Φάρμακα

Η συνταγογράφηση είναι ένα θέμα που σχετίζεται με το χθεσινό και είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχειά του. Όταν πας στο γιατρό, τις περισσότερες φορές θα σου γράψει κάποια φάρμακα. Δηλ. στην πραγματικότητα εδώ, ο γιατρός θα δώσει εντολή στη γραμματέα (σπάνια στον, συνήθως είναι γυναίκες σ' αυτές τις θέσεις) να τα γράψει. Και θα ελέγξει και θα υπογράψει τη συνταγή εκ των υστέρων (ή αν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη και εκ των προτέρων). Όπως έγραφα και χτες, ο κάθε ασφαλισμένος έχει την κάρτα του ασφαλιστικού φορέα. Αυτήν και μόνο. Ούτε βιβλιάρια ούτε τίποτα. Και μιας και το μέγεθος είναι τόσο μικρό δεν είναι δύσκολο να την έχει μαζί του οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.

Η γραμματέας έχει μπροστά της έναν υπολογιστή. Αυτόν τον χρησιμοποιεί για όλες τις σχετικές δουλειές. Να ελέγξει την κάρτα σου, να ελέγξει να έχεις πληρώσει (ένα έντυπο), να "γράψει" τα φάρμακα (δύο έντυπα, ένα για φάρμακα που γράφονται κι ένα για τα άλλα), να συμπληρώσει παραπεμπτικό (τρίτο έντυπο), ή να βεβαιώσει άδεια (τέταρτο και τελευταίο έντυπο). Να αναφέρω απλά εδώ, πως δυο έντυπα, για τον ίδιο σκοπό, που πήρα πρόσφατα το ένα ήταν από εκτύπωση του 1985 και το άλλο του 1997 (με διαφορές οριακές, χρησιμοποιούνται όλα το ίδιο).

Για τα φάρμακα, λοιπόν, επιλέγει αυτά που ορίζει ο γιατρός από τη λίστα φαρμάκων που υπάρχει στον υπολογιστή και δίνει εντολή να τυπωθεί η συνταγή. Δεν υπάρχει δυνατότητα να δοθεί εντολή για φάρμακο που δεν είναι στη λίστα (υποθέτω πως η λίστα ανανεώνεται διαρκώς και "κατεβαίνει" από κάποια βάση καθημερινά - αλλά αυτό είναι απλή υπόθεση).

Με τη συνταγή στο χέρι απευθύνεσαι στο φαρμακείο της επιλογής σου. Εκεί συνήθως πληρώνεις συμμετοχή που πρέπει να είναι 5€ κατ' ελάχιστο. Γιατί το αναφέρω έτσι; Γιατί κάθε φορά που εκτελώ μια συνταγή δίνω το τάλιρο. Τι, δεν έτυχε να υπάρχει διαφορά στην τιμή και να πρέπει να δώσω λιγότερα (για περισσότερα, δηλ. για ποιο ακριβά φάρμακα, δεν θυμάμαι);

Μπορεί κάποιος να αγοράσει φάρμακα χωρίς συνταγή; Ναι, ανάλογα τα φάρμακα. Υπάρχουν φάρμακα που διαφημίζονται με διάφορους τρόπους (με αφίσες, σε φυλλάδια κλπ) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα αγοράζεις ελεύθερα. Κάποια όμως (όπως π.χ. βιταμίνες) πουλιούνται ακόμα και στα σουπερμάρκετ (εκτός από τα συνηθισμένα παυσίπονα που βλέπουμε στην Ελλάδα). Κάποια άλλα τα βρίσκεις μόνο στα φαρμακεία, αλλά δεν απαιτείται ιατρική συνταγή. Είναι δηλ. κάπως πιο χαλαρά σε σχέση ας πούμε με τις Βρυξέλλες που είχα πρόβλημα με το δόντι μου και με τα χίλια ζόρια μου έδωσε η φαρμακοποιός ένα απλό παυσίπονο (δεν συζητάμε για ειδικό. Και θυμήθηκα τότε πως κάποτε πήγε η Μαρία σε περίπτερο στην Ελλάδα και ζήτησε Ντεπόν γιατί την πονούσε το δόντι. Κι ο περιπτεράς της λέει πως για το δόντι δεν παίρνουμε Ντεπόν και βγάζει και της δίνει Νιφλαμόλ!)