Φάρμακα

Η συνταγογράφηση είναι ένα θέμα που σχετίζεται με το χθεσινό και είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχειά του. Όταν πας στο γιατρό, τις περισσότερες φορές θα σου γράψει κάποια φάρμακα. Δηλ. στην πραγματικότητα εδώ, ο γιατρός θα δώσει εντολή στη γραμματέα (σπάνια στον, συνήθως είναι γυναίκες σ' αυτές τις θέσεις) να τα γράψει. Και θα ελέγξει και θα υπογράψει τη συνταγή εκ των υστέρων (ή αν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη και εκ των προτέρων). Όπως έγραφα και χτες, ο κάθε ασφαλισμένος έχει την κάρτα του ασφαλιστικού φορέα. Αυτήν και μόνο. Ούτε βιβλιάρια ούτε τίποτα. Και μιας και το μέγεθος είναι τόσο μικρό δεν είναι δύσκολο να την έχει μαζί του οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.

Επίσκεψη σε Γιατρό

Η επίσκεψη σε γιατρό εδώ είναι μεγάλη και δύσκολη υπόθεση. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολη για μένα που τα γερμανικά μου είναι βράσ' τα. Διάβαζα τις προάλλες για τα ραντεβού που χάνονται στην Αθήνα. Τα ίδια και χειρότερα σε καθημερινή βάση γίνονται κι εδώ. Κι εκεί τα ραντεβού χάθηκαν λόγω της απεργίας των γιατρών. Εδώ μπορούν να χαθούν για πιο απλούς λόγους; γιατί π.χ. ο γιατρός αρρώστησε(! κι οι γιατροί άνθρωποι είναι κι αρρωσταίνουν). Αλλ' ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Θερμοκρασίες Έσω και Έξω

Χειμώνας κι οι εξωτερικές θερμοκρασίες χαμηλές. Το πόσο χαμηλές είναι σχετικό, αφού ο φετινός χειμώνας είναι (ή ήταν; τέλειωσε; να ελπίζουμε;) ήπιος. Οι μέρες με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν καμιά 30αριά όλες κι όλες, μου φαίνονται πολύ λίγες σε σχέση με πέρυσι. Αν και αρκετές απ' αυτές η αίσθηση του κρύου ήταν έντονη, κάνα δυο νύχτες έφτασε ή και πέρασε τους -15, καμιά 10αριά στο -9, -10 και τις υπόλοιπες από -6 και πάνω. Αυτές είναι οι πιο χαμηλές θερμοκρασίες, της νύχτας, τη μέρα ανέβαινε μερικούς βαθμούς. Εν τω μεταξύ υπήρχαν ενδιάμεσα σημαντικά διαλείμματα. Μέρες ζεστές για χειμώνα, που η θερμοκρασία έφτανε τους 10 ή τους 15 βαθμούς το μεσημέρι και έπεφτε στους 6 ή τους 8 το βράδυ. Αυτή τη στιγμή, το wetter.com (ένα σάιτ από το οποίο συνήθως παρακολουθώ την πρόγνωση του καιρού) δίνει -3,4 βαθμούς για το Μόναχο και -2,2 για τη Στουτγάρδη.

Γκλαμουριά!

Ανεργία; Μετανάστευση

Αρκετές φορές παίρνω μηνύματα από Έλληνες που ρωτάνε για το αν υπάρχει ανεργία στη Γερμανία και για τις συνθήκες εργασίας εδώ. Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Βλέπετε εγώ είμαι αποσπασμένος από την Ελλάδα εδώ, η Ελλάδα είναι αυτή που με πληρώνει και σε ελληνικό σχολείο δουλεύω, άρα ούτε με τις γερμανικές συνθήκες στην αγορά εργασίας έρχομαι σε επαφή ούτε και ξέρω Γερμανούς με τους οποίους να συζητήσω τέτοια θέματα (στην πραγματικότητα δεν ξέρω κανέναν Γερμανό - άρα δεν μπορώ να συζητήσω ούτε άλλα θέματα, αλλά λέμε τώρα). Το μόνο που μπορώ να πω είναι αυτά που βλέπω. Και τι είναι αυτά;

Κυκλοφοριακά

Οι πρώτες γραμμές αυτού του σημειώματος γράφτηκαν πριν πολύ καιρό. Η αφορμή δόθηκε όταν το διάστημα των διακοπών των Χριστουγέννων πήγαμε στο χιονοδρομικό. Είχα γράψει τότε ένα σημείωμα και το έκανα, όχι τόσο για να πω πώς ήταν στο Λένγκρις, όσο γιατί μέχρι να γυρίσω είδα κι έπαθα. Κι εξηγούμαι: Είχε γίνει αρκετή συζήτηση εκ των προτέρων με θέμα ποιο μέσο να προτιμήσουμε για να πάμε στο Λένγκρις. Το χιονοδρομικό από το χωριό που βρίσκεται ο σταθμός των τρένων είναι ενάμισι - δυο χιλιόμετρα κι υπάρχει λεωφορείο που ξεκινάει με το που φτάνει το τρένο. Απ' την άλλη η απόσταση από το Μόναχο δεν είναι τρομερή. Γύρω στα 70 χιλιόμετρα και καθώς το τρένο που ξεκινάει από εδώ, στο δρόμο χωρίζεται και ξαναχωρίζεται σε τρεις διαφορετικούς προορισμούς κάνει αρκετή ώρα. Έτσι η ιδέα να πάρουμε το αυτοκίνητο μας φαινόταν καλή.

Ρέγκενσμπουργκ

Στο Ρέγκενσμπουργκ (Regensburg) είχαμε πάει το καλοκαίρι. Το συζητάγαμε αρκετό καιρό με τον Γιάννη και τη Μάγδα να κάνουμε μια βόλτα προς τα εκεί, ο καιρός πέρναγε, και από αναβολή σε αναβολή το πηγαίναμε. Εκείνοι θα έφευγαν από τη Γερμανία κι αυτή η κοινή βόλτα (σε συνδυασμό και με ένα ταξιδάκι στον Δούναβη) είπαμε ότι έπρεπε να γίνει. Το συνδυάσαμε με την παραλαβή των ποδηλάτων τους. Μας τα έφεραν μέχρις εκεί, κάναμε τις τσάρκες μας και στην επιστροφή προς Μόναχο τα πήραμε μαζί μας κι έτσι αποκτήσαμε ποδήλατα. Τη μέρα εκείνη, δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και ξέχασα να πάρω τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Η Μάγδα προσφέρθηκε να μου δώσει τη δική της, έτσι πολλές από τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ με τη δική της μηχανή ενώ κάποιες άλλες τις τράβηξε εκείνη. Έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα τις ανταλλάζαμε, δεν θα ήταν και η πρώτη φορά. Η πρώτη επαφή μας με την πόλη, με το που βγήκαμε από το σταθμό, ήταν μια ολάνθιστη ροτόντα με το σήμα της πόλης.