Επίσκεψη σε Γιατρό

Η επίσκεψη σε γιατρό εδώ είναι μεγάλη και δύσκολη υπόθεση. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολη για μένα που τα γερμανικά μου είναι βράσ' τα. Διάβαζα τις προάλλες για τα ραντεβού που χάνονται στην Αθήνα. Τα ίδια και χειρότερα σε καθημερινή βάση γίνονται κι εδώ. Κι εκεί τα ραντεβού χάθηκαν λόγω της απεργίας των γιατρών. Εδώ μπορούν να χαθούν για πιο απλούς λόγους; γιατί π.χ. ο γιατρός αρρώστησε(! κι οι γιατροί άνθρωποι είναι κι αρρωσταίνουν). Αλλ' ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Όπως έχω γράψει παλιότερα υπάρχουν διάφοροι ασφαλιστικοί φορείς, ανταγωνιστικοί μεταξύ τους και ο κάθε ασφαλισμένος επιλέγει αυτόν που του αρέσει. Ποιος είναι ο λόγος να επιλέξει κάποιος αυτόν ή εκείνον το φορέα δεν ξέρω, και ούτε μ' ενδιαφέρει στο φινάλε. Όπως είχα αναφέρει τότε, εγώ έχω συνεργασία με την ΑΟΚ, από αυτήν είναι οι εμπειρίες μου, αλλά απ' όσο έχω δει, ίδιες διαδικασίες ακολουθούν κι οι ασφαλισμένοι των άλλων φορέων.

Εν αρχή λοιπόν είναι το ραντεβού. Διαλέγεις γιατρό και κλείνεις ραντεβού. Οι γιατροί όλοι(;) δέχονται ασφαλισμένους ταμείων. Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί δεν είμαι σίγουρος, απλά δεν έτυχε να βρω γιατρό που να μην δέχεται. Πάντως, πρέπει να γίνεται κάτι αντίστοιχο με την Ελλάδα. Δηλ. οι περισσότεροι είναι συμβεβλημένοι ενώ οι μεγαλογιατροί (δεν θα υπάρχουν κι εδώ;) όχι. Κάποιοι το γράφουν στην ταμπέλα τους, αλλά οι περισσότεροι όχι. Μάλλον το θεωρούν αυτονόητο. Το ραντεβού προσδιορίζεται μετά από κάποιο διάστημα. Πόσο είν' αυτό εξαρτάται από την ειδικότητα. Ο παθολόγοι (συγνώμη, ο γενικός γιατρός, κάτι που στην Ελλάδα δεν πολυυπάρχει και ως βασικός γιατρός είναι ο παθολόγος και μού' χει μείνει, εδώ ο ρόλος του είναι ιδιαίτερα σημαντικός, όπως φαίνεται και παρακάτω), σου δίνει ραντεβού την ίδια βδομάδα. Βέβαια, αν είναι επείγον (και συνήθως είναι) μπορείς να εμφανιστείς σ' αυτούς και εκτός ραντεβού και κάποια στιγμή θα σε δεχτεί. Η άλλη λύση είναι να πας σε κάποιο απ' τα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Η λύση του νοσοκομείου είναι επιβεβλημένη πολλές φορές: γιατί δεν υπάρχει έγκαιρο ραντεβού (π.χ. η Μαρία ζήτησε ραντεβού από γυναικολόγο για έκτακτο περιστατικό και της έδωσε μετά από ένα μήνα. Άλλος συνάδελφος ήθελε ραντεβού με ψυχολόγο. Του δίνει μετά από δυο μήνες. Πάει, αλλά ο γιατρός έλειπε σε συνέδριο. Με το που επιστρέφει ζητάει να ανανεώσει το ραντεβού και τον βάζει μετά από άλλους δυο μήνες. Τη φορά αυτή ο γιατρός ήταν άρρωστος κι έτσι πήγε μετά από άλλους δυο μήνες κι εγώ έχασα το λογαριασμό και δεν ξέρω αν τελικά κατάφερε να δει το γιατρό του). Α! τα ραντεβού κλείνονται μέσω της γραμματείας. Ο γιατρός δεν απασχολείται με τέτοια απλά πράγματα. Κάθε ιατρείο απασχολεί και μια ή περισσότερες γραμματείς.

Ας πούμε τώρα πως ήρθε επιτέλους η ημερομηνία του ραντεβού και δεν υπάρχει κάτι έκτακτο. Με το που πας στο ιατρείο το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις την κάρτα σου. Η κάρτα αυτή είναι σε μέγεθος πιστωτικής με τσιπάκι (σαν τηλεκάρτα) στο οποίο είναι αποθηκευμένα τα δεδομένα σου. Κάθε ιατρείο (και βέβαια και νοσοκομείο) έχει την ειδική συσκευή που διαβάζει τέτοιες κάρτες. Με την ανάγνωσή της ξέρει ο υπάλληλος αν έχεις φάκελο στο συγκεκριμένο ιατρείο για να τον φέρει για ενημέρωση. Επίσης βλέπει αν θα πρέπει να πληρώσεις τα 10€. Τι είναι αυτά; Κάθε ημερολογιακό τρίμηνο, την πρώτη φορά που πας σε έναν γιατρό πληρώνεις 10€. Αν αυτός σε παραπέμψει σε άλλον τότε σου δίνει παραπεμπτικό και δεν χρειάζεται να πληρώσεις πάλι. Η ισχύς ενός παραπεμπτικού είναι για δυο βδομάδες νομίζω (δεν χρειάστηκε να περιμένω παραπάνω) κι αν λήξει, περνάς και σου βγάζει η γραμματεία ένα καινούριο που ο γιατρός απλά το υπογράφει.

Η συνήθης διαδικασία είναι να πας στον οικογενειακό σου γιατρό, τον γενικό γιατρό δηλ. με τον οποίο συνεργάζεσαι κι αυτός να σε στείλει σε όποια ειδικότητα θέλεις (ίσως όχι αν θες οδοντίατρο). Κι αυτό προωθείται απ' τους ασφαλιστικούς φορείς: πέρυσι το καλοκαίρι η ΑΟΚ μας ζήτησε να δηλώσουμε ποιος θέλουμε να είναι ο οικογενειακός μας γιατρός, δηλ. ο γενικός γιατρός με τον οποίον θα θέλαμε να συνεργαζόμαστε. Ως κίνητρο είχε την καταβολή των 10€ άπαξ του έτους (κι όχι κάθε τρίμηνο), αν και αυτό μετράει περισσότερο γι' αυτούς που πάνε ταχτικά (π.χ. για να γράψουν φάρμακα).

Αφού τελειώσει η διαδικασία με τη γραμματεία (κι αφού δεν θέλεις μόνο φάρμακα αλλά χρειάζεσαι να δεις το γιατρό) περνάς στο δωμάτιο συζήτησης (σπράχτσιμερ - Sprachzimmer). Αν προκύψει ανάγκη μπορεί να πας και στο εξεταστήριο. Γενικά, οι περισσότερες διαγνώσεις γίνονται από τη συζήτηση. Κι εδώ αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Σε ποια γλώσσα θα γίνει η συζήτηση; Βασικά, όσο μπορούμε κι όσο μας παίρνει διαλέγουμε Έλληνες γιατρούς. Εδώ Έλληνα γιατρό έψαχνε συνάδελφος καθηγητής των γερμανικών, που έχει μείνει χρόνια στη Γερμανία. Κι αυτό γιατί όπως διηγιόταν μετά, ο γερμανόφωνος γιατρός που πήγε μίλαγε με τοπική προφορά που "στραμπούλιξε τ' αυτιά του" για να καταλάβει τι έλεγε και σίγουρος δεν ήταν. Αν δεν βρούμε Έλληνα ζητάμε να γίνει η συζήτηση στα αγγλικά που τα αντιλαμβανόμαστε καλύτερα. Γενικά, αγγλικά ξέρουνε. Το θέμα όμως είναι να θελήσουν να τα χρησιμοποιήσουν. Κι αυτό, όχι από εθνικισμό (όπως οι Γάλλοι - αν και κι εδώ κάποιες φορές σου λένε αφού είσαι στη χώρα μου να μιλήσεις τη γλώσσα μου). Κυρίως από ανασφάλεια. Δεν είναι σίγουροι για το επίπεδο των αγγλικών τους και φοβούνται μην πούνε κάτι λάθος. Επίσης από συνήθεια. Αν βρεθείς ανάμεσα σε δυο γιατρούς, τους είναι πολύ φυσικό να μιλήσουν γερμανικά και πρέπει να θυμηθούν ότι εσύ προτιμάς τα αγγλικά για να το γυρίσουν. Αν και, σε γενικές γραμμές, η ιατρική ορολογία έχει τόσα πολλά ελληνικά που καταλαβαίνεις το τι λέγεται!

Και κάτι ακόμα. Για τις συνηθισμένες μικροβιολογικές εξετάσεις (ανάλυση αίματος - ούρων) δεν έχεις να κανονίσεις ραντεβού σε κάποιο μικροβιολογικό εργαστήριο. Οι αιμοληψίες γίνονται στο ιατρείο του γενικού γιατρού κι απ' αυτόν θα πάρεις τις απαντήσεις. Για άλλες εργαστηριακές εξετάσεις όπως ακτινογραφίες και τέτοια, σίγουρα πρέπει να πας στον ειδικό χώρο μιας και χρειάζονται μηχανήματα κλπ. Αλλά γι' αυτές που είναι μια απλή αιμοληψία, το πράγμα απλοποιείται. Άσχετα αν είναι εύκολο κι αν υπάρχει η κατάλληλη ευχέρεια γι' αυτή τη δουλειά (που. συνήθως, δεν υπάρχει)!