Για τα Πανηγύρια

Το ‘χω ξαναγράψει: οι κάτοικοι εδώ είναι για τα πανηγύρια. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: είναι φίλοι των πανηγυριών και δεν χάνουν ευκαιρία να στήσουν ένα όποτε μπορούν. Κάθε μήνα, όλο και κάτι θα γίνει, όλο και θα βρεθεί μια αφορμή για ένα σαββατοκύριακο (τουλάχιστον) πανηγυριού.

 

Και η διαδικασία ίδια πάνω κάτω κάθε φορά: στήνονται μαγαζάκια που πουλάνε φαγώσιμα και μπίρες, μαγαζάκια που πουλάνε διάφορα από αναμνηστικά μέχρι ιδιοκατασκευές, μερικές σκηνές για μουσική και ξεκινάμε. Για μπίρες είπαμε? Έχει κάθε φορά και μπίρες. Γιατί πού πας χωρίς μπίρα. Κι αν το είπαμε, να το ξαναπούμε αφού είναι βασικό στοιχείο των εορτών και πανηγύρεων.

Τι λέγαμε, παλιότερα, για την αγάπη για τα λαχεία? Να μην έχουμε κι ένα επετειακό?

Η τελευταία ευκαιρία ήταν η «επέτειος» των 852 χρόνων από την ίδρυση του Μονάχου! Συνήθως, τα Ιωβηλαία γιορτάζονται όταν είναι στρογγυλός αριθμός. Είναι ασυνήθιστο να έχεις μια τέτοια γιορτή κάθε χρόνο, ειδικά όταν είναι και τόσο πολλά τα χρόνια. Αλλά εδώ, βρέθηκε μια γυαλιστερή πέτρα (που έλεγε κι ο Καζαντζάκης), να την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη? Είναι μια καλή αφορμή να στηθεί το πανηγύρι.  Κι επειδή έρχεται και μουντιάλ και ο κόσμος θα πίνει τις μπίρες του στα ανοιχτά γήπεδα όπου στήνονται γιγαντοοθόνες (θα τα πούμε κι αυτά), το πανηγύρι στήθηκε φέτος στις 12 – 13 Ιούνη.

Βοήθησε αρκετά κι ο καιρός που έκοψε την (αφόρητη) ζέστη που είχε μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου και καθυστέρησε κι η βροχή την Κυριακή κι έτσι

οι κάτοικοι έβαλαν για άλλη μια φορά τις παραδοσιακές τους φορεσιές (όπως έχω ξαναγράψει, το κάνουν χωρίς προφανή λόγο – οπότε τώρα που υπήρχε αφορμή, δεν θα το έκαναν;) και βγήκαν.

Εκτός από φαγητά, αλίμονο να μη υπάρχουν και γλυκά. Είτε είναι φρούτα περασμένα σαν σουβλάκι, καραμελωμένα ή βουτηγμένα σε σοκολάτα είτε ξηροί καρποί καβουρντισμένοι και μπισκοτοκαρδιές που έχουν μεγάλο σουξέ στη διάρκεια του Οκτόμπαφεστ, αλλά και όλο το χρόνο είναι κάτι σαν σήμα του Μονάχου.

Παρουσία είχαν και οι σύλλογοι παραδοσιακών φορεσιών

ή των ωραίων (σικ) κυριών του Μονάχου που προωθούσαν τις δημιουργίες τους.

Αλλά και άλλες ατραξιόν υπήρχαν. Από λούνα παρκ και ξυλοπόδαροι

μέχρι αναπαραστάσεις της παλιάς εποχής, τότε που το Μόναχο ξεκινούσε (ή περίπου τέλος πάντων).

Και μιας και είχαμε γενέθλια, βρέθηκε και μια μπάντα να παίξει το χάπυ μπέρθντεϊ.

Αλλά υπήρχαν και πολλές άλλες μουσικές, διάφορες. Όχι ντε και καλά της περιοχής. Κουβανέζικα, Ιρλανδέζικα, Τιρολέζικα και πάει λέγοντας.

Όμως οι πιο ενδιαφέρουσες ατραξιόν (για μένα): η παρουσία αντίγραφου ιππήλατου τραμ με το οποίο μπορούσες να κάνεις βόλτα στους δρόμους της πόλης,

αλλά και η παρουσία αλατωρύχων από αλατωρυχεία στα σύνορα με την Αυστρία, που έδειχναν πώς καθαρίζεται το αλάτι από τα κομμάτια που βγάζουν (τα διαλύουν σε νερό, βγάζουν τις βρομιές και μετά για να φύγει το νερό το ζεσταίνουν σε μια διαδικασία που προσομοιάζει με τις φυσικές αλυκές).