Η βόλτα αυτή έγινε πριν κάμποσο καιρό. Είχαμε κάνει μια παρόμοια, αλλά πολύ μικρότερη, το καλοκαίρι από το Ρέγκενσμπουργκ. Τότε η συνολική διάρκεια ήταν λιγότερο από μια ώρα και δεν μπορώ να πω πως ήταν χορταστική. Πάνω που ξεκινήσαμε επιστρέψαμε. Επειδή μας άρεσε είπαμε να την επαναλάβουμε αλλά να αξίζει τον κόπο. Εν τω μεταξύ κάπου έπεσε στα χέρια μου ένα διαφημιστικό για εκδρομές απ’ το Πάσαου που έφταναν μέχρι τη Λιντζ ή ακόμα και τη Βιέννη. Μας άρεσε η ιδέα κι είπαμε να προλάβουμε πριν χαλάσει ο καιρός. Τότε ακόμα το Οκτόμπερφεστ δεν είχε τελειώσει. Αυτός ήταν κι ο λόγος που το παιδέψαμε μέχρι να τ’ αποφασίσουμε. Πού να πρωτοπάμε. Θέλαμε και το πανηγύρι μας αλλά όσο πέρναγε ο καιρός, και με την περσινή εμπειρία που στις 15 χιόνισε, δεν θέλαμε να το αφήσουμε.
Είπαμε να το μακρύνουμε λίγο αλλά το να φτάσουμε τόσο μακριά σήμαινε και πάρα πολλές ώρες ταξίδι (ειδικά αν ακολουθούσες επιστροφή με τον ίδιο τρόπο - μπορείς να γυρίσεις και με τρένο). Έτσι επιλέξαμε τη μέση οδό: να πάμε μέχρι το Σλέγκεν (Schlägen) εκεί όπου ο ποταμόας κάνει μια εκπληκτική στροφή, σαν U. Η συνολική διάρκεια των 5 και κάτι ωρών πήγαιν' - έλα κρίθηκε (και ήταν) ικανοποιητική. Γιατί υπήρχαν και οι ώρες του τρένου για να φτάσουμε μέχρις εκεί συν το διάστημα μέχρι τον απόπλου, το πράγμα θα τράβαγε πολύ σε μάκρος αν τελικά πηγαίναμε μέχρι το Λιντζ.
Ξεκινήσαμε χαλαρά το πρωί κατά τις οκτώμισι με το τρένο και φτάσαμε στο Πάσαου (που ανακαλύψαμε πως είναι ένας ενδιαφέρον ταξιδιωτικός προορισμός από μόνο του - για μια άλλη φορά). Πήγαμε χαζεύοντας από το σταθμό μέχρι την αποβάθρα με τα καραβάκια. Εκεί, εκτός απ’ αυτά της εταιρίας που είχαμε δει το διαφημιστικό, υπήρχαν δεμένα πολλά καραβάκια που έκαναν βόλτες από και προς διάφορα σημεία.
Είχαμε λίγο καιρό και πήραμε μια γεύση της πόλης ενώ ανακαλύψαμε ότι σε μικρή απόσταση από εκεί ήταν άλλο ποτάμι (παραπόταμος για την ακρίβεια) ο Ιν (ναι, αυτός που περνάει απ' το Ίνσμπρουκ) που ενωνόταν με το Δούναβη λίγο πιο πέρα. Απ' την απέναντι πλευρά εν τω μεταξύ συνέβαλε ένα ακόμα μικρό παταμάκι, όχι τίποτα αξιόλογο μπροστά στα άλλα δύο αλλά δίνει το δικαίωμα στο Πάσαου να δηλώνει τριπόταμο.
Μπήκαμε στο καραβάκι που θα μας έκανε τη βόλτα και αράξαμε στην πρύμνη παρά την υγρασία. Γιατί από μέσα απ' τα τζάμια μπορείς να βλέπεις αλλά δεν μπορείς να τραβάς φωτογραφίες. Κι εμείς θέλουμε να έχουμε αναμνηστικές. Στο κατάστρωμα ο αέρας δεν σ' άφηνε να το απολαύσεις ενώ στο πίσω μέρος έκοβε λίγο η κουβέρτα και είχες και πλήρη θέα στο τοπίο, σαν να ξετυλιγόταν ταινία. Στις 12 ξεκινήσαμε την κρουαζιέρα μας.
Τριπόταμα: Αριστερά ο Ιν, στη μέση ο Δούναβης ενώ δίπλα στο σπίτι είναι η έξοδος από το τρίτο ποτάμι. Μόλις διακρίνεται.
Αφού φθάσαμε μέχρι την καμπή, όταν πια θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής μπήκαμε μέσα. Ωραίο το σαλόνι και μιας και είχε φτάσει δυόμισι είπαμε να φάμε και κάτι. Χορταστικές μερίδες, νόστιμο φαγητό και (η έκπληξη) σε τιμές που δεν ήταν βαπορίσιες.
Η βόλτα ήταν πανέμορφη. Τα χρώματα του φθινόπωρου στις ακτές. Τα χωριουδάκια που βρίσκαμε. Για ένα μεγάλο μέρος της βόλτας το ποτάμι ήταν το σύνορο μεταξύ Γερμανίας και Αυστρίας και σε διάφορα σημεία αυτό φαινόταν. Ακόμα περισσότερο δε φαινόταν στην εγκαταλειμμένη σκοπιά εκεί που παλιότερα ήταν τα χερσαία σύνορα των δύο χωρών. Γενικά ήταν μια κρουαζιέρα που την ευχαριστήθηκα πολύ και που μάλλον θα την ξανάκανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου