Αφιέρωμα

Το παρακάτω ποίημα το βρήκα καθώς περιδιάβαινα τις σελίδες του σάιτ του Κου Νίκου Σαραντάκου (που αποδείχτηκε πως έχουμε και άλλα κοινά - είναι από τη Μυτιλήνη). Δεν ξέρω ακριβώς πώς βρέθηκα εκεί. Μάλλον απ' τη βικιπαίδεια, στην οποία με παρέπεμψε σύνδεσμος σχετικός με τους μύθους που κυκλοφορούν για να τονίσουν την αίσθηση ανωτερότητας ημών των Ελλήνων. Από άσχετο θέμα με τη Γερμανία δηλαδή. Είναι γραμμένο από τον συνονόματο παππού του που έχει δημοσιεύσει κείμενα με το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης. Είναι επίκαιρο, μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Λέει τόσα πολλά...

Δούναβης

Μιλάγαμε χθες για το Δούναβη και τα καραβάκια που ήταν αραγμένα στο Πάσαου. Έν’ απ’ αυτά ήταν και το Ρούσε. Όταν διάβασα το όνομα γραμμένο με λατινικά γράμματα δεν συνειδητοποίησα από πού ακριβώς. Όταν το απόγεμα, την ώρα που γυρίζαμε, το είδα να μας προσπερνάει και το διάβασα με τα κυριλλικά, τότε κατάλαβα. Το Ρούσε είναι μια πόλη της Βουλγαρίας(!) πάνω στο Δούναβη, στα σύνορα με τη Ρουμανία που την είχα περάσει πριν καμιά δεκαριά χρόνια!

Βόλτα στο Δούναβη

Η βόλτα αυτή έγινε πριν κάμποσο καιρό. Είχαμε κάνει μια παρόμοια, αλλά πολύ μικρότερη, το καλοκαίρι από το Ρέγκενσμπουργκ. Τότε η συνολική διάρκεια ήταν λιγότερο από μια ώρα και δεν μπορώ να πω πως ήταν χορταστική. Πάνω που ξεκινήσαμε επιστρέψαμε. Επειδή μας άρεσε είπαμε να την επαναλάβουμε αλλά να αξίζει τον κόπο. Εν τω μεταξύ κάπου έπεσε στα χέρια μου ένα διαφημιστικό για εκδρομές απ’ το Πάσαου που έφταναν μέχρι τη Λιντζ ή ακόμα και τη Βιέννη. Μας άρεσε η ιδέα κι είπαμε να προλάβουμε πριν χαλάσει ο καιρός. Τότε ακόμα το Οκτόμπερφεστ δεν είχε τελειώσει. Αυτός ήταν κι ο λόγος που το παιδέψαμε μέχρι να τ’ αποφασίσουμε. Πού να πρωτοπάμε. Θέλαμε και το πανηγύρι μας αλλά όσο πέρναγε ο καιρός, και με την περσινή εμπειρία που στις 15 χιόνισε, δεν θέλαμε να το αφήσουμε.

Καφές - 2

Όχι, δεν σας ξέχασα. Εύκολα γλιτώνετε νομίζετε. Αλλά, να. Η σημερινή μέρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Στην Ελλάδα, βέβαια, αλλά, εξ αντανακλάσεως, μας πιάνει κι εμάς. Έτσι αντί για πρωινή δημοσίευση το άφησα για το μεσημέρι.
Θέλω να γράψω για κάτι που ανακάλυψα χθες, να δικαιωθεί κι ο Γιώργος. Πολλές φορές έχω γκρινιάξει που δεν υπάρχουν καφετέριες στο Μόναχο και πως μετά τις 8 το βράδυ δεν βρίσκεις να πιεις καφέ. Κι ο Γιώργος μου έλεγε πως αφού υπάρχουν τα μπιστρό να βολευτώ μ' αυτά. Μα σερβίρουν φαΐ και πιοτό εκεί. Για καφέ θα πάω εγώ; Και τι σε πειράζει εσένα μου έλεγε. Έτσι είναι τα πράγματα, ακολούθα το στιλ τους.

Η «ΔΕΗ» του Μονάχου

Με τον όρο «ΔΕΗ» εννοώ την εταιρία ηλεκτρικού. Μόνο που θα μπορούσα να την ονομάσω και ΕΥΔΑΠ και με διάφορα άλλα ονόματα εταιριών που έχουμε στην Ελλάδα. Γιατί εδώ υπάρχει συγκεντρωτισμός. Δεν υπάρχει μια εταιρία για κάθε είδος παροχής. Η SWM, όπως είναι το όνομά της, είναι γνωστή για την παροχή ηλεκτρικού. Όμως, έχει και την παροχή νερού και γκαζιού. Και μάλιστα ο λογαριασμός γκάζι και νερό έρχεται ενοποιημένος.

Χριστούγεννα Ξανά

Έφθασαν τα Χριστούγεννα και πάλι. Δεν συμφωνείτε; Πιστεύετε ότι έχουμε καιρό ακόμα; Οι διακοσμητές έχουν άλλη άποψη. Έτσι παντού άρχισαν να εμφανίζεται ο Χριστουγεννιάτικος διάκοσμος. Λαμπάκια κρεμασμένα, στεφάνια και φιγούρες στις βιτρίνες, μπάλες και ψεύτικο χιόνι καθώς και στολισμένα δέντρα δίνουν την παρουσία τους.

Ηλεκτροφωτισμός

Επιτέλους! Πήγα σε άλλες χώρες και είδα (ηλεκτρικό) φως. Ήδη, με το που πέρασα τα σύνορα προς την Ολλανδία, αν και ήταν μέρα, μου έκανε εντύπωση το ότι στο διάζωμα, στη μέση του δρόμου υπήρχαν φώτα. Και υπέθεσα ότι υπάρχουν γιατί τα ανάβουν. Και όντως έτσι ήταν. Στο Βέλγιο και στην Ολλανδία οι δρόμοι φωτίζονται τη νύχτα. Ενώ στη Γερμανία όχι. Ούτε καν στις διασταυρώσεις. Αυτά να τ' ακούν μερικοί που παραπονιούνται γιατί στην Ελλάδα φωτίζονται βασικά μόνο οι διασταυρώσεις. Και οι διασταυρώσεις των αυτοκινητόδρομων είναι αρκετά πολύπλοκες και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για να μπεις στο σωστό παρακλάδι. Αλλιώς πας στην επόμενη διασταύρωση που μπορεί να είναι μετά από 10, 15 ή 20 χιλιόμετρα. Κι άλλα τόσα να γυρίσεις.