάχου που λέγαμε (αλλά και αλλού), πάρα πολλά από τα μαγαζάκια ήταν από ανθρώπους που παρουσίαζαν τα έργα τους. Ζωγράφους ή σκιτσογράφους, ανθρώπους που δούλευαν το γυαλί σε στυλ μουράνο, το σίδερο ή το ξύλο για γλυπτά, την πέτρα ή το κόσμημα. Και κάτι τέτοιο δεν το είδα πρώτη φορά. Σε κάθε πανηγύρι θα υπάρχουν και τέτοια μαγαζάκια, άλλοτε περισσότερα άλλοτε λιγότερα. Όπως βέβαια και εκτός πανηγυριού με ή χωρίς κάποια ευκαιρία.

Βέβαια, ο αντίλογος είναι, ότι τα μαγαζιά αυτά είναι με άδειες και έχουν πληρώσει στο δήμο για αν στηθούν στο συγκεκριμένο χώρο. Ίσως. Δεν είμαι σίγουρος. Ή τουλάχιστον, δεν είμαι σίγουρος για όλα. Τέλος πάντων. Επίσης για το θέμα αυτό ενημέρωσα το Σταμάτη πριν το ανεβάσω. Μου έστειλε κάποιες ουσιαστικές παρατηρήσεις (ιστορικές), αλλά τον παρακάλεσα να τις βάλει ως σχόλιο ο ίδιος όταν δημοσιευτεί. Αν δεν το κάνει, ίσως επανέλθω.

Και για να ολοκληρώσω με το Σταμάτη, που μου έδωσε την αφορμή για το σημερινό θέμα: Κάποια στιγμή βαρέθηκε το κυνήγημα, τον φάγαμε κι εμείς να χρησιμοποιήσει το πτυχίο που πήρε κι έτσι βρήκε κι αυτός το δρόμο του. Όχι ότι ήταν κακό που έκανε το χόμπι επάγγελμα. Ευχαρίστηση ήταν. Εδώ εγώ είχα κάνει επάγγελμα μια τυχαία κατάσταση (νέος με μηχανάκι). Αλλά όταν περνάνε τα ρημάδια τα χρόνια θες κάτι πιο σταθερό, αν και στη δική μου περίπτωση καταλύτης ήταν η ρήξη με το νέο προϊστάμενο της πολυεθνικής. Κι επειδή από τότε που έδινα για το πανεπιστήμιο το έκανα με στόχο την εκπαίδευση, δεν θέλανε και πολύ για να με πείσουνε να κάνω στροφή προς αυτή. Βέβαια, ο Άγγελος (κυρίως) που μου έλεγε να χρησιμοποιήσω το πτυχίο μου, εννοούσε να κάνω ιδιαίτερα. Αλλά, εγώ, δεν ήμουνα καλός πωλητής και δεν μου ταίριαζε να πουλάω την ιδιότητά μου. Εξάλλου αυτό ποτέ δεν το θεώρησα εκπαίδευση. Έτσι στράφηκα στη δημόσια εκπαίδευση και βρέθηκα εδώ τώρα.